Η Βαβυλωνία ή η κατά τόπους διαφθορά της ελληνικής γλώσσης

ΣΚΗΝΗ ΙΑ'

Ο Αστυνόμος και αι Γυναίκες.

ΑΣΤ. Ποιος τον εφούγιαξε γιαμά αυτόν το τζαρλατάνο;

ΚΑΝ. Εμείς τον εφωνάξαμε κι' ανέβηκε απάνω.

 
ΑΣΤ. Όμορφο μπόγια βρίκατε καλόνε κατεργάρη.
Οπού με τζη ψευτίαις του ήθελε να σας 'γδάρη.
Να στείλη και τον άρρωστο ς' τον άδη χωρίς ναύλο,
Κι' α δεν επρόφτανα εγώ τ' έκαμνε δίχως άλλο.
Απ' όσα ορδινάρησε τίποτζι να μη κάμτε,
Μόνε ξαντό εις την πληγή με το τζερότο βάλτε.
Κι' ως το πουρνό θα είν' καλά σας λέγω βεραμέντε,
Θα γιατρευτή κι' η πληγή κι' ούλα περφεταμέντε.
Κάμτε αυτό το γιατρικό, κοπγιάστε στη δουλειά σας,
Γιατ' έχουμε υποθέσες και άμετε καλλιά σας.
 

ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ Δ'. ΠΡΑΞΕΩΣ

ΠΡΑΞΙΣ Ε'·

ΣΚΗΝΗ Α'

(Ο Αστυνόμος μόνος εις το κατάστημα ακουβισμένος εις την τράπεζαν του γραφείου του)

ΑΣΤ. (Καθ' εαυτόν.) Ύστερα απέ ούλαις ετούτες τζη εζάμινες που έκαμνα, δεν εύγαλα τίποτζι.. οι μπιστεμένοι μου στρατιώταις μου πιάσανε το Λιάπη, – αυτοί είναι διαόλλου κάρτζαις – τώρα τζη έχω ούλλους τζη διαόλλους αρέστο. – Ιντάντο ²¹⁶ πρέπει να κάμω τ' άττα μου και τα ραπόρτα μου ς' τη Διοίκησι, και να μη μορογάρω ²¹⁷ – αυτά τα οφφίτζια αυταίς τζη σκουτούρες έχουνε και για μικρά πράμματα ξεπέφτει τ' ονόρ τ' ανθρώπου· – πού ν' άν ο γραμματικός μου; (Φωνάζει.) Γραμματικέ!!! (καθ εαυτόν) κ' αμά δε ξέρω κ' αυτός ο διάολλος πού προβατεί; τι κακό είναι να μη ξέρη κανείς να γράφη μονάχος του – και τι να γράψω, που το τζερβέλλο μου ²¹⁸, είναι ούλο σαν κλούβιο αυγό απέ τζη εζάμινες, απέ τζη φωναίς, κ' απέ τόσους διαόλλους που δεν μπόρεσε να βγάνω τίποτζι, κι' αν έκαμε τούτο, ιλμ ποσίμπιλε να μάθω αν ήτανε κάζο πενσάτο· – ο ένας μου μίλλαγε τούρκικα, ο άλλος ελληνικά, άλλος μ' ούλεγε γίδες, και ταρνανάδαις, κι' αλεπούδες, κι' ο άλλος τζη σολομονικαίς του – και θα τζη θυμούμε ούλλους; – κι' απού μέσα απ' ένα λαβιρίντο ²¹⁹ τέτοιο, τι διάολλο να μπορέση να περσουαδαριστή ²²⁰ κανείς, πού δεν καταλαβαίνει πρώτ' απ' ούλο τζη γλώσσαις τους – ας μη μορογάρω δούνκε όσω έχω τη γκάουζα στο νου μου, μπα και μου φύγη καμμιά σέργια οσερβατζιόνε ²²¹…. κι' αμά ξέρω πού να τρέχη κι αυτός ο κανάγιας ο Γραμματικός μου; (φωνάζει.) Γραμματικέ!!! – (καθ' εαυτόν) ξαφνικό ν' σ' ούρτη – μπιλιάρδο θα παίζει ο μπιρπάντες σε καμμιά καφφεταρία, ή θ' ήναι σε καμμιά απ' εκειαίς τζη παστρικαίς, τζη κουβερσατζιόνες ²²².

ΣΚΗΝΗ Β'

(Ο Γραμματεύς του Αστυνόμου εισέρχεται ιδρωμένος κάθεται εις την τράπεζαν, και με έν μανδήλι βρεγμένω από λεβάντα στεγνώνει τον ιδρώτα του.)

Αστυνόμος και ο Γραμματεύς.

ΑΣΤ. Ωντζόγια μου μυρουδίαις! – ω μάτια μου μουσκίαις! – και π' ούσουνε γιαμά που σε φούγιαζα δυω ώραις;

ΓΡΑΜ. Σε μια βίζιτα που είχε το όνομα της.

ΑΣΤ. Και πώς τη νε λέγανε γιαμά;

ΓΡΑΜ. Λουτζία.

ΑΣΤ. Και 'κεί σε τζη αλείψανε αυταίς τζη μουσκίαις;

ΓΡΑΜ. Με τρατάρανε ολίγη λεβάντα.

ΑΣΤ. Αφσ' τζη μουσκίαις και τζη μυρουδίαις και να γράψουμε τώρα τα ραπόρτα μας.

ΓΡΑΜ. Δεν έχω το νου μου τώρα – αφήτε με να ξεζαλιστώ ολίγον.

ΑΣΤ. Σε ζαλίσανε κι' εσένα η Λουτζίαις;

ΓΡΑΜ. Όχι, είμαι κουρασμένος.

ΑΣΤ. Μπα και χόρευγες;

ΓΡΑΜ. Ναι.

ΑΣΤ. Και δε με λες π' ούσαι μπαλαρίνος; τ' όγραφα κι' εγώ, μα δε ξέρω τζη εδικαίς σας τζη οξείαις και τζη περισπωμέναις και τζη ορτογραφίαις.

ΓΡΑΜ. Υπαγορεύσατέ με κι' εγώ γράφω.

ΣΚΗΝΗ Θ'

(ο Αστυνόμος υπαγορεύει εις τον Γραμματέα)

Αστυνόμος και ο Γραμματεύς.

ΑΣΤ. (Υπαγορεύει.) «Κόπια ευγαρμένη απέ το Αουτέντικο » ²²³

ΓΡΑΜ. (Γράφων Γελά)

ΑΣΤ. Τι γελάς διάολλε; μπα και θυμάσαι τζη μπάλλους (Υπαγορεύει.)

  » Σ 'τζη χίλιους οχτακόσιους είκοσι εφτά, τζη δεκάξη του Τρυγητή

  »…. (Προς τον Γραμματέα.) Δεν έχει δεκάξ ο Τρυγητής;

ΓΡΑΜ. Ναι, δεκάξη. (Γελών.)

ΑΣΤ. Ω μουρέ γέλοια! (Υπαγορεύει.) « Ημέρα Κυργιακή, διώμιση ώραις μετά το γιόμα, ς' τη λοκάντα του Μισέ, πώς διάολλο τόνε λένε; »

ΓΡΑΜ. Μπαστιά.

ΑΣΤ. Για σου Μπαστιά. – εξεφαντώνανε ένας Κρη- « τικός, ένας Λιάπης, ένας Μουραΐτης, ένας Λογιώ- » τατος, ένας, Ανατολίτης, (καθ' εαυτόν) και μηγά- » ρι τζη θυμούμαι ούλους; (Υπαγορεύει) κι' ένας » Χιώτης, σαν εμεθύσανε χτύπησε ο Λιάπης τον » Κρητικό με την πιστόλα ς' το χέρι εγώ ντελόγκου » έκαμα ούλαις ετούτες τζη εζάμηνες που στέρνω » μαζή με το παρό ραπόρτο. Ο Λιάπης έφυγε κι' » έστειλα τζη μπιστεμένοι μου στρατιώταις και » τόνε πγιάσανε και τζη έχω ούλους αρέστο· σε » ούλαις τζη εζάμηνες π' όκαμα κον τούτο μια πο- » σίμπιλε, δεν μπόρεσα να ξανοίξω αν ήτανε κάζο » πενσάτο, γιατί ούλοι αυτοί μιλούσανε λογιών το » λογαδιώ γλώσσαις, και δεν τζη εκαταλάβαινα. » Εκειό που φαίνεται πρέπει ν' άτανε κάζο ατζι- » δέττε, γιατί πρώτη βολά ήτανε γρωνισμένος ο » Λιάπης με τον Κρητικό, ούλα μου τα άττα είναι » τα παρό, και τα ραπορτάρο ²²⁴ ς' την Σεβαστή » Διοίκησι, ως καθού είμαι οπλιγάτος ²²⁵, κι' ό,τι ξα » νοίξω κατόπι το ραπορτάρω ως μου μεριτάρει ²²⁶ ως » το οφφίτζιό μου, ακαρτερώ ριπόστα ²²⁷ στην πα- » ρό μου, για να ρεγουλαριστώ ²²⁸ τι να τζη κάμω » τούτοι τζη διαόλλοι οπ' όχ' αρέστο· να τζη φουρ- » κίσω; γη να τζη αμολλάρω. »

ΓΡΑΜ. (Γελών.) Έτζι να τ' αντιγράψω;

ΑΣΤ. Κι' εμέ; πώς; έτζι ξέρω το δικό μας το στείλε ²²⁹ – σα γένης εσύ

Αστυνόμος κάμε όπως γνωρίζεις.

ΓΡΑΜ. (Μετά την αντιγραφήν το παρουσιάζει) Υπογράψετε!!

ΑΣΤ. (Υπογράφει.)Διονείσιοφάντέαστίνομοςτζι ελλινικείς διείκησις. (προς τον Γραμματέα.) Το πέρασες ς' το αουτέντικο;

ΓΡΑΜ. Ναι.

ΑΣΤ. Σιντζιλλάριστο τώρα όμορφο και στείλλετο ντελογκό – μπα και μου φύγης πάλαι και πας να μπαλλάρης;

ΓΡΑΜ. Όχι δα – ύστερ' από δύω ώραις όταν δροσίση. (Λαμβάνει τα έγγραφα και αναχωρεί.)

ΣΚΗΝΗ Δ'

Ο Αστυνόμος μόνος.

ΑΣΤ. (Καθ' εαυτόν) Μωρ' τόνε γλέπεις του διαόλλου το μπαλλαρίνο με τι σουμπέρμπια ²³⁰ σου μιλλάει γιατί ξέρει δύο οξείαις και τρεις περισπωμέναις; καλότυχε, πώς εγένηκ' ο κόσμος; – μουδέ τονε μέλλει αν τόνε μιλλά ο σουμπεριόρος ²³¹ του μουδέ καρφί του καίγεται του κανάγια – τζη μυρουδίαις του και τζη μπάλλους του κυττάζει και πότες να φηνίρη ²³² ο μήνας για να πάρη το μηνιάτικο – μουδέ να γράψη έχει ένοια, μουδέ ρετζίστρα ²³³ να κρατήση τίποτζι, τίποτζι; μα τι να κάμη κανείς σα δεν μπορεί να κάμ' αλλοιώς – πασιέντα ²³⁴ τώρα – σκοτίστηκα πγια με τζη διαόλλους ας ριποσσάρω ²³⁵ λιγάκι – (ακουμβά ολίγον εις την τράπεζαν.)

ΣΚΗΝΗ Ε'

(Οι στρατιώται εισέρχονται αιφνιδίως και ομιλούν με τον Αστυνόμον περί των φυλακίσεων)

Ο Αστυνόμος και οι Στρατιώται.

ΣΤΡ. (Με φωνήν χαμηλήν) Γιαμ' αφέντη – σκιάβο..

ΑΣΤ. Τ' είναι μουρέ Γεράσιμέ μου, Αντζουλή μου, Διονύσιο; – τρέχει τίποτζι;

ΣΤΡ. Ναι αφέντη.

ΑΣΤ. (Έντρομος.) Τι μουρέ;

ΣΤΡ. Οι κολέγαδες του Λιάπη ετοιμάζουνται να σπάσουν τζη φυλακαίς να πάρουνε τον Λιάπη και να αμολλάρουνε ²³⁶ και τζη αλλουνούς οπ' ούναι μέσα.

ΑΣΤ. Και πούθε το μάθετε εσείς γιαμά;

ΣΤΡ. Στην πιάτζα μας αβερτήρανε ²³⁷ που θα μας επιάσουνε κι' εμάς να μας ξαρματώσουνε – είπανε που θα σ' τζη παίξουνε και τζη αφεντιάς σου.

ΑΣΤ. Ω διάολλε – και το κάμουνε προμπαμπιλμέντε ²³⁸ – μοναχά να πάτε να δγήτε, κι αν ήν αληθινά, να μ' αβιζάρετε ντελόγκο, για να βγάνουμ' όξου το Λιάπη, και ν' αφίκουμε τζη άλλους μέσα, ως που να μας έρτ' η ριπόστα που παντυχαίνω απ' τη Διοίκησι.

ΣΤΡ. Ν' άχουμε το συμπάθιο, αφέντη· εμείς λέμε να πγιάσουνε τ άρματα, και να τζη βαρέσουμε.

ΑΣΤ. Όσκε, όσκε – τίποτζι – τίποτζι μην μπα και ριζικιάρεται ²³⁹, αλάργου απέ τζη λιάπιδες…

ΣΤΡ. Ντόνκα ²⁴⁰ να τόνε αμολλάρουμε το Λιάπη;

ΑΣΤ. Αφήτε να περάσ' ένα μομέντο ²⁴¹ ακόμα.

ΣΤΡ. Να, αφέντη ο Φάντες ²⁴² τζη Διοίκησις, έρχεται μ' ένα όρδινο ²⁴³ ς' το χέρι.

ΑΣΤ. Πάρτε τ' απ' τα χέργιά του, και φερμάρετε εδώ. μην αλαργεύετε σ αυταίς τζη ώραις μπα και μας εύρη κανένα ατζιδέντε ²⁴⁴.

ΣΚΗΝΗ ς'

(Ο Αστυνόμος λαμβάνει διαταγήν διά να απολύση από την φυλακήν όλους μη γνωρίζων δε να την αναγνώση καλώς, προσκαλεί με θυμόν τον Γραμματέα.)

Ο Αστυνόμος, ο Γραμματεύς και οι Στρατιώται.

ΑΣΤ. Π' ούσαι μουρέ Κόντε = παστρικέ; να – ξαφνικό να σ' ούρτη! – Γραμματικέ, κύριε Γραμματέα – να, ν' άμπ' ο διάολλος μέσ τζη τζιριμονίαις σας.

ΓΡΑΜ. Εμένα φωνάξετε;

ΑΣΤ. Κι' αμέ ντζόγια μου; την εκλαμπρότη σας σορ λουστρύσαμο ²⁴⁵ – και γιαμά δεν ατζιτάρετε ²⁴⁶ να σας φουγίαζουμε; θέλετε ν' άχουμε κι' ένα φάντε απόστα ²⁴⁷ για την εκλαμπρότη σας, να τον στέρνουμε για να σας φουγιάζη;

ΓΡΑΜ. Και τι αγαπάτε;

ΑΣΤ. Κόπγιασαι να διαβάσης αυτήνη τη διαταγή, να δγιούμε τι θα τζη κάμουμε ετούτους τζη διαόλους!! θα τζη φουακίσουμε φιναλμέντε ²⁴⁸; γ' ή θα τζη αμολλάρουμε;

ΓΡΑΜ. (Αναγνώσκων την διαταγήν.) Όχι, θα τους αφήσουν όλους.

ΑΣΤ. (Προς τους στρατιώτας) Αμολλάρετε τζη ούλους και να τζη πρεζεντάρετε εδώ για να τζη μιλήσω, ως μου μεριτάρει.

ΣΤΡ. Ντελόγκο. (Αναχωρούν.)

ΣΚΗΝΗ Ζ'

Ο Αστυνόμος μόνος.

ΑΣΤ. Ώρσαι μέσ' ς' τζη εζάμιναίς μου και μέσ' τα άττα μου – μουδέ τριμπουνάλε ²⁴⁹ μουδέ κριμινάλε ²⁵⁰, μουδέ διάολλο· – τζη επερτονάρισε ²⁵¹ η Διοίκησι ιν σόμμα ²⁵² – κρίμα ς' τζη κόπους μου και ς' τζη φωναίς μου – ούλα παν αμόντε ²⁵³ τι να πη κανείς; στουπίρ' ²⁵⁴ ο νους του και δε ξέρει τι στράτα να πγιάση – μουρέ εγώ ήθελα να φουρκίσω εκειόνε το μπόγια τον Λιάπη κι' εκειόνε το πιρπάντε το λοκαντιέρη ήθελα να τόνε αφίκ' αρέστο καμπόσον καιρό κι' εκειόνε το σκολλάρο το σεκάντε, που σεκάρισε ο διάολλος το τζερβέλλο μου μ' εκειαίς τζη λέξαις και τζη ελληνικούραις του· – μα πέρασε τώρα – ας πάνε να φκαριστούνε την Διοίκησι που τζη επερτουνάρισε.

ΣΚΗΝΗ Η'

(Οι στρατιώται παρουσιάζουν τους φυλακισθέντας όλους.)

Αστυνόμος, οι φυλακισθέντες και οι Στρατιώται.

ΣΤΡ. Τζη εφέραμε, αφέντη.

ΑΣΤ. (Προς τους φυλακισθέντας.) Αμέτε τώρα καλλιά σας – είστε λίμπεροι· ²⁵⁵ – η Διοίκησι σας επερτονάρισε – το ντιλίτο ²⁵⁶ σας γιαμά ήτανε για φούρκα, μονάχα η Διοίκησι σας λυπήθηκε κακόρκοι, γιατ' είστε ξέν' αθρώποι – βάρδα μπένε ²⁵⁷ άλλη μια βολλιά αν κάμετε τίποτζι, νον ζε κάζο, θα σας φουρκίσουμε – αμέτε καλλιά σας.

ΑΝΑΤ. Έι αρτίκ τώρα ζάμινα μάμινα, φόρτο φούρτο, σάντο μάντο ντεν έχει πγια.

ΑΣΤ. Άμε πγια καλιά σου χατζή παληότουρκα με τα τούρκικα Σου. (Προς τον Λογιώτατον.) Άμε και συ να ξηγάς τζη συναξαριστάδες σου διαόλλου σκολάρο, – αμέτε κι εσείς άλλος με τζη γίδες του, άλλος με τζη σολομονικαίς του, άλλος με τα κουράδια του κι' όπου θα γλέπω απέ σας, θα φεύγω δέκα μίλια αλάργου, άμε καλλιά σου κι' εσύ Λιάπη μπόγια πού κόντεψες να φας τον άνθρωπο ζουντανόνε για τίποτζι.

ΑΛΒ. Πω, πώς να το λες ορέ να τρως κουραδιαις.

ΑΣΤ. Άμε καλλιά σου μπόγια, να μην ανίξουμε πάλι κανένα άλλο ατζιδέντε.

ΑΝΑΤ. Ε! εμείς τώρα τα φύγουμε, – άμμα ντεν τ' αγαπήσωμε – τώρα τα πγιούμε κομμάτι κρασί, να φιλλιτούμε και να πάμε στην ντουλειά μας – Μισέ Μπαστιά! φέρε κρασί και ποτήργια να πγιούμαι. – (Φέρει κρασί και λαμβάνει καθείς από έν ποτήριον εις χείρας.)

ΟΛΟΙ. Ε, βίβα! περαστικά μας.

ΑΝΑΤ. Αρτίκ τώρα να φιλλιτούμε σαν αδέρφια.

ΟΛΟΙ. (Ασπάζονται.]

ΑΝΑΤ. Σία.

ΠΕΛ. Χαιράμενοι.

ΑΛΒ. Ζτρου, ορέ ζτρου.

ΧΙΟΣ. Στην υγυιά μας καλή για.

ΟΛΟΙ. Ε…. βίβα. (Χειροκροτούν.)

ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΣ