Читать книгу: «De perfecte echtgenote», страница 4

HOOFDSTUK ZEVEN

Ze maakte een afspraak met haar vroegere therapeute dokter Janice Lemmon. Het feit dat ze wist dat dit zou betekenen dat ze een bezoek moest brengen aan haar oude buurt stelde haar gerust. De paniek zakte bijna onmiddellijk nadat ze de afspraak gemaakt had.

Toen Kyle die avond thuis kwam - hij was zelfs vroeg - lieten ze eten leveren en keken ze naar The 13th Floor, een melige, maar leuke film over alternatieve realiteiten. Geen van beide had formeel excuses aangeboden, maar ze hadden weer hun comfortzone gevonden. Na de film gingen ze zelfs niet naar boven om te vrijen. In plaats daarvan klom Kyle bovenop haar op de bank. Het deed Jessie denken aan hun wittebroodsweken.

Hij maakte de volgende ochtend zelfs ontbijt voor hij naar zijn werk vertrok. Het was smerig - aangebrande toost, slijmerige eieren en te kort gebakken kalkoenspek - maar Jessie waardeerde de poging. Ze voelde zich wat schuldig omdat ze hem niet verteld had wat ze die dag van plan was. Langs de andere kant had hij ook niets gevraagd, dus was het niet alsof ze de waarheid niet verteld had.

Pas als ze de volgende dag op de autosnelweg reed en de wolkenkrabbers van Downtown Los Angeles zag, voelde Jessie werkelijk de beklemmende onrust in haar binnenste wegtrekken. De middagtrip had iets minder dan een uur geduurd en ze bereikte de stad iets vroeger zodat ze nog wat kon rondlopen. Ze parkeerde vlak bij het kantoor van dokter Lemmon, aan de overkant van het restaurant de Original Pantry op de hoek van Figueroa and West 9th.

Dan kreeg ze het idee om Lacey Cartwright, haar vroegere kamergenote en haar oudste vriendin van USC op te bellen en te vragen of ze tijd had om af te spreken. Lacey werkte in de buurt. Ze bereikte haar voicemail en liet een bericht achter. Terwijl Jessie over Figueroa in de richting van het Bonaventure Hotel liepen, kreeg ze een bericht van Lacey waarin stond dat ze het die dag te druk had om af te spreken, maar dat ze elkaar zouden ontmoeten wanneer Jessie nog eens in de buurt was.

Wie weet wanneer dat zal zijn?

Ze zette de teleurstelling uit haar hoofd en concentreerde zich op de stad. Ze nam de levendige geluiden en beelden in zich op. Ze waren zo anders dan die in de omgeving waar ze nu woonde. Toen ze 5th Street bereikte, sloeg ze rechts in en liep rustig verder.

Dat deed haar denken aan de dagen, nog niet zo heel lang geleden, dat ze dit traject meerdere keren per week aflegde. Als ze het moeilijk had met een casus voor haar lessen, liep ze gewoon naar buiten en kuierde ze langs de straten. Ze gebruikte het verkeer als achtergrondgeluid terwijl ze de casus in haar gedachten van alle kanten bekeek en naar een manier zocht om ermee aan de slag te gaan. Het resultaat van haar werk was altijd het sterkste als ze tijd had gehad om in de stad rond te dwalen en er een beetje mee rond te spelen in haar hoofd.

Ze duwde het nakende gesprek met dokter Lemmon nog even naar de achtergrond terwijl ze terugdacht aan het koffiebezoek bij Kimberly gisteren. Ze begreep nog steeds niet helemaal de reden van de mysterieuze geheimzinnigheid bij de vrouwen die ze daar ontmoet had. Een ding viel haar achteraf bijzonder op en dat is hoe wanhopig ze allemaal waren om details te horen over haar opleiding als profiler. Ze kon niet zeggen of dat was omdat het beroep waarvoor ze gekozen had zo ongebruikelijk was, of omdat de vrouwen het vreemd vonden dat ze überhaupt werkte. Achteraf gezien, realiseerde ze zich dat geen van de vrouwen een baan had.

Enkelen van hen hadden vroeger gewerkt. Joanne had in marketing gewerkt. Kimberly had haar verteld dat ze gewerkt had als vastgoedmakelaar toen ze nog in Sherman Oaks woonde. Josette had een kleine galerie gerund in Silverlake. Maar nu waren het allemaal huisvrouwen. En hoewel ze allemaal tevreden leken te zijn met hun nieuwe levens, leken ze ook allemaal hongerig om details te horen over de professionele wereld. Ze verorberden gulzig, bijna met een schuldgevoel elk klein stukje intrigerende informatie.

Jessie bleef staan en ze besefte dat ze op een of andere manier aan het Biltmore Hotel beland was. Daar was ze al vele keren geweest. Het hotel was onder andere bekend omdat het de locatie was van de vroege Academy Awards in de jaren 1930. Iemand had haar ooit verteld dat Robert Kennedy vermoord werd door Sirhan Sirhan in dit hotel in 1968.

Voor ze beslist had om haar thesis over de NRD te schrijven had Jessie even gespeeld met het idee om voor haar thesis een profiel te maken van Sirhan. Daarom was ze op een dag zonder iemand op de hoogte te brengen bij het hotel opgedaagd en had aan de conciërge gevraagd of er rondleidingen waren waarbij men ook de locatie van de schietpartij kon bezoeken. Hij was verbijsterd.

Na enkele gênante ogenblikken begreep hij wat ze bedoelde en het duurde nog iets langer voor hij haar beleefd had uitgelegd dat de moord niet in dit hotel had plaatsgevonden, maar wel in het nu gesloopte Ambassador Hotel. Hij probeerde de teleurstelling wat te verzachten door haar te vertellen dat JFK de nominatie van de Democraten voor president had gekregen in het Biltmore Hotel in 1960. Maar ze voelde zich te vernederd om te blijven en naar dat verhaal te luisteren.

Ondanks het feit dat ze zich ervoor schaamde, was de ervaring een goede les geweest die haar altijd is bijgebleven. Je mag niet zomaar iets als waarheid aanvaarden, zeker niet in een beroep waar de verkeerde veronderstelling je dood kan betekenen. De volgende dag veranderde ze het onderwerp van haar thesis en nam zich voor om voortaan het nodige onderzoek te doen voor ze op een locatie opdaagde.

Ondanks dat debacle kwam Jessie vaak terug naar het hotel. Ze hield van de ouderwetse glamour van de plek. Vandaag voelde ze zich meteen comfortabel terwijl ze een goeie twintig minuten door de hallen en de balzalen dwaalde.

Op weg terug naar buiten merkte ze een jonge man op in de lobby. Hij droeg een pak en stond nonchalant in de buurt van de piccolo een krant door te bladeren. Het viel haar op hoe zweterig hij was. Ze begreep niet hoe dat mogelijk was, want het hotel was uitgerust met airconditioning. Toch veegde hij om de paar seconden het zweet weg dat zich verzameld had op zijn voorhoofd.

Waarom is een man die zomaar een krant staat te lezen zo bezweet?

Jessie ging wat dichterbij staan en nam haar telefoon. Ze deed alsof ze iets aan het lezen was, maar zette de camera van de telefoon aan en kantelde de telefoon zodat ze de man kon observeren zonder rechtstreeks naar hem te kijken. Af en toe nam ze snel een foto.

Het leek erop dat hij de krant niet echt aan het lezen was, maar die als een rekwisiet gebruikte terwijl hij regelmatig in de richting van de bagage keek die op de kar geladen werd. Toen een van de piccolo's de kar in de richting van de lift duwde, volgde de man in het pak hem. De piccolo duwde de kar in de lift en de man in het pak ging in de lift staan, aan de andere kant van de kar. Net toen de deuren dichtgingen, zag Jessie dat de man een aktetas van de kar nam langs de kant die niet zichtbaar was voor de piccolo.

Ze zag hoe de lift langzaam omhoog ging en stopte op de achtste verdieping. Na ongeveer tien seconden kwam de lift weer naar beneden. Jessie liep naar de veiligheidsagent bij de voordeur. De bewaker, een vriendelijk uitziende man van eind in de veertig glimlachte naar haar.

“Ik denk dat je een dief in het hotel hebt,” zei Jessie zonder dralen, omdat ze hem snel op de hoogte wilde brengen van de situatie.

“Wat bedoel je?” vroeg hij en hij fronste een beetje.

“Ik zag deze man een aktetas van de bagagekar nemen.” zei ze en ze toonde de foto op haar telefoon. Het kan zijn dat het zijn eigen tas was. Maar hij maakte een erg heimelijke indruk en hij zweette alsof hij ergens zenuwachtig over was.”

“Oké, Sherlock,” zei de bewaker sceptisch. “Als we aannemen dat je gelijk hebt, hoe moet ik hem dan vinden? Heb je gezien op welke verdieping hij gestopt is?”

“Acht. Maar als ik gelijk heb, is dat niet zo belangrijk. Als hij een gast is in het hotel, dan is dat zijn verdieping en verblijft hij daar.”

“En als hij geen gast is?” vroeg de bewaker.

“Als hij geen gast is, dan denk ik dat hij weer naar beneden zal komen in de lift die nu op weg is naar de lobby.”

Net toen ze dat gezegd had, gingen de deuren van de lift open en kwam de bezwete man in het pak uit de lift, met een krant in een hand en een aktetas in zijn andere hand. Hij liep naar de uitgang.

Ik vermoed dat hij de tas ergens zal verbergen en dat hij dan de hele procedure opnieuw zal beginnen,” zei Jessie.

“Blijf hier,” zei de bewaker en hij sprak in zijn radio. “Ik heb onmiddellijk ondersteuning nodig in de lobby.”

Hij liep naar de man in het pak en die zag hem uit een ooghoek naderen en begon sneller te lopen. De bewaker versnelde ook. De man in het pak begon te rennen en baande zich net een weg naar de voordeur toen hij botste tegen een andere veiligheidsagent die vanuit de andere richting kwam. Beide mannen belandden op de grond.

De bewaker waar Jessie mee gepraat had, grabbelde de man in het pak vast en rukte zijn arm achter zijn rug en duwde hem tegen de muur.

“Iets op tegen dat ik uw tas bekijk, meneer?” vroeg hij.

Jessie wilde zien hoe het zou aflopen, maar na een snelle blik op haar horloge, zag ze dat haar afspraak met dokter Lemmon die gepland was om elf uur, al binnen vijf minuten was. Ze moest de wandeling terug overslaan en een taxi nemen om op tijd te zijn. Ze had geen kans om afscheid te nemen van de bewaker. Ze vreesde dat als ze zou proberen dat te doen, hij zou aandringen dat ze ter plaatse bleef om een verklaring af te leggen bij de politie.

Ze was maar net op tijd en ze was buiten adem en ze had zich net neergezet in de wachtkamer toen dokter Lemmon de deur van haar kantoor opende en haar het teken gaf om binnen te komen.

“Ben je helemaal van Westport Beach naar hier gerend?” vroeg de dokter lachend.

“Eigenlijk is dat niet ver van de waarheid.”

“Wel, kom binnen en maak het je gemakkelijk,” zei dokter Lemmon en ze sloot de deur achter zich. Ze schonk voor allebei een glas water in uit een kan gevuld met citroen en komkommerschijfjes. Ze had nog steeds dezelfde afschuwelijke permanent die Jessie zich herinnerde, met kleine, blonde, pijpenkrullen die op en neer wipten als ze haar schouders aanraakten. Ze droeg een dikke bril die haar scherpe, uilachtige ogen kleiner deden lijken. Het was een kleine vrouw. Ze was amper een meter vijftig groot. Maar je kon zien dat ze pezig was, waarschijnlijk het gevolg van de yoga. Ze had Jessie verteld dat ze drie keer per week aan yoga deed. Ze zag er goed uit voor een vrouw van in de zestig.

Jessie zette zich neer in de comfortabele leunstoel waar ze altijd zat tijdens de sessies en settelde zich meteen in de oude, vertrouwde sfeer. Het was lang geleden dat ze hier de laatste keer was, meer dan een jaar, en ze had gehoopt dat dat zo zou blijven. Maar het was een comfortabele plaats waar ze het gevecht had geleverd met haar verleden en af en toe er ook in geslaagd was om rust te vinden.

Dokter Lemmon gaf haar het glas water en zette zich tegenover haar. Ze nam een notitieblok en een pen en legde die op haar schoot. Zo gaf ze het teken dat de sessie officieel begonnen was.

“Waarover praten we vandaag, Jessie?” vroeg ze met een warme toon in haar stem.

“Eerst het goede nieuws, denk ik. Ik ga mijn practicum afleggen op aan DSH-Metro, op de NRD Unit.”

“O, wauw. Dat is indrukwekkend. Wie is je departementsadviseur?”

“Warren Hosta van UC-Irvine,” zei Jessie. “Kent u hem?”

“We zijn elkaar al eens tegengekomen,” zei de dokter cryptisch. “Ik denk dat je in goede handen bent. Hij is wat stekelig, maar hij weet waarover hij spreekt en dat is het belangrijkste voor jou.”

“Ik ben blij om dat te horen, want ik had niet veel keuze,” merkte Jessie op. “Hij was de enige in mijn regio die goedgekeurd was door het panel.”

“Ik neem aan dat je om je doel te bereiken een beetje binnen de lijntjes zal moeten kleuren. Dit is wat je wilde, nietwaar?”

“Het is wat ik wil,” zei Jessie.

Dokter Lemmon keek haar indringend aan. Er was een onuitgesproken ogenblik van begrip tussen de beide vrouwen. Toen Jessie ondervraagd werd over haar thesis door de autoriteiten, was dokter Lemmon vanuit het niets op het politiekantoor opgedaagd. Jessie herinnerde zich dat ze zag hoe haar psychiater zacht met verschillende mensen sprak die haar interview in stilte hadden geobserveerd. Nadien leken de vragen minder beschuldigend en respectvoller.

Pas later kwam Jessie te weten dat dokter Lemmon een lid van het panel was en dat ze maar al te goed op de hoogte was van wat er gaande was in de NRD. Ze had zelf enkele van de patiënten daar in behandeling gehad. Achteraf gezien had dat geen verrassing mogen zijn. Jessie had deze vrouw immers zelf opgezocht net omdat ze een reputatie had door haar expertise op dit vlak.

“Mag ik je iets vragen, Jessie?” zei dokter Lemmon. “Je beweert dat werken in de NRD datgene is wat je wil. Maar heb je er rekening mee gehouden dat deze plek je misschien niet de antwoorden zal geven waar je naar op zoek bent?”

“Ik wil gewoon beter begrijpen hoe deze mensen denken,” drong Jessie aan, “zodat ik een beter profiler kan worden.”

“Ik denk dat we allebei weten dat je haar veel meer dan dat op zoek bent.”

Jessie antwoordde niet. In plaats daarvan vouwde ze haar handen samen op haar schoot en haalde ze diep adem. Ze wist hoe de dokter dat zou interpreteren, maar het kon haar niets schelen.

“We kunnen daar later nog op terugkomen,” zei dokter Lemmon zachtjes. “Laten we verdergaan. Hoe voel je je bij het getrouwde leven?”

“Dat is de belangrijkste reden waarom ik u vandaag wou zien,” zei Jessie en ze was blij dat ze van onderwerp kon veranderen. “Zoals uw weet zijn Kyle en ik net naar Westport Beach verhuisd omdat zijn bedrijf hem overgeplaatst heeft naar het kantoor in Orange County. We hebben een groot huis in een mooie buurt op wandelafstand van de haven…”

“Maar…?” spoorde dokter Lemmon aan.

“De plaats voelt raar aan. Ik heb er moeite mee om het te zeggen waarom. Iedereen is tot nu toe vreselijk vriendelijk. Ik ben al uitgenodigd geweest op koffiebezoeken en brunches en barbecues. Ik heb suggesties gekregen voor de beste winkels en keuzes voor een dagopvang, mochten we die ooit nodig hebben. Maar ik heb het gevoel dat er iets … niet klopt. En ik begin de gevolgen daarvan te voelen.”

“Op welke manier?” vroeg dokter Lemmon.

“Ik merk dat ik me droef voel zonder goede reden,” zei Jessie. “Kyle kwam laat thuis voor het eten en het maakte me veel droeviger dan normaal was. Het was niet zo belangrijk, maar hij deed er zo nonchalant over. Het raakte me echt. Alleen het uitpakken van de dozen lijkt ook al overweldigend op een manier die niet in verhouding staat met de taak zelf. Ik heb het voortdurende, overweldigende gevoel dat ik daar niet thuishoor en dat er een of ander geheim is dat iedereen kent, maar niemand met mij wil delen.”

“Jessie, het is weer een tijdje geleden sinds onze vorige sessie, dus ik ga je aan iets herinneren dat we al eens eerder besproken hebben. Er hoeft helemaal geen ‚goede reden’ te zijn om dat soort van gevoelens te krijgen. Waar jij mee te maken hebt, is iets wat uit het niets kan opkomen. En het is geen verrassing dat een stresserende, nieuwe situatie, hoe perfect die ook lijkt, dit tevoorschijn kan halen. Neem je je medicatie nog regelmatig?”

“Elke dag.”

“Oké,” zei de dokter en ze noteerde het op haar notitieblok. “Het zou kunnen dat we dit wat moeten aanpassen. Ik merkte ook op dat je liet vallen dat dagopvang misschien nodig zou zijn in de nabije toekomst. Zijn jullie daar allebei actief mee bezig - kinderen? Als dat zo is, is dat nog een reden om je medicatie te veranderen.”

“We proberen het … tussendoor. Maar soms is Kyle enthousiast over het vooruitzicht en soms wordt hij … afstandelijk, bijna koud. Soms zegt hij iets en denk ik ‚wie is die man?’”

“Als het een geruststelling is, dat is perfect normaal, Jessie. Je bent in een nieuwe omgeving, overal vreemden om je heen en er is maar een persoon die je kent en waar je je aan kan vasthouden. Dat is stresserend. En hij heeft hetzelfde soort gevoelens, dus is het bijna onvermijdelijk dat jullie af en toe zullen botsen als er momenten zijn waarop jullie je niet verbonden voelen.”

“Maar dat is het juist, dokter,” drong Jessie aan. “Ik heb niet de indruk dat Kyle gestresseerd is. Het is duidelijk dat hij van zijn baan houdt. Hij heeft een oude schoolvriend die in de buurt woont, dus hij heeft een uitlaatklep. En alles wijst erop dat hij super blij is om daar te zijn - zonder dat hij een overgangsperiode nodig heeft. Het lijkt alsof er niets is uit ons vorige leven dat hij mist - niet onze vrienden, niet de plaatsen waar we vroeger naartoe gingen, niet ergens om na negen uur naartoe te kunnen gaan. Hij heeft zich helemaal aangepast.”

“Zo lijkt het misschien. Maar ik durf te wedden dat hij vanbinnen niet zo zeker is van alles.”

“Ik denk dat ik die weddenschap zou winnen,” zei Jessie.

“Of je nu gelijk hebt of niet,” zei dokter Lemmon en ze merkte de scherpte in de stem van Jessie, “de volgende stap is in ieder geval dat je jezelf de vraag moet stellen wat je gaat doen met dit nieuwe leven. Hoe kan je ervoor zorgen dat het beter werkt voor jou als individu en voor jullie twee als koppel?”

“Ik weet het echt niet,” zei Jessie. “Ik heb het gevoel dat ik het een kans geef. Maar ik ben niet zoals hij. Ik ben niet iemand die ergens ‚induikt’.”

“Dat is zonder twijfel de waarheid,” antwoordde de dokter. “Je bent van nature een wantrouwig iemand, en je hebt daar ook alle reden toe. Maar het is mogelijk dat je dat wantrouwen een tijdje een beetje zal moeten onderdrukken, vooral in sociale situaties, om het te redden. Misschien moet je je wat meer open stellen voor de mogelijkheden om je heen. En misschien moet je Kyle een beetje meer het voordeel van de twijfel geven. Zijn dat redelijke verzoeken?”