Η Βαβυλωνία ή η κατά τόπους διαφθορά της ελληνικής γλώσσης

ΣΚΗΝΗ Ε'

(Οι στρατιώται φυλακίζουν τον Πελοποννήσιον και τον Κύπριον.)

Στρατιώται, Πελοποννήσιος και ο Κύπριος.

ΣΤΡ. (Προς τον Πελοποννήσιον.) Κόπιασε ς' το φρέσκο, Κύριε λογοθέτη……..

ΠΕΛ. Οπού σμίγει με μουρλούς, αυτά παθαίνει, με τέτοιους μαγκούφιδες π' όσμιξα σήμερα κι' άλλα μου πρέπανε να πάθω, – απομονή.

ΣΤΡ. (Προς τον Κύπριον) κόπιασε κ' η αφεντιά σου Κύριε Σολομώ, μπακαλάο, πώς σε λέλε – έμπα μέσα, μέσα.

ΚΥΠ. Στον τόπον μας πρώτα κρίνουσίν τον τόν άνθρωπο κ' ύστερις χαψψώνουσίν τον – εδώ ούλα λωά κάμνουσίν τα τά πράγμαγατά τους.

ΣΤΡ. (Τους αφίνουν και αναχωρούν.)

ΣΚΗΝΗ ς'

(Οι στρατιώται φέρουν τον Χίον εις την φυλακήν, όστις τους φιλοδωρεί καθ' οδόν να μη τον περάσουν από την αγοράν,)

Στρατιώται και ο Χίος.

ΣΤΡ. Περπάτιε – α……τρέχα……

ΧΙΟΣ. Κι' εν μπορείτεν εσείς άματις να κάμετεν κανένα μόδο για να φύγω αφ' την άλλην πόρτα;

ΣΤΡ. Όχι, όχι…. δεν μπορούμε, μόνον περπάτιε.

ΧΙΟΣ. Και μη με περάστεν αφ' το παζάρι, κ' ότι θέτεν πάρτε.

ΣΤΡ. Τι θα μας δώκεις;

ΧΙΟΣ. Εκατό γρόσια δίνω σας.

ΣΤΡ. Φέρτα.

ΧΙΟΣ. (τα δίδει) Πάρτεν τα…. ουγού! και μην πάμ' αφ' το παζάρι και μη με δη ο πάης μου!… αφτά στενά να ζήτεν…. αφ' τα στενά.

ΣΤΡ. Δεν σε πάμε απ' το παζάρι, μόνε περπιάτιε γλίγωρα (τον γυρίζουν από το στενόν μέρος, τον φυλακίζουν και αναχωρούν)

ΣΚΗΝΗ Ζ'

(Ο Χίος εμβαίνων εις την φυλακήν κάθεται μεταξύ της εισόδου υπό το σκότος και οδύρεται.)

Χίος (καθ' εαυτόν) είτα ο Ανατολίτης.

ΧΙΟΣ. Αλοί μου του κακόσουρτου!!.. αλοί, αλοί, αλοί!!! Ίντ' αν τούτο π' ούπαθα.. κακοσορτιά μου… κ' αν το μάθ' ο πάης μου… κ' αν το μάθ' η αγαπητικιά μου ε θα κλώση ¹⁸⁷ πλια μαζή μου.. αλοί μου του κακόσορτου, αλοί αλοί αλοί!!!! (λυποθυμεί.)

ΑΝΑΤ. Ποιος είναι σκοτεινά φωνάζει αλοί αλοί! εν τώ κανένα τούρκο ντεν είναι – μήτε αλή είναι, μήτε μουσταφά – είναι Λογιώτατο, Μωραΐτη, Κυπριώτη κι' εγώ…. τούρκο ντεν είναι (προς τον Χίον τι τέλεις; φωνάζεις αλοί αλοί; ντε μιλάς έι.. εσένα λέω, ντεν ακούς; τώρα φώναζε αλοί, τώρα σώπασε.

ΧΙΟΣ. Ωχού… κι' αφήτε με, γιατί μούρτενε λειγοθυμιά.

ΑΝΑΤ. Α κατάλαβα.. φοβητσιάρη είναι κρύφτηκε να μη δγη κανείς – χιώτη πολύ φοβάται χάψι, γιατί πέφτη ιχτυμπάρι ¹⁸⁸ του και ντε τέλει να δγη κανείς…. εκείνο τώρα απ' το φόβο του κατουρήθηκε, άφστο, άφστο, μην το πειράζη κανένας.

ΣΚΗΝΗ Η'

(Οι στρατιώται φυλακίζουν τον Ξενοδόχον)

ΣΤΡ. Ορίστε μέσα κι' αφεντοξυλιά σου, που μέθυσες σήμερα τον κόσμο, και μας έκαμες κ' ευγάλανε τα ποδάρια μας νερό.

ΞΕΝ. (εισέρχεται με τα κατάστιχα εις τας χείρας) ήσβυσα πλια ο κακόσορτος – παν τα κρέδιτά μου, ε με χαιρετά πλια κανείς.

ΣΤΡ. Όλοι τώρα εδώ είσται; κυττάξετε καλά να μη φύγη κανένας, γιατί φίδη που τον έφαγε αν τον πιάσουμε ύστερα – (αναχωρούν.)

ΣΚΗΝΗ Θ'

(Ο Ανατολίτης φυλακισμένος απορεί δια την αργοπορίαν της εις την αναφοράν του απαντήσεως.)

ΑΝΑΤ. Εφ' – σφίχτηκα – ακόμα ντιαταγή ντε βγήκε τζάνουμ, ντιοιτητή είναι φίλο μου γιατί άργησε έτζι για; – να βράντιασε – χάψι τα κοιμητούμε απόψαι… κανένα ντεν έχω να στείλω, νε ντούλο έχω μαζή μου, νε τίποτα… τούτοι ούλοι χαμπάρι ντεν έχουνε… εμένα ιψυχή μου πολύ ισφίκτηκε… άτζαπα να κάμω άλλο ένα αναφορά πώς γένεται; λογιώτατο τώρα ντε τα γράψη μπιλέ, τα ζαλίσει κεφάλι μου… είναι μπουταλά… τι να κάμω ντε ξέρω!… σάμπρι τα κάνω αρτίκ, γένηκε.

ΣΚΗΝΗ Ι.'

(Ο Ξενοδόχος ζητεί από τους εν φυλακή την πληρωμήν των εις το Ξενοδοχείον εξόδων των, και παρουσιάζει ένα λογαριασμόν πολλά υπέρογκον.)

Ξενοδόχος και οι λοιποί.

ΞΕΝ. Καλέ σεις ούλοι εδώ στενε;… κ' ε θα με πληρώστεν εκείνα που φάγετεν κ' ίπγιτεν στη λοκάντα μου, που για σας έσβυσα διαβόντρου γυιοί;

ΑΝΑΤ. Χινζ ποτές άντρωπο στη χάψι μέσα πλερώνει! ταμάμ πραματευτή…

Χαρατζή μπιλέμ στη χάψι μέσα χαρατζή ντε υρεύει.

ΞΕΝ. Ν' εν τ' όχεται στο νου σας να με πλερώστενε μαθές; να μου φάτεντε κι' εσείς το βιος μου, διαβόντρου κουλούκια;

ΑΝΑΤ. Έι… τα τα πλερώσουμε αγάλια αγάλια, τώρα ούλοι χάψι είμασται, κ' εσύ μπυλέμ χάψι είσαι. Ιστέκα… τι φοβάσαι; για.

ΞΕΝ. Ας λογαριαστούμενε δα, κ' ύστερις πλερώνετεν πλια.

ΑΝΑΤ. Βγάλε τευτέρι σου να δγιούμε, πόσα κρουστούμε;

ΞΕΝ. Εν τα πέρασα ς' το τεφτέρι, μα τα θυμούμ' απ' όξω.

ΑΝΑΤ. Και ντεν έγραψες ντεφτέρι σου;

ΞΕΝ. Όσκε… εν πρόφταξα… στη λίσταν τα πέρασα μονάχα.

ΠΕΛ. (Καθ' εαυτόν.) Τι ξέρεις τώρα πόσα θα μας πάρη, πόσα θα βάνη παραπονεμένα, τρεις ς' το ξύδι, τρεις ς' το λάδι και έξη στο ξυδόλαδο, έτερα πατζά σιμίτια, έξοδα των εξόδων, κι' άλλα, κι' άλλα, ό,τι του βαστάξει πγια η ψυχούλα του…….. (προς τον ξενοδόχον) και πόσα σε χρουστούμε;

ΞΕΝ. (Λογαριάζει ολίγον με έν κάρβουνον) Εννιακόσια εννενήντα εννιά γρόσια. τριάντα εννιά παράδες κι' ένα άσπρον.. μα τ' άσπρο ας τα αφίσουμεν πλια γιατ' είναι μικρό πράμα.

ΑΝΑΤ. Βάι, βάι!!! ντε λες χίλια; ντυω άσπρα τέλει να γενούνε χίλια.

ΠΕΛ. Και πού στο διάτανο τα ξοδέψαμε τόσα το μαγκούφι;

ΞΕΝ. Κι' εν είναι πάσα ένα με το λογαριασμό τους; σταθήτεν…. όφκολος είν' ο λογαριασμός….. πόσοι ήσαστεν.

ΠΕΛ. Πέντε.

ΞΕΝ. Εννιά.

ΑΝΑΤ. Εφτά, άνταμ…. να, μέτρα…. Λογιώτατο, ένα,……Μωραΐτη, ντυω,……Κυπριώτη, τρία,……Χιώτη, τέσσερα,……Αρβανίτη, πέντε,…… Κηρτικό, έξη,……Εγώ, επτά.

ΞΕΝ. Αμ' ο Λογιώτατος;

ΑΝΑΤ. Πρώτα εκείνο είπα, άνταμ!

ΞΕΝ. Αμ' ο Κυπριώτης; – ΑΝΑΤ. Κ' εκείνο είπα.

ΞΕΝ. Εν τους μετρήσετεν καλά.

ΑΝΑΤ. Εσύ μέτρησε, να γτιούμαι.

ΞΕΝ. Μέτρα – η αφεντιά σας; – ΑΝΑΤ. Ένα.

ΞΕΝ. Ο Κυπριώτης; ΑΝΑΤ. Ντυω.

ΞΕΝ. Ο Κρητικός; – ΑΝΑΤ. Τρία. – ΞΕΝ. Εσείς;

ΑΝΑΤ. Τέσσαρα. – ΞΕΝ. Ο Μωραΐτης; – ΑΝΑΤ. Πέντε, – ΞΕΝ. Ο Λογιώτατος;

– ΑΝΑΤ. Έξη. (Καθ' εαυτόν.) Αλλά αλέμ. εγώ γιαγνήσι μέτρησα.

ΞΕΝ. Ο Χιώτης; – ΑΝΑΤ. Επτά. – ΞΕΝ. Αρβανίτης; – ΑΝΑΤ. Οχτώ.

ΞΕΝ. Κι ο Μισέ Μπουρλής;

ΑΝΑΤ. Εννιά – τζάνουμ εγώ γαιατί μέτρισα εφτά για;

ΞΕΝ. Εν είνε τώρη εννιά; σταθήτεν τώρη κ' ύστερις πάλι τους μετρούμεν – ας κάμουμε τώρη το λογαριασμό,

ΑΝΑΤ. Λογάριαστο να τγιούμε.

ΞΕΝ. Εννιά πορτζιόνες σούπα από 48 παράδες, γρόσια 48 και 9 παράδες.

ΑΝΑΤ. Εγώ κολοκύτι τζορμπά ντεν έφαγα………. βγάλε ένα όξου – ιστέκα, τι τα πη πορτζόνι;

ΞΕΝ. Μερτικό.

ΑΝΑΤ. Τώρα κατάλαβα – λέγε παρακάτου.

ΞΕΝ. Εννιά πορτζιόνες βραστό.

ΑΝΑΤ. Κι' απέ τούτο ντεν έφαγα – βγάλε όξου ένα.

ΞΕΝ. Αφήτεν τώρα να τα λογαριάσουμεν εννιά εννιά, κ' ύστερις τα ξεπέφτουνε. (λογαριάζει.) Εννιά βραστά από 56 παράδες, 56 γρόσια και 2 παράδες – ΑΝΑΤ. Τι λες άνταμ; ντεν κάμει τόσα.

ΞΕΝ. Ύστερις, ύστερις βρίσκουμεν το φάλος (λογαριάζει με ταχύτητα – Εννιά ψητά γρόσ. 75 και 9 παρ. – Κιοφτέδες 78 και 5 παράδ. – Ντολμάδες 88 γρόσ. – Μακαρόνια 25 γρ.

ΑΝΑΤ. Λογιώτατο έφαγε μακαρόνια άλλο κανένα ντεν έφαγε. —

ΞΕΝ. Σωπάτεν, μη με φαλάρετεν. Σαλάτα γρόσια 20. – Ξυδόλαδο στη σαλάτα 3 και 7 παρ. – Αυγά 13 και 2 παρ.. – Μπουρέκι 45 – Καταΐφι 52 γρ. – Ζάχαρι κανέλα κτλ. 20 γρ. – Το πρετζέσι τ' αρβανίτη 57 γρόσ.

ΑΝΑΤ. Τι λες άνταμ : ΞΕΝ. Κ' άθεν τ' όφκιανα κατά πώς τ' όθελεν, εν εσώνανε κι' άλλα τόσα. Φρούτα 95 γρ. – Του Λογιωτάτου το πλακούτα 27 γρ.

ΛΟΓ. Πολλού λέγεις – ου γαρ εγευσάμην τοσούτου.

ΞΕΝ. Εν ηξέρω αν ήφαγες πολύ, ή λίγο· στη λίσταν τόσον είν' περασμένο.

ΛΟΓ. Υπερηρίθμηκας παραλογισάμενος.

ΞΕΝ. Εν τα καταλαβαίνω τα λιανικά. – Σας τ' όπα, τόσα είναι – έ θε πολλά λόγια.. τα πολλά λόγια είναι φτώχια – (λογαριάζει.) – Κρασί 188,27.

ΑΝΑΤ. Ιστέκα – ίπγιαμε ημείς τόσο κρασί για;

ΞΕΝ. Κ' εν ίπγετεν διαβόντρου γυοί, και μεθύσετεν, κ' ηκάμετεν τόσα κουζουλά πράγματα, κ' ησβύσετεν κι' εμένα τον κακόσορτο;

ΑΝΑΤ. (Καθ' εαυτόν.) Άμμα καλούπι, α!(Προς τον Ξενοδόχον) Λέγε ακόμα να δγιούμε είναι κι' άλλα;

ΞΕΝ. Τον παστσουρμά σας να σας χαρώ – ΑΝΑΤ. Πόσα είναι; – ΞΕΝ. 108 γρόσ. – ΑΝΑΤ. Γιατί; τι έβανες μέσα, και πήγανε τόσα;

ΞΕΝ. Παστουρμά. – ΑΝΑΤ. Έι. – ΞΕΝ. Αυγά.

ΑΝΑΤ. Έι – ΞΕΝ. Βούτουρο κρομύδια. – ΑΝΑΤ. Έι.

ΞΕΝ. Κανέλες πιπέργια, γαρούφαλα, μοσκοκάρυδα, κ' άλλα τω λογιώ μυρωδικά.

ΑΝΑΤ. Και τι τα ήτελε τόσα μπαχάργια; ¹⁸⁹

ΞΕΝ. Καλέ διαβόντρου γυέ, όντας μύριζεν, κ' ήλεγες ωχ, ωχ, ωχ, ήτανε καλά, και τώρη έ θες να πλερώσης;

ΑΝΑΤ. Τα πλερώσω, μα να ξέρω πού πάησε τόσος παράς.

ΞΕΝ. – Τ' αυγά ήτανε αφ' της Χίντγιες, το βούτουρο αφ' τη Αμέρικα, ο παστουρμάς αφ' την Περσία, και τα μυρωδικά αφ' το Αμστερδάμ.

ΑΝΑΤ. Τώρα κατάλαβα – έι ύστερα;

ΞΕΝ. Αυτά, να σας χαρώ, κι' ωχ αμάν αμάν.

ΑΝΑΤ. Εμείς καταλάβαμε π' ούναι καλούπι, άμμα τι τα κάμουμε; πάεισε πγια – κάμε σούμα τώρα. —

ΞΕΝ. (Σουμάρι) γρ… 999 και 39.

ΑΝΑΤ. Αμέ το άσπρο;

ΞΕΝ. Τ' άσπρο ήτανε απέ μιαν πρέζα πιπέρι π' ούβαλεν ο Λογιώτατος στη μήτη του κ' ηφτερνίστηκεν.

ΛΟΓ. Άπαγε – ουκ αισχύνη ψευδόμενος;

ΞΕΝ. Κι' εν το βάλετεν στη μήτη σας; – κ' ίντ' ατάνε που βάλλετε μαθές και φταρνιζούσασται μιαν ώρα; – (Προς τους άλλους) Πληρώστε με τώρη.

ΑΝΑΤ. Τώρα ήμαστε χάψι, σαν εύγουμεν όξου, τότες πλερώνουμεν – ν' άρτη κι' Αρβανίτη, να ντώση μερτικό του κι' εκείνο.

ΞΕΝ. Υπογράφτεν άματι το λογαριασμό.

ΑΝΑΤ. Ότι γράψει κανείς, μέσα στη χάψι ντεν πγιάνετε.

ΞΕΝ. Φτάνει να τα θυμούστενε.

ΣΚΗΝΗ ΙΑ'

(Ο Λογιώτατος μην έχων χρήματα διά την απότισιν του μέρους του συλλογίζεται) Λογιώτατος και ο Ανατολίτης.

ΛΟΓ. (Καθ' εαυτόν) Ενώ δε πώς αν τον έρανον απότισέ μοι; και δη αργύρια ου κέκτημαι – φευ!!

ΑΝΑΤ. Ολάν Λογιώτατε, τι συλλογιέσαι και μουρμουρίζει; – ΛΟΓ. Πώς αποτίσω τον έρανον μηδόλως αργύρια κεκτημένος και δη τούτο τυγχάνω σκεπτόμενος… – ΑΝΑΤ. Α κατάλαβα ντεν έχεις παράδες να πλερώσης μερτικό σου.

ΛΟΓ. Ναι μην – ΑΝΑΤ. Και τι έχεις; – ΛΟΓ. Βίβλους.

ΑΝΑΤ. Βιβλία κιτάπια έχεις; να δγιω.

[ΛΟΓ.] Δημοσθένην, Ισοκράτην, Θουκυδίδην, και λοιπούς.

ΑΝΑΤ. Εγώ σουκράτη μουκράτη κιδύδη μιδύδη μοτεστένη κοτεστένη ντεν πέρνω – Άι Βασίλη κιτάπι έχεις;

ΛΟΓ. Και δη και τούτον έχων τυγχάνω. – Ιδού.

ΑΝΑΤ. Ιστέ αυτόνα παίρνω, μερτικό σου εγώ πλερώνω μη συλλογιέσαι. (Καθ' εαυτόν) Ζάβαλη Λογιώτατο φτωχό είναι, παρά ντεν έχει – τούτοι ούλοι Λογιώτατοι καϊμένοι ούλοι πτωχοί είναι κρίμα στο κακόμοιρο – τι να κάμω; να ντώσω εγώ αρτίκ ρεφενέ του. ιψυχικό είναι.

ΣΚΗΝΗ ΙΒ'

Ο Ανατολίτης και ο Λογιώτατος.

ΑΝΑΤ. (Καθ' εαυτόν) Είδες καλούπι; άνταμ, απέ λοκάντατζη τι χαΐρη καρτερείς; ό,τι τέλει πέρνη – έφαγες; τα πλερώσης πολλά λόγια ντε τέλει, ας κουρεύεται τώρα – Αστρονόμο ντε φάνηκε ντιαταγή ντε βγήκε… βράντιασε σκοτίνιασε εντώ τα κοιμητούμε, τζαρές ¹⁹⁰ ντεν είναι – ας πγιω ένα τζιπούκι κι' αλλάχ κερίμ ¹⁹¹ (καπνίζει) (προς τον Λογιώτατον) τώρα που κατούμαστε έτζι, ντουλειά ντεν έχουμε – τάανουμ Λογιώτατο ένα πράμα συλοΐστηκα, άτζαπα να πω κάμεις ριτζά ¹⁹² να σε κάμω, να μη με πης όχι.

ΛΟΓ. Φράτον μοι, και δη σοι υπισχνούμε ίνα σοι ποιήσω όπερ αν μοι είποις.

ΑΝΑΤ. Εμένα πατέρα μου είναι τρία χρόνια πέτανε… βιος πολύ άφηκε – κολυβά του, μολύβα του ιψυχικά του φαλάν φιλάν ούλα έκαμα – τώρα τα βάνω μια πέτρα μεάλη μνήμα του απάνου, τα γράψω, ιστέ ήτανε καλό άντρωπο, ήτανε ραϊτζή, όποιος γλέπει να λέη τεός χωρέστο, άκουσες; τζάνουμ ένα τέτοιο να γράψης εγώ κόπου σου πλερόνω.

ΛΟΓ. Επιτύμβιον τοιγαρούν ποιητέον – και δη ποιήσω διά στίχων – ούτω βούλει;

ΑΝΑΤ. Εσύ ιξέρεις αρτίκ – όπως τέλεις εσύ κάμτο. άμμα ντγιε σακίν σα αναφορά έκαμες να μη γένη και τούτο.

ΛΟΓ. Στιχουργητέον και δη.

ΑΝΑΤ. Αρτίκ ιστίχο μιστίχο, ιξέρεις.

ΛΟΓ. Ποίον δε ην όνομα αυτώ;

ΑΝΑΤ. Όνομά του! Χαντζή Μουράτη λέανε – τόπο του Καΐσερλη – ζεναάτη  ¹⁹³ αραϊντζή ήτανε – έτζι να γράψης τζάνουμ.

ΛΟΓ. (Στιχουργεί έπειτα στρέφει προς τον Ανατολίτην.) Και δη εστιχουργησάμην – άκουσον ουν.

ΑΝΑΤ. Λέγε ν' ακούσω.

ΛΟΓ. Ενθάδε κείται Χατζή Μουράτης κλήσει.

ΑΝΑΤ. Ιστέκα – κλήσει τι τα πη;

ΛΟΓ. Ονόματι.

ΑΝΑΤ. Και ντεν έγραψες έτζι;

ΛΟΓ. Και δη τοιούτον έστι το στιχουργείν.

ΑΝΑΤ. Λέε παρακάτου.

ΛΟΓ. « Τέχνη Αραϊντζής και Καισαρεύς τη φύσει,

ΑΝΑΤ. Φύσει τόπο του τα πη;

ΛΟΓ. Ναι μην. – ΑΝΑΤ. Άφεριμ άφεριμ.

ΛΟΓ. « Δέη δε θεώ αμαρτιών του λίσει.

ΑΝΑΤ. Κλύσι, φύσι, λύσι – καλό! για να τεργιάζη ιστίχο…

ΛΟΓ. « Ληστής πάλαι πλήρης εν ασωτίαις » πίστει έλαβε τας κλεις της βασιλείας.

ΑΝΑΤ. Ιστέκα, ιστέκα, – ιλιστής τι ντουλιά έχει εντώ πέρα για;

ΛΟΓ. – Σίγα. – « Ούτος ο πτωχός……..

ΑΝΑΤ. (Τον αντικόπτει.) Φτωχός ντεν ήτανε άνταμ, τρακόσγια πουγγιά άσπρα άφησε.

ΛΟΓ. Αλλ' ιπιρτιβειης ω μιαρέ – και δη άκουε, είτα λέγε.

ΑΝΑΤ. Ακούω αμμά γιατί λες ιψέματα;

ΛΟΓ. Ούτος ο πτωχός Μουράτιος κραυγάζει.

ΑΝΑΤ. Οχ…. Μουράτη γυιός ντεν ήτανε, πατέρα του Χατζή Γιορδάνη λέανε

ΛΟΓ. Μνήσθητί μου Κύριε, πίστει φωνάζει.

ΑΝΑΤ. Ντε φωνάζει πγια τώρα, – αρτίκ σώπασε – όντας επέτανε τρεις φοραίς είπε, μνήσθητι μου Κύριε, αρτίκ μπιτούν ¹⁹⁴ σώπασε – εσύ γράφεις εμεν ¹⁹⁵ ούλο φωνάζει σάνκιμ είναι βρυκόλακα.

ΛΟΓ. « Ο αναγνώσας τα δε τα γεγραμμένα,

     » άφεσιν ζήτει αυτού τα πεπραγμένα,

     » γνώσθι συ ο μη Θεόν φοβάσαι.

ΑΝΑΤ. Εφοβούτανε ντεό άνταμ, τι λες; ούλη μέρα κι' ούλη νύκτα εκκλησία του πήγαινα – σαρακοστή λάδι μπιλέμ ντεν έτρωγε – ιξένο ντίκιο ντεν ήτελε – μερμίγκι απάνω ντεν επατούσε – έι, λέγε μπακαλούμ. ¹⁹⁶

ΛΟΓ. « Αυτός ο Θεός δύναται σε κολάσαι.

ΑΝΑΤ. Όχι, όχι, όχι! τεός καλάσει – βάι! τεός χωρέσει πες, άνταμ – τι έκαμες; ουφ. = ουφ.

ΛΟΓ. Ναι δη σοι αναγνωστέον ολοσχερές, ίνα γνως την έννοιαν αυτού. ¹⁹⁷

ΑΝΑΤ. Τι; απ' την αρχή να ντιαβάσης; να σ' αλατήσω να βρωμήσης,

κοπόγλου κοπέκ, = τίποτα άνταμ. τίποτα…. άρατα τέματα, έγραφες…

ούλα ανάποντα έγραψες.. =μπρε άνταμ εκείνο ιστέ έτζι γράφουνε;

  « Εντάτε κείτεται ντούλο του τεού

  » Χατζή Μουράτη, αραϊντζή, καϊσερλή, καλό

  » άντρωπο ήτανε, όποιος γλέπει μνήμα του να

  » λέη, τεός χωρέστο· πάει λέωντας εγώ έτζι είπα

  » να γράψης.»

ΛΟΓ. Συ αγράμματος ων ου γινώσκεις, και δη εξηγητέον σοι έν καθ' έν……..

ΑΝΑΤ. Έι αρτίκ, εγώ πιρόσκες, μηρόσκες, κατόλου ντεν ακούγω τίποτε ντεν ξέρεις άνταμ ζαβαλη Λογιώτατο, άιδε να γυρίσης κόσμον να γένης άντρωπο.. ηλληνικά πγια να μη μιλάς…. ρωμαϊκα να μιλάς, γιατί ντρωπής είναι κόσμος εσένα αναγελάει….