Eens begeerd

E E N S B E G E E R D

(EEN RILEY PAIGE MYSTERIE—BOEK 3)

B L A K E P I E R C E

Blake Pierce

Blake Pierce is de auteur van de bestselling mystery-serie met Riley Paige. Er zijn al zo’n zeven spannende Riley Page-thrillers verschenen (en daarmee is de serie nog lang niet ten einde). Blake Pierce is ook de auteur van de mystery-serie met Mackenzie White, die nu al vier boeken telt (en waarvan fans van Blake Pierce er nog meer mogen verwachten) en van de allernieuwste mystery-serie met Keri Locke.

Eens weg (een Riley Paige-mystery, boek 1), Before he kills (een Mackenzie White-mystery, boek 1), Moord met een hoger doel (een Avery Black-mystery, boek 1) en A trace of death (een Keri Locke-mystery, boek 1) kunnen gratis gedownload worden op Google Play!

Blake is zelf al zijn hele leven lang een grote fan van mystery-boeken en thrillers. Hij hoort graag wat je van zijn boeken vindt. Neem gerust eens een kijkje op www.blakepierceauthor.com om meer over hem te weten te komen en op de hoogte te blijven van zijn boeken.

Copyright © 2016 by Blake Pierce. All rights reserved. Except as permitted under the U.S. Copyright Act of 1976, no part of this publication may be reproduced, distributed or transmitted in any form or by any means, or stored in a database or retrieval system, without the prior permission of the author. This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return it and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author. This is a work of fiction. Names, characters, businesses, organizations, places, events, and incidents either are the product of the author’s imagination or are used fictionally. Any resemblance to actual persons, living or dead, is entirely coincidental. Jacket image Copyright GongTo, used under license from Shutterstock.com

.

BOEKEN VAN BLAKE PIERCE

SPANNENDE, PSYCHOLOGISCHE THRILLERS MET JESSIE HUNT

DE PERFECTE ECHTGENOTE (boek 1)

DE PERFECTE WIJK (boek 2)

RILEY PAIGE MYSTERY-SERIE

EENS WEG (boek 1)

EENS GEPAKT (boek 2)

EENS BEGEERD (boek 3)

EENS GELOKT (boek 4)

AVERY BLACK MYSTERY-SERIE

MOORD MET EEN HOGER DOEL (boek 1)

OP DE VLUCHT VOOR HOGERE KRACHTEN (boek 2)

SCHUILEN VOOR HOGE VLAMMEN (boek 3)

REDEN OM BANG TE ZIJN (boek 4)

REDEN TOT BEWAREN (boek 5)

MACKENZIE WITTE MYSTERIE-SERIE

VOORDAT HIJ DOODT (boek 1)

VOORDAT ZE ZIET (boek 2)

INHOUDSOPGAVE

PROLOOG

HOOFDSTUK EEN

HOOFDSTUK TWEE

HOOFDSTUK DRIE

HOOFDSTUK VIER

HOOFDSTUK VIJF

HOOFDSTUK ZES

HOOFDSTUK ZEVEN

HOOFDSTUK ACHT

HOOFDSTUK NEGEN

HOOFDSTUK TIEN

HOOFDSTUK ELF

HOOFDSTUK TWAALF

HOOFDSTUK DERTIEN

HOOFDSTUK VEERTIEN

HOOFDSTUK VIJFTIEN

HOOFDSTUK ZESTIEN

HOOFDSTUK ZEVENTIEN

HOOFDSTUK ACHTTIEN

HOOFDSTUK NEGENTIEN

HOOFDSTUK TWINTIG

HOOFDSTUK EENENTWINTIG

HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG

HOOFDSTUK NEGENENTWINTIG

HOOFDSTUK DERTIG

HOOFDSTUK EENENDERTIG

HOOFDSTUK TWEEËNDERTIG

HOOFDSTUK DRIEËNDERTIG

HOOFDSTUK VIERENDERTIG

HOOFDSTUK VIJFENDERTIG

HOOFDSTUK ZESENDERTIG

HOOFDSTUK ZEVENENDERTIG

HOOFDSTUK ACHTENDERTIG

HOOFDSTUK NEGENENDERTIG

HOOFDSTUK VEERTIG

HOOFDSTUK EENENVEERTIG

Proloog

Janine dacht dat ze iets donkers zag in het water bij de kustlijn. Het was groot en zwart en het leek een beetje te bewegen in het zacht kabbelende water.

Ze nam een trek van de marihuana-pijp en gaf hem terug aan haar vriend. Zou dat een heel grote vis kunnen zijn? Of een ander soort wezen?

Janine schudde het van zich af en zei tegen zichzelf dat ze haar fantasie niet de vrije loop kon laten. Door bang te worden zou ze haar high bederven. Nimbo Lake was een enorm kunstmatig meer dat vol met vis zat, net als veel andere meren in Arizona. Er hebben hier nooit verhalen over het Nessie-monsters de ronde gedaan.

Ze hoorde Colby zeggen: “Wauw, het meer staat in brand!”

Janine draaide zich om en keek naar haar vriend. Zijn gezicht met sproeten en rode haar gloeiden in het zonlicht van de late namiddag. Hij had net een trek van de pijp genomen en staarde met een uitdrukking van idioot ontzag naar het water.

Janine giechelde. “Je bent gewoon verlicht, gast,” zei ze. “In elk opzicht.”

''Ja, net als het meer,'' zei Colby.

Janine draaide zich om en keek uit over Nimbo Lake. Hoewel haar eigen high nog niet helemaal zijn intrede had gedaan, was de aanblik adembenemend. De late namiddagzon zette de muur van de canyon in vuur en vlam, in rood en goud. Het water reflecteerde de kleuren als een grote gladde spiegel.

Ze herinnerde zich dat nimbo Spaans was voor aureool. De naam paste perfect.

Ze pakte de pijp terug en inhaleerde diep, en voelde het welkome tintelen diep in haar keel. Ze zou nu elk moment echt goed high zijn. Het zou leuk worden.

Maar wat was die zwarte vorm in het water?

Gewoon een speling van het licht, hield Janine zichzelf voor.

Wat het ook was, het was beter om het te negeren, dan bang te worden. Al het andere was zo perfect. Dit was hun favoriete plek, die van haar en Colby: zo mooi, weggestopt in een van de baaien op het meer, weg van de campings, ver weg van alles, van iedereen.

Zij en Colby kwamen hier meestal in het weekend, maar vandaag hadden ze van school gespijbeld en waren er gewoon vandoor gegaan. Het late zomerweer was te mooi om te moeten missen. Het was veel koeler en mooier hier dan in Phoenix. Colby’s oude auto stond naast de onverharde weg achter hen geparkeerd.

Terwijl ze uitkeek over het meer, voelde ze de sensatie opkomen; het gevoel van een echt fantastische, aankomende high. Het meer leek bijna te intens prachtig om naar te kijken. Dus keek ze naar Colby. Hij zag er ook heel intens prachtig uit. Ze greep hem vast en kuste hem. Hij kuste haar terug. Hij smaakte fantastisch. Alles aan hem zag er fantastisch uit en voelde fantastisch.

Ze trok haar lippen weg van de zijne en keek in zijn ogen en zei ademloos: ''Nimbo betekent aureool, wist je dat?''

"Wauw," zei hij. “Wauw.”

Hij klonk alsof dat het meest verbazingwekkende was dat hij ooit in zijn leven had gehoord. Hij leek en klonk zo grappig, terwijl hij dat zei, alsof het religieus was of zoiets. Janine begon te lachen, en Colby lachte ook. Binnen een paar seconden lagen ze volledig verknoopt in elkaars armen, tastend en strelend.

Janine wist zichzelf te ontwarren.

''Wat is er aan de hand?" vroeg Colby.

"Niets," zei Janine.

In een flits trok ze haar haltertop uit. Colby's ogen werden groter.

''Wat doe je?'' vroeg hij.

"Wat denk je dat ik doe?"

Ze begon te worstelen met zijn T-shirt en probeerde hem het uit te trekken.

"Wacht even," zei Colby. ''Hier?''

"Waarom niet hier? Het is beter dan de achterbank van je auto. Niemand ziet ons.''

"Maar misschien een boot..."

Janine lachte. "Als is er een boot, wat dan nog? Wat maakt het uit?''

Colby werkte nu mee en hielp haar om zijn T-shirt uit te trekken. Ze waren allebei onhandig van opwinding, wat de spanning alleen maar groter maakte. Janine kon zich niet voorstellen waarom ze dit niet eerder hier hadden gedaan. Het was niet bepaald de eerste keer dat ze hier wiet rookten.

Maar Janine bleef die gedaante in het water in haar hoofd zien. Er was daar íéts, en tot ze wist wat het was, zou het in haar hoofd blijven hangen en alles verpesten.

Hijgend stond ze op. "Kom op," zei ze. "Laten we iets gaan bekijken."

''Wat?'' vroeg Colby.

''Ik weet niet. Kom nu maar.'' Ze pakte Colby's hand en samen strompelden ze over de ruwe helling naar de kust. Janine's high begon af te zwakken. Ze had er een hekel aan wanneer dat gebeurde. Hoe eerder ze erachter zou komen dat wat ze gezien had onschuldig was, hoe sneller ze zich weer goed kon voelen.

Toch begon ze te wensen dat haar high niet zo snel en zo sterk was opgekomen.

Bij elke stap werd het voorwerp duidelijker. Het was gemaakt van zwart plastic en hier en daar braken er bellen door het wateroppervlak. En er zat iets kleins en wits aan de zijkant.

Slechts een meter van het water verwijderd, kon Janine zien dat het een grote, zwarte vuilniszak was. Hij was geopend bij het uiteinde en uit de opening prikte de vorm van een hand, onnatuurlijk bleek.

Een paspop misschien, dacht Janine.

Ze bukte zich naar het water om een kijkje te nemen. De vingernagels waren glinsterend rood geschilderd en in sterk contrast met de bleekheid. Een vreselijk besef schoot als een elektrische stroom door het lichaam van Janine.

De hand was echt. Het was de hand van een vrouw. De zak bevatte een lijk.

Janine begon te gillen. Ze hoorde Colby ook schreeuwen. En ze wist dat ze nog lang niet zou kunnen ophouden met schreeuwen.

Hoofdstuk een

Riley wist dat de dia's die ze op het punt stond te laten zien haar FBI-studenten zouden shockeren. Sommigen van hen zouden het waarschijnlijk niet aankunnen. Ze scande de gretige jonge gezichten die haar vanaf de halve cirkel van gelaagde tafeltjes aankeken.

Eens kijken hoe ze reageren, dacht ze. Dit kan belangrijk voor hen zijn.

Natuurlijk wist Riley dat in het hele scala van misdaden een seriemoord zeldzaam was. Toch moesten deze jongeren alles leren wat er te leren viel. Ze streefden ernaar om FBI-veldagenten te worden en al snel zouden ze merken dat de meeste lokale advocaten geen ervaring hadden met seriemoorden. En Speciaal Agent Riley Paige was een autoriteit op het gebied van seriemoorden.

Ze klikte op de afstandsbediening. De eerste beelden die op het grote platte scherm verschenen waren allesbehalve gewelddadig. Het waren vijf houtskoolportretten van vrouwen, variërend van jong tot middelbare leeftijd. Alle vrouwen waren aantrekkelijk en glimlachten, en de portretten waren met vakmanschap en liefdevol kunstenaarschap gemaakt.

Terwijl Riley verder klikte zei ze: "Deze vijf tekeningen zijn acht jaar geleden gemaakt door een kunstenaar genaamd Derrick Caldwell. Elke zomer verdiende hij veel geld met het tekenen van portretten van toeristen op de Dunes Beach Boardwalk hier in Virginia. Deze vrouwen behoorden tot zijn allerlaatste klanten.”

Toen het laatste portret van de vijf verscheen, klikte Riley opnieuw. De volgende foto was een afschuwelijk beeld van een open diepvrieskist gevuld met in stukken gesneden vrouwelijke lichaamsdelen. Ze hoorde haar studenten naar adem happen.

"Dit is er van die vrouwen geworden," zei Riley. "Terwijl hij ze tekende, raakte Derrick Caldwell ervan overtuigd, om zijn eigen woorden te gebruiken, dat ze 'te mooi waren om te leven'. Dus hij stalkte ze een voor een, doodde ze, hakte ze in stukken en bewaarde ze in zijn vriezer.”

Riley klikte opnieuw, en de beelden die volgden waren nog schokkender. Het waren foto's die door het team van de medische onderzoeker zijn genomen nadat ze de lichamen weer in elkaar hadden gezet.

Riley zei: "Caldwell heeft de lichaamsdelen 'geschud', zodat de vrouwen onherkenbaar werden gemaakt.”

Riley draaide zich om naar het klaslokaal. Een mannelijke student haastte zich naar de uitgang met zijn hand op zijn maag. Anderen keken op het punt om over te geven. Een paar waren in tranen. Slechts een handjevol leek er niet van onder de indruk te zijn.

Paradoxaal genoeg was Riley er vrij zeker van dat juist deze studenten de opleiding aan de academie niet zouden overleven. Voor hen waren dit gewoon foto's, helemaal niet echt. Ze zouden niet in staat zijn om de werkelijke gruwel aan te kunnen wanneer ze dit in het echt zouden meemaken. Ze zouden niet in staat zijn om de persoonlijke naschok en posttraumatische stress waar ze mee te maken zouden krijgen te verwerken. Nog steeds glipten er af en toe visioenen van een gasbrander in haar bewustzijn, maar haar PTSS werd wel minder. Ze was aan het genezen. Maar ze was er zeker van dat je eerst iets moest voelen voordat je ervan kon bijkomen.

"En nu,” zei Riley, “ga ik een paar uitspraken doen, en jullie gaan me vertellen of ze een mythe of feit zijn. Hier komt de eerste. De meeste seriemoordenaars doden om seksuele redenen. Mythe of feit?”

Handen schoten de lucht in. Riley wees op een bijzonder gretig uitziende student op de eerste rij.

"Feit?" vroeg de student.

"Ja, feit," zei Riley. "Hoewel er andere redenen kunnen zijn, is een seksuele component het meest gangbaar. Dit kan verschillende vormen aannemen, soms nogal bizar. Derrick Caldwell is een klassiek voorbeeld. De lijkschouwer stelde vast dat hij bij de slachtoffers necrofilie heeft gepleegd voordat hij ze in stukken heeft gesneden.”

Riley zag dat de meesten van haar studenten notities in hun laptops aan het typen waren. Ze vervolgde: "Hier is nog een uitspraak. Seriemoordenaars worden steeds gewelddadiger met hun slachtoffers terwijl ze blijven moorden.”

Handen gingen weer de lucht in. Deze keer wees Riley een paar rijen meer naar achteren naar een student.

"Feit," zei de student.

"Mythe," zei Riley. "Hoewel ik zeker enkele uitzonderingen heb gezien, laten de meeste gevallen niet zo'n verandering na verloop van tijd zien. Derrick Caldwells mate van geweld bleef constant terwijl hij aan het moorden was. Maar hij was roekeloos, nauwelijks een duivels meesterbrein. Hij werd hebberig. Hij maakte al zijn slachtoffers binnen anderhalve maand tijd. Door dat soort aandacht te trekken, maakte hij zijn gevangenneming bijna onvermijdelijk.”

Ze keek naar de klok en zag dat haar uur om was. "Dat was het voor vandaag," zei ze. "Maar er zijn veel verkeerde aannamen over seriemoordenaars en er doen nog steeds veel mythen de ronde. De Gedragsanalyse Eenheid heeft de gegevens verzameld en geanalyseerd, en ik heb aan seriemoorden op verschillende locaties in het land gewerkt. We hebben nog steeds veel informatie die verwerkt moet worden.”

De klas ging uit elkaar en Riley begon haar materiaal in te pakken om naar huis te gaan. Drie of vier studenten dromden rond haar bureau om vragen te stellen.

Een mannelijke student vroeg: "Agent Paige, was u niet betrokken bij de zaak-Derrick Caldwell?”

"Ja, dat klopt," zei Riley. "Dat is een verhaal voor een andere keer. ”

Het was ook een verhaal dat ze niet graag wilde vertellen, maar dat had ze niet gezegd.

Een jonge vrouw vroeg: "Is Caldwell ooit geëxecuteerd voor zijn misdaden?”

"Nog niet," zei Riley.

Terwijl ze probeerde om niet onbeleefd te zijn, liep Riley langs de studenten heen naar de uitgang. Caldwells ophanden zijnde executie was niet iets waar ze graag over wilde praten. De waarheid was dat ze verwachtte dat het elk moment gepland zou zijn. Als belangrijkste verantwoordelijke voor zijn gevangenneming was ze uitgenodigd om getuige te zijn van zijn dood. Ze had nog niet besloten of ze wel of niet zou gaan.

Riley voelde zich goed toen ze het gebouw uit liep in een aangename septembermiddag. Ze was tenslotte nog steeds met verlof.

Ze had al last van PTSS sinds een maniakale moordenaar haar gevangen had gehouden. Ze was ontsnapt en had uiteindelijk haar kwelgeest uitgeschakeld. Maar ze was toen al niet met verlof gegaan. Ze was meteen doorgegaan met het afmaken van een andere zaak. Het was een gruwelijke zaak in Upstate New York die eindigde met de moordenaar die voor haar neus zelfmoord pleegde door zijn eigen keel door te snijden.

Dat moment achtervolgde haar nog steeds. Toen haar leidinggevende, Brent Meredith, haar benaderde met een andere zaak, weigerde ze die te accepteren. Op voorstel van Meredith had ze ermee ingestemd om les te geven aan de FBI Academy in Quantico.

Toen ze in haar auto stapte en naar huis reed, dacht Riley na over wat een verstandige keuze het was geweest. Eindelijk had haar leven een gevoel van vrede, van kalmte.

En toch, terwijl ze reed, begon een kruipend, vertrouwd gevoel te ontstaan, een gevoel dat haar hart liet bonzen midden op een helderblauwe dag. Het was een gevoel van verwachting, realiseerde ze zich, van iets onheilspellends wat eraan stond te komen.

En terwijl ze zich voor altijd deze kalmte probeerde voor te stellen, wist ze het, ze wist het gewoon: het zou niet lang duren.

Hoofdstuk twee

Riley voelde een vlaag van angst toen ze het gezoem in haar handtas voelde. Ze bleef staan voor de voordeur van haar nieuwe huis en haalde haar telefoon tevoorschijn. Haar hart sloeg een slag over.

Het was een boodschap van Brent Meredith.

Bel me.

Riley maakte zich zorgen. Haar baas wilde misschien alleen maar kijken hoe het met haar ging. Dat deed hij tegenwoordig veel. Aan de andere kant wil hij misschien dat ze weer aan het werk ging. Wat moest ze doen?

Ik zal nee zeggen, natuurlijk, vertelde Riley zichzelf.

Maar dat is misschien niet zo gemakkelijk. Ze vond haar baas aardig, en ze wist dat hij erg overtuigend kon zijn. Het was een beslissing die ze niet wilde nemen, dus legde ze de telefoon weg.

Toen ze haar voordeur opende en de heldere, schone ruimte van haar nieuwe huis binnenstapte, verdween Riley's kortstondige angst. Alles leek zo goed sinds ze hierheen verhuisd was.

Een aangename stem riep haar.

"¿Quién es?”

"Soy yo," riep Riley terug. "Ik ben thuis, Gabriela.”

De stevige Guatemalteekse vrouw van middelbare leeftijd stapte uit de keuken en droogde haar handen met een handdoek. Het was goed om Gabriela's lachende gezicht te zien. Ze was al jaren de huishoudhulp van de familie, lang voordat Riley gescheiden was van Ryan. Riley was dankbaar dat Gabriela ermee had ingestemd om bij haar en haar dochter in te trekken.

"Hoe was je dag?" vroeg Gabriela.

"Het was geweldig," zei Riley.

"¡Qué bueno!”

Gabriela verdween weer in de keuken. De geur van een heerlijke maaltijd dreef door het huis. Ze hoorde Gabriela in het Spaans zingen.

Riley stond in haar woonkamer en genoot van haar omgeving. Zij en haar dochter waren nog maar kortgeleden hierheen verhuisd. Het kleine boerderijachtige huisje waar ze hadden gewoond toen haar huwelijk op de klippen liep, was te afgelegen en niet zo veilig. Bovendien had Riley dringend behoefte aan verandering, zowel voor zichzelf als voor April. Nu haar scheiding definitief was en Ryan genereus was met de alimentatie, was het tijd om een heel nieuw leven op te bouwen.

Er waren nog een paar laatste dingen te doen. Een deel van het meubilair was nogal oud en niet op zijn plaats in zo'n ongerepte omgeving. Ze zou iets anders moeten vinden. Een van de muren zag er vrij leeg uit, en Riley had geen foto's meer om daar op te hangen. Ze nam zich voor om te gaan winkelen met April dit weekend. Dat idee zorgde ervoor dat Riley zich relatief normaal voelde, een vrouw met een leuk gezinsleven in plaats van een agent die een of andere rare moordenaar opspoort.

Nu vroeg ze zich af: waar wás April?

Ze bleef staan en luisterde. Er kwam geen muziek uit de kamer van April boven. Toen hoorde ze haar dochter schreeuwen.

April's stem kwam uit de achtertuin. Riley snakte naar adem en haastte zich door haar eetkamer en kwam op het grote achterdek terecht. Toen ze April's gezicht en torso boven het hek tussen de tuinen in zicht zag komen, duurde het even voordat Riley zich realiseerde wat er aan de hand was. Toen ontspande ze zich en lachte zichzelf uit. Haar automatische gevoel van paniek was overdreven. Maar het was instinctief. Maar al te recentelijk had Riley April gered uit de klauwen van een gek die zich op haar had gericht uit wraak op haar moeder.

April verdween uit het zicht en dook dan weer op lachend van plezier. Ze zat te springen op de trampoline van de buren. Ze was bevriend geraakt met het meisje dat daar woonde, een tiener van ongeveer de leeftijd van April en die zelfs naar dezelfde middelbare school ging.

"Wees voorzichtig!" riep Riley naar April.

"Ik ben OK, mam!" riep April buiten adem terug.

Riley moest weer lachen. Het was een onbekend geluid, voortkomend uit gevoelens die ze bijna vergeten was. Ze wilde er weer aan wennen om te lachen.

Ze wilde ook wennen aan de vrolijke uitdrukking op het gezicht van haar dochter. Het leek pas gisteren, toen April nog vreselijk opstandig en somber was, zelfs voor een tiener. Riley kon het April nauwelijks kwalijk nemen. Riley wist dat ze als moeder veel te wensen overliet. Ze deed er alles aan om dat te veranderen.

Dat was één van de redenen waarom ze het zo leuk vond om van het veldwerk af te zijn, met de lange, onvoorspelbare uren, vaak op verre locaties. Haar schema versmolt nu met dat van April, en Riley vreesde de kans dat dit ooit zou moeten veranderen.

Het beste is om ervan te genieten zolang ik kan, dacht ze.

Riley ging net op tijd terug het huis in om de voordeurbel te horen.

Ze riep, "Ik ga wel, Gabriela.”

Ze opende de deur en was verbaasd dat ze tegenover een lachende man stond die ze nog niet eerder had gezien.

"Hoi," zei hij, een beetje verlegen. "Ik ben Blaine Hildreth, van hiernaast. Je dochter is daar nu bij mijn dochter, Crystal. Hij bood Riley een doosje aan en voegde eraan toe, "Welkom in de buurt." Ik heb een klein cadeautje voor je meegebracht.”

"Oh," zei Riley. Ze was geschrokken van de ongewone hartelijkheid. Het kostte haar een moment om te zeggen, "Alsjeblieft, kom binnen.”

Ze accepteerde de doos onhandig en bood hem een zitplaats aan in een huiskamerstoel. Riley ging op de bank zitten en hield de geschenkdoos op haar schoot. Blaine Hildreth keek vol verwachting naar haar.

"Dit is zo aardig van je," zei ze, terwijl ze het doosje opende. Het bevatte een gemengde set van kleurrijke koffiemokken, waarvan er twee versierd waren met vlinders en twee met bloemen.

"Ze zijn mooi," zei Riley. "Wil je wat koffie?”

"Dat zou ik geweldig vinden", zei Blaine.

Riley riep naar Gabriela, die uit de keuken kwam.

"Gabriela, kan je koffie inschenken in deze mokken? "zei ze, terwijl ze haar twee van de mokken gaf. "Blaine, hoe drink jij graag je koffie?”

"Zwart graag. ”

Gabriela nam de mokken mee de keuken in.

"Mijn naam is Riley Paige," zei ze tegen Blaine. "Bedankt voor het langskomen. En bedankt voor het cadeau.”

"Graag gedaan," zei Blaine.

Gabriela keerde terug met twee mokken heerlijke warme koffie en ging daarna weer aan het werk in de keuken. Enigszins tot haar schaamte, betrapte Riley zich erop dat ze haar buurman van top tot teen zat te bekijken. Nu ze vrijgezel was, kon ze het niet weerstaan. Ze hoopte dat het hem niet opviel.

Och ja, dacht ze. Misschien doet hij hetzelfde bij mij.

Eerst zag ze dat hij geen trouwring droeg. Weduwe of gescheiden, dacht ze.

Ten tweede schatte ze in dat hij ongeveer haar leeftijd was, misschien iets jonger, misschien achter in de dertig.

Eigenlijk zag hij er goed uit, of in ieder geval redelijk goed. Zijn haarlijn trok zich terug, wat hem niet misstond. En hij leek slank en fit.

"Dus, wat doe jij in het dagelijks leven?" vroeg Riley.

Blaine haalde zijn schouders op. "Ik heb een restaurant. Ken je Blaine's Grill in de stad?”

Riley was aangenaam onder de indruk. Blaine's Grill was een van de leukste informele lunchplaatsen hier in Fredericksburg. Ze had gehoord dat het een geweldige plek was om te eten, maar ze had niet de kans gehad om het te proberen.

"Ik ben er wel eens geweest," zei ze.

"Nou, die is van mij," zei Blaine. "En jij?”

Riley ademde diep. Het was nooit gemakkelijk om een totaal vreemde te vertellen wat ze voor de kost deed. Vooral mannen waren soms geïntimideerd.

"Ik werk voor de FBI," zei ze. "Ik ben een veldagent.”

Blaine's ogen werden groot.

"Echt waar?" zei hij.

"Nou, met verlof op dit moment.... Ik geef les op de academie.”

Blaine leunde naar haar toe met groeiende belangstelling.

"Wow. Ik weet zeker dat je een paar goede verhalen te vertellen hebt. Ik zou er graag een willen horen.”

Riley lachte een beetje zenuwachtig. Ze vroeg zich af of ze ooit in staat zou zijn om iemand buiten het Bureau te vertellen over een aantal van de dingen die ze had gezien. Het zou nog moeilijker zijn om te praten over dingen die ze had gedaan.

"Ik denk het niet," zei ze een beetje scherp. Riley kon Blaine stijf zien worden, en ze realiseerde zich dat haar toon nogal onbeleefd was.

Hij bukte zijn hoofd en zei, "Ik verontschuldig me. Het was zeker niet mijn bedoeling om je je ongemakkelijk te laten voelen.”

Ze kletsten daarna nog even, maar Riley was zich ervan bewust dat haar nieuwe buurman terughoudender was geworden. Nadat hij beleefd afscheid had genomen en was vertrokken, sloot Riley de deur achter zich en zuchtte. Ze was niet echt benaderbaar, realiseerde ze zich. De vrouw die een nieuw leven begon was nog steeds dezelfde oude Riley.

Maar ze zei tegen zichzelf dat het er op dit moment nauwelijks toe deed. Een rebound-relatie was het laatste wat ze nu nodig had. Haar leven vroeg om een serieuze oplossing, en ze was nog maar net begonnen om vooruitgang te boeken in die richting.

Toch was het leuk om een paar minuten met een aantrekkelijke man te hebben gepraat, en een opluchting om eindelijk buren te hebben - en ook nog eens aardige buren.

*

Toen Riley en April aan tafel gingen zitten om te eten, kon April haar handen niet van haar smartphone afhouden.

"Stop alsjeblieft met sms'en," zei Riley. "Het is etenstijd. ”

"Over een minuutje, mam," zei April. Ze bleef maar sms'en.

Riley was slechts licht geïrriteerd door April's vertoon van tienergedrag. In werkelijkheid had het zeker zo zijn voordelen. Riley deed het goed op school dit jaar en maakte nieuwe vrienden. Wat Riley betreft, waren dit veel fijnere kinderen dan waar April eerder mee had rondgelopen. Riley gokte erop dat April nu een sms'je stuurde naar een jongen waarin ze geïnteresseerd was. Maar tot nu toe had April hem nog niet genoemd.

April stopte met sms'en toen Gabriela binnenkwam uit de keuken met een dienblad met chiles rellenos. Terwijl ze de dampende, weelderig gevulde paprika's op de keukentafel zette, giechelde April ondeugend.

"Picante genoeg, Gabriela?" vroeg ze.

"Sí," zei Gabriela, ook giechelend.

Het was een lopende grap tussen hun drie. Ryan had een hekel aan voedsel dat te pittig was. Eigenlijk kon hij het helemaal niet eten. Wat April en Riley betreft, hoe pitter hoe beter. Gabriela hoefde zich niet langer in te houden of in ieder geval niet meer zo veel in te houden als vroeger. Riley betwijfelde of zelfs zij of April Gabriela's originele Guatemalteekse recepten zou aankunnen.

Toen Gabriela eenmaal het eten had geserveerd voor hun drie, zei ze tegen Riley, "De heer is guapo, niet?”

Riley voelde zichzelf blozen. "Knap? Dat heb ik niet gemerkt, Gabriela.”

Gabriela barstte in lachen uit. Ze ging zitten om met ze te eten en begon een deuntje te neuriën. Riley dacht dat het een Guatemalteeks liefdeslied was. April staarde naar haar moeder.

"Welke heer, mam?" vroeg ze.

"Oh, onze buurman kwam even geleden langs..."

April onderbrak haar opgewonden. "Omigod! Was het Crystal's vader? Dat was het wel, nietwaar! Is hij niet superknap?”

"En ik denk dat hij vrijgezel is," zei Gabriela.

"Oké, hou op," zei Riley met een lach. "Geef me wat ruimte om te leven. Ik heb het niet nodig dat jullie tweeën me proberen te koppelen met onze buurman.”

Ze doken allemaal in op hun gevulde paprika's, en ze waren bijna klaar met eten toen Riley haar telefoon in haar zak voelde zoemen.

Verdomme, dacht ze. Ik had hem niet mee naar de tafel moeten brengen.

Het gezoem ging door. Ze kon het niet negeren. Sinds ze thuis was gekomen, had Brent Meredith nog twee sms'jes achtergelaten en ze bleef zichzelf vertellen dat ze hem later zou bellen. Ze kon het niet meer uitstellen. Ze verontschuldigde zich van de tafel en nam de telefoon op.

"Riley, het spijt me dat ik je zo stoor," zei haar baas. "Maar ik heb je hulp echt nodig.”

Riley was geschrokken om Meredith haar bij haar voornaam te horen noemen. Dat was zeldzaam. Hoewel ze best wel close waren, sprak hij haar meestal aan als Agent Paige. Hij was normaal gesproken zakelijk, soms zelfs zo zakelijk dat hij bruusk was.

"Wat is er, meneer?" vroeg Riley.

Meredith viel even stil. Riley vroeg zich af waarom hij terughoudend was. Haar moed zakte in haar schoenen. Ze was zich er zeker van dat dit precies het nieuws was waar ze bang voor was.

"Riley, ik vraag om een persoonlijke gunst", zei hij, op een veel minder bevelende toon dan normaal. "Er werd mij gevraagd om een moord in Phoenix te onderzoeken.”

Riley was verrast. "Een enkele moord?" vroeg ze. "Waarom zou daarvoor de FBI nodig zijn?”

"Ik heb een oude vriend in het veldkantoor in Phoenix," zei Meredith. "Garrett Holbrook. We gingen samen naar de academie. Zijn zus Nancy was het slachtoffer.”

"Het spijt me zo," zei Riley. "Maar de lokale politie...."

Er zat een zeldzame smeekbede in Meredith's stem.