Περιπλανώμενες ψυχές

Πρώτα οι αποχαιρετισμοί και ύστερα το ψάρεμα

των κορμιών από το νερό – όλα στο ενδιάμεσο

είναι εικασίες.

Όταν τα τελευταία αμερικανικά στρατεύματα αποχωρούν από το Βιετνάμ, η Αν και τα αδέλφια της, ο Ταν και ο Μιν, μπαίνουν σε μια βάρκα για το Χονγκ Κονγκ, με την υπόσχεση ότι οι γονείς και τα μικρότερα αδέλφια τους θα ακολουθήσουν σύντομα. Η υπόλοιπη οικογένεια, όμως, δεν θα τα καταφέρει… H δεκαεξάχρονη Αν γίνεται σε μια νύχτα η προστάτιδα των δύο αδελφών της.

Καταλήγουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, περνώντας από υπερπλήρη στρατόπεδα και καταυλισμούς προσφύγων, για να εγκατασταθούν τελικά σε ένα αφιλόξενο Λονδίνο που μαστίζεται από την κοινωνική ανισότητα. Καθώς ωριμάζουν, καθένας τους αναμετριέται με την ενοχή του επιζώντος με τον δικό του τρόπο. Και με κάθε επιλογή, οι δρόμοι τους αποκλίνουν, ώσπου δεν είναι πια σίγουρο αν η αγάπη από μόνη της μπορεί να τους κρατήσει ενωμένους.

Συνδυάζοντας λυρική αφήγηση και ιστορική έρευνα, το Περιπλανώμενες ψυχές αποτυπώνει την πορεία μιας οικογένειας που σημαδεύεται από την απώλεια, αλλά παλεύει πεισμωμένα για ένα καλύτερο μέλλον. Και επιβεβαιώνει ότι είμαστε οι ιστορίες που επιλέγουμε να αφηγηθούμε για τον εαυτό μας.

«Φοβάσαι;» ρώτησε η Βαν την Αν, ατενίζοντας με ανησυχία και δυσπιστία τη νύχτα που καρτερούσε τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια της, τα λιγοστά αστέρια που αγρυπνούσαν πάνω από το χωριό τους, τα φύλλα των δέντρων που χόρευαν αργά στον αέρα με το τερέτισμα των τριζονιών. «Είναι τόσο σκοτεινά εκεί έξω».

Η Αν δίστασε για μια στιγμή. «Δεν φοβάμαι», απάντησε. «Όλα θα πάνε καλά, θα το δεις». Αργότερα θα μετάνιωνε για το γεγονός πως το τελευταίο πράγμα που είχε πει στην οικογένειά της ήταν ένα ψέμα, λόγια ανυπόστατα και ανώφελα, απλώς για να τους καθησυχάσει. Ύστερα από ένα τελευταίο νεύμα προς τους γονείς της, έπιασε τον Ταν και τον Μιν από τα χέρια, βγήκαν μαζί από το σπίτι και άρχισαν να προχωρούν στον χωματόδρομο, με κατεύθυνση προς τον Βορρά. Η υπόλοιπη οικογένεια είδε τα τρία μεγαλύτερα παιδιά να ξεμακραίνουν, μέχρι που το σκοτάδι τα κατάπιε και το μόνο που απέμεινε ήταν οι ίσκιοι του χωριού τους, του Βουνγκ Ταμ.

«Ένα βαθιά ανθρώπινο, και πέρα από κατηγοριοποιήσεις, έργο αγάπης και ασυμβίβαστης ελπίδας».