Kryqëzimi Me Nibirun

Текст
0
Отзывы
Читать фрагмент
Отметить прочитанной
Как читать книгу после покупки
Шрифт:Меньше АаБольше Аа

Nju Jork – Ishulli i Manhattanit

Në një zyrë luksoze në katin e tridhjetenëntë të grataçelës madhështore që gjendej midis 5th Avenue dhe 59th Street të Manhattanit në Nju Jork, një burrë jo shumë i gjatë, me një pamje elegante dhe të mbajtur mirë, po rrinte përpara një prej pesë dritareve të mëdha që e ndanin nnga ambjenti i jashtëm. Kishte të veshur një kostum gri të errët, me siguri italian, një kravatë të kuqe që binte shumë në sy dhe kishte flokë të lëmuar dhe me thinja të krehur nga mbrapa. Sytë e tij të zinj dhe të thellë zhbirilonin përtej xhamit, në drejtim të Central Park-ut të mrekullueshëm që, duke filluar praktikisht nën këmbët e tij, shtrihej me një gjatësi prej katër kilometra dhe gjerësi prej tetëqind metra, duke përbërë një ishull të gjelbër shumë të çmuar, burim oksigjeni dhe çlodhjeje, për gati dy milionë banorë të ishullit.

«Zoti senator, mundem?» foli një burrë shtatshkurtër dhe me një fytyrë jo shprehëse ndërkohë që trokiste me ndrojtje në portën elegante hyrëse prej druri me llak të errët. Anash, një pllakatë e vogël në ngjyrë ari me shkronja dore të zeza paraqiste mbishkrimin “Senatori Xhonatan Preston”.

«Çfarë ka?» iu përgjigj burri pa u kthyer fare.

«Një komunikim video e inkriptuar është në pritje për ju.»

«Në rregull, do ta marr që këtu. Mbylleni portën kur të dilni.»

Burri u drejtua me ngadalë nga tryeza elegante e punës në ngjyrë të errët dhe u ul mbi kolltukun e butë me lëkurë të zezë. Me një gjest të vetvetishëm rregulloi nyjen e kravatës, futi kufjen në veshin e djathtë dhe shtypi një buton të vogël gri i vendosur nën tavolinën e punës. Një ekran i madh gjysëm i tejdukshëm, me një zhurmë të lehtë, filloi të zbriste nga tavani derisa u mbështet butësisht në sipërfaqen e tryezës së punës. Burri preku lehtë ekranin dhe fytyra e madhe e gjeneralit Kembëll doli mu përpara tij.

«Gjeneral, po vërej me kënaqësi se nuk gjendeni më në burg.»

«Si jeni, senator? Para së gjithash doja t’ju falenderoja për operacionin e shpejtë dhe efikas të shpëtimit.»

«Besoj se e gjithë merita është e dy personave që i shoh prapa kurrizit tënd.»

Gjenerali u kthye instiktivisht dhe pa trashaluqin së bashku me shokun e vet, që po përpiqeshin të bënin poza në webkamerën siç bën përherë publiku që ngjeshet mbrapa një gazetari që po bën ndërkohë një kronikë direkte televizive. Tundi supet dhe vazhdoi të thoshte «Nuk janë dhelpra por për kësi lloj punësh janë me të vërtetë efiçentë.»

«Mirë. Por tani më tregoni gjithçka. Raporti juaj duhet të kishte ardhur mbi dymbëdhjetë orë përpara.»

«Le të themi se, kohët e fundit, kam qenë pak “i angazhuar”» ia ktheu me ironi gjenerali. «Sidoqoftë, mund t’ju konfirmoj se intuita juaj mbi punën e profesoreshës Hanter ishte plotësisht e saktë dhe se, në sajë të zbulimit të saj, munda që të asistoj personalisht në një ngjarje që është pak për të thënë e jashtëzakonshme.»

Gjenerali bëri një pauzë të shkurtër me qëllim që të rriste edhe pak kureshtjen e interlokutorit të tij, dhe pastaj shtoi «Senator, nuk e di se si mund të ketë ndodhur, por gjetja nga ana e profesoreshës sonë të të famshmes “vazo me përmbajtjen e çmuar”, në njëfarë mënyre duhet të ketë aktivizuar një sistem që i ka risjellë planetit tonë jo më pak se...» U ndal dhe, i vetëdijshëm që fjalia që po bëhej gati të thoshte do të ishte pakëz e vështirë për t’u kapërdirë, mori frymë thellë pastaj, pa asnjë hezitim më tej, foli solemnisht «një anije kozmike aliene.»

Zyrtari u përpoq të mbante vështrimin drejt e tek ekrani, në kërkim të çfarëdolloj shenje habie në fytyrën e senatorit i cili në kundërshti, nuk lëvizi as qerpikun. U mjaftua vetëm me mbështetjen e bërrylit në tryezën e punës në ngjyrë të errët ndërkohë që, duke marrë mjekrën mes dy gishtave të parë të dorës, nisi ta kruante me butësi. Vazhdoi ta bënte këtë veprim edhe për ca sekonda, pastaj tha shumë thjesht «Dhe kështu, u kthyen.»

Gjenerali nuk mundi dot të mos zgurdullonte sytë nga habia e madhe.

Prestoni dinte gjithçka që më parë mbi alienët... Si ishte e mundur?

Senatori u ngrit ngadalë nga kolltuku i rehatshëm dhe, duke mbajtur duart të kryqëzuara pas shpinës, filloi të ecte në formë rrethore përqark tryezës së punës. Gjenerali dhe dy bashkëpunëtorët që kishte prapa kurrizit nuk guxuan të shtonin as edhe një fjalë të vetme. U mjaftuan me një shkëmbim të vështrimeve ngurruese, duke qëndruar me durim në pritje.

Papritmas, Prestoni u kthye tek tryeza e punës, i mbështeti sipër të dyja duart dhe, duke vështruar gjeneralin drejt e në sy, tha «Keni një dron me vete. Më thoni nëse arritët të bënit një filmim të anijes kozmike.»

Gjenerali u kthye në kërkim të dëshpëruar të një përgjigje pozitive nga ana e atyre të dyve që po rrinin mbrapa tij. Ai më i holli bëri një shenjë nënkuptuese me një buzagaz, mori fjalën dhe, me gjoksin e fryrë nga krenaria, pohoi i kënaqur «Sigurisht senator, edhe më shumë se një. Po jua dërgoj menjëherë.»

Pa shumë komplimenta, shtyu pak mënjanë gjeneralin dhe, pasi u mor ca me tastierën që kishte përpara vetes, nxori në një anë të ekranit të senatorit, fotot e bëra në kampin e profesoreshës Hanter.

Prestoni drejtoi të dy bërrylat mbi tryezën e punës, mbështeti mjekrën tek duart e mbyllura grusht dhe iu afrua ekranit sa të mundej për të mos humbur as edhe një fotogramë nga ato që po kalonte përpara. Në fillim imazhet gjatë natës të enës prej guri që ishte gjetur e groposur nën tokë, pastaj ato të sferës misterioze brenda saj dhe transporti i saj në tendën e laboratorit. Në fund skenari ndryshoi. Ishte ditë e gjitha. Me sa dukej i vendosur mbi katër tufat e kuqërremta të dritës që vinin nga këndet e një katrori imagjinar i vizatuar mbi sipërfaqen e tokës, një strukturë rrethore ngjyrë argjendi dukej fare mirë dhe qartë. E gjitha dukej si një lloj trungu piramide e cila ngjasonte çuditërisht me Ziqquratin e Urit që shihej madhështor në sfond.

Senatori nuk arrinte dot t’i hiqte sytë nga ekrani. Kur pa dy figurat, me pamjen e njeriut por padyshim pak më të gjatë dhe trupmëdhenj nga mesatarja, tek dilnin nga e çara e strukturës në ngjyrë argjendi dhe shkelën me këmbët e tyre të mëdha mbi atë që duhej të ishte platforma e zbritjes, nuk mundi të rrinte pa bërë një murmurimë dhe ndjeu zemrën t’i shkonte lart gjer në grykë.

Ëndrra që e kishte ndjekur pas gjithë jetën ishtë bërë e vërtetë. Të gjitha studimet e tij, kërkimet e tij dhe, mbi të gjitha, kapitalet e konsiderueshme që kishte investuar në atë projekt më në fund po jepnin rezultatet e shpresuara. Ata që po shihte në ekran ishin me të vërtetë dy alienë të cilët, në bordin e anijes së tyre kozmike tepër të avancuar, kishin përshkuar mes për mes të gjithë hapësirën ndërplanetare për t’u kthyer sërish në Tokë. Tani do të kishte mundësi t’ua përplaste në fytyrë të gjithë atyre që e kishin kritikuar dhe t’u thoshte se përllogaritjet e tij ishte absolutisht të sakta. Planeti misterioz i dymbëdhjeti në sistemin diellor ekzistonte vërtet. Orbita e tij, pas 3.600 vitesh, po kryqëzohej përsëri me atë të Tokës dhe para tij ishin dy nga banorët e tij të cilët, duke përfituar nga “kalimi” i planetit, ishin kthyer për të na vizituar dhe për të na ndikuar përsëri në kulturën tonë dhe jetët tona. Tashmë kishte ndodhur kushedi sa e sa herë të tjera në harkun e mijëvjeçarëve dhe tani historia po përsëritej. Por këtë herë, ishte edhe ai vetë dhe natyrisht nuk do linte t’i ikte ky rast fatlum.

«Punë e shkëlqyer» u shpreh thjesht senatori i drejtuar nga ata të tre që po e vështronin me ankth nga ekrani. Pastaj, pasi kishte bërë një rrotullim të plotë në kolltukun ku ishte ulur, shtoi «Fakti është se ju, gjeneral, përderisa jeni zbuluar, ky fakt do t’i komplikojë pak gjërat. Nuk do të kemi më mundësinë e të pasurit të një “veshi” prej autoriteti brenda ELSAD-it por, në këtë pikë, nuk na intereson më.»

«Çfarë kërkon të thuash, senator?»

«Tani objektivi ynë nuk është më të zbulojmë nëse supozimet e profesoreshës Hanter ishin të sakta ose dhe më pak, as të fusim në dorë “enën e çmuar”.»

«Edhe sepse, gjithçka ishte përveç se e çmuar» pëshpëriti trashaluqi.

«Mund të kalojmë direkt e në fazën e dytë» vazhdoi senatori, duke bërë gjoja sikur nuk e kishte dëgjuar. «Kemi përpara një teknologji jashtëzakonisht të avancuar dhe do të na e servirin në një pjatë të argjendtë. E gjitha ajo çka duhet të bëjmë është thjesht ta marrim para se të mbërrijë dikush tjetër para nesh.»

«Më lejoni, senator» guxoi t’i përgjigjej gjenerali me ndrojtje. «dy ndihmësit e mi kanë pasur mënyrën për të provuar se, të dy alienët tanë simpatikë, nuk duket se janë kaq të disponueshëm për të bashkëpunuar.»

«Le të themi se na kanë mbytur me shpulla» shtoi trashaluqi, ndërkohë që bënte një gjest duke masazhuar gjurin.

«Mund ta marr me mend llojin e qasjes që keni përdorur» ia ktheu senatori duke bërë një shenjë nënkuptuese prej buzagazi të lehtë. «A keni pyetur veten se si janë lidhur aq përzemërsisht me profesoreshën dhe kolonelin Hadson? »

 

«Me thënë të drejtën na është dukur një gjë vërtet e çuditshme» iu përgjigj gjenerali. «janë sjellë me ta sikur të kishin një jetë që njiheshin bashkë.»

«Ndërsa unë mendoj së thjesht janë treguar më të përzemërt dhe më të sjellshëm nga ju.»

«Bah, në fakt, nuk është se kemi shkuar tamam urtë e butë.»

«Ajo që ka ndodhur ka ndodhur» foli senatori si konkluzion. «tani përqendrohuni tek misioni në vazhdim. Ju të dy, gjeni ku janë koloneli dhe mikesha e tij. Dua që të mos i humbni nga sytë as edhe një çast. Do të keni mjete dhe burime në dispozicion. Kësaj here nuk do të pranoj gabime.»

«Po tani kush t’ia thotë se ata të dy po bëjnë një shëtitje të vockël rreth e rrotull Tokës?» i pëshpëriti trashaluqi në vesh atij të hollit një çast para se të lëshonte një ofshamë të shurdhët shkaktuar nga gjuajtja që i kishte dhënë shoku i tij në kërcin e këmbës së majtë.

«Ndërsa ju gjeneral, do të vij e t’ju marr në aeroport.»

«Do të vini këtu personalisht?» foli ushtaraku i habitur.

«Nuk do ta humbisja këtë ngjarje për asgjë në botë. Nëse ajo është baza ku ata zbresin, aty do të duhet që edhe të kthehen, por kësaj radhe do të përgatisim një grup të mirë për t’i mirëpritur. Do t’ju jap udhëzime gjatë rrugës. Punë të mbarë të gjithëve» dhe e mbylli këtu bisedën.

Senatori qëndroi për pak çaste duke kqyrur ekranin përpara që, pas përfundimit të transmetimit, po shfaqte tashmë një seri imazhesh spektakolare nga shkretëtira e Arizonës që pasonin gradualisht njëra pas tjetrës. Pastaj, sikur diçka ta kishte zgjuar papritmas nga gjumi, kërceu në këmbë, shtypi butonin e komunikuesit që kishte mbi tryezë dhe foli ftohtë në mikrofonin e inkorporuar «Më përgatisni avionin dhe më thërrisni shoferin tim. Dua të jem në fluturim maksimumi brenda një ore.»

Anija kozmike Theos – Dhurata

«Duhet që të kthehemi poshtë» foli koloneli i kthyer nga të dy alienët. «Duhet të bëj ndonjë telefonatë dhe nuk besoj se prej këtej do të ishte vërtet e mundur.»

«Nuk do të isha shumë i sigurt» ia ktheu Azakisi duke vënë buzën në gaz. «Shiko se Petri i mirë nëse i vihet seriozisht, mund të bëjë gjëra që as i përfytyron dot» dhe i dha një të rrahur mikut në shpatulla.

«Qetësohu, qetësohu» ia ktheu Petri duke lëvizur krahët në ajër. «Pikësëpari përkufizo konceptin e “telefonatës”.»

Xheku pak i çuditur nga pyetja me sa duket banale, u kthye nga Elisa e cila, në fillim iu shtrëngua në supe pastaj, duke treguar xhepin e veçantë të kolonelit, foli çiltërsisht «Do jua tregosh celularin tënd, apo jo?»

Me një gjest të shpejtë, Xheku nxori smartphonin e vet. Ishte një touch-screen tepër i dalë mode. Kurrë nuk i kishte pëlqyer të ndiqte tendencën absurde për të patur gjithnjë modelin e fundit. Preferonte të kishte në dorë një aparat që e njihte mirë, pa iu dashur të shpenzonte çdo herë mjaft kohë për të mësuar të gjitha funksionet e reja.

«Nuk jam teknik» foli Xheku ndërkohë që ia tregonte alienit «por me këtë gjënë, jemi në gjendje të flasim me një person tjetër që zotëron një të ngjashme si ky, thjesht duke formuar numrin e tij me atë të kësaj tastierës.»

Petri mori telefonin dhe e pa me vëmendje. «Duhet të jetë një sistem i transmetimit një në një, i ngjashëm më komunikuesit tanë portabël.»

«Me të vetmin ndryshim që» shtoi Elisa «çdo herë që e përdorim, na marrin një thes me para.»

Duke menduar se njohja e kufizuar e gjuhës nuk i lejonte që të kapte të gjithë konceptet, Petri vendosi të mos ia vinte veshin deklaratës së fundit dhe vazhdoi me analizën e objektit që mbante në dorë. «Do të kem nevojë për pak kohë për të kuptuar se si funksionon.»

«Bëje me qetësi» komentoi Elisa me dëshpërim. «Aq më tepër që është një planet që po na vjen drejt nesh.»

Petri e vështroi në mëdyshje pastaj, duke parë se nuk e kishte kapur as atë batutën, vendosi të mos shtonte gjë tjetër. Tundi thjesht supet dhe u fut në modulin e transferimit të brendshëm që gjendej më afër nga ku u zhduk brenda pak sekondash.

«Atëherë, supozojmë se celulari jot arrin të funksionojë prej këtej, si e mendon që të vazhdosh më tej?» pyeti Elisa, ndërkohë që përpiqej me dëshpërim të merrte veten nga dobësia e shkaktuar nga mungesa e oksigjenit dhe nga mijëra emocionet që kishte përjetuar orët e fundit.

«Fillimisht kisha menduar të kontaktoja senatorin Preston, eprorin direkt të gjeneralit Kembëll. Por pastaj, duke marrë parasysh se ai person asnjëherë nuk më ka bindur shumë, kam vendosur të ndjek një rrugë tjetër për të arritur tek presidenti.»

«Mendon se mund të jetë edhe ai i përfshirë?»

«Ata të dy djajtë nuk ma treguan asnjëherë të vërtetën. Kanë qarkulluar zëra se Prestoni është edhe i implikuar me prodhuesit e armëve vërtet pak të rekomandueshme. Nuk kam besim fare tek ai.»

«Kështu që?»

«Kështu që do të drejtohem direkt tek admirali Benxhamin Uillson. Ka qenë krahu i djathtë i presidentit për shumë vite dhe madje ishte një mik shumë i ngushtë i babait tim.»

«Ishte?»

«Për fat të keq babai na la afro dy vjet më parë.»

«Më vjen keq...» pëshpëriti Elisa duke i ledhatur me ëmbëlsi krahun e majtë.

«Uillsoni më ka mbajtur në prehër kur isha fëmijë. Është nga të paktët persona tek të cilët besoj verbërisht.»

«Nuk di ç’të them. Për sa kohë që ti ke marrëdhënie shumë të mira me të, besoj se do të jetë e vështirë që t’ia përcjellësh një lajm të këtillë nëpërmjet telefonit.»

«Mund t’i tregoj gjithmonë ndonjë foto të qytetit të tij që shihet prej këtu sipër.»

«Me sensorët tanë me rreze të shkurtër» vërejti Azakisi që kishte ngelur mënjanë deri më atëherë «do mundemi që t’u themi gjithashtu, në kohë reale, se sa rrahje në minutë ka zemra e tij.»

«Mos bëj shaka të lutem» tha Elisa duke përforcuar deklarimin e e saj me një gjest të dorës.

«Nuk më beson? Atëherë shiko.»

Azakisi, me anë të O^COM-it, shfaqi në ekranin gjigand pamjen nga lart të kampit të profesoreshës. Në pak sekonda, zmadhoi imazhin deri sa inkuadroi atë që ishte tenda e saj e laboratorit.

«Ajo që po shihni...»

«Është tenda ime» thirri Elisa para se Azakisi të mbaronte fjalinë.

«E saktë. Dhe tani rrini e shikoni.»

Papritmas ndodhi sikur mbulesa e tendës u zhduk fare dhe kështu shiheshin në mënyrë të përsosur të gjitha objektet që gjendeshin brenda saj.

«Tryeza ime e punës, librat...e pabesueshme.»

«Nëse do të qe njeri brenda, do mund t’ju tregoja nxehtësinë e gjeneruar nga qarkullimi i gjakut dhe kështu që do mund të përllogarisja edhe rrahjet e tij.»

I kënaqur padyshim nga demonstrimi u kishte bërë atyre, alieni nisi të sillej rrotull me hap krenar nëpër dhomë.

Por papritur, koloneli, që nuk e kishte marrë veten nga habia, pati një si shok elektrik dhe foli i irrituar «Ç’është kjo “nëse do të qe njeri”? Duhet të ketë njeri brenda. Ku dreqin kanë përfunduar dy të burgosurit?»

Elisa iu afrua ekranit për të parë më mirë. «Ndoshta i kanë lëvizur. A mund të kemi një pamje më të plotë të pjesës tjetër të kampit?»

«Pa problem fare.»

Në fare pak sekonda, Azakisi filloi të bënte një panoramim të kampit. Sensorët zhbiriluan gjithandej por nuk u gjend asnjë gjurmë prej të dy të burgosurve.

«Duhet të jenë arratisur» pohoi shkurt koloneli. «Kjo do të thotë se do t’i zëmë krejt papritur. Për fat gjenerali është çuar i sigurt nga njerëzit e mi. Ata të tre bashkë do të ishin në gjendje të ngatërronin më shumë se vetë djalli.»

«Nuk ka rëndësi» foli Elisa. «Tani kemi probleme vërtet shumë më të mëdha për t’u marrë.»

As nuk e kishte mbaruar fjalinë kur dera e modulit të komunikimit të brendshëm numër tre u hap. Një vajzë e hijshme doli prej andej me hap të butë dhe të harkuar. Mbante në dorë një lloj tabakaje krejtësisht të tejdukshme mbi të cilën ishin vënë disa enë me ngjyra.

«Zotërinj» lajmëroi me pompozitet Azakisi duke nxjerrë në dukje një prej buzëqeshjeve të tija më të këndshme. «Ju prezantoj me anëtaren më tërheqëse të itinerarit të të gjithë galaktikës.»

Xhekut, të cilit i kishte rënë nofulla, për habi arriti vetëm të belbëzonte një “mirëdita” të thjeshtë para se të merrte një goditje të mirë me bërryl midis brinjës së dhjetë dhe të njëmbëdhjetë në anën e tij të djathtë.

«Mirë se vini në bord» foli me një anglishte mjaft të cunguar. «Besoj se keni uri. Ju solla diçka për të ngrënë.»

«Faleminderit, jeni shumë e sjellshme» iu përgjigj Elisa me zemërim, ndërsa vështronte gjithë inat të dashurin e saj.

Vajza nuk shtoi gjë tjetër. Vuri tabakanë mbi një mbështetëse në të majtë të tyre, ndriçoi fytyrën me një buzëqeshje të mrekullueshme dhe, pas pak sekondash, u zhduk sërish në të njëjtin modul nga kishte ardhur.

«E lezetçme apo jo?» komentoi Azakisi duke vështruar kolonelin.

«E lezetçme? Kush? Për çfarë po flisje?» nxitoi t’i përgjigjej Xheku, duke kujtuar goditjen e marrë më parë.

Azakisi shpërtheu në një të qeshur buçitëse pastaj, me një gjest të dorës, i ftoi të dy të hanin.

«Po ça dreqin është kjo gjëja?» murmuriti Elisa ndërkohë që me një veprim shumë pak elegant, provonte pjatancat e ndryshme.

«Mëlçi Nebiri» nxitoi të sqaronte alieni «brinjë Hanuku dhe rrënjë Hermesi të ziera, të gjitha të shoqëruara nga një pije le të themi “energjike”.»

«Në restorantin Masgouf ishte gjithçka tjetër për tjetër» foli shkurt Elisa. «Por unë kam një uri prej ujku dhe mendoj vërtet se do të ha diçka.»

Kapi me duar një copë brinje dhe, pa shumë probleme, filloi ta ndukte gjer në kockë. «Nuk është se kjo gjëja do të na sjellë dhimbje barku të pashembullta, apo jo Zak? Provoje edhe ti, zemër. Shija është pak e çuditshme por aspak e keqe.»

Koloneli, që po e vështronte Elisën i tromaksur ndërkohë që konsumonte pa kontroll gjithë ato ushqime të çuditshme që gjendeshin në tabaka, u mjaftua vetëm duke belbëzuar «Jo, jo, faleminderit. Nuk kam uri.»

Por vëmendja iu tërhoq nga pamja e pazakontë, si e tabakasë ashtu edhe e enëve që shërbenin si pjata. Kapi një me ngjyrë të kuqe të ndezur dhe i pa përbërjen. Ishte e pazakontë dhe e ftohtë padyshim. Më e ftohtë nga sa duhet të ishte dhe, pavarësisht kësaj, ushqimi në brendësi të saj ishte shumë i nxehtë. Me majën e gishtit tregues preku lehtë të gjithë sipërfaqen. Ishte jashtëzakonisht e lëmuar. Nuk dukej as prej metali, as prej plastike. Fundja, si mund të ishte plastike? Ata e përdornin atë për gjithë qëllimet e tjera. Gjëja tjetër vërtet e çuditshme ishte se, pavarësisht përsosmërisë së punimit në sipërfaqe, kishte një mungesë absolute të pasqyrimeve. Drita sikur ishte përpirë nga ai material misterioz. Afroi veshin tek sipërfaqja e lëmuar dhe, me nyjen e gishtit të mesit, filloi t’i binte sipër me delikatesë. Në mënyrë të pabesueshme, ena nuk nxori asnjë zhurmë. Dukej sikur po trokiste mbi një top të madh prej pambuku.

«Po me çfarë janë bërë këto objekte?» pyeti me tepër kureshtje. «Dhe tabakaja? Duket se janë prej të njëjtit material.»

Azakisi, po aq i habitur nga pyetja e pazakontë, iu afrua edhe ai tabakasë. Mori një enë tjetër, këtë herë me ngjyrë jeshile të zbehtë, dhe e ngriti deri tek sytë.

«Në fakt, nuk është një “material” i vërtetë dhe tamam i përshtatshëm.»

«Në çfarë kuptimi? Çfarë do të thuash?»

«Ju çfarë përdorni për të mbajtur objekte, ushqime, lëngje ose substanca në përgjithësi?»

«Ngaherë si gjithmonë, përdorim kuti kartoni ose druri për të transportuar materiale. Për të shërbyer ushqimet përdorim tenxhere metalike, pjata në qeramikë dhe gota prej qelqi, ndërsa për të transportuar ose ruajtur ushqime dhe lëngje në përgjithësi përdorim enë në plastikë të formave nga më të shumëllojshmet.»

 

«Plastikë? Po flasim për të njëjtën plastikë që na hyn edhe ne në punë?» pyeti Azakisi me habi.

«Besoj vërtet se po» iu përgjigj menjëherë koloneli. «Në fakt, plastika është bërë një nga problemet më të mëdha në lidhje me ndotjen në planetin tonë. Vetë ju na keni thënë që keni gjetur sasi të tepërta gjithandej.» Bëri një pauzë të shkurtër pastaj shtoi «Prandaj për këtë arsye, oferta juaj për të rikuperuar gjithçka na ka tunduar pa masë. Do të kishim gjetur zgjidhjen e një problemi shumë të madh.»

«Pra, nëse e kuptova mirë, ju e përdorni plastikën si enë dhe pastaj e flakni tutje pa kontroll, duke ndotur çdo cep të planetit tuaj?»

«Është tamam kështu» iu përgjigj Xheku gjithnjë e më i pështjelluar.

«Por është marrëzi, është absurditet. Po helmoheni vetë me duart tuaja.»

«Bah, nëse vendos edhe gjithë smogun e shkaktuar nga mjetet tona të lëvizjes, nga fabrikat dhe nga sistemet për gjenerimin e energjisë do të arrijmë ta bëjmë akoma më keq. Për të mos folur pastaj për skorjet radioaktive që nuk dimë ende se si t’i heqim qafe.»

«Ju jeni pa tru dhe të papërgjegjshëm. Po shkatërroni planetin më të bukur të gjithë sistemit diellor. Dhe për fat të keq, faji është edhe i yni.»

«Si i juaji?»

«Bah, ishim ne që modifikuam ADN-në tuaj, qindra mijëra vite më parë. Ju kemi dhuruar një inteligjencë më të lartë nga gjithë qeniet e tjera të Tokës, dhe ju si e keni përdorur?»

«E kemi përdorur për ta çuar planetin drejt shkatërrimit.» Xheku fliste duke mbajtur kokën ulur, si një student që merr një notë pakaluese nga mësuesja për mos kryerjen e detyrave. «Por tani jeni kthyer. Shpresoj shumë që mund të na ndihmoni për të sistemuar dëmet që kemi shkaktuar.»

«Nuk besoj se do të jetë aq e lehtë» foli Azakisi gjithnjë e më i shqetësuar. «Falë analizës së bërë nga Petri mbi gjendjen e oqeaneve tuaja, kemi mundur të zbulojmë se sasia e peshqve që gjenden në to është pakësuar me mbi tetëdhjetë përqind nga hera e fundit që kemi qenë këtu. Si është e mundur të ndodhë?»

Xheku, në atë moment, do të ishte rrëzuar me dëshirë në dysheme nëse do të mundte. «Nuk ka justifikime» arriti vetëm të thoshte me një fije zëri. «Jemi vetëm një mori qeniesh arrogantësh, mendjemëdhenjsh dhe të çmendurish.»

Elisa, që i kishte dëgjuar në heshtje të gjitha qortimet e Azakisit, kapërdiu copën e fundit të mëlçisë së Nebirit, fshiu buzët me shputën e dorës, pastaj foli qetë qetë «Shiko se nuk jemi aspak kështu, e di apo jo?»

Alieni e vështroi me habi, por ajo vazhdoi me vendosmëri. «Janë të ashtuquajturit “të fuqishmit” që na kanë katandisur në këtë gjendje. Pjesa më e madhe e njerëzve normalë përpiqen çdo ditë për mbrojtjen e ambjentit dhe të të gjitha formave jetësore që popullojnë planetin tonë të dashur. Është e lehtë të vish nga miliona kilometra, pas mijëra vitesh dhe të bësh moral. Na keni dhënë madje dhe inteligjencën por nuk na keni lënë as edhe një copëz manuali për të na udhëzuar se si ta përdorim!»

Xheku e vështroi dhe e kuptoi sa i dashuruar pafundësisht ishte pas asaj gruaje.

Azakisi kishte mbetur gojëhapur. Nuk e priste natyrisht një reagim të këtij lloji. Elisa, në kundërshtim, vazhdoi e padekurajuar «Nëse vërtet doni të na jepni ndonjë dorë, duhet që të na vini në dispozicion të gjitha njohuritë tuaja teknologjike, mjekësore dhe shkencore në një kohë sa më të shkurtër që të mundni duke parë se nuk do të qëndroni shumë gjatë mbi këtë planet të shkatërruar.»

«Po, po, në rregull. Mos u nxeh shumë» u mundua t’ia kthente Azakisi. «Më duket se jemi vënë në dispozicionin tuaj duke mos ngurruar fare që t’ju japim ndihmën tonë, apo jo?»

«Po tamam, ke të drejtë. Të kërkoj të falur. Fundja do të mundnit që të merrnit plastikën tuaj dhe të ishit kthyer andej nga keni ardhur pa përshëndetur kurse ju jeni këtu duke vënë në rrezik jetën tuaj bashkë me ne.»

Elisa ishte penduar vërtet për reagimin që kishte bërë. Dhe kështu për ta çdramatizuar disi, foli me gëzim «Megjithatë ushqimi ishte i mirë vërtet.» Pastaj, iu afrua alienit dhe duke e parë nga koka te këmbët foli butësisht «Më falni, nuk duhej ta kisha bërë.»

«Mos u shqetëso, të kuptoj shumë mirë dhe, për të treguar që nuk mbaj asnjë mëri, po të dhuroj këtë.»

Elisa i zgjati dorën e porsahapur dhe Azakisi la që të binte një objekt shumë i vogël dhe i errët.

«Të faleminderit, por çfarë është kjo? » e pyeti me kureshtje.

«Është zgjidhja për problemet që keni më plastikën.»

Купите 3 книги одновременно и выберите четвёртую в подарок!

Чтобы воспользоваться акцией, добавьте нужные книги в корзину. Сделать это можно на странице каждой книги, либо в общем списке:

  1. Нажмите на многоточие
    рядом с книгой
  2. Выберите пункт
    «Добавить в корзину»