Читать книгу: «Η Επιστροφή», страница 5

Νασιρίγια – Το δείπνο

Ο συνταγματάρχης και η Ελίζα άδειαζαν ήδη το τρίτο ποτήρι σαμπάνιας και το κλίμα ήταν πλέον εντελώς ανεπίσημο.

«Τζακ, οφείλω να πω ότι αυτό το Μασγκούφ είναι θεϊκό. Θα είναι αδύνατο να το τελειώσουμε, είναι τεράστιο.»

«Ναι, είναι πραγματικά εξαιρετικό. Πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια στο μάγειρα.»

«Ίσως θα έπρεπε να τον παντρευτώ για να μου μαγειρεύει» είπε η Ελίζα γελώντας κάπως υπερβολικά. Η επίδραση του αλκοόλ ήταν ήδη εμφανής.

«Oχι, να μπει στην ουρά. Εγώ προηγούμαι.». Τόλμησε το αστείο σκεπτόμενος πως δεν ήταν εντελώς άτοπο. Η Ελίζα το αγνόησε και συνέχισε να μασουλάει το ψάρι της.

«Δεν είσαι παντρεμένος, έτσι δεν είναι;»

«Όχι, δεν είχα ποτέ τον απαραίτητο χρόνο.»

«Αυτή η δικαιολογία είναι παλιά», είπε αυτή κοιτώντας τον πονηρά.

«Ε, για να πώ την αλήθεια, έφτασα πολύ κοντά κάποια στιγμή αλλά η ζωή του στρατιωτικού δεν είναι ιδανική για γάμο. Εσύ;» πρόσθεσε αυτός για να κόψει αυτή την κουβέντα, που φαινόταν να τον πειράζει ακόμα. «Έχεις παντρευτεί ποτέ;»

«Aστειεύεσαι; Ποιός θα ανεχόταν να έχει μια γυναίκα, που περνάει τον περισσότερο χρόνο της κάνοντας τον γύρο του κόσμου σκάβοντας υπόγεια, σαν τυφλοπόντικας, και που διασκεδάζει ανακαλύπτοντας τάφους που φτιάχτηκαν πριν χιλιάδες χρόνια;»

«Όντως» είπε ο Τζακ, χαμογελώντας πικρά «προφανώς δεν είμαστε φτιαγμένοι για γάμο.» Και ενώ σήκωνε το ποτήρι είπε μελαγχολικά «Ας πιούμε σ’αυτό».

Ο σερβιτόρος έφθασε φέρνοντας λίγο ακόμα Σαμόονς¹³ που μόλις είχε βγει από τον φούρνο διακόπτοντας, ευτυχώς, αυτή την ελαφρώς θλιμμένη στιγμή.

Ο Τζακ, επωφελούμενος από την διακοπή, προσπάθησε να διώξει μια σειρά από αναμνήσεις που πετάχτηκαν ξαφνικά στο μυαλό του. Περασμένα ξεχασμένα. Τώρα είχε μια πολύ ωραία γυναίκα δίπλα του και έπρεπε να συγκεντρωθεί μόνο σ’ αυτή. Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο.

Η μουσική που ακουγόταν στο βάθος και τους τύλιγε απαλά ήταν ό,τι έπρεπε. Η Ελίζα, φωτισμένη από τα τρία κεριά πάνω στο τραπέζι, ήταν εκθαμβωτική. Τα μαλλιά της είχαν χρυσές και χαλκινες ανταύγειες και το δέρμα της ήταν λείο και στιλπνό. Τα διαπεραστικά της μάτια ήταν βαθυπράσινα. Τα απαλά της χείλη προσπαθούσαν να ξεχωρίσουν ένα κομμάτι ψάρι από το κόκκαλο που κρατούσε ανάμεσα στα δάχτυλά της. Ήταν τόσο σέξι.

H Ελίζα δεν άφησε να της ξεφύγει η στιγμή αδυναμίας του συνταγματάρχη. Άφησε το κόκκαλο στην άκρη του πιάτου και, με εμφανή αδιαφορία, έγλυψε πρώτα τον αντίχειρα και μετά τον δείκτη. Κατέβασε ελαφρά το κεφάλι και τον κοίταξε τόσο έντονα που ο Τζακ νόμισε ότι η καρδιά του ήταν έτοιμη να πηδήξει από το στήθος του κατευθείαν μέσα στο πιάτο.

Συνειδητοποιώντας πως δεν έχει πια τον έλεγχο της κατάστασης και κυρίως του ίδιου του εαυτού του, ο συνταγματάρχης προσπάθησε αμέσως να συνέλθει. Hταν κάπως μεγάλος σε ηλικία για να κάνει σαν ερωτευμένος έφηβος, αλλά αυτή η κοπέλα είχε κάτι που τον τραβούσε φοβερά.

Πήρε μια βαθιά ανάσα, έτριψε το πρόσωπό του με τα χέρια του, και είπε «Τι θα έλεγες να τρώγαμε και αυτό το τελευταίο κομματάκι;».

Εκείνη χαμογέλασε, πήρε προσεκτικά με το χέρι της το κομμάτι του ψαριού που είχε μείνει, σηκώθηκε ελαφρά από την καρέκλα της γέρνοντας προς το μέρος του, και πλησίασε το ψάρι στο στόμα του. Σε αυτή τη στάση από το ντεκολτέ του φορέματός της φαινόταν εν μέρει το πλούσιο στήθος της. Ο Τζακ, αμήχανος, δάγκωσε μια μικρή μπουκιά, χωρίς να καταφέρει, όμως, να αποφύγει να αγγίξει τα δάχτυλά της με τα χείλη του. Ο ενθουσιασμός του αυξανόταν όλο και περισσότερο. Η Ελίζα έπαιζε μαζί του σαν τ5ο γάτο με το ποντίκι μα εκείνος δεν κατάφερνε να αντισταθεί με κανένα τρόπο.

Μετά, με αέρα αθώας κοπελίτσας, η Ελίζα γύρισε στο κάθισμά της, και σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, έγνεψε με το χέρι στον ψηλό και αδύνατο σερβιτόρο, που πλησίασε αμέσως.

«Νομίζω ήρθε η ώρα για ένα ωραίο τσάι κάρδαμο. Τι λες, Τζακ;»

Εκείνος, μην έχοντας ακόμα συνέλθει από την προηγούμενη κατάσταση, ψέλλισε κάτι σαν «Ναι, ναι βέβαια..» και, καθώς, τακτοποιώντας το σακάκι του, προσπαθούσε να βρεί τον σωστό τόνο, πρόσθεσε «Νομίζω είναι ό,τι καλύτερο για την πέψη.»

Το ήξερε πως αυτό που είπε ήταν γελοίο, μα εκείνη την στιγμή δεν κατάφερε να σκεφτεί κάτι καλύτερο.

«Όλα είναι πραγματικά υπέροχα, Τζακ, είναι μια φανταστική βραδιά, αλλά ας μη ξεχνάμε τον σκοπό για τον οποίο βρισκόμαστε εδώ απόψε. Πρέπει να σου δείξω κάτι, θυμάσαι;»

Ο συνταγματάρχης το μόνο που δε σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή ήταν η δουλειά. Παρ’ όλα αυτά, η Ελίζα είχε δίκιο. Διακυβεύονταν πολύ πιο σοβαρά πράγματα από ένα ανόητο φλερτ. Όμως για εκείνον, αυτό το φλέρτ κάθε άλλο παρά ανόητο ήταν.

«Βέβαια» απάντησε, προσπαθώντας να ανακτήσει το αυταρχικό του ύφος. «Δεν βλέπω την ώρα να μου δείξεις τι ανακάλυψες».

O χοντρός, που σε μικρή απόσταση τα άκουγε όλα από το αυτοκίνητο, φώναξε «Tι παλιοθύληκο. Όλες οι γυναίκες είναι ίδιες. Πρώτα σε κάνουν να τις πιστέψεις, σε ανεβάζουν στα σύννεφα, και μετά σε αφήνουν σαν να μην έγινε τίποτα.»

«Νομίζω ότι τα δέκα σου δολάρια θα πολύ σύντομα θα βρίσκονται τσέπη μου», είπε ο αδύνατος με ένα πλατύ χαμόγελο.

«Για να πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει καθόλου με ποιόν θα πάει στο κρεβάτι η κυρά-καθηγήτρια. Μη ξεχνάς ότι είμαστε εδώ μόνο και μόνο για να ανακαλύψουμε τι ξέρει.» Και, ενώ προσπαθούσε να βολευτεί καλύτερα στο κάθισμα, μιας και η μέση του είχε αρχισει από ώρα να τον πονάει, πρόσθεσε «Επρεπε να είχαμε βρει ένα τρόπο να βάλουμε μια κάμερα στο κωλομάγαζο.»

«Ναι, ίσως κάτω από το τραπέζι, θα είχες θέα και τα μπούτια της.»

«Ηλίθιε. Μα ποιος μαλάκας σε διάλεξε για αυτήν την αποστολή;»

«Το αφεντικό μας, φιλαράκι. Θα σε συμβούλευα να αποφεύγεις να τον προσβάλεις, ξέρει και αυτός πώς να τοποθετεί κοριούς, βλέπεις, και δεν νομίζω ότι θα ήταν δύσκολο να έχει βάλει κάποιον σ’ αυτό το αυτοκίνητο.» Ο κοιλαράς ταράχτηκε, για μια στιγμή πίστεψε ότι η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει. Προσπαθούσε να χτίσει καριέρα και το να βρίζει τον ανώτερο του δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος να πάει μπροστά.

«Σταμάτα να λες μαλακίες» είπε, προσπαθώντας να δώσει τόνο σοβαρό και επαγγελματικό στη φωνή του. «Κοίτα να κάνεις καλά την δουλειά σου και μα φροντίσουμε να γυρίσουμε στη βάση με κάτι συγκεκριμένο.» Και λέγοντας αυτό, κάρφωσε το βλέμμα του στο σκοτάδι της νύχτας, στην άλλη πλευρά του θολωμένου παρμπρίζ.

H Ελίζα έβγαλε από την τσάντα τον υπολογιστή χειρός που δεν αποχωριζόταν ποτέ, τον άφησε επάνω στο τραπέζι, και άρχισε να ψάχνει τις φωτογραφίες. Ο συνταγματάρχης, περίεργος, προσπάθησε να κρυφοκοιτάξει μα η γωνία στην οποία καθόταν δεν τον βοηθούσε. Εκείνη, έχοντας βρει αυτό που ήθελε, σηκώθηκε από τη θέση της και κάθισε στην καρέκλα δίπλα του.

«Λοιπόν» ξεκίνησε η Ελίζα «βολέψου γιατί είναι μεγάλη ιστορία. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο περιληπτική.»

Μετακινώντας γρήγορα το δάκτυλο στην οθόνη του μικροσκοπικού υπολογιστή, έδειξε τη φωτογραφία μιας πλακέτας με παράξενα σχέδια και σφηνοειδείς γραφές.

«Αυτή είναι η φωτογραφία μιας από τις πλακέτες που βρέθηκαν στον τάφο του βασιλιά Βαλδουίνου Β΄ της Ιερουσαλήμ» συνέχισε η Ελίζα «ο οποίος θεωρείται πως ήταν ο πρώτος που, το 1119, άνοιξε το Σπήλαιο του Μαχπελά, ή αλλιώς Σπήλαιο των Πατριαρχών, όπου φαίνεται να θάφτηκαν ο Αβραάμ και οι δύο γιοί του, Ισαάκ και Ιακώβ. Αυτοί οι τάφοι θα πρέπει να βρίσκονται υπόγεια, κάτω δηλαδή από το σημερινό Τζαμί ή Iερό του Αβραάμ στη Χεβρώνα της Ιορδανίας.». Σε αυτό το σημείο του έδειξε μια φωτογραφία από το τζαμί.

«Στο εσωτερικό των τάφων» συνέχισε η Ελίζα «ο βασιλιάς θα πρέπει να είχε βρει, πέρα από διάφορα πάσης φύσεως αντικείμενα, και μια σειρά από πλακέτες οι οποίες ανήκαν προφανώς στον Αβραάμ. Μαλιστα, πιστεύεται ότι μπορεί να αποτελούν ένα είδος ημερολογίου, που κρατούσε εκείνος, και πάνω τους είναι σημειωμένα τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του.»

«Ένα είδος “ταξιδιωτικού ημερολογιου”» πρόλαβε να πει ο Τζακ, ελπίζοντας να κάνει εντύπωση.

«Από μια άποψη ναι. Δεδομένης της εποχής, είχε ταξιδέψει αρκετά.»

Προβάλλοντας μια νέα φωτογραφία η Ελίζα, συνέχισε να λέει «Οι μεγαλύτεροι γλωσσολόγοι και ειδικοί των μεθόδων γραφικής αναπαράστασης της εποχής έχουν προσπαθήσει να μεταφράσουν όσα έχουν χαραχτεί σε αυτή την πλακέτα. Οι γνώμες βέβαια, είναι διάφορες, και αντίθετες για ορισμένα μέρη αλλά όλοι συμφωνούν ότι αυτό» είπε μεγενθύνοντας μία λεπτομέρεια της φωτογραφίας «μεταφράζεται ως “δοχείο” ή “αμφορέας των Θεών”. Μετά υπάρχουν λέξεις όπως “ταφή”, “μυστικό” και “προστασία” οι οποίες είναι επίσης αρκετά σαφείς.»

Ο Τζακ είχε αρχίσει να μπερδεύεται αλλά και νεύοντας με το κεφάλι, προσπάθησε να πείσει την Ελίζα ότι την παρακολουθούσε με ευκολία. Εκείνη τον κοίταξε για μια στιγμή, μετά συνέχισε λέγοντας «αντιθέτως αυτό το σύμβολο» ψηλάφησε την οθόνη ώστε να το κάνει όσο το δυνατόν πιο ευδιάκριτο «σύμφωνα με κάποιους, αντιπροσωπεύει έναν τάφο, τον τάφο κάποιου Θεού. Ενώ αυτό το τμήμα, φαίνεται να περιγράφει έναν από τους Θεούς που προειδοποιεί, ή μάλλον, απειλεί τον κόσμο που είναι συγκεντρωμένος γύρω του.»

Ο συνταγματάρχης, λίγο από το αλκοόλ, λίγο από το μεθυστικό άρωμα της Ελίζα που τον περιτριγύριζε, λίγο από τα μάτια της, μέσα στα οποία είχε κυριολεκτικά χαθεί, δεν καταλάβαινε πλέον τίποτα. Ωστόσο, συνέχιζε να γνέφει καταφατικά σαν όλα να ήταν ξεκάθαρα.

«Εν συντομία, για να μη μακρυγορώ» συνέχισε η Ελίζα, παρατηρώντας τη σύγχυση του Τζακ, «οι ειδικοί έχουν ερμηνεύσει το περιεχόμενο αυτής της πλακέτας ως την αναπαράσταση ένα γεγονότος που συνέβη στην εποχή του Αβραάμ όπου ένας υποτιθέμενος Θεός ή, πιο γενικά κάποιοι Θεοί, έκρυψαν σε έναν από τους τάφους τους κάτι εξαιρετικά πολύτιμο, τουλάχιστον γι αυτούς.

«Μοιάζει λίγο γενικό για να είναι αληθινό», είπε ο Τζακ, προσπαθώντας να δώσει έναν κάποιο τόνο στη φωνή. «Το να λέει κανείς ότι είναι θαμμένο κάτι πολύτιμο κοντά σε έναν τάφο κάποιων Θεών, δεν είναι ακριβώς και σαν να σου δίνει συντεταγμένες για το GPS. Θα μπορούσε να αναφέρεται σε οποιοδήποτε πράγμα, σε οποιοδήποτε μέρος.»

«Έχεις δίκιο, αλλά όλες οι επιγραφές, ειδικά εκείνες που χρονολογούνται τόσους αιώνες πριν, πρέπει με κάποιο τρόπο να ερμηνευτούν και να τοποθετηθούν σε κάποιο εννοιολογικό πλαίσιο. Γι'αυτό υπάρχουν οι ειδικοί, και στην προκειμένη περίπτωση είμαι κι εγώ μία από αυτούς». Λέγοντας αυτό, άρχισε να μιμείται τις κινήσεις ενός μοντέλου, όταν φωτογραφίζεται από τους δημοσιογράφους.

«Εντάξει, εντάξει. Το ξέρω ότι είσαι ικανή στη δουλειά σου. Τώρα όμως προσπάθησε να δώσεις και σ’ εμάς του καημένους θνητούς να καταλάβουμε δύο πράγματα.»

«Στην ουσία» ανασυγκροτήθηκε η Ελίζα και συνέχισε να μιλά «αφού ανέλυσαν και σύγκριναν ιστορικά ευρήματα κάθε είδους, αληθινές ιστορίες, θρύλους, φήμες και ούτω καθεξής, τα μεγαλύτερα “μυαλά” του κόσμου επιβεβαίωσαν ότι αυτή η υπόθεση έχει σίγουρα ένα υπόβαθρο αλήθειας. Με βάση αυτό, έχουν εξαπολύσει αρχαιολόγους από όλο τον κόσμο αναζητώντας αυτό το μυστηριώδες μέρος.»

«Μα τότε σε όλα αυτά που κολλάει το ELSAD;» Η λειτουργία του μυαλού του συνταγματάρχη άρχισε να επανέρχεται. «Εμένα μου είχαν πει ότι αυτές οι έρευνες είχαν ως στόχο την ανάκτηση απόκρυφων τεχνουργημάτων εξωγήινης, μάλιστα, προέλευσης.»

«Και μπορεί να είναι ακριβώς έτσι» απάντησε η Ελίζα. «Επικρατεί η άποψη ότι αυτοί οι περίφημοι “Θεοί”, που τριγύριζαν στη Γη στην αρχαιότητα, δεν ήταν άλλο από ανθρωπόμορφα πλάσματα, προερχόμενα από έναν πλανήτη έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Δεδομένης της ανεπτυγμένης τεχνολογίας τους και των σημαντικών τους γνώσεων στην ιατρική και στις επιστήμες, δεν θα ήταν και πολύ δύσκολο να θεωρηθούν θεότητες ικανές να πραγματοποιήσουν ποιος ξέρει τι θαύματα.»

«Σίγουρα» διέκοψε ο Τζακ. «Κι εγώ, αν έφθανα με ένα μαχητικό ελικόπτερο Apache, μέσα σε μια φυλή του κεντρικού Αμαζονίου και άρχιζα να εξαπολύω πυραύλους παντού, πιθανότατα να με περνούσαν για οργισμένη θεότητα.»

«Αυτή είναι ακριβώς η αίσθηση που θα πρέπει να δημιούργησαν στους ανθρώπους εκείνης της εποχής αυτά τα όντα. Λέγεται ακόμα ότι ήταν οι ίδιοι αυτοί εξωγήινοι που φύτεψαν στον Homo Erectus τo σπόρο της ευφυΐας, μετατρέποντάς τον έτσι, μέσα σε μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια, σε αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως Homo Sapiens Sapiens.»

Η Ελίζα κοίταξε προσεκτικά τον συνταγματάρχη που φαινόταν να έχει μια όλο και πιο μπερδεμένη έκφραση και αποφάσισε να δοκιμάσει ένα μικρό χτύπημα. «Για να πω την αλήθεια, ως υπεύθυνος αυτής της αποστολής, πίστευα πως θα είσαι πιο ενημερωμένος.»

«Και εγώ έτσι πίστευα» απάντησε ο Τζακ. «Προφανώς εκεί στις υψηλές θέσεις, ακολουθούν πάντα τη γνωστή φιλοσοφία: όσο λιγότερα ξέρει κανείς, τόσο το καλύτερο.» Η οργή άρχισε να παίρνει την θέση της προηγούμενης γλυκύτητας.

Παρατηρώντας την αλλαγή στη διάθεσή του, η Ελίζα τοποθέτησε τον μικροσκοπικό υπολογιστή επάνω στο τραπέζι, και πλησίασε σε απόσταση μερικών εκατοστών από το πρόσωπο του συνταγματάρχη, που για μια στιγμή κράτησε την αναπνοή του νομίζοντας ότι ήθελε ίσως να τον φιλήσει, και είπε δυνατά «Τώρα έρχονται τα ωραία.»

Επέστρεψε απότομα στη θέση της και του έδειξε μια άλλη φωτογραφία. «Ενώ όλοι έχουν πέσει με τα μούτρα στην αναζήτηση αυτού του πολύκροτου “τάφου των Θεών”, πηγαίνοντας να εξερευνήσουν τις πυραμίδες της Αιγύπτου, κατ’εξοχήν Θεϊκοί τάφοι, εγώ έχω σχηματίσει μια άλλη ερμηνεία για τις επιγραφές της πλακέτας και πιστεύω ότι είναι η σωστή. Κοίτα εδώ.» και του έδειξε αυτάρεσκα μια εικόνα οπου βρισκόταν το κείμενο, όπως αυτή το είχε ερμηνεύσει.

Οι δύο συνάδελφοι που άκουγαν την συνομιλία των συνδαιτυμόνων μέσα από το αυτοκίνητο, θα είχαν δώσει και οι δύο το ένα τους χέρι για να μπορούν να δούνε και αυτοί την φωτογραφία που η αρχαιολόγος έδειχνε στον συνταγματάρχη.

«Κατάρα!» βλαστήμησε ο χοντρός. «Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να πάρουμε στα χέρια μας αυτό τον υπολογιστή.»

«Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι ένας από τους δύο, θα διαβάσει δυνατά» πρόσθεσε ο αδύνατος.

«Ας ελπίσουμε επίσης ότι αυτό το “ρομαντικό δείπνο” θα τελειώσει σύντομα. Βαρέθηκα να κάθομαι εδώ έξω στο σκοτάδι και επίσης, πεθαίνω της πείνας.»

«Πεθαίνεις της πείνας; Είσαι σοβαρός; Αφού έφαγες μέχρι και τα δικά μου σάντουιτς.»

«Όχι όλα φίλε μου. Έχει μείνει ένα και τώρα θα το καταβροχθήσω.» και ενώ κάγχαζε ικανοποιημένος, γύρισε για να το πάρει από τη σακούλα που βρισκόταν στο πίσω κάθισμα. Ξαναγυρίζοντας, όμως, χτύπησε με το γόνατο το κουμπί τροφοδοσίας του συστήματος εγγραφής, το οποίο έκανε ένα ελαφρό μπίπ και έκλεισε.

«Ηλίθιε, μπορείς να προσέχεις λίγο;» ο λιγνός βιάστηκε να ξανανάψει το μηχάνημα. «Τώρα πρέπει να κάνω επανεκκίνηση στο σύστημα και θα μου πάρει τουλάχιστον ένα λεπτό. Να εύχεσαι να μην πούν τίποτα σημαντικό, αλλιώς θα κυνηγάω τον χοντρό σου κώλο από εδώ μέχρι τον Περσικό Κόλπο.»

«Συγγνώμη» είπε ο χοντρός με σιγανή φωνή. «Νομίζω ότι είναι ώρα να αρχίσω δίαιτα.»

Οι Θεοί έθαψαν το δοχείο με το πολύτιμο περιεχόμενο νότια του ναού και διέταξαν τους ανθρώπους να μην πλησιάσουν μέχρι την επιστροφή τους, αλλιώς φοβερές δυστυχίες θα έβρισκαν όλο το κόσμο. Για να προστατεύουν την τοποθεσία, τέσσερεις φλεγόμενοι φρουροί.

«Αυτή είναι η μετάφρασή μου» δήλωσε περήφανα η Ελίζα. «Η ακριβής λέξη για μένα δεν είναι “τάφος” αλλά “ναός” και το Ζιγκουράτ της Ουρ, όπου κάνω τις έρευνές μου, δεν είναι παρά ένας ναός που χτίστηκε για τους Θεούς. Σίγουρα, θα μου πεις ότι Ζιγκουράτ σε αυτά τα μέρη έχει πολλά, αλλά κανένα δεν είναι τόσο κοντά στο σπίτι εκείνου που, θεωρητικά, έγραψε την πλακέτα: του αγαπητού μας Αβραάμ.»

«Πολύ ενδιαφέρον». Ο συνταγματάρχης ανέλυε προσεκτικά το κείμενο. «Όντως, το σπίτι που θεωρείται ως η “Οικία του Αβραάμ” βρίσκεται περίπου διακόσια μέτρα από το ναό .»

«Ακόμη, εάν αυτά τα όντα ήταν πράγματι εξωγήινοι» συνέχισε η Ελίζα «φαντάσου πόσο μεγάλη σημασία θα είχε το “δοχείο”, για εσάς τους στρατιωτικούς. Ίσως ακόμα πιο πολύ απ’ ότι “το πολύτιμο περιεχόμενο”.

Ο Τζακ σκέφτηκε για μια στιγμή, ύστερα είπε «Ορίστε ο λόγος όλου αυτού του ενδιαφέροντος εκ μέρους του ELSAD. To θαμμένο δοχείο θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ παραπάνω από έναν απλό πήλινο αμφορέα.»

«Μπράβο. Και τώρα για το φινάλε» φώναξε με θεατρικότητα η Ελίζα. «Κυρίες και κύριοι, να τι ανακάλυψα σήμερα το πρωί.»

Αγγιξε την οθόνη και εμφανίστηκε μια νέα φωτογραφία. «Μα αυτό το σύμβολο είναι ίδιο με εκείνο πάνω στην πλακέτα» είπε ο Τζακ δυνατά.

«Ακριβώς. Όμως αυτή την φωτογραφία την τράβηξα σήμερα», απάντησε με ικανοποίηση η Ελίζα «Απ’ότι φαίνεται, ο Αβραάμ για να αναφέρθει στους “Θεούς”, χρησιμοποίησε το ίδιο σύμβολο που είχαν χρησιμοποιήσει και οι Σουμέριοι: ένα άστρο με δώδεκα πλανήτες γύρω του και το οποίο, κοίτα σύμπτωση, το ξαναβρήκα χαραγμένο πάνω στο κάλυμμα του “δοχείου” που φέραμε στο φως.»

«Μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα» σχολίασε ο Τζακ. «Ίσως είναι μόνο μια σύμπτωση. Το σύμβολο μπορεί να έχει άλλες χίλιες ερμηνείες.»

«Α ναι; Και τότε αυτό, κατά την γνώμη σου, τι είναι;» και του έδειξε την τελευταία φωτογραφία. «Την βγάλαμε από το εξωτερικό του δοχείου με την φορητή συσκευή ακτινών Χ.»