Złote sidła

Rozdział XV. Pożar

W pierwszej chwili Filip i Celia byli pewni, że to człowiek-wilk, wróciwszy ze swej wyprawy, wydał ów groźny ryk pod drzwiami chaty. Ale nie, to burza ryczała.

Wicher przycichł, jakby już wyczerpany. Cisza nastała taka, że Filip i Celia, słyszeli przyspieszone bicie swych serc. Potem Celia, widząc, że niepotrzebnie się przelękli, przytuliła się do Filipa i wybuchnęła śmiechem.

– Tak jest, to tylko burza – szepnął Filip uspokajająco. – Nigdy jeszcze nie słyszałem podobnego ryku. Nawet wilki zawyły z trwogi.. A i ty przestraszyłaś się porządnie. Wiesz co, zapalimy świeczki Brama, dobrze?

Poszli oboje, trzymając się za ręce, do miejsca, gdzie Bram przechowywał świeczki, sporządzone własnoręcznie z niedźwiedziego sadła. Celia wydobyła dwie świeczki i podała Filipowi. On je zapalił.

Migocące ich światełka odbijały się w oczach Celii, niby w zwierciadle. Patrząc na te błyszczące źrenice, spoglądające na niego tak wymownie, Filip miał ochotę porwać Celię w swe objęcia i uścisnąć ją znowu serdecznie. Ale Celia odwróciła się od niego i podeszła do stołu, gdzie postawiła obie świece. Filip wydobywał z kryjówki jedną świecę po drugiej, aż do ostatniej. Dwanaście światełek rozjaśniło ciemności w pokoju. Zbytek to był i lekkomyślność, ale Filip był zdania, że należało choć w ten spsób udokumentować swą radość.

Czuł się szczęśliwy. Celia wiedziała już, że on ją kocha, nie mogła w to wątpić. A z oczu jej czytał, że ufa mu. Zadowolony był prawie, że ów straszny ryk wichury wyrwał ich w samą porę z tej ekstazy miłosnej, w jaką zapadli. Teraz może przynajmniej śmiało spojrzeć jej w oczy: nie nadużył zaufania, jakim go obdarzyła.

Tego długiego pocałunku, który złączył ich usta, Celia nie żałowała. Czytał to z jej oczu. Ale po lekkim drżeniu jej ciała, po rumieńcu, który okrasił jej twarzyczkę, domyślił się, że i ona myślała o tym samym, co on.

Gruba, złocista kosa spłynęła falą na piersi; w migocącym blasku świeczek lśniły jej włosy, niby płynne złoto. Ujął je ostrożnie w dłonie i przycisnął do ust.

– Kocham cię – szeptał. – Kocham.

Stał tak przez chwilę z głową pochyloną, kryjąc twarz całą w tej złocistej kaskadzie. Celia nie broniła się. Drżącym trochę głosem coś mówiła… Potem wzięła płaszcz Filipa, leżący na krześle, podeszła do okna i zasłoniła je płaszczem, wskazując palcem na płonące świeczki.

– Nie mamy się czego lękać – odezwał się Filip, potrząsając głową. – Póki burza szaleje, nie grozi nam żaden dziryt… Eskimosi mają teraz coś ważniejszego na głowie, muszą myśleć o sobie.

Rzeczywiście, po krótkiej przerwie, burza z wichrem rozszalały się na nowo, wstrząsając wiązaniami chaty.

– Słuchaj! – zawołał Filip.

Nastawiła uszu, nie okazując najmniejszego lęku. Z oddali dolatywało ponure wycie wilków.

Filip wydobył z kieszeni swój mały atlas i otworzył go na mapie Kanady.

– Wyjaśnię ci – zwrócił się do Celii – skąd przychodzą tutaj te diabelskie wichury. Spójrz przede wszystkim, gdzie my się znajdujemy. Chatka nasza stoi w tym mniej więcej miejscu.

Ogarnął ramieniem cztery ściany chatki, by mogła go lepiej zrozumieć, a potem za pomocą ołówka Celii naznaczył na mapie mały czarny punkcik.

– Tutaj, to Barren – ciągnął dalej, wodząc ołówkiem po mapie. – tam dalej na górze, Ocean Lodowaty, a tu Zatoka Hudsona. Stamtąd przylatują w tę stronę wichury i burze, aż dojdą do Barrenu, gdzie na przestrzeni pięciuset mil hulają swobodnie, nie mając się na czym zatrzymać.

Dalej mówił jej o prądach i wirach powietrznych, o tych chmurach zwisających nad ziemią tak nisko, że ludziom niemal tchu brakuje. Mimo najlepszych chęci Celia nic z tego wszystkiego nie mogła zrozumieć. Przyglądała się uważnie mapie, zwracając specjalnie uwagę na ten czarny punkcik, nakreślony przez Filipa, a mający przedstawiać chatkę.

Wiedziała już teraz, gdzie się znajdują; chciała się dokładniej zorientować, odszukać na mapie tę drogę, którą sama przebyła.

– Tu! Tu! – wykrzyknęła nagle, chwytając Filipa za ramię i przerywając jego wywody.

Wskazywała przy tym palcem na wyrysowaną na mapie krętą linię Miedzianej Rzeki (Copper Mine).

Kilka razy z rzędu powtórzyła: Copper Mine.

Filip skinął głową na znak, że ją rozumie.

Celia mówiła głosem głuchym, z coraz bardziej wzrastającym wzruszeniem. Mniej więcej w jednej trzeciej części górnego biegu rzeki nakreśliła na mapie krzyżyk. W tym miejscu właśnie napadli ich Kogmolloki. Opowiadanie swoje objaśniła rysunkiem. Napastnicy, pobici i odparci, uciekli. Potem wrócili, wywiązała się nowa walka. Wtedy to zjawił się Bram Johnson, wyratował ją i zabrał ze sobą. Ale ojciec jej pozostał tam, w miejscu naznaczonym przez nią ołówkiem.

– Father! Father! – powtarzała uporczywie. Chciała, aby Filip przede wszystkim to zrozumiał. Jej ojciec jest tam! Ojciec żyje! Muszą oboje iść tam, ratować go.

Filip domyślił się, o co jej chodzi. Ale w głębi duszy przekonany był, że jej biedny ojciec już dawno zginął. Te małe czarne diabły na pewno nie tylko go zabili, ale w dodatku poćwiartowali na kawałki, jak to zawsze robią, gdy uda im się schwytać nieprzyjaciela. Świeży przykład mieli na Olafie Andersonie i jego towarzyszach. Było ich sześciu – ludzie odważni, dzielni, uzbrojeni, a jednak ulegli. Jak ojciec Celii potrafił się uratować?

Zupełnie nie w porę wybrała się Celia z tym projektem, aby zawrócić z drogi i puścić się znów na północ, aż do Miedzianej Rzeki. Jeżeli im się nawet uda uciec z chatki przed powrotem Eskimosów, muszą dla ocalenia własnego życia uciekać czym prędzej na południe, aby dostać się do chatki Piotra Breault. A zapuszczać się w głąb Barrenu na północ, bez broni, bez psów i sanek, to oznaczałoby samobójstwo.

Trudno mu jednak było wyjaśnić to Celii i przemówić jej do rozumu. A jeszcze boleśniej było mu odbierać jej otuchę i nadzieję. Przecież wierzyła święcie, że ojciec jej żyje jeszcze. Filip milczał zmieszany, nie wiedząc, co począć.

Z pomocą ołówka i papieru Celia dała mu do zrozumienia, że jej ojciec, Paweł Armin, znajdował się w towarzystwie jeszcze dwóch białych ludzi.

Czas mijał. Burza szalała bez przerwy – ciemność zupełna zaległa wokoło. Filip spojrzał na zegarek: była godzina siódma wieczór. Podprowadził Celię do jej pokoiku i wymownymi gestami nakłonił ją, by poszła się położyć i przespać.

Po upływie godziny podszedł cichutko do cienkiej ściany i nasłuchiwał. Nie słyszał żadnego szmeru: Celia już widocznie zasnęła. Nasunął czapkę na oczy, owinął się szczelnie płaszczem i ujął w rękę ową zaimprowizowaną świerkową pałkę. Po czym, wykonując swój śmiały plan, ułożony poprzednio, podszedł do drzwi, otworzył je, wyszedł spiesznie i zamknął za sobą.

Wicher uderzył mu w twarz z całą siłą. Ale nie zląkł się, owszem, ucieszył się nawet z tego. Z pewnością wilki kulą się gdzieś pod ścianą zbite w kupę. Przy tej wichurze nie zwęszą go, nie dosłyszą jego kroków.

Stał jeszcze chwilkę, ściskając nerwowo pałkę w dłoni. Nic się nie ruszało. Postąpił jeden krok, potem drugi. Szedł ostrożnie, powoli, wymachując palką, gotów w każdej chwili uderzyć, gdyby przypadkowo natknął się na wilki. Spokojny był i opanowany zupełnie, jakby szedł w cichą, gwiaździstą noc.

Doszedł wkrótce do palisady, otaczającej cały domek. Posuwając się dalej po omacku – natrafił na furtkę. Odetchnął z pewną ulgą. Po chwili furtka już była otwarta na oścież. Aby się sama nie zamknęła, przymocował ją za pomocą grubego polana, które zabrał ze sobą z izby. Następnie wrócił do chaty, orientując się według światełka świecy, którą pozostawił płonącą w pobliżu okna.

Kiedy wszedł do izby, po odbyciu tej ryzykownej wyprawy, ujrzał Celię. Stała, odziana w szlafroczek, z rękami założonymi na piersi. Czekała na niego, a w jej oczach malował się śmiertelny niepokój.

Wskazał ręką na palisadę, zrobił gest, ilustrujący otwieranie furtki i na migi wyjaśnił jej wszystko.

– Jutro rano – wołał z triumfem – wilków już nie będzie. Uciekną wszystkie przez tę otwartą furtkę. – Mamy już wolną drogę przed sobą!

Zrozumiała go, bo rozjaśniły się jej oczy błyskiem radości. Oddawała mu się z całą ufnością, wszystko co on zrobi, będzie dobre. Bram, wilki, Eskimosi – wszystko to dla niej przestało istnieć. Ufa swemu wybawcy.

Filip odprowadził ją znów aż do progu jej pokoiku. Starał się panować nad sobą. Przystanęli na progu. Celia oparła mu rękę na ramieniu, szepcząc jakieś cichutkie, słodkie wyrazy. Podała mu usta do pocałunku, po czym szybko uciekła.

Filip czuwał jeszcze przez jakiś czas. Nie zwracał uwagi na szalejącą zawieruchę. Marzył o przyszłości… Późno już było, gdy postanowił położyć się spać. Nałożył drzewa do pieca, ile się tylko zmieściło, potem zgasił ostatnią świeczkę i nie rozbierając się, rzucił się na łóżko.

Leżał tak prawie przez godzinę, nie mogąc zasnąć. Tysiące myśli tłukło mu się po głowie, układał tysiące planów na przyszłość. Podczas, gdy burza waliła w okno nieustannie, a do komina wiatr sypał śniegiem, on wreszcie zasnął.

W pewnej chwili pod naporem żaru otworzyły się drzwiczki pieca i w ciemnej izbie zabłysnął cienki, ognisty język.

Filip spał nadal, snem niespokojnym, pełnym marzeń. W marzeniach tych zajwiała się stale Celia, już jako jego żona. Żyli oboje gdzieś w zupełnie innym kraju o łagodniejszym klimacie, z dala od śniegów i czarnych świerków Northlandu. Idą oboje przez kwiecistą łąkę, zbierając kwiaty. Nagle zrywa się burza. Uciekają, chronią się do jakiejś opuszczonej stodoły. Celia tuli się do niego, drżąc; on ją uspakaja, głaszcząc ręką jej złote włosy. Nagle błyska się i piorun uderza gdzieś w pobliżu. Potem śni mu się, że gdzieś w polu, jesienią, pieką sobie kukurydzę. Filip, który zawsze miał bardzo delikatne powonienie, nie może znieść dymu. Kicha, kicha ustawicznie, a Celia śmieje się z niego do rozpuku. Ucieka przed tym duszącym dymem, wciąż kichając. Celia biegnie za nim, rozbawiona, zasłania mu twarz swoimi słodkimi rączkami. Ale dym ściga go uparcie. Filip wpada do mieszkania, do swej sypialni i nawet tam dym mu dokucza. Chowa głowę pod poduszkę, by nie czuć tego nieznośnego zapachu. Równocześnie zjawa Celii znika. Filip na wpół nieprzytomny od dymu, kicha potężnie i budzi się.

Rzeczywiście cała izba wypełniona była ostrym gryzącym dymem, poprzez który widać było płomienne języki sunące ku powale. Jedna z desek powały zaczęła się już palić, słychać było głuche trzeszczenie. Filip w jednej chwili oprzytomniał i zerwał się na równe nogi. Nie było już ani jednej minuty czasu do stracenia.

Na poły oślepiony dymem i ogniem, pobiegł do pokoju Celii, która również już się obudziła. Zanim zdążyła sobie zdać sprawę z tego co się dzieje, owinął ją całą grubą skórą niedźwiedzią i porwał na ręce. Chatka, zbudowana w całości z drzewa świerkowego, płonęła niby pudełko zapałek. Nawet dwudziestu ludzi nie zdołałoby już opanować ognia. Z drewnianych drzwi kapała roztopiona żywica.

Filip dopadł drzwi, wymacał, otworzył je i wypadł na próg, ze swym ciężarem na ręku.

Przez otwarte drzwi wicher wtargnął swobodnie do wnętrza chatki, podniecając jeszcze pożar. Mały domek zmienił się w jeden ognisty słup, z którego buchały ku niebiosom płomienie i dym. Filip uciekał, nie odwracając głowy. Minął drewnianą palisadę i zatrzymał się w lasku świerkowym.

A kiedy usłyszał żałosne skrzypienie konarów drzew, chłostanych wichurą, kiedy Celia ze szlochem zarzuciła mu ramię na szyję, opanowała go czarna, bezdenna rozpacz. W tym ogniu zginęło wszystko, co umożliwiało im życie wśród tego pustkowia: stracili dach nad głową, zapasy żywności, nawet ubranie.

Przytulii Celię mocniej do siebie i wśród ciemności nocy, chłostany wichrem ucałował jej usta i włosy. Machinalnie zaczął jej tłumaczyć, choć wiedział doskonale, że to kłamstwo, iż jest uratowana, iż nic złego jej się stać nie może.

– All right, moja maleńka! Jakoś się z tego wywiniemy! Jestem zupełnie pewny i spokojny.

Rozdział XVI. Straszna noc

Filip otrząsnął się szybko z przygnębienia i rozpaczy, jaka nim owładnęła. Przyklęknął obok dużego świerku i u jego stóp ułożył Celię, owijając ją troskliwie w skórę niedźwiedzia. Dziękował Bogu, że futro jest dość obszerne, takie, że mógł ją dokładnie całą owinąć. Natychmiast przyszło mu na myśl, że trzeba wracać do płonącej chatki i wyratować, co się jeszcze da. On sam nie ma przecież ani czapki, ani kurtki, a cóż dopiero mówić o Celii!

Wilków już nie potrzebował się lękać. Jeżeli nawet nie uciekły jeszcze do lasu, na pewno nie odważą się napaść na niego przy blasku pożaru, bo zwierzęta te ognia właśnie boją się najbardziej. Co zaś tyczy się Eskimosów, to może i wrócili, zwabieni łuną pożaru. Ale trudno, trzeba być i na to przygotowanym, to ostatecznie on sam właśnie ściągnął na Celię to nowe, okropne nieszczęście. On to mimo woli wywołał pożar, ładując do pieca za dużo drzewa. Obowiązkiem jego jest naprawić, co jeszcze możliwe.

Pobiegł ku chacie, minął drewnianą palisadę. Ale dalej już iść nie mógł: od płonącej chaty bił taki żar, że aż mu zaschło w gardle, a na czoło wystąpiły grube krople potu. Stanął bezradnie, zaciskając pięści. Wszystko przepadło na zawsze! I ta nędzna chałupka, w której niedawno zamknięty, oblegany przez wilki i Eskimosów, przeklinał swój los, wydawała mu się w tej chwili jakąś Ziemią Obiecaną. Poprzednio można jeszcze było myśleć o walce… podczas, gdy obecnie…

Nagle dotknął ręką obnażonej głowy. Wiatr ucichł i śnieg zaczął padać.

Filip wiedział dobrze, że ów śnieg jest zapowiedzią silnego mrozu. I tak już musiało być jakieś dwadzieścia stopni poniżej zera. Jeżeli wiatr zerwie się na nowo, za godzinę lub dwie, na pewno odmrozi sobie uszy. Równocześnie przypomniał sobie, że zapałki zostawił w lewej kieszeni swojej kurtki. Naturalnie spaliły się też dawno. Więc nawet nie będzie miał czym rozpalić ognia!

Bądź co bądź należało się natychmiast na coś zdecydować. Nie o niego samego tu szło, lecz i o Celię, która czeka na niego, owinięta w skórę niedźwiedzią, nie mogąc się ruszyć. Bez jego pomocy musiałaby umrzeć. On był obecnie panem jej życia i śmierci. Biedactwo, nie może nawet zrobić kroku, chyba że szłaby boso po śniegu. Była mu w tej chwili czymś więcej, niż ukochaną kobietą: była mu niby małym dzieciątkiem, które trzeba nieść na ręku, chronić przed wichrem i mrozem, dopóki mu sił starczy. Będzie dla niej najtroskliwszą matką, aż do ostatniego tchu, aż do chwili, gdy oboje zginą z wycieńczenia… O ile jakiś cud ich nie wyratuje… Ona należy do niego… W jego ramionach znajdzie życie lub śmierć.

Zbudziła się w nim chęć do walki, do czynu. Wracając do Celii, przypomniał sobie ową pustą chatkę, koło której przejeżdżał w towarzystwie Brama. Tam było ich zbawienie! Chatka nie powinna być w odległości większej niż jakieś osiem do dziesięciu mil. Nie wątpił, że trafi do niej. Zaświtała mu nadzieja. Postanowił walczyć i zwyciężać.

Z daleka już usłyszał jej wołanie. W głosie Celii nie można było wyczuć strachu, lecz raczej radość, że znów widzi Filipa.

Położył jej palec na usta, dając w ten sposób do zrozumienia, że oboje powinni zachowywać się cicho. Należało przede wszystkim mieć się na baczności przed Eskimosami, którzy zapewne są gdzieś w pobliżu, bo i jakże się bronić w razie napadu? Zginęliby oboje, bez żadnej pomocy. Filip pochylił się ku Celii, owinął ją troskliwie w futro i wziął na ręce. Udało się jej wysunąć jedną rączkę spod futra. Przytuliła tę rączkę do twarzy Filipa i już jej nie cofnęła. Potem oboje bez słowa odwrócili głowy w stronę dopalającej się chatki.

Wiatr przycichł nieco. Od wschodu niebo rozjaśniło się lekko. Zbliżał się świt. Po chwili znów gęste chmury zasnuły niebo. Zaczął padać śnieg gęsty i miękki, zasypując wszelkie ślady. Była to dla nich okoliczność pomyślna, a utrudniająca pościg Eskimosom.

Filip szedł raźno naprzód, o ile mu na to pozwalała ciemność nocy i nierówność gruntu. Szedł przez las w kierunku wschodnim, nie czując prawie ciężaru, który niósł na ręku. W ten sposób uszedł milę, po czym przystanął dla odpoczynku.

Szepcząc kilka słów Celii do ucha, usadowił ją na wywróconym pniu drzewa, tworzącego rodzaj ławki. Skontrolował uważnie, czy jest cała otulona i zabezpieczona przed mrozem. Na szczęście wiatru nie było, mróz zatem nie dokuczał zbytnio. Dotknął ręką jej gołych stóp. Celia drgnęła i zaczęła się śmiać. Stwierdził, że nóżki ma ciepłe, ale zanim ruszył ponownie w dalszą drogę, otulił je troskliwie.

Po trzykrotnym jeszcze zatrzymywaniu, natknął się na gęsty lasek świerkowy. Rozłożyste, gęste konary ochraniały doskonale przed śniegiem. Nałamał trochę gałęzi, zrobił z nich gniazdko dla Celii i tam ją ułożył. Siedzieli cicho, oczekując nadejścia dnia i nasłuchując wszelkich odgłosów. Słyszeli żałosne wycie wilków, a potem dwukrotnie echo głosu ludzkiego. Ona także słyszała ów głos.

Czekali jeszcze przez pewien czas. Ponieważ jednak nic im bezpośrednio nie groziło, Filip, zostawiwszy Celię na swoim miejscu, podszedł ostrożnie aż na sam kraj lasku. Przy bladym świetle jutrzenki stwierdził, że śnieg, który na szczęście padał bez przerwy, zasypał zupełnie ich ślady. Gdyby tu szło o białych lub Indian, Filip byłby zupełnie spokojny. Ale Eskimosi mają specjalnie wyrobiony zmysł orientacyjny, w odszukiwaniu śladów. Nie darmo przecież muszą przez pięć miesięcy w roku polować na zwierzynę i odnajdować jej trop niedostrzegalny dla kogokolwiek innego.

Jeżeli Kogmolloki, zwabieni ogniem, wrócili pod chatę Brama, z pewnością odkryli ślady ich ucieczki i depczą im już po piętach. Jakiś instynkt ostrzegał Filipa, że trzeba mu mieć się na baczności, że wkrótce może rozegra się następny akt dramatu. Stanął nogą na dużą gałąź. Podniósł ją skwapliwie z ziemi. I taka broń może się przydać.

Rozdział XVII. Pierwsze spotkanie

Filip przystanął, nastawiając bacznie ucha.

Całą płaszczyznę Barrenu zaległa obecnie absolutna cisza, tak nadludzka prawie, jak ów ryk i huk minionej niedawno burzy. Filip znał już tę ciszę, która przychodziła nagle i przytłaczała wszystko.

Wśród ogólnego spokoju każdy, najlżejszy nawet szmer nabierał znaczenia: miękki szelest spadających płatków śnieżnych, cichutki trzask igieł opadających ze świerka, świst oddechu wydobywającego się z płuc, tłukące się niespokojnie serca. Zda się, tysiące oczu i uszu, czyhających ze wszystkich stron.

W miarę ustępującego mroku zaczęły wyraźniej rysować się sylwetki drzew i krzewów; widać było pędzące po niebie chmury.

Filip ukryty wśród niskich zarośli, myślał o Celii: zapewne niepokoi się biedaczka, że go tak długo nie widać. A jednak nie mógł się zdecydować jakoś na to, by opuścić swe stanowisko obserwacyjne i wrócić do niej. Miał nieomylne przeczucie, że coś mu grozi, coś się zbliża.

Rozjaśniło się już na tyle, iż mógł dojrzeć w odległości pięćdziesięciu jardów każdy niemal przedmiot. Ale z tej strony, z której szedł, nic absolutnie nie było widać.

Gdyby jednak znalazł się tu przypadkiem Olaf Anderson, ów Szwed, byłby mu mógł opowiedzieć o podobnej nocy, przeżytej przez niego wśród strachu w podobnych okolicznościach. I on, podobnie jak Filip, miał się na baczności, i on spodziewał się ataku, i przeliczył się w rachubach. Po niewczasie dopiero dowiedział się Anderson, że Eskimosi nigdy nie idą wprost za tropem ściganego zwierza czy za śladami człowieka. Ich zwyczajem jest okrążać ściganego z lewej i z prawej strony małymi grupkami po kilku ludzi, nie pokazując się na oczy. Nie wiedział o tym Filip; toteż na próżno wytężał wzrok. A instynkt ostrzegał go wyraźnie, że niebezpieczeństwo się zbliża.

I oto nagle posłyszał coś zupełnie nieokreślonego. Właściwie nie słyszał jeszcze nic, raczej wyczuł tylko czyjąś obecność. Jakieś nieuchwytne drżenie atmosfery, zupełnie odmienne od wszelkich innych szmerów; wśród absolutnej ciszy drżenie to nabierało takiej mocy, jakby to był wystrzał rewolwerowy. A jednak Filip zupełnie nic nie widział! Droga, którą tu wracał, była pusta. Powoli odwrócił głowę.

W odległości dwunastu kroków stała jakaś zakapturzona postać, krępa, malutka, z błyszczącymi złowrogo oczami; postać przypominająca raczej jakiegoś fantastycznego gnoma niż człowieka. Równocześnie postać ta podniosła ramię i w szarym świetle poranka coś nagle błysnęło.

Wiedziony nieświadomym zupełnie instynktem Filip błyskawicznie przykucnął na śniegu, i w tej samej chwili przeleciał ze świstem dziryt w tym samym miejscu, gdzie jeszcze przed ułamkiem sekundy znajdowała się głowa i ramiona Filipa.

Ów ułamek sekundy był tak minimalny, że Eskimos przekonany był, iż ugodził dzirytem swą ofiarę. Z piersi jego wyrwał się okrzyk triumfu, ów „sakotwow” Kogmolloków, chrapliwy „okrzyk krwi”, rozlegający się w odległości co najmniej mili.

Ale krzyk ów zamarł mu natychmiast w piersi. Filip zerwał się z ziemi, naprężając mięśnie, jak potężne sprężyny, zaświstała w powietrzu gruba pałka i zwaliła się na przerażonego Eskimosa. Pierwszy cios strzaskał mu od razu ramię. Drugie potężne uderzenie w głowę, a Eskimos już leżał na ziemi, rzężąc głucho; jeszcze jeden cios i już było po wszystkim.

Filip walił tak potężnie, że aż zachwiał się na nogach. Nie zdążył jeszcze odzyskać równowagi, kiedy z cienia lasu wypadło nań dwóch napastników, wydając dzikie okrzyki. Filip nie miał nawet czasu zamachnąć się pałką. Skoczył jak wściekły na pierwszego z brzegu – jedną ręką uchwycił za już podniesiony do rzutu dziryt – drugą zaś uderzył Eskimosa w twarz z całą siłą. Za drugim ciosem jego żelaznej pięści Eskimos runął na ziemię; dziryt pozostał w ręku Filipa.

W tej samej chwili Filip poczuł na szyi czyjeś kosmate ręce. Ścisnęły go za gardło niby kleszcze, wydał krótki, urywany okrzyk grozy; głowa przechyliła mu się w tył i runął na ziemię.

Był to zwyczajny podstęp wojenny Eskimosów, prawie nigdy nie zawodzący – owo odwieczne „sasaki-wechikun”, czyli „uchwyt ofiarny”, od wieków przechodzący z ojca na syna. Podczas gdy jeden Kogmollok przytrzymuje z tyłu bezbronną ofiarę, drugi przebija jej serce nożem.

Filip pozbawiony możności ruchu, słyszał krótką komendę Eskimosa, polecającego swemu towarzyszowi, by czym prędzej przybył z nożem i załatwił się z wrogiem. W odpowiedzi rozległ się głuchy pomruk.

W tejże chwili Filip poczuł maleńki rewolwer Celii w kieszeni za pasem. Wyciągnął go szybko i wykręcając w tył ramię, wypalił. To go ocaliło. Strzelił z tak bliska, że proch osmalił zupełnie i oślepił Kogmolloka, pochylonego nad nim. Zwolnił uścisk duszących go rąk i Filip zerwał się na równe nogi.

Ów trzeci Eskimos, z zakrwawioną od uderzeń twarzą, czołgał się tymczasem na czworakach ku Filipowi. Był już w odległości paru kroków. Filip dostrzegł swą pałkę leżącą opodal na śniegu. Schował rewolwer do kieszeni i chwycił pałkę. Jeden potężny cios i walka była skończona.

Wszystko to razem nie trwało nawet pięciu minut. Los okazał się tym razem łaskawy dla Filipa. Trzy czarne plamy widniały na śniegu. Oto wszystko, co pozostało po jego wrogach, z których dwóch przynajmniej już nie żyło.

Filip zadowolony ze świetnego zwycięstwa spoglądał na leżące na ziemi postacie. Nagle obrócił się, wydając okrzyk zdumienia. W odległości dziesięciu kroków od niego stała Celia.

Pchana jakąś niezmożoną siłą, przybiegła tu boso po śniegu, odziana tylko w lekki szlafroczek; skórę niedźwiedzia zostawiła pod drzewem, by jej nie zawadzała w chodzie. Wyciągnęła ku Filipowi gołe ramiona, wołając:

– Filip! Filip!

Podskoczył do niej. Coś go dusiło w krtani. Oto Celia przybiegła tu, w takim stroju, sądząc, że mu grozi jakieś niebezpieczeństwo. Czyż nie był to wymowny dowód, że i ona go kocha?

– Celio! Celio! – odparł, szlochając niemal z radości.

Pochwycił ją w swe krzepkie ramiona i pobiegł z nią do drzewa, gdzie leżało futro niedźwiedzie.

Niemal brutalnie okrył ją futrem, owinął szczelnie, aż się prawie dusiła. Oboje szlochali ze wzruszenia i radości.

Pochyleni ku sobie nastawili bacznie uszu.

Oto z oddali rozległ się straszny przeciągły „okrzyk krwi” Kogmolloków. Było to hasło, a zarazem pytanie, rzucone pod adresem owych trzech zakapturzonych napastników, z którymi Filip rozprawił się przed chwilą. Pytanie, żądające odpowiedzi.

Okrzyk zabrzmiał od strony zachodniej, z odległości niespełna mili. Odpowiedział mu drugi podobny okrzyk od strony wschodniej.

Filip przytulił swoją twarz do Celii, wargi szeptały słowa modlitwy, bo zdawał sobie sprawę, że walka dopiero się rozpoczęła.