Читать книгу: «Qar altındakı çiyələk»

QAR ALTINDAKI ÇİYƏLƏK

yapon nağılları

+testlərlə

KİOTO VƏ OSAKALI İKİ QURBAĞA

Yayın gəlməsi ilə qeyri-adi istilər düşmüşdü. Günlər keçdikcə günəş yeri daha çox yandıraraq isitməyə başlamışdı. Yağış isə hələ də yox idi.

Kioto şəhərində dəhşətli quraqlıq başladı. Hətta qurbağa yaşayan quyu da qurudu. Bunu görən qurbağa çox fikirləşdi ki, nə etsin. Başqa yerə köçməyi qərara aldı.

– Deyirlər, Osaka şən, səs-küylü yerdir, dəniz də şəhərə yaxındır!

Kiotolu qurbağa dənizi görmək istəyi ilə Osaka şəhərinə üz tutdu. Amma bu şəhərdə də quraqlıq hökm sürürdü. Lotosov gölünün suyu qurumuş, orada yaşayan qurbağa da təşvişə düşmüşdü. Bir gün qurbağa göydə bulud görməyib peşman halda dilə gəldi:

– Artıq Osaka şəhərində qalmaq olmaz! Yaponiyanın paytaxtına – Kiotaya getməliyəm, orada Səmanın doğma oğlu yaşayır. O şəhərdə yaşamağa dəyər: nə olsa, elə oralarda olacaq.

Bunu deyən osakalı qurbağa üz tutdu Kiotaya sarı.

Kioto ilə Osakanın arasındakı məsafə on kilometr idi. Hər iki qurbağa bir-biri ilə sözləşmiş kimi erkəndən eyni vaxtda yola çıxdılar: biri Kiotodan Osakaya, o biri isə əksinə…

Onlar hoppana-hoppana getməyə başladılar. Xeyli gedəndən sonra onların belləri sızıldadı, günortaya yaxın möhkəm acdılar.

Yorğunluqlarını çıxarmaq üçün dal ayaqları üzərində getməyə başladılar. Güclə yeriyirdilər. Yolun yarısında Tetnodzan dağı yerləşirdi. Dağ keçidinə çatanda bir-birini görən qurbağalar salamlaşıb tanış oldular.

Biri o birinə yaşadığı şəhər haqqında danışmağa başladı. Osakalı qurbağa dedi:

– Şəhərdə böyük quraqlıq var. Yağış da yağmaq bilmir ki, bilmir.

Kiotolu qurbağa bu xəbərdən kədərlənib məyusluqla dedi:

– Elə mənim yaşadığım şəhər də bu gündədir.

İşin belə olduğunu görəndə bir-birinin şəhərinə baxmağı qərara aldılar. Osakalı qurbağa bildirdi:

– Qoy dağın başından Kiotaya göz gəzdirim, görüm vəziyyət necədir.

– Mən də Osakaya baxaram, – o biri qurbağa quruldadı.

Beləliklə, hər iki qurbağa dal ayaqları üstə qalxıb gözlərini böyük açaraq baxmağa başladılar.

Kiotolu qurbağa da, osakalı qurbağa da çox, lap çox cəhd etdilər. Çalışdılar, nə isə yeni, maraqlı bir şey görsünlər, amma alınmadı. Buna görə kədərləndilər.

Qəfildən kiotolu qurbağa acıqla quruldadı:

– Bu nədir? “Bəh-bəh”lə təriflənən bu iki şəhər eyni su damcısı kimi necə də bir-birinə oxşayır! Boşboğazlar! “Orada dəniz”, “burada dəniz”, “hər yerdə dəniz”, nə bilim, nə! Amma dənizdən əsər-əlamət yoxdur!

Osakalı qurbağa da deyinməyə başladı:

– Demək, deyilənlər yalanmış. Çərənləyirdilər ki, “Ah belə, ah elə, Kiotoda hər şey var, ora paytaxtdır”. Mən də elə bilirdim, bu şəhərin gözəl bağları, qəşəng evləri var. Yox, əgər Kioto da Osakaya bənzəyirsə, buranın maraqlı nəyi var ki, fərqlənsin?

Yeni və yaxşı bir şey olmadığından hər ikisi yolu davam etdirmək fikrindən daşındı. Nəhayət, qurbağaların biri Kiotoya, o biri Osakaya qayıtmaq qərarına gəldi. Ayrılmaq üçün bir-biri ilə vidalaşıb yola düşdülər. Amma qurbağaların heç biri əsl həqiqəti başa düşməmişdi. Dal ayaqları üstə qalxarkən gözləri bellərində olduğundan onlar yalnız arxanı görə bilmişdilər. Qabağı görməmələrinin səbəbi elə özləri idi. Qarşı tərəfə baxdıqlarını sansalar da, əslində, hərəsi öz ölkəsini seyr edir, öz şəhərlərinə, yaşadıqları yerə baxırmış.

Kiotolu qurbağa öz yerinə – doğma quyusuna qayıdıb başına gələnləri dostlarına danışdı:

– Heç orda dəniz görmədim. Bu yalan boşboğazların uydurması imiş!