Złote sidła

Rozdział XXII. W drodze do Miedzianej Rzeki

Blake zrozumiał nareszcie, że to nie przelewki. Zwrócił się do stojącego Eskimosa i powiedział mu kilka słów w jego narzeczu.

Filip domyślał się doskonale, że dawał mu wskazówki i rady, jak mają postępować, by oswobodzić Blake’a z rąk Filipa. Nie wątpił jednak, że Blake radził postępować ostrożnie i uprzedzał Kogmolloka, iż walka będzie ciężka i niebezpieczna wobec tego, że strzelba i rewolwer dostały się w ręce Filipa.

Kiedy Blake skończył mówić, kazał mu wyjść z izby i podprowadził go do stojących w pobliżu sań, gotowych do drogi. Na saniach leżał zapas świeżego mięsa karibu. Filip zostawił na saniach tylko niewielką część mięsa, potrzebną na drogę; resztę wyrzucił na śnieg. Następnie usadowił wygodnie Celię na saniach. Podszedł do Blake'a, który nogi miał już oswobodzone z więzów, i oswobodził mu jeszcze prawą rękę. A podając mu długi harap Eskimosa, leżący na saniach, rzekł:

– No, a teraz, Blake, w drogę! Będziesz biegł obok psów i masz kierować nimi. Prosto do Miedzianej Rzeki i to najkrótszą drogą! Idzie tu tak samo o twoje, jak i o moje życie. Za najmniejszy podejrzany znak śmierć cię czeka.

– Oszalałeś chyba! – mruknął Blake niechętnie. – Oszalałeś!…

– Stul gębę! – odpowiedział krótko Filip. – Dalej, jazda!…

Blake trzasnął donośnie batem i rzucił krótki rozkaz w narzeczu Eskimosów. Psy, leżące dotychczas na śniegu, zerwały się gwałtownie. Zabrzmiał drugi rozkaz i sanki ruszyły z miejsca. Eskimos stojący na progu izby spoglądał błyszczącymi oczyma za saniami, oddalającymi się gwałtownie.

Filip biegł obok sanek. Strzelbę wręczył Celii, która trzymała ją opartą na kolanach, z palcem na cynglu, gotowa do strzału na wypadek, gdyby Blake próbował uciekać. Filip wiedział dobrze, że może jej powierzyć tę ważną funkcję, że Celia nie zawiedzie jego zaufania. I teraz biegnąc obok sań, widząc z jakim skupieniem i uwagą wpatruje się ona w szerokie plecy Blake’a – zaczął się śmiać. Celia rzuciła na niego przelotne spojrzenie i zarumieniła się mocno. W oczach Filipa wyczytała miłość.

– Ma rację Blake – monologował Filip półgłosem – trzeba być szalonym, by postępować w ten sposób. Dla ciebie tylko ryzykuję tę podróż na północ, do twego ojca. A idzie tu o życie nas obojga. A może, ukochana, nie zdajesz sobie z tego należycie sprawy? Gdybyśmy jechali na południe, wkrótce już nic by nam nie groziło… Eskimosi nie ośmieliliby się ścigać nas daleko… I wówczas miałbym pewność, że będziesz moją… na zawsze…

Celia uśmiechnęła się łagodnie, słuchając go, choć nic nie rozumiała.

…I kto wie jeszcze… może zanim dojedziemy na miejsce, ojca twego nie zastaniemy już przy życiu?… Nasz los zależy obecnie od Blake’a… Pilnujże go dobrze! Ja również będę mieć go na oku.

I podchodząc na początek sań, nabił rewolwer, z którego na odległość trzydziestu kroków mógł zastrzelić Blake’a.

Jechali w kierunku północno-zachodnim. Na pewno w niedługim czasie natkną się na Miedzianą Rzekę, ów potężny strumień płynący ku północy, a o tej porze roku zupełnie zamarznięty. Ilekroć drzewa i zarośla stawały się rzadsze, Filip zbliżał się do Celii. Ale gdy tylko teren wydawał się odpowiedniejszy na jakąś zasadzkę, wracał natychmiast do Blake’a, trzymając rewolwer w ręce. Wówczas Celia oglądała się poza siebie, bacznie śledząc, czy ich kto nie ściga.

Jechali w ten sposób już trzy kwadranse, kiedy nagle Blake rzucił krótką komendę. Psy przystanęły natychmiast.

Znajdowali się na małym, zupełnie pustym wzgórzu. W dali przed nimi rysowała się czarna linia lasu. Blake wskazał ręką na gęstą smugę czarnego dymu, wijącą się ponad świerkami.

– Teraz musisz sam zdecydować, co począć dalej – mówił zimno i spokojnie. – Droga nasza prowadzi przez ten las… widzisz tę smugę dymu? Musi tam siedzieć kilkunastu Eskimosów, zapewne obżerają się mięsem upolowanego karibu. Jeżeli pojedziemy dalej w tym kierunku – spostrzegą nas, a ich psy na pewno nas zwęszą. Ta okolica, w której obecnie się znajdujemy, to prawdziwa mordownia przesiąkła krwią… Wolę cię lojalnie o tym uprzedzić, bo wcale nie mam ochoty dostać w łeb owej kulki, którą mi obiecałeś.

W głosie Blake’a brzmiała nuta szczerości. A jednak zdawało się Filipowi, że w oczach jego czai się jakaś złośliwa myśl.

– Zastanów się dobrze, Filipie Brant! Jeżeli nie odstąpisz od swego zamiaru i będziesz jechał dalej w tym kierunku – do wieczora będziemy mieć około dwustu Eskimosów na karku. Dziękuj Bogu, że tutaj zatrzymałem psy, zamiast rzucić was oboje w samą paszczę wroga! Skorzystaj z tego, jeżeli ci życie miłe. Zostaw mi tę dziewczynę, a sam zmykaj na południe razem z psami i saniami.

To już pachniało wyraźnym szantażem.

– Jedziemy dalej – oświadczył stanowczo Filip, mierząc Blake'a pogardliwym spojrzeniem. – Jeżeli kto, to ty jeden właśnie, możesz przejechać spokojnie pod samym nosem Eskimosów. Ty mi będziesz najlepszą bronią, jeżeli nie chcesz sam zginąć. Być może, że po twojej śmierci ja dostanę się w ręce Eskimosów. Ale tej dziewczyny nigdy nie dostaniesz! Zrozumiano? Wkrótce już skończy się ta niebezpieczna gra, którą prowadzimy obydwaj. Jeden z nas musi przegrać, ale coś mi się zdaje, że to nie na mnie, lecz na ciebie wypadnie.

Zaćmiło się znowu spojrzenie Blake’a. Z głuchym pomrukiem wzruszył ramionami, trzasnął biczem i psy ruszyły z miejsca. Rzeczywiście, ominęli ów lasek zręcznie, bez żadnego wypadku.

Filip nie odstępował Blake’a przez cały czas ani na krok. W oczach bandyty, mimo jego pozornej uległości, dostrzegł coś nieokreślonego, ale podejrzanego. Coś, niby niema groźba, niby dziwny, chytry fałsz nikczemnej duszy, gotowej w każdej chwili do zdrady. Nie dał niczego poznać po sobie, ale czuł się dziwnie tym przytłoczony.

Nagle, gdy wydostali się z pagórkowatego, nierównego terenu, zakrywającego dalszy widok, Blake wskazał biczyskiem na otwierającą się przed nimi szeroką wolną przestrzeń, mówiąc:

– Oto Miedziana Rzeka!

Rozdział XXIII. Ucieczka Blake’a

Filip spoglądał na szeroką lodową taflę rzeki, kiedy głośny krzyk Celii zwrócił jego uwagę w innym kirunku.

Wskazywała palcem na olbrzymi cypel skalny, sterczący samotnie na równinie, niby jakieś mauzoleum Cyklopów.

Blake zarechotał grubym śmiechem, patrząc bezczelnym wzrokiem w zarumienioną twarz młodej dziewczyny.

– Chce ci powiedzieć – zwrócił się do Filipa – że już poprzednio była tutaj, razem z Bramem. Razem z Bramem, który jest takim samym wariatem, jak i ty.

Nie czekając na odpowiedź Filipa, popędził psy naprzód po pochyłości i w kwadrans później sanie sunęły już po zamarzniętej rzece.

Filip odetchnął z pewną ulgą. Nie było już zdradliwych zarośli, ani drzew, ani żadnych nierówności gruntu, ułatwiających zasadzkę. Jak okiem sięgnąć – jedna biała równina olbrzymiego Barrenu, wśród której nawet sama rzeka zdawała się niknąć. W nocy nie trzeba było lękać się jakiegoś niespodziewanego napadu. Tylko zachowanie się Blake’a i jego szyderczy uśmiech niepokoiły nieco Filipa. Czyżby Blake decydował się ryzykować własne życie, byleby wydać go w ręce Eskimosów?

Sanie sunęły teraz jak strzała po gładkiej lodowej tafli Miedzianej Rzeki, coraz głębiej na północ. Filip nie spuszczał oka z Blake’a. Po godzinie takiej jazdy doszedł do przekonania, że Blake stopniowo odzyskiwał coraz wyraźniej pewność siebie. Filip wiedział doskonale, że szkoda tracić czas na wypytywanie bandyty, bo przecież Blake mógł zupełnie dowolnie powiedzieć mu prawdę lub skłamać, pozostać nadal lojalnym lub zdradzić go.

Kiedy biegli tak jeden obok drugiego, nagle Blake wybuchnął śmiechem:

– To zabawne jednak – mówił z nieukrywaną ironią – zaczynam cię naprawdę kochać, Brant. O mało mnie nie zakatrupiłeś tam w chacie, teraz grozisz mi nieustannie śmiercią. A jednak mam dla ciebie dużo sympatii, i szczerze mi cię żal, naprawdę, gdy pomyślę, że jedziesz oto prosto do bramy piekła. Brama stoi otworem na oścież – przed tobą!

– Więc i ty wejdziesz tam razem ze mną!

– Och, ja się zupełnie nie liczę – odparł. – Ale źle zrobiłeś, odrzucając moją propozycję: w zamian za tę dziewczynę dawałem ci życie i bezpieczeństwo. A teraz – ty sam zginiesz, a ja razem z tobą. Zapewne wyobrażasz sobie, że potrafię utrzymać w karbach cały szczep Kogmolloków? Otóż mylisz się: mają oni innych wodzów, których słuchać muszą. A my zapuściliśmy się już głęboko w ich rejon.

Westchnął ciężko i dodał po chwili:

– Odmawiając mi tej dziewczyny, zniszczyłeś najpiękniejsze marzenie mego życia!

– Jakież to marzenie?

Blake krzyknął głośno na psy. Potem podjął znowu:

– Widzisz, tam daleko, daleko na północy mam ładną własną chałupkę. Zbudowana cała z żeber wielorybich i z najlepszego drzewa, zebranego z kadłubów okrętów, co się tam rozbiły. Otóż myślałem, że tam, w tej chałupce ona będzie razem ze mną. Czyż można wymarzyć sobie coś lepszego? I ty właśnie zburzyłeś wszystkie moje marzenia!

– Skoro już tak otwarcie mówisz ze mną, bądźże szczery do końca i powiedz mi wszystko. Co się dzieje właściwie z jej ojcem? Co z jego towarzyszami?

Blake przestał się śmiać.

– Ojdec jej zdrów i cały – odpowiedział. – Wiesz przecież o tym, że te pogańskie psy, Kogmolloki, szczególną czcią otaczają teściów. Każdy teść, to dla nich niby bożek, chodzący na dwóch nogach, święty symbol rodziny. Skoro tedy Kogmolloki przekonali się, że mam zamiar wziąć tę młodą dziewczynę za żonę, otoczyli jej ojca opieką, nie czyniąc mu żadnej krzywdy. Toteż on żyje sobie spokojnie i bezpiecznie w swej chacie. Co do jego towarzyszy, muszę jednak cię uprzedzić, że sprawa przedstawia się znacznie gorzej: wszyscy zginęli. Ale na miłość Boga, Brant, zastanów się tylko, w jaką kabałę wpadniesz ty sam i ona razem z tobą! Skoro mnie zabijesz, oni załatwią się z tobą po swojemu – cóż się stanie z tą dziewczyną! Kto ją weźmie? Eskimosi nie lubią białych kobiet, więc zapewne dostanie się ona w ręce owego Metysa, który żyje wśród nich. Na pewno o nią kłócić się z nim nie będą.

To powiedziawszy, klasnął mocno z bicza, poganiając psy, które przyspieszyły biegu.

Filip nie wątpił zupełnie, że w słowach Blake’a dużo było prawdy. Wyjaśniały one w sposób zupełnie prawdopodobny zarówno wymordowanie towarzyszy ojca Celii, jak i darowanie życia temu ostatniemu. Nie mógł tylko nadziwić się, że Blake tak otwarcie to wszystko wyznał. Czyżby był tak zupełnie pewny bezkarności? Czyżby wiedział na pewno, że uda mu się umknąć?

W ciągu następnych godzin Blake nie pisnął już ani słówka. Widocznie uważał, że już powiedział wszystko. Nie próbował nawiązać rozmowy, ani też odpowiadać na stawiane mu przez Filipa pytania. Natomiast popędzał psy tak energicznie do biegu, że na pewno przed nadejściem nocy zarówno ludzie jak i psy musiałyby popadać ze zmęczenia.

Coś straszliwego knuł on w głowie – nie wątpił w to Filip. Dziwnie to się wydawało podejrzanym, że tak mu spieszno było dobić do celu podróży. O godzinie trzeciej po południu mieli już poza sobą około trzydziestu pięciu mil przebytej drogi. Barren był zupełnie pusty i głuchy.

Około godziny czwartej po południu z obu brzegów rzeki zaczęły ukazywać się świerki; początkowo dość rzadko, stopniowo jednak przybywało ich coraz więcej, aż wreszcie zaległy zbitym ciemnym murem oba brzegi. Filip zwracał szczególną uwagę, by sanki jechały samym środkiem rzeki, której zmarznięte, szerokie koryto stanowiło najlepsze zabezpieczenie przeciw wszelakiej zasadzce. Normalnie jeden brzeg oddalony był od drugiego na dwieście jardów, miejscami nawet znacznie więcej. Z tej odległości można się było obawiać kulki ze strzelby. A w tym wypadku, czy kula trafiłaby, czy nie, Blake zginąć musi!

Kiedy ziemię zaczął zaścielać szary zmrok, Filip poczuł ogarniające go znużenie; nogi poczęły mu odmawiać posłuszeństwa. Celia siedziała skulona nieruchomo na saniach; skurcz owładnął wszystkie jej członki, a na jej twarzy zmęczenie i fizyczne przygnębienie wyżłobiło głębokie rysy. Psy, które przez cały czas biegły niewyprzęgane, dyszały ciężko ze zmęczenia. Jeden Blake zdawał się wciąż niezmordowany.

Około godziny szóstej wyjechali znów na równinę, na której tylko tu i ówdzie rosły pojedynczo świerki. Wedle obliczeń Filipa musieli od rana aż do tego czasu przebyć przynajmniej pięćdziesiąt mil drogi.

Na rozkaz Filipa zatrzymali się na samym środku rzeki. Filip przede wszystkim skrępował znów prawą rękę i obie nogi bandyty, po czym ustawił Blake’a pod małym wzgórzem ze zmarzniętego śniegu, w odległości dziesięciu do dwudziestu kroków od sań. Blake pogodził się z losem, na pozór najzupełniej obojętny na wszystko.

Podczas kiedy Celia spacerowała szybko po lodzie, by wyprostować i zagrzać zziębnięte członki, Filip pobiegł na brzeg rzeki, gdzie rosło kilka powykrzywianych świerków i nazbierał tam garść suchych gałęzi. Wrócił z nimi do sanek i rozpalił opodal ognisko, starając się, by było jak najmniej widoczne.

W ciągu dziesięciu minut jedzenie było gotowe. Filip natychmiast zagasił ognisko, przydeptując żar nogami. Następnie rozdzielił między psy żywność, wydobył skóry niedźwiedzie i urządził z nich wygodne, miękkie posłanie dla siebie i dla Celii. Tymczasem zapadła noc, tak ciemna, że zaledwie można było dojrzeć ciemną sylwetkę Blake’a, rysującą się na śniegu.

Nie rozstając się z nabitym rewolwerem, Filip przygarnął Celię w swe ramiona. Oparła mu ufnie głowę na piersi, obejmując go ramieniem. Zanurzył usta w jej złociste, rozplecione włosy, nie spuszczając jednak z oczu Blake'a. Nastała zupełna cisza, przerywana tylko dyszeniem zziajanych psów.

Stopniowo, na czarnym sklepieniu niebios, zaczęły zjawiać się gwiazdy. Rozjaśniły się ciemności od zimnego, migotliwego blasku gwiazd. Filip widział przed sobą oczy Blake’a, jarzące się niby dwie pochodnie. Z lewej i prawej strony rysowały się wyraźnie oba brzegi. Można było na odległość dwustu jardów dojrzeć dobrze wszelki ruch, każdego człowieka, który próbowałby się zbliżyć.

Po pewnym czasie Filip zauważył, że Blake opuścił głowę nisko na piersi i oddychał równo i głęboko. Musiał widocznie zasnąć. Celia, przytulona do Filipa niby małe ptaszę, zasnęła od razu. On jeden tylko czuwał, bacząc na wszystko. Psy nawet spały, rozciągnięte na śniegu, niby martwe.

Upłynęła godzina. Blake nie ruszał się zupełnie. Nigdzie nie można było dojrzeć nic podejrzanego. Gwiazdy coraz bardziej rozjaśniały noc. Filip wciąż trzymał w ręku nabity rewolwer, którego stal lśniła w blasku gwiazd. Gdyby Blake przypadkiem otworzył oczy, od razu zauważy błyszczącą lufę…

Ale stopniowo i Filipa poczęła ogarniać senność, z którą na próżno starał się rozpaczliwie zmagać. Podobnie, jak owej pamiętnej nocy, kiedy wpadł w ręce Brama, tak i obecnie uległ w końcu zmęczeniu i niezmożonej potrzebie snu. Oczy mu się same zamykały i z coraz większym wysiłkiem musiał je otwierać.

Projektował sobie, że nie będą spać dłużej jak trzy godziny. Minęły już pełne dwie godziny, kiedy Filip całym wysiłkiem woli otworzył przymknięte powieki. Spojrzał na Blake’a: bandyta nie ruszał się z miejsca – głowa zwisała mu na piersi.

Wówczas znużenie wzięło górę nad silną wolą Filipa. Zasnął. Ale nawet we śnie jakiś podświadomy instynkt przypominał mu ustawicznie ogrożącym niebezpieczeństwie, wołał na niego, aby się obudził, zabraniał mu spać.

I ten głos wewnętrzy wreszcie zwyciężył. Otworzył pomału ciężkie senne powieki. W pierwszej chwili odczuł ogromne zadowolenie, że udało mu się zwalczyć sen. Potem skierował spojrzenie ku BIake’owi.

Mały wzgórek śnieżny stał na swoim miejscu. Gwiazdy świeciły jasno, cisza była niezmierzona…

Ale Blake?… Gdzie się podział Blake?

Ścisnęło się serce Filipa: Blake zniknął!

Rozdział XXIV. Olaf Anderson

Zaledwie sobie Filip uprzytomnił, że Blake uciekł, a już zerwał się na równe nogi, zapominając nawet o Celii, która zsunęła się na ziemię. Zerwała się również, nie rozumiejąc, co się stało. Lufa rewolweru Filipa mignęła jej przed oczyma. Dopiero gdy powiodła wzrokiem dokoła, zrozumiała, że Blake uciekł.

Filip przeszukał spojrzeniem cały horyzont. Blake jednak zniknął bez śladu! W tej chwili trącił nogą o strzelbę leżącą u stóp Celii. Odetchnął z pewną ulgą: Blake nie zabrał ze sobą strzelby! Ani też nie zabił i nie skrępował Filipa i Celii, choć mógł to zrobić. Dlaczego? W pierwszej chwili wydawało się to wprost niepojęte.

Od razu jednak przyszło mu na myśl, że widocznie Blake, bojąc się obudzić Filipa, nie śmiał zbliżyć się do niego i narazić na ewentualną kulkę. A może uciekł właśnie w tej chwili, gdy Filip już się budził? Nie w głowie mu wtedy było zabieranie strzelby, przede wszystkim musiał ratować własną skórę.

Otuliwszy Celię w futra, pozostawił ją w saniach, sam zaś podszedł ostrożnie do owego śnieżnego wzgórka, pod którym stał poprzednio Blake. Gdy tam doszedł, aż zakrzyknął ze zdumienia i przerażenia. Bo poza wzgórzem wyżłobione były na śniegu głębokie bruzdy, jak gdyby po śniegu wleczono jakieś duże zwierzę.

Otóż Filip wiedział o tym, że Eskimosi mają zwyczaj żłobić podobne bruzdy, kiedy czołgają się na brzuchu po śniegu, by zaskoczyć znienacka jakąś uśpioną zwierzynę. W ten zatem sposób przyjść oni musieli Blake'owi z pomocą. A zatem czołgając się na kolanach, uciekli niepostrzeżenie.

Celia podeszła do Filipa, trzymając strzelbę w ręku. I ona wpatrywała się z lękiem i ciekawością w owe ślady na śniegu. Filip, który wyrzucał sobie w duszy własną nieostrożność, zadowolony był w tej chwili, że nie mogą oboje porozumieć się w jednym języku, i że Celia tylko oczyma może żądać od niego wyjaśnienia co do ucieczki Blake’a.

Schował rewolwer do futerału, a wziął strzelbę z rąk Celii. Na wypadek ataku Kogmolloków, który mógł wkrótce nastąpić, strzelba bardziej przydać się może. Nie ulega bowiem wątpliwości, że owi Eskimosi, którzy wyswobodzili Blake’a, muszą mieć gdzieś w pobliżu swych towarzyszy.

Wrócili do sanek. Filip ucałował serdecznie gorące usteczka Celii i usadowił ją z powrotem w saniach. Zrozumiała i ona, że niestety ich sytuacja znacznie się pogorszyła. Potem podszedł do psów i pozaprzęgał je z powrotem. Świsnął batem i psy, choć niechętnie, ruszyły w dalszą drogę. Popędzał je ustawicznie, nie żałując bata.

Tymczasem wstał księżyc, a ziemię zaległa biała mgła, zasłaniając niemal oba brzegi rzeki. Sanie sunęły samym środkiem koryta, a Filip biegł spokojnie obok psów, prosząc gorąco Boga, by Kogmolloki nie zjawili się wcześniej niż o świcie.

Przewidując z góry, co ma nastąpić, liczył jednak na to, że uda im się dojechać cało do owej chatki, o której wspominał Blake, a w której znajdować się miał ojciec Celii. Skoro już tam będą, potrafi przygotować się do obrony, a w razie napadu, pierwszą kulę przeznacza Blake’owi. Być może, że z chwilą gdy Blake zginie, uda mu się wejść z Kogmollokami w układy. Przecież to tylko jeden Blake zawziął się tak na Celię. A zdarzało się już nieraz, że Eskimosi zatrzymywali schwytanych jeńców, nawet białe kobiety, jako zakładników przez szereg miesięcy, nie robiąc im żadnej krzywdy.

Tylko, czy Blake zechce się narażać na kule? W tym sęk właśnie. Gdyby inaczej się nie dało, Filip zdecydowany był uciec się do podstępu. Wystawi chusteczkę, jako białą chorągiew, i zażąda, aby mu pozwolono pertraktować z tym bandytą. A skoro tylko Blake stanie przed nim, strzeli mu prosto w łeb jak psu. Skoro ma się do czynienia z takim bandytą i łotrem, nie można przebierać w środkach.

W przypadku zaś, gdyby Eskimosi napadli na nich po drodze, zanim zdążą dopaść chatki, Filip przewróci sanie, tworząc z nich rodzaj barykady, za którą ukryje Celię.

Troszkę pokrzepiony na duchu Filip popędzał znowu psy, już to chłoszcząc je batem, już to wołając na nie po imionach, które miał sposobność poznać w czasie, gdy Blake prowadził zaprzęg. Wśród srebrzystej nocnej mgły psy sunęły cicho niby cienie. Słychać było jedynie cichy stuk ich pazurów po gładkiej tafli lodowej i skrzyp sunących sań.

I tak przebywali jedną milę po drugiej na tej zamarzniętej wstędze Miedzianej Rzeki. Księżyc zniknął już za horyzontem. Zrobiło się znowu ciemno. Od czasu do czasu, kiedy psy zziajane odmawiały posłuszeństwa, Filip stawał w jednym szeregu z nimi, pomagając im ciągnąć. To znów podchodził do Celii i obejmował ją ramieniem, zapewniając, że wszystko będzie dobrze.

Nareszcie zaczęło świtać. Rozwiały się cienie nocy i oba brzegi rzeki zarysowały się z początku słabo, potem coraz wyraźniej.

W odległości niespełna mili Filip dostrzegł czarne pasmo lasu. Zdziwiło go to, był bowiem pewny, że w tej szerokości geograficznej w ogóle drzew już się nie spotyka. A pod lasem stała chatka, a z tej chatki snuła się w niebo cienka smuga dymu.

Celia przywołała do siebie Filipa, wskazując ręką na chatkę, zaczęła mówić głosem nabrzmiałym od łez. Nie rozumiał nic z tego co mówiła, ale domyślał się najważniejszego. W tej oto chatce powinien się znajdować ojciec Celii, o ile oczywiście Blake mówił prawdę. Nareszcie dobili do celu tej ryzykownej podróży.

Celia była tak wzruszona, że niemal zemdlona opadła w ramiona Filipa.

Od strony lasu dochodziła głośna wrzawa. Słychać było dzikie nawoływania podobne do wycia wilków oraz ujadanie psów. Widocznie gromada Eskimosów urządzała tam łowy na jakiegoś zwierza. Potem rozległ się huk strzelby, a w ślad za tym posypały się pojedyncze strzały. Po chwili zapanowała zupełna cisza.

Filip usadowił Celię na saniach i popędził psy w stronę lasu i chatki. Niezadługo stanęli przed chatką. Celia zeskoczyła na ziemię.

Chatka była zamknięta; z wewnątrz nie dochodził żaden głos. Tylko dym snujący się z komina świadczył o tym, że ktoś tam mieszka.

Celia, zdenerwowana, rozgorączkowana, podeszła do drzwi i uderzając w nie drobnymi swymi piąstkami, poczęła wołać na kogoś w tym swoim dziwnym języku. Filip, stojąc obok niej, dosłyszał jakiś nieokreślony ruch poza ścianą chaty – potem odsuwanie rygla i jakiś głuchy niski głos męski, któremu odpowiedział ostry krzyk Celii. Drzwi się otworzyły. Stanął w nich jakiś starzec z siwą brodą i włosami, wyciągając otwarte ramiona. – Celio – wyszeptał starzec.

Filip w milczeniu obserwował tę scenę. Ale natychmiast odwrócił się, bo usłyszał z tyłu poza sobą inny okrzyk. Od strony lasu biegła pędem ku chatce jakaś postać. Filip poznał od razu, że jest to biały człowiek, wyszedł mu na spotkanie, trzymając rewolwer w ręku. Wkrótce też stanęli obydwaj oko w oko.

Ów nieznajomy był wysokiego wzrostu, o bujnych rudych włosach, okalających mu całą twarz. Był bez czapki, twarz miał zbroczoną krwią. Wpatrywał się w Filipa z takim natężeniem, że omal oczy mu nie wyskoczyły z orbit. A Filip, opuszczając rękę z rewolwerem, szepnął z niedowierzaniem:

– Boże wielki! Czy to naprawdę ty, Olaf Anderson?!