Читать книгу: «ՄՄ», страница 2

_Մարա՜տ,_Մարիի մատները մխրճվեցին պատանու արմունկի մեջ։

_Մարի, սիրու՞մ ես ինձ։

Մարատը նայեց ուղիղ աղջկա աչքերի մեջ։ Մարիի այտն ի վար գլորվեց արցունքի մի խոշոր կաթիլ։ Հուզմունքից չկարողացավ խոսել, միայն դրական շարժեց գլուխը։

Մարատի հոր մեքենայից մի վայրկյանում դուրս թափվեցին Մարատի հայրը, հորեղբայրը և նրա երկու որդիները։ Լավ է օրորոցում քնած Սամվելիկին չեն բերել։ Հայրը՝ Անաստասը վազելով մոտեցավ որդու մեքենային։

_Դու՛րս արի։ Իջի՛ր մեքենայից։ Ի՞նչ ես անում։ Ու՞ր ես գնում։ Ու՜մ ես բերել։

_Մի՛ դուրս գա,_Մարին երկու ձեռքով բռնեց Մարատի ձեռքը։ Բայց Մարատը չլսեց, բացեց դուռը։ Չհասցրեց ոտքը դնել գետնին։ Կատաղած ցուլ դարձած հայրը քաշեց նրա ծոծրակից։

_Շան լակո՛տ։ Ու՞մ աղջկան ես բերել։

Մարին դուրս նետվեց մեքենայից։ Բայց չմոտեցավ, միայն ծղրտաց.

_Բա՛ց թողեք նրան։

Հենց այդ պահին վրա հասավ Մարիի հոր մեքենան։ Դուրս եկավ օրիորդի ոչ պակաս ջղայնացած հայրը՝ Սարիբեկը։ Ի տարբերություն մյուսներին, նա մենակ էր։

_Ջարդելու եմ գլուխդ, լակո՛տ։ Իսկ քո հետ տանը կխոսենք,_ոլորեց աչքերը դստեր վրա։

Գազազած տղամարդը վազեց դեպի Մարատը։

_Դու՛ ու՞մ ես ասում լակոտ։ Արի-արի՜, ցույց կտամ քեզ լակոտը որն է… վրա հավաքիր չոլերը ընկած աղջկանդ…

Սարիբեկի դեմքը գունաթափ եղավ, երբ նայեց դստեր ոչ պակաս գունատ դեմքին ու դողացող շրթունքներին կորցրեց իրեն։ Նետվեց Անաստասի վրա։ Սա իր հերթին բաց թողեց որդուն ու սկսեց հարվածել ախոյանին։