Evsizlərə sığınacaq – Şəxsi həyatın səhnəsinə baxaraq onun halından hali ola bilərik. Sığınacaq – sözün həqiqi və hamı tərəfindən başa düşülən mənasında – artıq qeyri-mümkündür. İçində böyüdüyümüz ənənəvi evlər artıq dözülməzdir: belə evlərdə yaşadığımız hər cür rahatlığın əvəzi biliyə xəyanətdir, ən kiçik sığınma hissinə belə ailə mənafelərinin çürümüş qoxusu qarışmaqdadır. “Tabula rasa” üzərində inşa edilən modern rahat binalarsa mütəxəssislərin zövqsüzlər üçün emal etdiyi, içərilərində yaşayanlarla heç bir əlaqəsi olmayan yaşama qutularıdır. Yaxud yolunu azaraq istehlak sahəsinə girmiş zavod binaları. Bunlar hamısı coşqusunu çoxdan itirmiş azad varoluş həsrətinə daban-dabana zidd şeylərdir. Bir alman jurnalı Hitlerdən əvvəl kahincəsinə bir mazoxizmlə deyirdi ki, modern insan eynilə heyvanlar kimi quru torpaqda yatmaq istəyir. Belə olduqda, yataqla birlikdə xəyal və oyaqlıq arasındakı bərzəx də aradan götürülür. Yuxusuzlar hər an tapşırıq üçün çağırıla bilərlər, onlar hər şeyə hazır və müqavimətsizdirlər. Eyni anda həm diqqətlidirlər, həm də şüursuz. Tamamilə real, ancaq satın alınmış köhnə bir mülkdə sığınacaq axtaran şəxs özünü diri-diri basdırılmış hesab edir. Otel, yaxud pansionata köçərək öz iqamətgahımızın məsuliyyətindən qaçmaq cəhdi də qaçqınlığın kənardan gələn təzyiqin şərtlərində müdrik bir seçim olaraq görünməsinə şərait yaradır. Zərbəni ən çox hiss edənlər isə, hər yerdə olduğu kimi, seçim şansına malik olmayanlardır. Bunlar şəhərin xaraba yerlərində olmasalar belə, gələcəkdə yerini hinlərə, avtomobillərə, vaqonlara, çadırlara, yaxud lap açıq havaya buraxacaq daxmalarda yaşamaqdadırlar. Ev artıq tarixə çevrilib. İş və ölüm düşərgələri qədər Avropa şəhərlərinin bombalanması da sənayenin inkişafı ilə ev üçün lap çoxdan oxunmuş hökmün həyata keçirilməsi mənasına gəlirdi. Yox edilməlidir. Artıq evlər konserv qutuları kimi işlənib atılası şeylərdir. Sosialist mühit də- özünü reallaşdıracaq fürsəti əldən qaçırdıqdan sonra işləri burjua həyatının köklərini çürütmək olan – həqiqi sığınacaq imkanını yox etməkdədir. Bu prosesə heç kim müqavimət göstərə bilməz. Şəxs sözün dar mənasında əl işlərinə nə qədər qarşı olursa olsun, mebel dizaynı və iç dizayna maraq duymağa başladığı anda adi bir kitab kolleksiyaçısının o bər-bəzəkli zövqlərini də mənimsəməyə başladığını dərk edir. Müəyyən uzaqlıqdan baxılanda Vyana atelyeləri ilə Bauhaus arasında elə də fərq yoxdur. Saf və funksional cizgilər özlərinin saflığından və funksionallığından sıyrılaraq kubist abidələr kimi bər-bəzəyə qarışmışdır. Bütün bunların qarşısında hələ də heç nəyə təhkim olunmayan hələ də ehtiyatda saxlanılan təfəkkür tərzi ən düzgün davranış tərzi olaraq hesablanır: cəmiyyət qaydaları ilə şəxsi ehtiyaclarımız qarşılandığı müddətcə həyatımızı davam etdirmək, eyni zamanda, cəmiyyət qaydalarının cəmiyyət və fərd tərəfindən dəstəklənən qaydalarının olmadığını yadda saxlamaq. Nitşe “Şən elmdə” deyirdi: Ev sahibi olmamağım xoşbəxt taleyimin bir parçasıdır.” Öz evimizi ev olaraq görməmək, orada özümüzü “evimizdə” hiss etməmək əxlaqın bir hissəsidir. Bu anlayış günümüzdə fərdin öz mülkü qarşısında düşdüyü çıxılmazlığı da izah edir. Hərçənd bu gün kiminsə mülkünün qaldığını iddia etmək özü də çətindir. Oynamalı oynadığımız oyun belədir: özəl mülkiyyət heç kəsə aid deyil. Səbəb sadədir: istehlak mallarının bu qədər bollaşdığı şərtlərdə heç kimin bunların məhdudlaşdırılması prinsipindən yapışmağa haqqı yoxdur. Ancaq yenə də mülkiyyət münasibətlərinin kor-koranə davamlılığına xidmətkarlıq edən asılılıq və möhtaclıq halına düşməmək üçün şəxsin bəzi şeylərə sahib olmaq məcburiyyətində qaldığını görmək və bunu aşkar dilə gətirmək lazımdır. Qaydalar bundan ibarətdir. Bununla belə, onu da demək lazımdır ki, bu paradoksun son mənzili tənəzzüldür: əşyalar qarşısında nəhayətində insana da yönələn sevgisiz laqeydlik. Anti-tezis isə dilə gətirildiyi anda narahat vicdanla sahib olduqları şeyləri saxlamaq istəyənlərin ideologiyasına çevrilir. Yanlış yaşam doğru yaşanmır.

19

İçəri keçin, ancaq qapını döymədən – Texnologiya jestlərlə birgə insanları da qəti, sərt və məqsədyönlü edir. İnsani hərəkətlər hər növ çəkingənlik, diqqət və ədəbdən arınır. İnsan əşyaların qəddar və belə demək mümkünsə, tarixdənkənar tələblərindən asılılığa düşür. Beləliklə, məsələn, qapını astadan sakit, amma möhkəm örtmək bacarığı itirilir. Avtomobillər və soyuducuların qapıları çırpılaraq örtülür: bəzi qapılar isə – içəri girənləri arxalarına baxmamaq və onları qəbul edən evi qorumamaq nəzakətsizliyinə məhkum edən ədəbsizlik nümunəsi qapılardan danışıram – özüqapanma mexanizminə malikdirlər. Biz əgər yeni insan tipini tanımaq istəyiriksə, onu əhatəsindəki əşyalar aləminin daimi təsirlərinə məruz qalan, sistemin ən dərin nöqtələrində belə özündə bu təsirdən izlər daşıyan varlıq olaraq qiymətləndirməliyik. İçəri doğru açılıb-bağlanan köhnə pəncərələrin yerində sağa-sola sürüşdürülən sürgülü şüşələrin varlığı şəxs üçün nə mənaya gəlir? Yumşaq qapı cəftələrinin yerini dönər toxmaqların işğalı, həyətlərin yoxa çıxması, küçə qapısının önündəki kiçik pilləkənciklərin və bağça divarlarının sökülməsi yeni insana necə təsir edir? Sırf mühərrikin gücündən çuşa gəlib küçələrin həşəratlarını, piyadaları, uşaqları və velosiped sürənləri əzib keçmək istəyini bircə dəfə də olsun duymayan sürücü varmı görəsən? Maşınların istifadəçilərin-dən tələb etdiyi hərəkətlər, faşist diktaturasında gördüyümüz vəhşi, sərt, amansız qəddarlıq və ölçüsüzlüklə eynixassəlidir çox zaman. Həyatiliyin solub getməsinin də bir səbəbi elə budur. Əşyaların “sırf funksionallıq” qanununun buyruğuna girməklə aldıqları forma onlarla təmasın da “sırf funkionallaşmasına gətirib çıxarır”. Beləliklə, bu forma həm insanların davranış azadlıqlarında, həm də əşyaların avtonomluğunda hansısa artıqlığa, hərəkət anının içində istifadə olunmayacaq, həyatiliyin nüvəsi kimi varlığını sürdürəcək hansısa artıqlığa icazə verməməkdədir.

20

Strupwelpeter (1) – Yum özündən daha dünyəvi həmvətənləri qarşısında “epistemoloji fəlsəfəni”, yəni kübar əfəndilərin heç vaxt tərifləməyəcəyi “saf fəlsəfəni” müdafiə etməyə məcbur qalanda bu mühakiməyə müraciət etmişdi: “Diqqətcillik və qətiyyət həmişə gözəlliyin, düzgün mühakimə yeritmək isə ali hislərin xeyrinədir.” Hərçənd bu sözün özü də praqmatizm xarakterlidir, ancaq yenə də praqmatizm mövzusunda bütün deyiləsi sözləri tərs məntiqlə dilə gətirir. Həyatın praqmatik qaydaları ilk baxşda insan üçün faydalı kimi görünsə də, mənfəət iqtisadiyyatı şəraitində bu qaydalar ancaq insani keyfiyyətlərin korşalmasına xidmət edir və bu qaydalar yayıldıqca bütün şəfqətli münasibətlər katarsisə məruz qalır. Çünki insanlararası şəfqət məqsədsiz münasibətlərin varlığının xəbərçisidir. Məqsədlərin savaşına qarışmış şəxslərin sezdiyi təsəlli mənbəyi, əvvəlki imtiyazlardan miras alınmış, amma imtiyazsız sistem vədini ehtiva edən bir hisdir. İmtiyazın burjua təfəkkürüncə yox edilməsi, nəhayətində bu vədin də yox edilməsidir. Əgər vaxt pul deməkdirsə, vaxtdan, ən əsas da öz vaxtımızdan qənaət etmək əxlaqlı davranış kimi görünür və bu cür münasibətə başqalarına qarşı diqqətcillik kimi bəraət qazandırılır. Şəxs səmimi davranmış, heç nəyi gizləməmişdir. Bir-birləriylə təmaslarında insanlar arasına salınan hər növ örtük onları təkcə həmtaylar olaraq bütünləşdirməklə kifayətlənməyib, həm də bundan fərəhlənənləri mexanizmdə defekt kimi qiymətləndirir. Qarşılıqlı şapka çıxartmaq yerinə hədsiz laqeyd “salam” sözü ilə salamlaşmaq, məktub yazmaq əvəzinə xitabsız və imzasız ofisdaxili yazışmalar göndərmək insani təmaslarda özünü göstərən xəstəliyin təsadüfi göstəriciləridir. Özgələşmə insanlar arasındakı məsafənin yox edilməsi ilə başlayır. Çünki ancaq bir-birlərini alış-veriş, müzakirə və tətbiqlə, nəzarət və vəzifələrlə bezdirməkdən çəkinə bildikləri müddətcə insanlar arasında zahiri formaların həssas münasibətləri formalaşa bilər. Onu unutmaq lazım deyil ki, daxili münasibətlər də bu zahiri formalardan asılıdır. Yunqun davamçıları kimi bəzi köhnəlikçilər bunu sezmişdi. G.R. Heyerin “Era-nos” esselərindən birində bu cümləyə rast gəlirik: “Mədəniyyətin şəkilləndirici təsirinə çox məruz qalmamış cəmiyyətlərin fərqləndirici xüsusiyyətlərindən biri mövzuya birbaşa yaxınlaşmamaqları, hətta bir müddət bu mövzudan uzaq dayanmalarıdır. Bu insanlar arasında söhbət əsl mövzusuna özü ətrafında dairələr çəkərək özlüyündən çatır.” Günümüzdə düz xətt iki nöqtə arasında olduğu kimi, iki insan arasında da ən qısa yol sayılır. Eynilə, son dövrlər fabrikdə düzəldilmiş ev divarlarının bütöv olaraq emal edilməsi kimi, insanlar arasındakı divarın xərci də onları bir-birindən ayrı saxlamağın təzyiqi ilə sıfıra yaxınlaşmaqdadır. Fərqli olan heç nə başa düşülməməkdə, baş ofisiantın əli toxunmuş Vyana özəl yeməyi olmasa belə, uşaqyana bir inam, yaxud da yersiz bir münasibət kimi görülməkdədir. Utilitar sistem iş yeməyinin əvvəlində hal-xətir soruşmaq üçün deyilən bir neçə cümlə ilə özünün ziddini belə öz içinə çəkmişdir. İnsanların bir-biriylə danışma qabiliyyətini itirməkləri ilə işdən danışmağın qəbahət sayılması, əslində, eyni şeydir. Hər şey onsuz da iş olduğu üçün “iş” sözünü dilə gətirmək qadağandır – bunu asılmış bir adamın evində ip sözünün qadağan olunmasına da bənzədə bilərik. Mərasimin, dövrü keçmiş nəzakətin boşboğazlıq olması barəsində – çox vaxt əsaslı olaraq – şübhələnildiyi məqsədsiz söhbətin sözdə qalan demoktarik çıxdaşı ilə birgə, insan münasibətlərinin daha heç nəyi təsnifsiz qoymayan sözdə şəffaflaşması ilə birgə çılpaq vəhşət də yaşama ağalıq etməkdədir. Duruxmadan, uzun-uzadı fikirləşmədən və əlavə mövzulara keçmədən deyilən dolambacsız sözdə faşist idarəçiliyində dil-sizlərin susqunlara verdiyi əmrin forma və cingiltisini ən əvvəldən xatırladan nəsə var. İnsanlar arasında münasibətlərdə hər növ ideoloji dekorasiyanı inkar edən birbaşalığın özü də xeyli vaxtdır insanlara əşya kimi davranmağın ideologiyasına çevrilmişdir.

21

Geri qaytarılmır, dəyişdirilmir – Hədiyyə vermək ənənəsini unuduruq. Mübadilə prinsipinin pozulmasında mənasız və çətin inanılan bir şey var. Çox vaxt uşaqlar belə onlara hədiyyə verənə şübhə ilə baxır və elə düşünürlər ki, bu hədiyyə onlara fırça, yaxud sabun satmaq üçü qurulmuş tələdir. Bunun əvəzinə indi xeyriyyə dərnəklərimiz, rəsmi lütfkarlıqlarımız və cəmiyyətin görünən yaralarını gizlətmək üçün baş vurduğumuz planlı işlərimiz var. Paylanılır, ədalətli şəkildə bölüşdürülür, xülasə, onu alanı əşyaviləşdirir. Şəxsi hədiyyənin belə əvvəlcədən planlaşdırılmış, büdcəyə diqqətlə sadiq qalaraq, qarşıdakı insanı yaxşıca götür-qoy edərək və mümkün olan ən az cəhdlə reallaşdırılan sosial iş halına gəldiyi və bununla məntiqçi nəzakətsizliyə çevrildiyini deyə bilərik. Verməyin əsl sevinci alanın sevincini xəyal etməkdən qaynaqlanırdı. Seçmək, vaxt ayırmaq, zəhmətə qatlanmaq – bunlar hədiyyə alınanı subyekt olaraq görməkdir. Bunlar başdansovduluq və necəgəldiliyin tam əksidir. İndi isə bunlar heç kimi maraqlandırmır. Ən uzağı, özlərinin sevdikləri şeyləri hədiyyə edirlər, əlbəttə, sevdikləri şeylərin bir neçə dəfə daha keyfiyyətsiz formasını. Verməyin təhrif olunması, insanın qanını qaraldan o kəşfdən – “hədiyyəlik əşya” adlandırılan şeylərdən də görünürdü. Bu kəşf şəxsin nə verəcəyini bilmədiyini, dolayısıyla, heç nə vermək istəmədiyinin sübutu idi. Bu məhsullar onların alıcıları qədər əlaqəsizdir. Ən əvvəldən bəri bazarda narkotik bir təəssürat yaradırdılar. Verilən hədiyyəni dəyişdirmə haqqının isə tək mənası budur: “Bunu al! Bu, sənə məxsusdur. Onunla necə istəyirsən, davran. Əgər xoşuna gəlmədisə, apar qaytar, yerinə xoşuna gələcək nəsə götür. Bütün bunların mənim üçün zərrəcə önəmi yoxdur.” Bundan əlavə, normal hədiyyə verməyin səbəb olduğu utancaqlıqla müqayisə edildikdə, satılanlıq prinsipinin bu cür mütləqləşdirilməsi belə daha humanist bir seçimi təmsil edir. Yəni heç olmasa, alıcının özünə bir hədiyyə almasına şərait yaradır. Hərçənd ki, belə bir şey hədiyyənin təbiətinə yaddır.

Məhsulları kasıbların belə çata biləcəyi yaxınlığa gətirən sənaye bumu ilə müqayisədə hədiyyə vermək barədə danışmaq lazımsız sentimentallıq hesab oluna bilər. Di gəl ki, bolluq şəraitində hədiyyə lazımsızlaşsa belə – bu ağ yalandır, həm şəxsi, həm də ictimai bir yalan, çünki xəyal gücümüzü işə salmaqla dəhşətli dərəcədə sevindirə bilməyəcəyimiz kimsə yoxdur – insanlarda verməməyin yaratdığı bir boşluq yaranacaqdır. Verməyən insanın ən əsas hisləri katarsisə məruz qalır; çünki bu hislər saf mənəviyyatın təcrid hücrəsində yox, çöldə, nəsnələrlə canlı bir təmas içində inkişaf edirlər. Verməyən insanların gördükləri hər işdən soyuqluq yayılır. Lazım olan şəfqət sözləri deyilməmiş, gözlənilən diqqətcil davranış göstərilməmişdir. Nəhayətində isə bu soyuqluq qaynaqlandığı şəxsləri də iyrəndirməyə başlayır. Bütün şəfqətli, xeyirxah münasibətlər, hətta bəlkə də, təbiətin bir hissəsi olan barışmaq özü belə bir hədiyyədir. Lazımından çox məntiqli fikirləşdiyi üçün bu qabiliyyətini itirən şəxs özünü də əşyalaşdırır və donur.

22

Qurunun oduna yaş da – Mədəni tənqidin ən qədim və ən əsas motivlərindən biri yalan mövzusudur. Mədəniyyət insana layiq bir cəmiyyət yaşandığı illuziyasını yaratmaqda, həmçinin bütün insan məhsullarının bünövrəsində yatan maddi şərtləndirmələri gizləməklə mövcudiyyətin bədxah iqtisadi təyinatının davam etdirilməsinə xidmət etməkdədir. Bu mədəniyyətin özünün də bir ideologiya olduğu düşüncəsidir və ilk baxışda həm burjua zorbalıq doktrinası tərəfindən, həm də onun rəqibi tərəfindən qəbul edildiyi fikrini yaradır. Yəni elə görsənir ki, bu fikri həm Nitşe, həm də Marks müdafiə edir. Ancaq əsl görünən odur ki, bu cür düşüncənin özü də ideologiyaya çevrilməyə meyillidir. Bunu şəxsi həyatda görə bilərik. Pul və onun zərurətləndirdiyi bütün işlər labüd ölçüdə ən şəfqətli, ən erotik, ən aliləşdirilmiş mənəvi münasibətlərə belə yol tapır. Bu səbəbdən mədəni tənqid də dolğunluq məntiqinə və doğruluq ruhuna xəyanət etməmək üçün bütün münasibətlərin çılpaqlıqla və amansızca özünün maddi köklərinə endirilməsini, tərəflərin mənfəətlərinə görə təşkil edilmiş maddi münasibətlərə bərabərləşməsini tələb edə bilir. Çünki məna, bildiyimiz kimi, kökündən ayrı deyil və maddi olanı gizlədən və vasitəliləşdirən hər şeydə qeyri-səmimiliyin, sentimentallığın gizlin və bu səbəbdən daha da zəhərli olan mənfəətinin izini görmək heç də çətin deyil. Di gəl ki, əgər davranışları-mızda bu prinsipdən radikal formada asılı qalsaq, səhvlə birgə düzü də silmiş, universal təcrübənin xaricinə – gücsüz olsa da – çıxma cəhdləriylə daha alicənab bir dünya ilə əlaqəli bütün xəyalpərəst planları da heçə saymış və beləliklə, mədəniyyətin vasitəli formada xidmət etdiyi barbarlığı ən vasitəsiz üsulla çağırmış olarıq. Nitşedən sonrakı mədəniyyət tənqidçilərində bu meyillənmə açıq-aşkar görsənir. Şpenqler buna ən yaxşı nümunədir. Elə marksistlər də bu xətaya düşməkdən yayına bilməyiblər. Mədəni inkişafa olan sosial demokrat inamdan arınıb barbarlığın güclənməsi ilə üz-üzə qalanda “obyektiv meyillənmə” adına barbarlığı müdafiə etmək həddinə qədər gələ bilməkdə və öz düşmənlərini xilaskar kimi görməkdədirlər – bu düşmən anti-tezis olduğu üçün özü istəməsə də, bu hekayənin yaxşı sonluqla qurtarmasına mistik bir formada xidmət edəcəkdir! Bundan əlavə, yalan hesab edilən ruha qarşı materiyanın vurğulanması da daha əvvəllər özünütənqid xəlbirindən keçirilmiş siyasi iqtisadla qəribə, şübhəli bir əqrəbalığın yaranmasına səbəb olur. Bu mafiya ilə polis arasındakı yaxınlığı xatırladan bir əqrəbalıqdır. Utopiya fikri kənara tolazlandıqdan və nəzəri-iqtisadi vəhdət əsas şərt hesab olunduq-dan sonra hamımız xeyli praqmatikləşdik. Bu qərəzin detallarına ən saf Marksist bir fikirdə də rast gələ bilərik: günümüzdə kapitalist fikirlə ciddi tənqidi iddianın, despotik materializmlə despotik olmayanın bir-birlərini xatırlatdıqları görünməkdədir və bu o həddə çatıb ki, obyektlə subyekti bir-birindən fərqləndirmək tamam müşkülə çevrilib. Mədəniyyətin həqiqətən də universal yalana çevrilməyə başladığı günümüzün şərtlərində bu ikisini bir-biriylə eyniləşdirmə cəhdi də uğursuz alınmaqda və hər növ müxalif düşüncəni zəiflətməkdən başqa bir amala qulluq etməməkdədir. Maddi reallığın təkcə mübadilə dəyərləri aləmindən, mədəniyyətin isə bu aləmin hakimiyyətini inkar edən hər şeydən ibarət olduğu söylənirsə əgər, onda mövcudiyyət mövcud olduğu əsnaca belə bir inkarın illuziyadan o yana keçməyəcəyini də demək lazımdır. Müstəqil və ədalətli mübadilənin özü də bir növ yalan olduğu üçün onu inkar etmək həqiqət adına danışmaq deməkdir. Materialist aləmin yalanının qarşılığında onu inkar edən yalan bir növ tamamlayıcıya çevrilir. Mədəniyyətin indiyə qədər bacara bilməməsi o demək deyil ki, bu bacara bilməmək ənənəsi davam etdirilməlidir. Bu, qurunun oduna yaşı da yandırmaqdır. Eyni taleyi bölüşən insanlar özlərinin maddi maraqları mövzusunu yola vermək, yaxud bu mövzunu maddi maraqların səviyyəsinə endirmək əvəzinə, öz münasibətləri haqqında düşünərək şəxsiləşdirməli və mövzunu beləcə xətm etməlidirlər.

23

Plurale tantum (1) – Cəmiyyət əgər çağdaş bir fikirdə deyildiyi kimi müxtəlif “fırıldaqlardan” ibarətdirsə, onu ən yaxşı təmsil edən model də kollektivin ziddi olan şeydir; Fərd monada kimi. Hər fərdin tamamilə şəxsi maraqlarının izini axtarmaqla saxta bir cəmiyyətdə kollektivin təbiətinin necəliyini tapa bilərik. Fərqli instinktlərin həqiqət prinsiplərinə cavab verən bir eqonun rəhbərliyi altında təşkilatlanmasını da mənəviləşdirilmiş quldur dəstəsi kimi yozmaq mümkündür. Rəhbəriylə, üzvləriylə, mərasimləriylə, sədaqət andlarıyla, xəyanətiylə, maraq toqquşmalarıyla, intriqalarıyla və bütün girdi-çıxdısı ilə bir quldur dəstəsinin mənəviləşdirilmiş forması. Bunu başa düşmək üçün fərdin ehtirasla qarşı çıxdığı qəzəb anlarını, əsəb partlamalarını xəyal etmək kifayətdir. Qəzəbli insan həmişə öz eqosunun quldur başçısı kimi çıxış edir. Şüuraltına baltanı endirməmək əmrini verib. Gözləri içindəki dəstənin adına danışmaq ehtirası ilə alovlanmaqdadır. Şəxs öz təcavüzkarlığını nə qədər çox mənimsəyərsə, cəmiyyətin despotik prinsiplərini o dərəcədə yaxşı təmsil edər. Bəlkə də bu prinsip elə bu mənada düzdür: Ən şəxsi olan ən ümumi olandır.

24

Tough baby (1) – Müəyyən bir kişilik jesti var ki, istər özümüzdə, istəsə də başqalarında gördüyümüz an şübhələnməyi-miz lazımdır. Müstəqilliyinin, hakimiyyət gücünə inamının ifadəsidir – bütün kişilərin gizli həmgünahkarlığı. Əvvəllər bu jestə qorxulu bir hörmətlə “ağanın kaprizi” deyilirdi. Günümüzdə isə bu jest demokratikləşib və adi bank işçisi belə bu jesti film qəhrəmanlarından öyrənməkdədir. Ən əsas model gecə gec vaxtda özünün subay mənzilinə qayıdan və gizli işıqlandırmanı qoşaraq dərhal özünə viski-soda hazırlayan, smokinqli yaraşıqlı kişidir. Ədabaz dodaqların tələffüz etməkdən çəkindiyini mineral suyun diqqətlə qeyd edilmiş köpüklənmə səsi deyir bizə. Siqaret dumanı, dəri və təraş kremi qoxumayan hər şeyi, xüsusən də, qadınları xor görməkdədir. Onlar isə elə bu səbəbdən bu modeli dəhşətli dərəcədə cazibədar sayırlar. Onun üçün insan münasibətlərinin ideal forması kişi klubudu. Kişi klubu nəzakətli vicdansızlığın arenasıdır. Bu cür şəxslərin, daha doğrusu modellərin – çünki real həyatda bu cür tiplər çox nadirdir və insanlar həmişə öz mədəniyyətlərindən daha yaxşıdırlar – həzlərində, əyləncələrində gizli bir despotizm, vəhşilik sezilməkdədir. Bu zorbalıq başqalarını hədəfə götürən təhlükəyə bənzəyir, yəni kreslosuna yayxanmış şəxsin uzun müddətdir ehtiyac duymadığı şəxslərə qarşı yönəltidiyi təhlükəyə. Bu təhlükə əvvəllər özünə qarşı yönləndirdiyi təhlükədir. Əgər hər həzzin köhnə bir əzabı özündə qoruduğu və davam etdirdiyi doğrudursa, burda da əzab ona dözməyin qüruru formasında, yavaş-yavaş, tamam metamorfoza məruz qalmamış qəlib olaraq həzz kimi aliləşdirilmişdir. Şərabdan fərqli olaraq hər viski qurtumu, hər siqar nəfəsi orqanizmin bu qədər sərt şeylərə öyrəşmək və onları dəf etmək üçün məcbur qaldığı diksintini xatırlatmaqdadır. Həzz olaraq gözə çarpan da bunlardan başqa şey deyil. Deməli, sərt kişi, həqiqətən də fimlərdə təqdim edildiyi kimidir: mazoxist. Sadizmin kökündə yalan dayanır və şəxs ancaq yalan danışaraq həqiqi sadistə, despotluğun agentinə çevrilə bilər. Ancaq bu yalan özü də özünü əkscinsliliyin təsdiqlənəsi tək forması kimi təqdim edilmiş, içdə saxlanılmış homoseksualizmdən başqa bir şey deyil. Oksfordda iki növ tələbə fərqlənir: sərt kişilər və intellektuallar. İntellektuallar da sırf bu ziddiyyət səbəbiylə avtomatik olaraq qadınyanalıqla damğalanırlar. Bilməliyik ki, hakim təbəqə diktatorluğa tərəf istiqamətlənəndə bu iki ucda qütbləşmə meydan gəlir. Bu bölünmə bütünləşmənin sirrini də özündə daşıyır. Nəticədə, əsl qadınyana olanlar sərt kişilərdir, qadınyana olduqlarını qəbul etməmək üçün anauşağı qurbanlara ehtiyac duyurlar. Totalitarlıq və homoseksuallıq birlikdə addımlamaqdadır. Subyekt çökərkən öz cinsindən olmayan hər şeyi də inkar etməkdədir. Güclü kişi və onun əksi ağıllı uşaq obrazı despotizmin patriarxal prinsiplərini ən saf formada tətbiq edən bir cəmiyyətdə tamam qaynayıb qarışır. İstisnasız hər şeyi, məsələn, subyektləri belə özlərinin obyektlərinə çevirməklə bu prinsip bütünlüklə təsdiqlənir və qadınyanalıqdan zərrəcə fərqlənmir.