Читать книгу: «Космонавт монологы», страница 2

 
Күшті екен махаббат пен сендік сенім
Жердегі ұлан-ғайыр тартылыстан.
 
 
Алдымда бозала таң, батпаған ай,
Қаймағы алынбаған аппақ арай.
Мен солай ағып барам
Иə, кəдімгі
Найзағай шатырлайтын жаққа қарай.
 
 
Мен саған оралармын ізгілікпен, –
Мен саған оралармын қыз қылықпен.
Адамзат арманыңа ұшып шықтым,
Қиялды тұңғиыққа жүздіріп мен.
 
 
Мен сенің ертеңіңе ара тұрып,
Өтермін көк күмбезін дара тіліп.
Қара Жер, қасиетті толассыз Жер,
Тұратын жоқтан бар боп жаратылып.
 

Көтерілу

 
Зымырап көтерілді жерден денем,
Көз алдым көк өзендер көлбеңдеген.
Сан ғасыр жол сұраған керуендерден
О, сəлем, заңғар таулар мен көрмеген.
 
 
О, сəлем, қатпар-қатпар қиял шыңдар,
Биіктікті енді маған қиярсыңдар.
Сыймаған қиялыма дүние едің
Тіпті енді құшағыма-ақ сиярсыңдар.
 
 
Жететін алдым қиян шуақталып,
Жетілткен Жер барады шын-ақ қалып,
Астымда табанымның көлдер жатыр
Ымырттың терезесі сияқтанып.
 
 
Балбырап бақтар қалды ырғатылып,
Қалтырап қақтар жатыр қырға тұнып.
Жанымда аласапыран жалт ойнатып
Мен барам жанарымды нұрға тігіп.
 
 
Қызығы неткен қыруар бұл шақтардың,
Бояулар – бояуындай гүл шоқтардың.
Мен барам шатырлатып көк күмбезін
Астымен сатырлаған бұршақтардың.
 
 
Барамын өзеуреген өзге ағыспен,
Мың нұрды қозғай ішкен… қозғалыспен,
Қош, сау бол, кірпік қақпай қарайтын күн,
Құстардың қанатына қызғанышпен.
 
 
Мен де бір Прометей «от ұрлаған»
Зулаймын жұлдыздарға жыпырлаған.
Келемін киелі Жер шұғыласын ап,
Дүние, томағаңды сыпыр маған.
 
 
Мен сенің нұрларыңмен таласымен,
Мың жұлдыз артқа тастап əрі асамын.
Кемемде келе жатыр кемеңгер Жер,
Жетектеп қызыл тулы болашағын.
 
 
Құямын қуаттымен сарқырап бар,
Кеудемнен күбірлеген толқын ап қал.
Мен мəңгі сөнбес күнмін.
Ең болмаса
Бір рет шағылысып жарқырап қал.