Statistika həvəskarları ərinməyib hesablayıblar: yer üzünün ən populyar, haqqında ən çox film çəkilmiş, prototipi olmayan ədəbi qəhrəmanı Tarzandır: 88 bədii film.

Bununla belə, demək olmaz ki, “Tarzan” dünyada ən çox ekranlaşdırılmış bədii əsərdir. Ən azı ona görə ki, sırf bu adda əsər yoxdur. Tarzaniada – ayrı-ayrı romanlar toplusudur, kino dili ilə ifadə etsək, serialdır. Doğrudur, “serial”a daxil olan romanların hamısının başlığında Tarzanın adı çəkilir.

Hər şey 1911-ci ildə başlandı. Otuz beş yaşlı çikaqolu yarı işadamı, yarı qulluqçu Edqar Berrouz (Burroughs) son bir ildə menecer işlədiyi satış firmasının ofisində oturub çətin maddi vəziyyətdən çıxış yolu axtarırdı. İndiyədək o özünü çox sahədə sınamışdı: orduda xidmət etmişdi, mağazada, mədənlərdə, polisdə, dəmir yolunda, stenoqrafiya bürosunda, reklam agentliyində işləmişdi. Hətta yenidən orduya yazılmağa cəhd göstərmişdi. Amma ABŞ-ın gələcək prezidenti, o vaxtlarsa könüllülərdən ibarət 1-ci süvari batalyonunun komandiri polkovnik Teodor Ruzveltdən rədd cavabı almışdı…

Berrouz düşüncə içində qarşısındakı ticarət blankının arxa tərəfini çevirdi və iri hərflərlə yazdı: “Fantastik roman”.

“Gənc” yazıçı Marsa düşmüş adam haqqında ilk əsərini aylıq “All story” jurnalına göndərdi. Özü də gözləmədiyi halda redaksiyadan ona əlyazmanın qəbul edildiyi haqda məktub və 400 dollarlıq çek gəldi. Həvəslənmiş Berrouz ikinci romanını yazdı: “Meymun qəbiləsindən Tarzan”. Əsər 1912-ci ildə jurnalda, 1914-cü ilin iyununda isə ayrıca kitab şəklində çap olundu.

Berrouzun yazıçı kimi zəfəri belə başlandı. O hər il bir-iki, bəzən hətta üç roman dərc etdirirdi. Bu əsərlərdə Con Karterin Marsda səmavi macəraları, torpağa batmış Pellusidar diyarında sakinlərin yeraltı sərgüzəştləri, Tarzanın yerüstü qəhrəmanlıqları və s. təsvir olunurdu. Bütün kitablar yaxşı satılırdı, amma Tarzan seriyası rekordlar vururdu.

1918-ci ildə Berrouz kitablarının qonorarına Kaliforniyada ranço aldı və onun adını Tarzaniya qoydu. İndi dünyanın bir çox iri şəhərlərində “Tarzaniya” parkları uşaqların sevimli əyləncə mərkəzləridir.

1929-cu ildə məşhur yazıçı “Edgar Rice Burroughs İnc.” (ERB) şirkətini yaratdı; şirkət onun əsərlərinin nəşri ilə yanaşı, Amerikada Tarzana həsr olunmuş bütün kitabların, filmlərin, televiziya və radio quruluşlarının, komikslərin, sonradan isə cizgi filmlərinin və oyunların müəllif hüquqlarını idarə etməyə başladı.

Berrouz ömrünün sonuna qədər (1950) Tarzan haqqında daha 23 kitab yazdı. Bundan başqa, müəllifin seriyadankənar üç əsərinə də Tarzan obrazı daxil edilmişdi. Həmin kitablardan ikisi uşaqlar üçün nəzərdə tutulmuşdu [“Tarzan və onun əkizləri” (1927), “Tarzanın əkizləri və Qızıl şir” (1928)].

Amma qəribə şeylər baş verirdi: Berrouz artıq dünyasını dəyişmişdi, Tarzanın yeni qəhrəmanlıqlarından danışan əsərlər isə çıxmaqda davam edirdi. XX əsrin 60-cı illərində Barton Uerper adlı yazıçı Tarzan haqqında beş romandan ibarət seriya ortaya çıxardı. Amma ERB şirkəti müəllif hüquqlarının pozulduğunu əsas gətirərək bu romanların qadağan edilməsinə və satışdan çıxarılmasına nail oldu. Çikaqolu ədib Frits Leyberin “Tarzan Qızıl vadisində” romanını isə şirkət leqallaşdırdı və onu Berrouzun Tarzan seriyasının 25-ci kitabı elan etdi.

1995-ci ildə seriyanın sonuncu kitabı – “Tarzanın unudulmuş sərgüzəştləri” romanı işıq üzü gördü. Berrouzun varislərinin razılığı ilə texaslı yazıçı, döyüş növləri üzrə ekspert Co Lansdeyl müəllifin 1946-cı ildən yarımçıq qalmış əlyazmasını bitirdi və çapa verdi.

Hazırda əlinizdə tutduğunuz kitab – XX əsrin kütləvi mədəniyyətinin ən populyar obrazlardan birini yaratmış, “Elmi fantastika ensiklopediyası”nın (Nyu-York, “St. Martin’s Press” nəşriyyatı, 1993) 178-ci səhifəsində deyildiyi kimi, “əsrin ən tanınan ədəbi personajını” dünyaya bəxş etmiş ilk əsərdir. Roman orijinaldan tərcümə olunaraq bir qədər yığcamlaşdırılmış, orta məktəb şagirdləri üçün oxu vəsaitlərinə irəli sürülən tələblərə uyğunlaşdırılmışdır. Növbəti aylarda biz Tarzaniadanın digər misilsiz nümunələrini də eyni üsulla işləyib sizə çatdıracağıq.

Tarzan haqqında kitabların Azərbaycan dilində ilk nəşrinə müqəddiməni isə romanın birinci səhifəsindən Berrouzun öz sözləri ilə bitiririk:

“Ola bilsin, kitabı başa vurduqdan sonra oxuduqlarınız sizə… o qədər inandırıcı görünməsin, amma razılaşın ki, gözəl və maraqlı əhvalatdır”.

Buyurun, valideynlərinizin uşaqlıq və gənclik illərinin parlaq xatirələrinə siz də baş vurun.

Arif Əliyev

I fəsil
Dənizdə

Dostumgilə qonaq getmişdim, bu əhvalatı o mənə danışdı.

Əvvəl elə-belə, söhbət xatirinə başladı, mən deyəndə ki hər şeyi özündən uydurub, bir sözünə də inanmıram, incidi. Dostum çox mehriban, amma məğrur, bir az da dəymədüşər adam idi. Qüruruna toxundu, dedi ki, yox, axıradək qulaq asmalısan. Sonda isə yalan danışmadığını sübut etmək üçün mənə vərəqləri saralmış köhnə əlyazma və Britaniya Müstəmləkələr Nazirliyinin bir qalaq hesabatını göstərdi.

Mən heç indi də tam əminliklə deyə bilmərəm ki, bu, gerçək əhvalatdır. Axı öz gözlərimlə görməmişəm. Kim bilir, bəlkə, hər şey məhz belə olub, bəlkə də, yox. Hər ehtimala qarşı, hekayətin qəhrəmanlarının adını dəyişmişəm.

Dostumun mənə verdiyi saralmış əlyazma dünyasını çoxdan dəyişmiş gənc bir ingilis zabitinin gündəliyidir. Bu gündəliyin və nazirliyin hesabatlarının ən maraqlı hissələrini sizin də diqqətinizə çatdırmaq istəyirəm. Ola bilsin, kitabı başa vurduqdan sonra oxuduqlarınız sizə … o qədər inandırıcı görünməsin, amma razılaşın ki, gözəl və maraqlı əhvalatdır.

Həm əlyazmadan, həm də nazirliyin hesabatlarından belə başa düşmək olur ki, həmin gənc zabit (adını Con Kleyton, lord Qreystok qoyaq) çox vacib tapşırıqla Qərbi Afrikanın dəniz sahilində yerləşən Britaniya müstəmləkəsinə göndərilibmiş. Orada hər vədə inanan sadəlövh adamlar yaşayırlarmış. Avropa ölkələrindən birinin hərbçiləri bu adamların sadəlövhlüyündən istifadə edərək onları şirnikləndirib aldadır, orduya aparırlarmış. Ordunun işi-gücü isə Aruvimi və Konqo çayları boyunca cəngəlliklərdə məskən salmış vəhşi qəbilələrin topladıqları rezin kauçukunu və fil sümüyünü zorla onların əlindən almaq imiş.

Yerli əhalidən Britaniya Müstəmləkələr Nazirliyinə aldadıldıqları barədə tez-tez şikayətlər daxil olurmuş. Sən demə, varlanmaq həvəsi ilə orduya yazılan qaradərili gənclərin əksəriyyəti hərbi xidmət müddəti bitdikdən sonra da geri qayıtmırmış: avropalılar onları orduda saxlayıb qul kimi işlədirlərmiş.

Con Kleytonu nazirlik Afrikaya qaradərili Britaniya təbəələri ilə başqa bir ölkənin hərbçilərinin qəddar davranışının qarşısını almaq üçün göndəribmiş.

***

Con Kleyton əsil-nəcabətli, döyüşlərdə göstərdiyi şücaətlərlə şöhrət qazanmış bir nəslin davamçısı, gənc, qüvvətli və iddialı zabit idi. Donanmada xidməti başa vurub nazirliyə işə keçmişdi. İndi onu siyasi karyera daha çox maraqlandırırdı. Buna görə də belə mühüm tapşırıq və yeni təyinat aldığına sevinirdi. Nazirliyin ona göstərdiyi etimaddan qürrələnirdi. Siyasi fəaliyyətdə uğur qazanmaq üçün qarşısında yeni imkanlar açılırdı. Amma təklifi qəbul edə bilməyəcəyinə təəssüflənirdi. Çünki Əlis Ruterfordla üç ay idi ki, evlənmişdi, gənc arvadını evdə tək qoya bilməzdi, onu da özü ilə Afrika cəngəlliklərinə aparmağı isə ağlına da gətirmirdi.

Amma gözəl və ağıllı Əlis ərinin karyerasına mane olmamaq üçün əsl mərdlik göstərdi: tələb etdi ki, Con təklifə razı olsun və onu da özü ilə Afrikaya aparsın.

18**-ci ilin ilıq bir may səhəri lord Kleyton arvadı ledi Əlislə Duvrdan Afrikaya yola düşdü. Bir aydan sonra onlar Fritauna çatdılar və burada “Fuvalda” adlı gəmi kirayələyib təyinat yerinə yollandılar.

Həmin gündən lord Con Kleyton və onun həyat yoldaşı ledi Əlis Ruterford yoxa çıxdılar.

İki aydan sonra Britaniya hərbi gəmiləri Atlantik okeanının cənub sahillərini ələk-vələk elədilər, amma “Fuvalda”nın izini də tapmadılar. Nəhayət, müqəddəs Yelena adasında bir gəminin qalıqlarına rast gəldilər. Qalıqların “Fuvalda”ya məxsus olduğunu, gəminin qəzaya uğradığını və bütün heyətin dənizdə boğulduğunu güman etdilər. Axtarışları dayandırdılar.

Bu sahillərdə “Fuvalda” kimi kiçik ticarət gəmiləri çox üzürdü. Hamısının da komandası başqa iş tapa bilməyən avaralardan, hökumətdən gizlənən və ya sürgün edilmiş cinayətkarlardan ibarət idi. Gəmi kapitanları matrosları adam yerinə qoymur, onlarla heyvan kimi davranır, hər səhvə yol verəni döyür, itaət göstərməyəni öldürüb dənizə atırdılar.

“Fuvalda” həmin gəmilərdən heç nə ilə fərqlənmirdi. Matroslarla zabitlər bir-birinə nifrət edirdilər. Təcrübəli kapitan matrosları yalnız qamçı və silahın gücünə itaətdə saxlayırdı. Ədalət naminə demək lazımdır ki, onlar da ancaq bu dili başa düşürdülər.

“Fuvalda” Fritaundan aralanandan iki gün sonra lord Kleyton və ledi Əlis belə eybəcər səhnələrdən birinin şahidi oldular.

Onlar gəminin göyərtəsində kapitan Billinqlə söhbət edirdilər. İki matros diz çöküb göyərtəni yuyur, yavaş-yavaş onlara yaxınlaşırdı. Söhbəti bitirib getmək üçün geri addım atan kapitanın ayağı matroslardan birinə ilişdi və o, müvazinətini saxlaya bilməyib yerə yıxıldı. Yıxılanda ayağı vedrəyə dəydi, çirkli su üstünə töküldü. Nazirlik işçisinin və gözəl xanımın qarşısında özünü alçaldılmış hiss edən Billinq pərtlikdən qıpqırmızı qızardı, sıçrayıb var qüvvəsi ilə matroslardan birinin çənəsinə yumruq ilişdirdi. Arıq, balacaboy, çalsaç matros yerə sərildi. Onun enlikürək, yekəpər yoldaşı bunu görəndə dikəldi, dişlərini it kimi qıcadı, altdan-yuxarı güclü zərbə ilə kapitanı ikinci dəfə döşəməyə uzatdı.

Billinqin qızarmış sifəti hirsindən qaraldı. Nə? Göyərtədə qiyam? Təcrübəli kapitan çox belə qiyam görmüşdü, çox üsyankarın köpünü yatırtmışdı. O, bir an düşünmədən tapançasını çıxartdı və yekəpər matrosun ürəyini nişan aldı. Amma tapança kapitanın əlində parıldayanda lord Kleyton özünü irəli atdı, Billinqin qolundan basdı. Güllə matrosun dizinə dəydi.

Kleyton kapitanın üstünə qışqırdı:

− Siz nə edirsiniz? Bu nə vəhşilikdir!?

Billinq Kleytona sərt cavab qaytarmaq üçün ağzını açdı, amma nə düşündüsə, fikrindən vaz keçdi, mırıldana-mırıldana uzaqlaşdı. Görünür, qüdrətli nazirliyin səlahiyyətli nümayəndəsi ilə münasibətlərini birdəfəlik korlamaq istəmədi.

Göyərtədəki matroslar bir yerə yığışdılar və yaralını yerdən qaldırdılar. Yekəpər – yoldaşları onu “Qara Maykl” deyə çağırırdılar – lord Kleytona minnətdarlığını bildirdi. Səsi kobud, amma sözləri səmimi idi. Qara Maykl cavab gözləmədən yaralı ayağını sürüyə-sürüyə matrosların otağına tərəf getdi.

Bu əhvalatdan sonra lord Kleytonla arvadı bir neçə gün Qara Mayklı görmədilər. Kapitan isə onları danışdırmırdı, söz soruşanda da çox qısa və həvəssiz cavab verirdi. Zahirən gəmidə sakitlik hökm sürürdü, bununla belə, daxili gərginlik qalırdı və bu gərginliyin get-gedə artdığı hiss olunurdu. Qara Maykl yaralanan günün səhəri lord Kleyton göyərtədə əliqamçılı kapitan köməkçisinin nəzarəti altında dörd matrosun harayasa bir meyit apardıqlarını gördü, amma daha onların işinə qarışmamağı qərara aldı.

Bir dəfə günorta vaxtı Kleyton və ledi Əlis göyərtəyə hava almağa çıxmışdılar. Çalsaç matros gəminin misdən olan hissələrini təmizləyirdi. Kleytonun yanından keçəndə o, boğuq səslə dedi:

− Hamısının heyfini ondan çıxacağıq, sözüm yadınızda qalsın, hamısının.

− Nə demək istəyirsiniz?

− Görmürsünüz, gəmidə nələr baş verir? Bu əclaf kapitan köməkçiləri ilə birlikdə bütün komandanı şil-küt edəcək. Dünən ikisini, bu gün üçünü ölənədək döyüblər. Amma Qara Maykl artıq ayağa qalxır, baxarsınız, hamısının cəzasını verəcək.

− Olmaya qiyama hazırlaşırsınız?

− Qiyam? Nə qiyam? İntiqam!

− Nə vaxt?

− Tezliklə! Dəqiq vaxtını deməyəcəyəm, onsuz da ağzımdan çox söz qaçırdım. Siz yaxşı adamsınız, məni və Qara Mayklı xilas etdiniz, amma dilinizi saxlayın. Atəş səsləri eşidəndə kayutunuza gedin və otaqdan çıxmayın, yoxsa sizin üçün də pis olar.

Qoca matros aralanan kimi ledi Əlis astadan Kleytona dedi:

− Kapitanı xəbərdar etmək lazımdır, hələ faciənin qarşısını almaq olar.

− Əslində, düz deyirsən. Hərçənd öz təhlükəsizliyimizi təmin etmək naminə dilimizi saxlamalıyıq. Onda matroslar bizə toxunmazlar. Amma bilsələr ki, onları satmışam, bizə də rəhm etməzlər.

− Əzizim Con, sussaq, kapitanı hazırlanan sui-qəsd barədə xəbərdar etməsək, ikimiz də cinayətin iştirakçısı, onun ölümündə günahkar olacağıq.

− Mən yalnız səni fikirləşirəm, əzizim, − Kleyton etiraz etdi. – Kapitan özü günahkardır, cəzasını da çəkəcək. Mən onu xilas etmək üçün sənin həyatını təhlükəyə ata bilmərəm. Təsəvvür etmirsən, əgər “Fuvalda” bu başkəsənlərin əlinə keçsə, bizi hansı dəhşətlər gözləyə bilər.

− Biz borcumuzu yerinə yetirməliyik. Sonda dediyin kimi olsa, taleyini səninlə bölüşməyə hazıram. Ölüm rüsvayçılıqdan şərəflidir. Bir fikirləş, bu quldurlar kapitanı öldürsələr, sonra ömrün boyu vicdan əzabından xilas ola bilməyəcəksən.

− Yaxşı, sən deyən olsun, – Con Kleyton gülümsədi. – Odur, kapitan kayutuna tərəf gedir, indi eşitdiklərimizi ona çatdıraram. Hərçənd bu heyvərə ilə heç danışmaq istəmirəm.

Lord Kleyton kapitanın ardınca onun kayutuna girib qapını örtdü. Billinq lordu kobud qarşıladı:

– Nə var?

– Şahidi olduğum bir söhbəti sizə çatdırmalıyam. Mənə bəlli olub ki, gəmidə qiyam yetişir, qətl hazırlanır.

– Yalandır! – kapitan bağırdı. – Bir də burnunuzu özünüzə aid olmayan işlərə soxmağa, gəmidə nizam-intizamı pozmağa cəsarət etsəniz, məndən inciməyin. Lənət şeytana! Elə bilirsiniz, lord olduğunuza görə sizdən qorxacağam? Tüpürərəm sizin lordluğunuza da! Burada kapitan mənəm və işlərimə qarışmağa heç kimə icazə vermərəm!

Hirsindən ağlını itirmiş kapitan yumruğunu qəzəblə masaya çırpdı. Kleyton heç halını da pozmadı və soyuqqanlıqla Billinqin gözlərinin içinə baxdı.

– Həddən artıq açıq danışdığıma görə üzr istəyirəm, kapitan, amma, məncə, siz uzunqulaqsınız.

Bunu deyib Kleyton sakit addımlarla kayutdan çıxdı.

Onun sonuncu sözlərindən sonra daha kapitanla lordun arasında barış ola bilməzdi. Hətta gəmidə qiyam baş versə belə, bu iki şəxs arasında müttəfiqlik mümkün deyildi.

Arvadı Kleytonu göyərtədə gözləyirdi.

– Söhbətimiz alınmadı, Əlis. Kapitan quduz it kimi üstümə atıldı. Qoy matroslar onunla nə istəyirlər etsinlər. İndi biz öz qayğımıza qalmalıyıq və ancaq özümüzə güvənə bilərik. Tüfənglər yük yerində qalıb. Gedək kayutumuza, tapançalarımı götürüm.

Ər-arvad kayuta enəndə orada hər şeyin alt-üst edildiyini gördülər. Kimsə çantaların içini tökmüşdü, hətta çarpayı da sındırılmışdı. Heç nə itməmişdi, təkcə Kleytonun tapançaları yoxa çıxmışdı.

– Heyif, – Kleyton köks ötürdü. – İndiki məqamda bizim üçün qiymətli ola biləcək bircə şey var idi, onu da aparıblar. Daha şübhə yoxdur ki, matroslar, həqiqətən, qiyama hazırlaşırlar.

– Nə edək, Con? – Kleytondan fərqli olaraq arvadı çox həyəcanlı idi. – Bəlkə, ən yaxşısı bitərəf qalmaqdır? Kapitan qalib gəlsə, heç nədən qorxumuz yoxdur. Matroslar qalib gəlsə, ümid edirəm ki, onlara mane olmadığımızı görüb bizə toxunmayacaqlar.

– Yaxşı, Əlis.

Otağa səpələnmiş paltarları yığışdırmaq üçün əyiləndə Kleyton kiminsə qapının altından içəriyə bir kağız parçası soxduğunu gördü. Cəld qapını açıb onun arxasında gizlənmiş adamı tutmaq istədi. Əlis ərini saxladı:

– Lazım deyil, Con, – deyə pıçıldadı. – Axı biz razılaşdıq.

Kleyton qapının dəstəyini buraxıb yerdəki kağızı götürdü. Əyri-üyrü hərflər və səhvlər bu məktubu yazan adamın əldə qələm tutmağa öyrəşmədiyini göstərirdi. Məktubda Kleytondan səhərki söhbət və tapançaların itməsi barədə heç kimə məlumat verməmək tələb olunurdu və xəbərdarlıq edilirdi ki, əks halda onu da, arvadını da ölüm gözləyir.

Kleyton acı-acı güldü:

– Yaxşı, sözəbaxan olacağıq. Bizə ancaq sakitcə oturub işin nə ilə bitəcəyini gözləmək qalır.

II fəsil
Sığınacaq

Çox gözləmək lazım gəlmədi. Səhər göyərtədə güllə səsləri eşidildi. Kleyton yuxarı qalxanda matrosların kapitanı və dörd köməkçisini əhatəyə aldıqlarını gördü. Qiyamçılara Qara Maykl başçılıq edirdi.

Zabitlər atəş açdılar. Matroslar dağılışıb dor ağaclarının, kayutların arxasına girdilər və gizləndikləri yerlərdən güllə atmağa başladılar.

Kapitan sərrast atəşlə matroslardan ikisini yerə sərdi. Onun köməkçilərindən də biri büdrəyib yerə yıxıldı. Zabitlər silahlarını təzədən doldurana qədər Qara Maykl əlini qaldırıb “İrəli” komandası verdi və tapança, bıçaq, balta, külünglə silahlanmış matroslar sağ qalmış dörd zabitin üstünə atıldılar.

Güllə, söyüş, qışqırıq səsləri, yaralıların iniltisi bir-birinə qarışdı.

Hər şey çox tez bitdi. Nəhəng bir zənci balta ilə kapitanın başını paraladı. Sonuncu zabit də yerə yıxılanda Kleyton kayutda tək qalmış Əlisin yanına qayıtmaq üçün geri döndü. Ledi Kleyton arxasında dayanmışdı.

– Çoxdan burdasan, Əlis?

– Əvvəldən axıradək hamısını gördüm. Dəhşətdir, Con. Mən qorxuram. Bu vəhşilərin əlində bizim axırımız nə olacaq?

Lord Kleyton arvadını sakitləşdirmək üçün zarafata keçdi:

– Ümid edirəm ki, bizi səhər yeməyindən məhrum etməyəcəklər. Bu saat kəşfiyyata gedərəm. İstəyirsən, mənimlə gedək, Əlis. Onlardan qorxduğumuzu göstərməməliyik. Gedək!

Matroslar ölüləri və yaralıları dənizə atırdılar. Özlərinkilərə də rəhm etmirdilər. Yaxınlaşan Kleytonları görəndə qiyamçılardan biri baltasını qaldırdı:

– Bunları da balıqlara yem eləmək lazımdır…

Amma Qara Mayklın gülləsi onun sözünü ağzında qoydu. Sonra qiyamçıların başçısı üzünü qalan yoldaşlarına tutdu:

– Bu iki nəfər mənim dostlarımdır. Onlara toxunmayın. Başa düşdünüz? İndi kapitan mənəm və mənim sözüm sizin üçün qanun olmalıdır. Siz isə, – Maykl lorda müraciət etdi, – gözə görsənməsəniz yaxşıdır. Salamat olarsınız.

Kleytonlar yeni kapitanın göstərişinə dəqiq əməl edirdilər. Yeməklərini də kayutda yeyirdilər. Ara-sıra göyərtədən mübahisə edən adamların səsləri və silah şaqqıltısı eşidilirdi. Amma Qara Maykl hamını əlində saxlamağı bacarırdı.

Qiyamın beşinci günü növbətçi matros üfüqdə torpaq gördü. Ada, ya materik olduğu bilinmirdi. Maykl lord Kleytonu göyərtəyə çağırıb dedi:

– Sizi sahilə çıxarıb yükünüzlə birgə burada qoyacağıq. Bir müddət başınızı girləyərsiniz. Biz isə başqa əlverişli yer tapıb sahilə yan alacağıq və dağılışacağıq. Söz verirəm ki, öz təhlükəsizliyimi təmin edən kimi yerinizi hökumətə xəbər verəcəyəm. Dalınızca hərbi gəmi göndərərlər. Ümid edirəm ki, bizi satmayacaqsınız. Bundan artıq sizin üçün heç nə edə bilmərəm. Sahilə bizimlə birgə çıxsanız, görənlər şübhəyə düşərlər, lazımsız suallar verərlər.

Tanımadıqları bu yerlərdə Kleytonla arvadı ya vəhşi heyvanlara, ya da onlardan da vəhşi adamlara yem ola bilərdilər. Amma Qara Maykl lordun etirazlarını dinləmək də istəmədi.

Axşam “Fuvalda” kiçik, gözəl mənzərəli bir körfəzə daxil olub lövbər saldı.

Sahil qalın tropik yaşıllıqla örtülü idi. Uzaqda meşəli təpələr görünürdü. Körfəzə balaca bir çay da tökülürdü. Vəhşi heyvanların, quşların səsi qulaq batırırdı. Hava qaralandan sonra bu səslər adamı lap vahiməyə salırdı.

Lord Kleytonla Əlis gəminin məhəccərinə söykənib gözlərini qarşıdakı qaranlığa zilləmişdilər. Növbəti gecəni bu sahildə keçirməli olacaqlarını düşünəndə qadının bədəni əsdi və o, ərinə qısıldı.

Qara Maykl onlara yaxınlaşıb səhər gəmini tərk etməyə hazırlaşmağı tapşırdı. Nə ledi Əlisin yalvarışları, nə də lord Kleytonun yağlı mükafat vədləri Qara Mayklı fikrindən döndərdi.

– Başa düşün, bu gəmidə məndən başqa heç kim sizi sağ görmək istəmir. Əslində, mən də təhlükəsizliyimiz naminə sizin ölümünüzə fərman verməliyəm. Amma Qara Maykl yaxşılığı unutmur. Siz mənim həyatımı xilas etmisiniz, əvəzini qaytarmalıyam. Sabah sizi sahilə çıxarmasam, daha komandanın qarşısında dayana bilməyəcəyəm. Yükünüzü götürün, gərəyiniz olacaq alətlər, köhnə yelkənlər, ərzaq da verəcəyəm. Vəd etdiyim kimi, imkan tapanda yerinizi Britaniya hökumətinə deyəcəyəm.

Kleyton Qara Mayklın onun yerini britaniyalılara xəbər verəcəyinə inanmırdı. O hətta əmin də deyildi ki, qiyamçı matroslar onları sahildə sağ buraxacaqlar. Lap tutaq ki, bu təhlükədən sovuşdular. Bəs cəngəllikdə Kleytonu və arvadını gözləyən, heç təsəvvürlərinə belə gətirə bilmədikləri təhlükələr? Yenə tək olsaydı, uzun müddət tab gətirəcəyinə ümid edərdi, çünki gənc və güclü idi. Axı bətnində uşaq gəzdirən zərif qadın ibtidai həyat şəraitinin çətinliklərinə çox dözə bilməz!

Səhər lord Kleytonla Əlisi qayığa mindirdilər. Yüklərini isə başqa qayıqlara doldurdular. Kleytonların çantalarının, sandıqlarının sayı-hesabı yox idi. Con Afrikada 7–8 il qalacağını düşünürdü, buna görə də özü ilə çox şey aparırdı. Qara Maykl isə istəmirdi ki, Kleytonun nəyisə gəmidə qalsın: hansı limana yan alsa, gəmidə yoxa çıxmış britaniyalılara məxsus əşyaların olması şübhə doğura bilərdi. Hətta lordun tapançalarını da özünə qaytardılar.

Qayıqlara xeyli qaxac ət, quru çörək, kartof və paxla ehtiyatı, kibrit, mətbəx əşyaları, alətlər, köhnə yelkənlər qoydular.

Qara Maykl Kleytonları sahilə qədər özü ötürdü. Əmin olmaq istəyirdi ki, yoldaşları onlara xətər yetirməyəcəklər.

Lord Kleyton və arvadı qumlu sahildə dayanıb uzaqlaşan qayıqlara baxırdılar. İkisi də başa düşürdü ki, onları qarşıda ağır sınaqlar və ciddi məhrumiyyətlər gözləyir.

Bu vaxtsa onları meşənin dərinliyindəki təpənin üstündən qalın qaşlar altında parıldayan bir cüt qəzəbli göz izləyirdi.

“Fuvalda” gözdən itəndə ledi Əlis ərinin boynunu qucaqlayıb hönkürdü. O, qiyam zamanı özünü çox mərd aparmışdı, sonra da quldurların qarşısında qürurunu sındırmamışdı, amma indi daha göz yaşlarını saxlaya bilmirdi. Kleyton arvadını ovundurmağa çalışmadı: qoy ağlayıb içini boşaltsın.

– Ah, Con, indi biz nə edək? – deyə Əlis inildədi. – Nə edək?

Kleyton çox sakit tərzdə cavab verdi:

– Bizə bircə şey qalır: durmadan işləmək. Xilasımız bundadır. Fikirləşməyə vaxt qalmamalıdır, yoxsa dəli olarıq. İşləyə-işləyə gözləyəcəyik. Əminəm ki, Qara Maykl vədinə əməl etməsə də, nazirlikdə mənim yoxa çıxdığımı bilən kimi bizi axtarmağa başlayacaqlar və kömək göndərəcəklər.

– Axı söhbət təkcə bizim ikimizdən getmir…

Lord Kleyton Əlisin hamiləliyinə işarə etdiyini başa düşdü.

– Bilirəm, mən də bu barədə düşünmüşəm. Deyirsən, yüz min il əvvəl əcdadlarımızın öhdəsindən gəldiyi bir problemi də həll edə bilməyəcəyik? Onlar da bir vaxtlar eyni şəraitdə, bəlkə də, elə bu ibtidai meşələrdə yaşayıblar və qalib gəliblər. Qalib gəlməsəydilər, indi biz burada olmazdıq. Axı biz onlardan ağıllıyıq, savadlıyıq, qat-qat yaxşı silahlanmışıq.

– Ah, Con, mən də kişi olmaq istəyərdim. Onda, yəqin, sənin kimi düşünərdim. Amma düz deyirsən, Con, mən cəsur ibtidai icma kişisinin dözümlü ibtidai icma qadını adına layiq olmaq üçün əlimdən gələni əsirgəməyəcəyəm.

Kleytonun ağlına ilk gələn o oldu ki, gecə özlərini vəhşi heyvanlardan qorumaq üçün ağacların başında müvəqqəti sığınacaq düzəltsin. Tüfəngini sandıqdan çıxarıb çiyninə keçirdi və sığınacaq üçün yer axtarmağa başladı.

Sahildən təxminən yüz metr aralı kiçik talada Kleyton bir-birindən eyni məsafədə dörd ağac seçdi, baltanı götürüb onların budaqlarını doğradı. Yerdən üç metr hündürlükdə yoğun budaqları kəndirlə ağacların gövdəsinə bağladı, arakəsmələr qoydu, qalın çubuqları onların üstünə düzdü. Dördkünc meydança alındı. Meydançanı enli qıjı yarpaqları ilə qalın döşədi, Qara Mayklın verdiyi yelkənlərdən birini qatlayıb yerə sərdi. Kleyton iki metr hündürlükdə daha bir meydança düzəltdi. İkinci yelkənlə yuxarıdakı meydançanın üstünü örtdü, yelkəni üç tərəfdən aşağı salladı. Beləliklə, komanın döşəməsi, damı və divarları hazır oldu. Axşama Kleyton ledi Əlis üçün pilləkən də düzəltdi. Yorğanları və yükün bir hissəsini komaya qaldırdı.

Bütün günü ala-bəzək quşlar onların ətrafında uçuşur, mahnı oxuyurdular. Nə qədər diqqətli olsalar da, iri heyvan gözlərinə dəymədi, bir-iki dəfə yanlarından balaca meymunlar qaçıb keçdilər. Meymunlar özlərinə ağacın başında yuva quran bu iki naməlum varlığa qorxa-qorxa baxırdılar.

Qaş qaralanda ər-arvad özləri ilə su götürüb komaya qalxdılar. Hava isti idi, Kleyton yelkənin bir yanını qaldırdı, türksayağı bardaş qurub yerdə oturdular. Gözlərini qaranlığa zillədilər. Birdən Əlis diksinib Kleytonun qolundan yapışdı:

– Con, o nədir? Adama oxşayır.

Kleyton Əlisin göstərdiyi səmtə baxdı. Uzaqda – təpənin başında bir siluet görünürdü. O, həqiqətən, ayaq üstə dayanmış adama bənzəyirdi.

– Bilmirəm, Əlis, ayırd etmək olmur. Bəlkə, sadəcə, ay işığının saldığı kölgədir?

– Yox, Con. Əgər adam deyilsə, çox əcaib, insanabənzər heyvandır. Mən qorxuram.

Kleyton arvadını qucaqlayıb sakitləşdirməyə çalışdı. Əlisin ruhi vəziyyəti indi onu hər şeydən çox narahat edirdi. Sonra qalxıb yelkəni aşağı saldı, ucunu bərk-bərk ağaca sarıdı. Otaq zülmətə qərq oldu. Uzandılar. Kleyton tüfəngi və tapançalarını yanına qoydu.

Cəngəllikdə ilk gecəni onlar çox pis yatdılar. Gah şirin nəriltisi, gah meymunların tükürpədici qışqırıqları hər beş-on dəqiqədən bir onları yuxudan dik atılmağa məcbur edirdi.