Читать книгу: «Խոսք անուղեղներին», страница 2

Ես ուղիղ հինգ ամիս, քայլում էի ինչպես աքլոր, պարծենում, որ ի տարբերություն բոլոր ընկերների, անպայման տղա եմ ունենալու, իսկ վեցերորդ ամսին երբ իմացա, որ աղջիկ է, հազիվ կարողացա համոզել ինքս ինձ, որ տարբերություն չկա տղա, թե աղջիկ, գլխավորը առողջ երեխա լինի։ Սակայն սրտում դժգոհ էի ու մինչև վերջին օրը փայփայում էի որդի ունենալ․ արու զավակը գրկում մտնելու էի հայրական օջախ։ Ծուռ աչքով նայում էի կնոջս, որն իր քսանամյակը դեռ չբոլորած, մանկական աչքերով որոնում էր իմ հաճոյությունը։ Խեղճը չգիտեր անելիքը, անվերջ կրկնում էր․ «Ոչինչ հաջորդը անպայման տղա կլինի»։ Դեռ առաջնեկը չունեցած, երկրորդի մասին էր մտածում։ Հիմարություն․․․