Chodyka

XIII

 
Chodyka zamilkł, – a ciżba milcząca
Patrzy na dziada okiem zadumania, —
Książę z powagą wysłuchał do końca,
Westchnął ukradkiem i oczy zasłania —
Cóż to? czy książę myślami się troska,
Że zakrył oczy i poruszył głową? —
Łza mu kapnęła – O! łza Radźwiłłowska⁷⁵
Łacno złagodzi srogość statutową. —
Radziwiłł dumał – Powstał na ostatek,
Uderzył w dzwonek, szmer rozległ się w tłumie.
– «Mości panowie! – krzykł woźny u kratek —
Solvitur ⁷⁶ sessja na jutro po sumie!»
 

XIV

 
Nie wiém końca powieści – we dwa lata blisko
Umarł jakiś pokutnik w słuckim monastérze⁷⁷,
A dzwonnik rozpowiadał, dzwoniąc na pacierze:
Że podobno Chodyka było mu naźwisko⁷⁸. —
Że strach bywało patrzéć, jak pokutę czyni,
Jak o chlebie i wodzie stare kości suszy;
Że podobno cóś zgrzeszył, że był na pustyni,
A zresztą Bóg go tam wié – pokój jego duszy!
A w lesie między mszarem jest wysepka dzika,
Na niéj ogromny pszczelnik⁷⁹ – pasieka nie lada —
A naród⁸⁰ o téj wyśpie⁸¹ dziwy rozpowiada,
A ten pszczelnik od wieków nazwano Chodyka.
 

17 września 1847