Horoz her sabah şafakvakti yaptığı gibi çiftlik evinin önünde ötmeye başladı. Küçük bebek uyandı. Beşiğinde oturdu ve büyük yatak odasının etrafına baktı. Şöminenin üzerindeki saatin tik takı dışında her yer sessizdi. Birkaç metre ötede, ailesi hala yataklarında uyuyordu. Altı aylık olmasına rağmen, beşiğin kenarına çıktı, kendini yere bıraktı ve karanlık yatak odasından banyonun açık kapısına doğru yürüdü.

Banyoda, duşu açtı ve sabun ve suyla iyice yıkandı. Sonra kendini yumuşak, sıcak bir battaniyeye sardı, bir süre bir sandalyeye oturdu ve sonra ne yapacağını düşündü. Birkaç dakika sonra mutfağa gitti. Orada mutfak masasında iki somun ekmek buldu. Masanın tepesine tırmandı ve aç bir şekilde bütün ekmeği yedi. . Daha fazla yiyebilirdi, çünkü çok açtı, ama artık ekmek yoktu. Ve böylece mutfakta ağlayarak dolaşmaya başladı ve daha fazla ekmek bulamadığı için ayaklarını öfkeyle yere vura vura yürüdü.

Norman’ın ağlama sesi ailesini uyandırmıştı. Mutfağa koştular ve ağlayan küçük çocuklarını görünce şaşırdılar.

"Norman!" diye bağırdı annesi, şaşkın bir şekilde.

"Yürüyor! Yürüyor!" diye babası çığlık attı.

Norman durdu ve onlara kızgın gözlerle baktı.

"Yürüyor! Yürüyor!" diyerek babasıyla alay etti.

"Konuşuyor!" dedi annesi, elleri ağzında.

Norman başını acı içinde salladı.

"Beni deli ediyorsun! Görünüşe göre hayatım boyunca bu sıkıcı çiftlikte yaşamak zorunda kalacağım."

Babasının gözleri fal taşı gibi açıldı. Şaşkındı. "Norman, konuşabiliyorsun?" dedi babası, şaşkınlığını gizleyemeden.

"Tabii ki konuşabilirim. Ne aptalca bir soru" dedi Norman küçümsercesine.

"Tabii ki, bu aptalca bir soru," diye annesi kabul etti, korkulu gözlerle.

"Açım anne, daha fazla yemek istiyorum. Masadaki bütün ekmekleri yedim ama ekmek içi delik deşik. Biraz pastırma, yumurta ve sosis alabilir miyim?"

Aklını kaybetmekten korkan Mabel Wilson mutfağa gitti ve altı yumurta, altı şerit pastırma ve altı sosis kızarttı. Norman, mutfak masasının üstüne tekrar oturdu, tabağındaki yiyecekleri bir lokmada yuttu ve ayrıca bir bardak süt içti. Yüksek sesle geğirdi, beşiğine döndü ve yine uyudu, gürültülü bir şekilde horladı.

Tom Wilson'ın karısı Mabel ile birlikte yaşadığı çiftlik Tillyard kasabasına 8 kilometre uzaklıktaydı. Norman onların tek çocuğuydu, genellikle gece gündüz uyuyan ve diğer birçok bebek gibi kimseyi endişelendirmeyen hoş ve sessiz bir bebekti. Nazik bebeklerinin bu sabah bu kadar garip davrandığını görmek ikisinin de kolayca anlayabileceği bir şey değildi.

Бесплатный фрагмент закончился. Хотите читать дальше?

Eyvah, Norman!

EYVAH,NORMAN!

Bölüm 1 Konuşabilen Bebek

С этой книгой читают