Медғат – Қасым

 
Ренжіп қалып көңіліңе қара салма.
Шынымен мен сорлыны ұнатпасаң.
Өлімнен басқа маған орын барма?
 
 
Ғазиза-ау, енді намыс жасырмағым,
Тілегім тағдырымнан емес шағын.
Өмірімнің қуанышы сен, жұбанышы сен,
Құдайым рақым етпес сенсіз бағын.
 
 
Ғазиза-ау, енді намыс жасырмағым,
Бар өмірімді өзіңе байлаған сен.
Дүниедегі бар қызық күңгірт тартты,
Дерт болып жүрегіме қайнаған сен.
 
 
Шынымен бұл халімді түймеймісің,
Қор болғаным білінді, күймеймісің.
Жүрегіңе тереңдеп ақылдасшы,
Шыныңды айт, сүйемісің, сүймеймісің?
 
 
Мен ғаріппын, бір рақым етпеймісің,
Қор болып осылайша өт деймісің.
Шөлдеген махаббатқа қайыршымын,
Ғазиза-ау, щыныменен кет деймісің!
 
 
Жүректегі бар қайғы зарлы мұңның,
Бастаған соң бəрін де айтып тындым.
Бар дерті ашылған соң, көрілген соң,
Жасырыны қала ма бұл көңілдің.
 
 
Ғазиза бір қуарып, бір қызарып,
Үстелге зорға отырды əрең барып.
Пішінінен бір үміт хасіл болып,
Қуанғаннан кетіппін біраз талып.
 
 
Халит-ау, халім осы жүрген қашып,
Өлсем арман қылмас ем амандасып.
Алдына салған басымды құшақтаған,
Қарасам бір уақытта көзімді ашып.
 
 
Бет-аузымның бəрі су көздің жасы,
Ауып маған кетіпті бар ықыласы.
Құшақтасып қалыппыз екі сорлы,
Бұдан артық не көрер адам басы.
 
 
Отырдық бір жыласып, бір күлісіп,
Жүрек бəрін білдірді сырын шешіп.
Таңға жақын айырылдық амал бар ма,
«Жолығармыз ертең, – деп, – қош, қош!» – десіп.
 
 
Тұра сала орнымнан ертең бардым,
Ғазизаны сұрауға көңіліме алдым.
Бай қорлады, бермеді кедейсің деп,
Шығып кетім долданып, ашуландым.
 
 
Тыста біреу қолыма бір хат берді,
Кімнен келген екенін ішім білді.
Асығыс бүктесіне қарай салып,
Үйге апарып тезірек ашқым келді.
 
 
Қол дірілдеп сол хатты оқыдым тез,
«Жартас. Түн. Сақ бол!», – деген үш ауыз сөз.
Жолықпақ мезгілімен жерін айтқан,
«Сақ бол» деген мағлұм ғой аңдыр мінез.
 
 
Түн болған соң бұйырып ат ерттеттім,
Уағадаласқан орынға жүріп кеттім.
Байдың бағы қасында белгілі тас,
Түн жарымы уақытта келіп жеттім.
 
 
Тастадым бір ағашқа атты байлап,
Тасқа келіп бекіндім жерді абайлап.
Ит мінезі Медғаттың мағлұм еді,
Қаруымды оңайға қойдым сайлап.
 
 
Келе жатыр Ғазиза, көрдім бақтан,
Торғын шəлі жамылған, көйлегі ақтан.
Жүрек соғып, дірілдеп, зорға басып,
Алдынан қарсы шықтым мен тас жақтан.
 
 
Жеткенше асығыстан бастым сасып,
Сөз сөйлер орын бар ма амандасып.
Аузыменен көзінен кезек сүйіп,
Тас жаққа алып жүрдім құшақтасып.
 
 
– Мен үшін есіттің-ау қаһаратты,
Тұрпайы əкем сөзі жаман батты.
Қарағым, тез сөйлесіп айырылалық,
Рақымсыздар аямас аңду қатты.
 
 
Сенен соң əкем келді маған кіріп,
Қасыма жетіп келді мені көріп.
Деді: «Ей қызым, өзің біл өз басыңды.
Жаңа Сəлім сұрады сені келіп».
 
 
Сені қорлап айтады сөзін жайлап,
Жауабын қойған жансып маған байлап.
Əлгі өтірік майдасып тұрғанына,
Жүрегім тулап кетті, қаным қайнап.
 
 
– Нең бар, –  дедім, –  əй, əке, одан артық?
Менен несін жасқандың, бойың тартып.
Мен риза Сəлімді жар қылуға,
Қуанту керек еді көргенді айтып.
 
 
Сол-ақ екен ашылды кəпір мінез:
Деді, – ей, қызым, не менен, не одан без.
Сол сықылды бір итті менсінесің,
Өлтіремін қайт, – деді, – сөзіңнен тез!
 
 
– Сəлімге ауған бар көңілім, қайта алмаймын,
Өтірікші дүниеде атанбаймын.
Жүрегімнің билігі бір өзімде,
Өлтірсең де, қайтам деп айта алмаймын!
 
 
Жауапты бергенім жоқ мен-дағы ығып,
Жіберсе де қайтейін жерге тығып.
Ұрысып, аузына келгенді айтып,
Соныменен үйімнен кетті шығып.
 
 
Соны айтқанша Ғазиза бір ит үрді,
Көп кісі екен артымда бізді көрді.
– Залымды ұста, өлтір! –  деп шуылдасып,
Бəрі де маған қарай ду жүгірді.
 
 
Қылышпен қарбаңдадым мен-дағы ұрсып,
Осынша жазам не деп ашу қысып.
Екеу-үшеу жығылып қалғаннан соң,
Бəрі де тұрып қалды есі шығып.
 
 
Қорқайын деп тұрғам жоқ мен де тіпті,
Қылышқа маһир едім тым-ақ епті.
Сəлім деген дыбысқа жалт қарасам,
Қыз жетектеп атымды алып кепті.
 
 
Қарғып міндім тоқтамай атқа барып,
Қақ бөліп жүре бердім топты жарып.
Өңкей жаяу аттыны қуа ала ма,
Бəрі де тұрып қалды бос қамалып.
 
 
Халит, міне, білдірдім халді бастан,
Осындай істі көрдім мен де жастан.
Кісі өлтірдім, тұруға орны бар ма,
Кетіп қалдым жарымды көре алмастан.
 
 
Кеше түнде Ғазиза түсіме енді,
Сəлім, мені сақта деп қолын берді.
Беттен басқа жерінің бəрі де қан,
Қорқынышты пішінін көзім көрді.
 
 
Оянып кеттім сонан шошығаннан,
Сағынышты ғашықпын жүрек жанған.
Жалғыз Алла рақымынан үмітім бар,
Сөндірер деп бұл отын өзі салған.
 
 
Сонымен отыр еді от басында,
Мылтық тарс-тұрс атылды қақ қасында.
Шуылдаған дауыс та естіледі,
Қаруға ұмтылысты жасқансын ба.
 
 
Ұрысқан қылыш даусы шартылдаған,
Жəне артынан шықты өрт жарқылдаған.
Сəлім сасып қаруын қамданады,
Əрқашан қатерлі істен тартынбаған.
 
 
– Зəңгілер ғой біреуді талап жатқан,
Бізге намыс болмай ма бойды тартқан.
Кешікпеңіз, қамданып атыңа мін,
Құдайға жөн болады бұған шапқан.
 
 
Халит айтты: – Орынсыз батырланба,
Екеуміз не қыламыз сонша жанға.
Бұл белгілі Сары бастық талап жатқан,
Жаулассақ жүре алмаймыз осы маңда.
 
 
Оларды мен көріп ем кешке жақын.
Бұл итпен жауласуға болма батым.