Плошча Перамогі

Альгерд Бахарэвіч – гонар сучаснай беларускай літаратуры. Ён – працаголік, ён «піша, як дыхае», і гэта не штамп, гэта праўда. Чуў такую думку(не аднойчы) што стыліст ён выдатны, а вось сюжэты… слабое месца, не інакш. Лухта гэта! У «Апошняй кнізе пана А.» было столькі віртуозных апавяданняў(практыка?), што аўтар літаральна праз год выдаў яшчэ два буйныя творы. Адзін з якіх, я цяпер дакладна ведаю, чытаецца як казка. Чытаецца з захапленнем. Алегорыя, прыпавесць… Мабыць. Гэта Бахарэвіч:) Усім рэкамендую!

цудоўная кніга. калі яе чытаеш, здаецца , што аўтар напісаў гэты раман за адзін раз. з ранку адкрыў ноўтбук, і апоўначы з задавальненнем зачыніў.

Люди и народы, которые живут так, как если бы будущего не существовало, этого будущего иметь и не будут. Будь ты хоть искренним и благородным, хоть хитрым, хоть простым и туповатым, нежелание знать правду и даже попытки искривить реальность вокруг себя в соответствии с этим нежеланием в конце концов приведут к полному краху. Вопрос в том, скольких ещё людей накроет осколками такого кривого зеркала. Главного героя можно было бы назвать рыцарем без страха и упрека: без страха, потому что будущего для него не существует, и без упрека, потому что руководствуется он лишь желанием выжить и урвать от жизни как можно больше прямо здесь и сейчас. В этих двух своих чертах он искренен. Эти же две черты делают из него монстра при соответствующем стечении обстоятельств.

Кнігу проста неабходна чытаць. Яе мова зачароўвае і не адпускае. А вось вам сюжэт:

Салдат адправіўся на вайну. Не таму, што хацеў, а таму, што так вырашыў кароль. У дзень галоўнай бітвы, калі “ усе валяліся мёртвыя”, ён не вытрымаў і кінуўся бегчы.

Кароль заўважыў адчайнае жаданне салдата выжыць і прызначыў сваім вестуном.

Падчас вайны ў родным горадзе быў прыняты новы закон: павесіць таго, хто прынясе нядобрую вестку. Вястун вырашае ілгаць і аб’яўляе пра перамогу. З гэтага часу прыгоды пачынаюцца не толькі ў салдата, а і ва ўсіх жыхароў горада.

Неверагодна актуальны сюжет для кожнага, хто жыве ў каралеўстве, дзе пануе Страх і Хлусня. Іх не адолець кавалерыйскай атакай. Да Плошчы Перамогі выпадае ісці па дарозе, дзе штодня неабходна перамагаць страх і адмаўляцца ад багатых дарункаў хлусні. Дзе нельга спыніцца, перавесці дух, перакласці адказнасць… Хто дойдзе?

Чытаецца вельмі лёгка.

Поўна алегорый на Беларусь.

Прымушае задумацца аб прыродзе праўды і інфармацыі.

Палюбіўся Бахарэвіч, напэўна, я гатовы да Сабакаў Эўропы =)