Еріксіз алған баурап шалдың күйі,
Жүрекке жұққан шері басқан кірі:
Жылаған, күңіренген ол, күйін тартқан,
Жырлаған дертті жүрек, улы миы.

Көп жүргем көңілім жүдеп, жаным жадап,
Жабыққам, жатырқағам, тартқам азап.
Сонау күй жүрегімді тыныштатпаған
Пышағын кейде салып, кейде қадап.

Шатырлап бұлт алған Алатауды,
Сатырлап бұршақ төгіп, нөсер жауды.
Сарқанның қып-қызыл боп суы тасып,
He болды, біле алмағам, шалдың аулы.

IV

Ашылған күн даланы долдандырған,
Басылған алай-түлей соққан боран.
Қысқан қыс іріп-шіріп қырдан кетіп,
Жақсы жаз ойды-қырды нұрландырған.

Арылған жапан дала жауған удан,
Жарқырап қыр қуантып нұр күн туған.
Қамқорым қайраттының білегімен,
Жын бұғау быт-шыт болған қырды буған.

…Ұлы ду, жамырасқан жарлы халық,
Қайратты қайраған сол, жанды жанып.
Жарлы елдің жазын берген, нұрлы күннен,
Бір тамшы жүрегіме кеткен тамып.

Ыза боп көне күйдің күйігінен,
Бөлініп кеткем өскен үйірімнен.
Шыңшықты шыңнан іздеп шыққам жолға
Қойғам да мəселені бүйірінен.

Қалдырап құла құм мен боз даласын,
Қалдырап даланың қыз, бозбаласын.
Талап қып жауар ма деп нұр іздегем,
Аралап үлгілі елдің кент-қаласын.

Қайнаған, қыбырлаған қала келгем,
Дəметкем дəннің дəмі нəр-ақ елден.
Жасапты талай еңбек, талай білім,
Бергенін əл-шамамша ала бергем.

Күй көргем көкті қауып күрілдеген,
Жан-жаққа «киін» деген, «жиыл» деген.
Күш көргем тауды-тасты талқан етіп,
Қорқытқан, шалқып оты дүрілдеген.

Жан көргем жабырласып күшін қосқан,
Еңбегін еншілескен, ісін қосқан.
Өмірін өздерінше өзгертуге,
Қайнаған, қайрат еткен, қол ұстасқан.

Көргенде күйелі төс, күсті білек,
Тапқандай жаңа ауыл, жаңа тілек,
Жылы қан улы бойда шым-шым қайнап,
Сауығып сала берген дертті жүрек.

Мыңдаған оркестрлі көргем топты,
Жырлаған жаңа өмірдің күйін соқты.
Жуылған жүректен у сол күйменен
Аршығам көңілімді басқан тотты.

Балғалар сом темірді соққан қапы,
Тас, шойын қорып отқа, қайнап ақты.
Иіріп жүн-жұрқадан жіңішке жіп,
Машина қоңыр самал күйін тартты.

Сол күйге жан жалынған, жүрек жерік,
Шойындай сонау отта кеткем еріп.
Қобыздың улы күйін қаннан сарқып,
Соңғы күй тұла бойды кеткен керіп.

Нұрланып қызыл от боп күн шыққандай,
Түн кетіп жарқанаттар тұншыққандай.
Тыңдағам мыңның күйін жүрегіммен:
Көкке өрлеп, жер тербеткен үн шыққандай.

Бұл емес, қырда аңыраған анау қобыз,
Бұл емес, ызылдайтын жалғыз-жалғыз.
Бұл өктем болат жігер, күрес күйі