Transmissie

TRANSMISSIE

(DE INVASIE KRONIEKEN -- BOEK 1)

MORGAN RICE

Morgan Rice

Morgan Rice is de #1 bestverkopende en USA Today bestverkopende auteur van de epische fantasy serie DE TOVENAARSRING, die bestaat uit zeventien boeken; van de #1 bestverkopende serie DE VAMPIERVERSLAGEN, die bestaat uit twaalf boeken; van de #1 bestverkopende serie DE SURVIVAL TRILOGIE, een post-apocalyptische actiethriller bestaande uit drie boeken; van de epische fantasy serie KONINGEN EN TOVENAARS, die bestaat uit zes boeken; van de nieuwe epische fantasy serie OVER KRONEN EN GLORIE, die bestaat uit acht boeken; van de nieuwe epische fantasy serie EEN TROON VOOR ZUSTERS, die momenteel bestaat uit vijf boeken; en van de nieuwe science fiction serie DE INVASIE KRONIEKEN. Morgans boeken zijn verkrijgbaar in audio en print edities, en vertalingen van de boeken zijn verkrijgbaar in meer dan 25 talen.

Morgan hoort graag van je, dus breng gerust een bezoekje aan www.morganricebooks.com om je in te schrijven voor de nieuwsbrief, een gratis boek te ontvangen, gratis giveaways te ontvangen, de gratis app te downloaden, op de hoogte te blijven van het laatste nieuws, en via Facebook en Twitter in contact te blijven!

Geselecteerde bijvalsbetuigingen voor Morgan Rice

“Als je dacht dat er geen reden meer was om te leven na het einde van DE TOVENAARSRING serie, dan had je het mis. Met DE OPKOMST VAN DE DRAKEN komt Morgan Rice wederom met wat een briljante nieuwe serie belooft te zijn. We worden verzwolgen door een fantasie over trollen en draken, moed, eer, magie en geloof in je lotsbestemming. Morgan is er weer in geslaagd om sterke personages neer te zetten, voor wie we op elke pagina juichen… Aanbevolen voor de permanente bibliotheek van iedereen die houdt van een goed geschreven fantasy novel.”

--Books and Movie Reviews, Roberto Mattos

“Een fantasy vol actie, die ongetwijfeld fans van Morgan Rice’s voorgaande novels zal bekoren, evenals fans van werken zoals THE INHERITANCE CYCLE van Christopher Paolini… Fans van Young Adult fictie zullen dit meest recente werk van Rice verslinden en smeken om meer.”

--The Wanderer, A Literary Journal (over De Opkomst van de Draken)

“Een fantasy waarbij elementen van mysterie en intriges in de verhaallijn zijn verweven. Een Zoektocht van Helden draait om moed en om het besef dat een levensdoel leidt tot groei, volwassenheid, en excellentie… Voor degenen die op zoek zijn naar stevige fantasy avonturen bieden de protagonisten en de actie een krachtige verzamelingen ontmoetingen die zich richten op Thors evolutie van een dromerig kind naar een jonge volwassene, met onmogelijke overlevingskansen… Het begin van een veelbelovende epische tienerserie.”

--Midwest Book Review (D. Donovan, eBook Reviewer)

“DE TOVENAARSRING heeft alle ingrediënten voor direct succes: samenzweringen, intriges, mysterie, dappere ridders en opbloeiende relaties, compleet met gebroken harten, bedrog en verraad. Het zal je urenlang boeien, en is geschikt voor alle leeftijden. Aanbevolen voor de permanente collectie van alle liefhebbers van fantasy.”

--Books and Movie Reviews, Roberto Mattos

“In dit met actie gevulde eerste boek uit de epische Tovenaarsring serie (die nu 14 boeken bevat), stelt Rice de lezers voor aan de 14-jarige Thorgrin “Thor” McLeod, die ervan droomt om zich aan te sluiten bij de krijgsmacht van de Zilveren, de elite ridders die de koning dienen… Rice schrijft goed en de premisse is intrigerend.”

--Publishers Weekly

Boeken door Morgan Rice

DE WEG VAN STAAL

ALLEEN DE WAARDIGE (boek 1)

EEN TROON VOOR ZUSTERS

EEN TROON VOOR ZUSTERS (boek 1)

EEN HOF VOOR DIEVEN (boek 2)

EEN LIED VOOR WEZEN (boek 3)

OVER KRONEN EN GLORIE

SLAAF, KRIJGER, KONINGIN (boek 1)

REBEL, GEVANGENE, PRINSES (boek 2)

RIDDER, ERFGENAAM, PRINS (boek 3)

OPSTANDELING, PION, KONING (boek 4)

SOLDAAT, BROEDER, TOVENAAR (boek 5)

HELD, VERRADER, DOCHTER (boek 6)

HEERSER, RIVAAL, BANNELING (boek 7)

OVERWINNAAR, VERLIEZER, ZOON (boek 8)

KONINGEN EN TOVENAARS

DE OPKOMST VAN DE DRAKEN (boek 1)

DE OPKOMST VAN DE HELDHAFTIGE (boek 2)

DE ZWAARTE VAN EER (boek 3)

EEN SMIDSVUUR VAN MOED (boek 4)

EEN RIJK VAN SCHADUWEN (boek 5)

NACHT VAN DE DAPPEREN (boek 6)

DE TOVENAARSRING

EEN ZOEKTOCHT VAN HELDEN (boek 1)

EEN MARS VAN KONINGEN (boek 2)

EEN LOT VAN DRAKEN (boek 3)

EEN SCHREEUW VAN EER (boek 4)

EEN GELOFTE VAN GLORIE (boek 5)

EEN AANVAL VAN MOED (boek 6)

EEN RITE VAN ZWAARDEN (boek 7)

EEN GIFT VAN WAPENS (boek 8)

EEN HEMEL VAN SPREUKEN (boek 9)

EEN ZEE VAN SCHILDEN (boek 10)

EEN BEWIND VAN STAAL (boek 11)

EEN LAND VAN VUUR (boek 12)

EEN HEERSCHAPPIJ VAN KONINGINNEN (boek 13)

EEN EED VAN BROEDERS (boek 14)

EEN DROOM VAN STERVELINGEN (boek 15)

EEN TOERNOOI VAN RIDDERS (boek 16)

DE GAVE VAN STRIJD (boek 17)

DE SURVIVAL TRILOGIE

ARENA ÉÉN: SLAVENDRIJVERS (boek 1)

ARENA TWEE (boek 2)

ARENA DRIE (boek 3)

VAMPIER, GEVALLEN

VOOR ZONSOPKOMST (boek 1)

DE VAMPIERVERSLAGEN

VERANDERD (boek 1)

GELIEFD (boek 2)

VERRADEN (boek 3)

VOORBESTEMD (boek 4)

BEGEERD (boek 5)

VERLOOFD (boek 6)

GEZWOREN (boek 7)

GEVONDEN (boek 8)

Wist je dat ik meerdere series heb geschreven? Als je ze nog niet allemaal hebt gelezen, klik dan op de onderstaande afbeelding om een serie starter te downloaden!

Copyright © 2018 door Morgan Rice. Alle rechten voorbehouden. Behalve zoals toegestaan onder de V.S. Copyright Act van 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie worden gereproduceerd, gedistribueerd of overgedragen worden, in wat voor vorm dan ook, of worden opgeslagen in een database of zoeksysteem, zonder de voorafgaande toestemming van de auteur.

Dit ebook is uitsluitend voor jou persoonlijk bedoeld. Dit ebook mag niet doorverkocht worden of weggeven worden aan andere mensen. Als je dit boek met iemand anders wil delen, schaf dan alsjeblieft een extra exemplaar aan voor elke ontvanger. Als je dit boek leest en je hebt het niet aangeschaft, of het is niet voor jouw gebruik aangeschaft, geef het dan terug en schaf je eigen exemplaar aan. Bedankt voor het respecteren van het harde werk van deze auteur.

Dit is een werk van fictie. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, evenementen en incidenten zijn een product van de fantasie van de auteur of zijn fictief gebruikt. Enige overeenkomst met echte personen, levend of dood, is geheel toevallig.

INHOUD

HOOFDSTUK EEN

HOOFDSTUK TWEE

HOOFDSTUK DRIE

HOOFDSTUK VIER

HOOFDSTUK VIJF

HOOFDSTUK ZES

HOOFDSTUK ZEVEN

HOOFDSTUK ACHT

HOOFDSTUK NEGEN

HOOFDSTUK TIEN

HOOFDSTUK ELF

HOOFDSTUK TWAALF

HOOFDSTUK DERTIEN

HOOFDSTUK VEERTIEN

HOOFDSTUK VIJFTIEN

HOOFDSTUK ZESTIEN

HOOFDSTUK ZEVENTIEN

HOOFDSTUK ACHTTIEN

HOOFDSTUK NEGENTIEN

HOOFDSTUK TWINTIG

HOOFDSTUK EENENTWINTIG

HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

HOOFDSTUK EEN

Kevin was er behoorlijk zeker van dat je op je dertiende niet te horen zou mogen krijgen dat je stervende was. Natuurlijk was er nooit een goede tijd om het te horen, maar zeker niet als je dertien was.

“Kevin,” zei dr. Markham, die in zijn stoel naar voren leunde, “begrijp je wat ik tegen je zeg? Heb je vragen? Hebt ú vragen, mevrouw McKenzie?”

Kevin keek naar zijn moeder en hoopte dat zij wist wat ze nu moest zeggen. Hij hoopte dat hij het misschien allemaal verkeerd had begrepen, en dat zij het hem zou uitleggen. Ze was klein en slank, met de harde uitstraling van iemand die hard had gewerkt om in haar eentje haar zoon op te voeden in Walnut Creek, Californië. Kevin was nu al langer dan zij, en één keer, slechts één keer, had ze gezegd dat hij precies op zijn vader leek.

Op dit moment zag ze eruit alsof ze probeerde haar tranen te bedwingen.

“Weet u zeker dat dit geen vergissing is?” vroeg ze. “We gingen alleen maar naar de dokter vanwege de dingen die Kevin zag.”

De dingen die hij zag. Dat was voorzichtig uitgedrukt, alsof erover praten alles nog erger zou maken. Toen Kevin zijn moeder er voor het eerst over had verteld, had ze hem aangestaard en hem gezegd dat hij het moest negeren. Uiteindelijk, nadat hij was flauwgevallen, was hij ontwaakt met het nieuws dat hij een afspraak had bij de huisarts.

De huisarts had hen snel doorgestuurd naar het ziekenhuis voor tests, en toen naar het kantoor van dr. Markham, met de witte muren en talloze herinneringen van wat leek op reizen naar alle uithoeken van de planeet. Toen Kevin er voor het eerst binnen was gelopen, had hij het gevoel gehad dat het een poging was om een kille, klinische plek huiselijk te laten lijken. Nu dacht hij dat dr. Markham er misschien aan herinnerd wilde worden dat er ook een leven bestond waarin hij mensen niet hoefde te vertellen dat ze stervende waren.

“Hallucinaties kunnen een factor zijn als het op dit soort ziekten aankomt,” zei dr. Markham voorzichtig.

Voor Kevin leek hallucinatie niet de juiste manier om het onder woorden te brengen. Dat deed het klinken alsof het onechte, spookachtige dingen waren, terwijl de dingen die hij zag de wereld leken te vullen als ze kwamen. Beelden van landschappen die hij nooit had gezien, stukjes horizon.

En natuurlijk de cijfers.

“23h 06m 29.283s, −05° 02′ 28.59,” zei hij. “Het moet iets betekenen. Dat moet wel.”

Dr. Markham schudde zijn hoofd. “Ik weet dat het zo moet voelen, Kevin. Ik weet zeker dat je wil dat het allemaal iets betekent, maar op dit moment moet je begrijpen wat er met je aan de hand is.”

Dat was deel van de reden waarom Kevin zijn moeder erover had verteld. Het had hem weken gekost om haar ervan te overtuigen dat hij geen grapje maakte, dat hij geen spelletje speelde. In het begin was ze er zeker van geweest dat hij niet serieus was. Toen de hoofdpijnen begonnen, had ze hem serieus genomen en hem thuis laten blijven wanneer de pijn hem verlamde. Toen hij de eerste keer was ingestort, had ze hem naar de huisarts gebracht.

“Wat gebeurt er met me?” vroeg Kevin. Het was vreemd hoe kalm hij zich voelde. Nou, niet kalm. Misschien eerder soort van verdoofd. Verdoofd was waarschijnlijk het juiste woord. Zijn moeder zag eruit alsof ze op het punt stond om in te storten, maar voor Kevin leek alles veel te ver weg, alsof het nog moest binnenkomen.

“Je hebt een soort degeneratieve hersenaandoening die valt onder een groep die bekendstaat als leukodystrofie,” zei dr. Markham. “Hier, ik schrijf het voor je op.”

“Maar ik heb daar nog nooit van gehoord,” zei Kevins moeder op de toon van iemand voor wie dat betekende dat het niet echt kon zijn. Hij zag de tranen waartegen ze probeerde te vechten. “Hoe kan mijn zoon iets hebben waar ik nog nooit van heb gehoord?”

Zijn moeder zo zien was waarschijnlijk nog het moeilijkste voor Kevin. Ze was altijd zo sterk geweest. Hij had nooit een probleem gehad dat zij niet had kunnen oplossen. Hij had het vermoeden dat zij dat ook dacht.

“Het is een zeer zeldzame aandoening, mevrouw McKenzie,” zei dr. Markham. “Of eerder een verzameling van aandoeningen, die zich allemaal op een andere manier kunnen uiten. Er zijn verschillende vormen, allemaal veroorzaakt door een genetische afwijking die invloed heeft op de witte stof van de hersenen, wat we de myelineschede noemen. Er zijn doorgaans slechts een paar honderd mensen die aan deze aandoeningen lijden.”

“Als u weet wat de oorzaak is, kunt u dan niet iets doen?” vroeg Kevins moeder. “Is er geen genentherapie of zoiets?”

Kevin had gezien dat zijn moeder op internet had gezeten. Nu wist hij waar ze naar had zitten kijken. Ze had niets gezegd, maar misschien had ze gehoopt dat ze het bij het verkeerde eind had gehad. Misschien had ze gehoopt dat ze iets gemist had.

“Er is therapie voor een aantal vormen van leukodystrofie,” zei dr. Markham. Hij schudde zijn hoofd. “En we hopen dat deze in de toekomst kunnen helpen, maar voor de vorm die Kevin heeft is er nog geen behandeling. De trieste waarheid is, hoe zeldzamer de aandoening, hoe minder onderzoek ernaar gedaan is, omdat er zo weinig financiering voor is.”

“Er moet toch iets zijn,” zei zijn moeder. “Een experimentele optie, een of ander onderzoek…”

Kevin strekte zijn arm om zijn hand op die van zijn moeder te leggen. Het was vreemd dat ze bijna even groot waren.

“Het is goed, mam,” zei hij, terwijl hij probeerde te klinken alsof hij alles onder controle had.

“Nee, dat is het niet.” Zijn moeder zag eruit alsof ze zou exploderen van de shock. “Als er niets gedaan kan worden, wat moeten we nu dan doen?”

“We gebruiken de behandelingen die er zijn om Kevin de best mogelijke kwaliteit van leven te geven,” zei dr. Markham. “Voor de tijd die hij nog heeft. Het spijt me, ik wilde dat ik beter nieuws had.”

Kevin zag dat zijn moeder zichzelf dwong om dapper te zijn, hoe ze zichzelf stukje bij beetje weer bij elkaar schraapte. Hij kon zien dat ze dat voor hem deed, en hij voelde zich bijna schuldig dat ze dat moest doen.

“Wat betekent dat?” vroeg ze. “Wat wilt u voorstellen om te doen voor Kevin?”

“Ik zal tabletten voorschrijven om de pijn onder controle te houden,” zei dr. Markham, “en de kans op aanvallen te reduceren. Kevin, ik weet dat hallucinaties verontrustend kunnen zijn, dus ik zou graag willen dat je met iemand gaat praten over technieken om ze onder controle te houden, evenals je reacties erop.”

“U wilt dat Kevin met een psycholoog gaat praten?” vroeg zijn moeder.

“Linda Yalestrom is een expert in het helpen van mensen, vooral jonge mensen, om te leren omgaan met de symptomen die zeldzame aandoeningen zoals deze kunnen veroorzaken,” zei dr. Markham. “Ik raad u sterk aan dat u met haar een afspraak maakt voor Kevin, vanwege de dingen die hij ziet.”

“Het zijn niet alleen hallucinaties,” hield Kevin vol. Hij wist zeker dat het meer was dan dat.

“Ik ben ervan overtuigd dat het zo moet voelen,” zei dr. Markham. “Dr. Yalestrom kan msischien helpen.”

“Wat… Wat u denkt dat het beste is?” vroeg Kevins moeder. Kevin kon zien dat ze niets liever wilde dan hier weggaan. Maar er was iets wat hij moest weten. Een voor de hand liggende vraag die hij waarschijnlijk moest stellen, zelfs al wilde hij het antwoord liever niet horen.

“Hoe lang?” vroeg hij. “Ik bedoel, hoe lang tot ik… doodga?”

Dat was nog steeds lastig te bevatten. Kevin betrapte zichzelf erop dat hij hoopte dat het allemaal een vergissing was, zelfs nu nog, maar hij wist dat dat niet het geval was. Dat kon niet.

“Het is onmogelijk om dat te zeggen,” zei Dr. Markham. “De progressie van leukodystrofieën kan verschillen, en elk geval is anders.”

“Hoe lang?” herhaalde Kevin.

“Misschien zes maanden.” Dr. Markham spreidde zijn handen. “Het spijt me, Kevin. Ik kan je niet meer vertellen dan dat.”

***

Kevin en zijn moeder gingen naar huis, en zijn moeder reed met de nauwkeurigheid van iemand die wist dat ze zou instorten als ze zich niet volledig concentreerde. Het grootste gedeelte van de rit naar de buitenwijken zwegen ze. Kevin wist niet wat hij moest zeggen.

Zijn moeder sprak eerst. “We bedenken wel iets,” zei ze. “We gaan op zoek naar een andere arts, vragen een second opinion. We proberen alle behandelingen die ze kunnen bedenken.”

“Dat kun je je niet veroorloven,” zei Kevin. Zijn moeder werkte hard bij een marketingbureau, maar ze hadden een klein huis, en Kevin wist dat er niet veel geld was voor extraatjes. Hij probeerde niet te veel te vragen, maar alleen omdat het zijn moeder verdrietig maakte als ze het hem niet kon geven. Hij haatte het om zijn moeder zo te zien, en dat maakte dit alleen maar moeilijker.

“Denk je dat me dat nog iets kan schelen?” wilde zijn moeder weten. Kevin zag de tranen nu over haar wangen lopen. “Je bent mijn zoon, en je bent stervende, en… Ik kan niet… Ik kan je niet redden.”

“Je hoeft me niet te redden,” zei Kevin, hoewel hij wenste dat iemand dat wel kon. Hij wilde dat er iemand voorbij zou komen die dit allemaal ongedaan kon maken.

Het begon tot hem door te dringen wat dit betekende. Wat het zóú betekenen, nog voor het einde van het schooljaar. Hij zou dood zijn. Weg. Alles waar hij naar uit had gekeken zou afgekapt worden. Al zijn dromen voor de toekomst zouden beëindigd worden door het feit dat hij geen toekomst hád.

Kevin wist niet hoe hij zich daarbij moest voelen. Verdrietig, ja, omdat dit het soort nieuws waar je je verdrietig om moest voelen, en omdat hij niet dood wilde. Boos, omdat wat hij wilde niet belangrijk bleek te zijn. Verward, omdat hij niet begreep waarom dit uitgerekend hem moest overkomen, terwijl er miljarden mensen op de wereld waren.

Maar vergeleken met zijn moeder was hij kalm. Ze trilde terwijl ze reed, en Kevin was zo bezorgd dat ze zouden verongelukken dat hij opgelucht ademhaalde toen ze hun straat in reden. Het was een van de kleinste huizen van het blok, oud en bijeengehouden door reparaties.

“Het komt wel goed,” zei zijn moeder. Ze klonk niet alsof ze het zelf geloofde. Ze pakte Kevins arm vast toen ze naar het huis liepen, maar Kevin had eerder het gevoel dat hij degene was die haar ondersteunde.

“Dat komt het zeker,” antwoordde Kevin, want hij had het vermoeden dat zijn moeder dat moest horen. Het zou geholpen hebben als het waar was.

Ze gingen naar binnen, en het voelde bijna verkeerd om daarna iets te doen, alsof iets normaals doen een soort van verraad was na het nieuws dat ze van dr. Markham hadden gehoord. Kevin deed een diepvriespizza in de oven, terwijl hij op de achtergrond zijn moeder op de bank hoorde snikken. Hij wilde naar haar toe gaan om haar te troosten, maar twee dingen hielden hem tegen. Het eerste was de gedachte dat zijn moeder dat waarschijnlijk niet wilde. Zij was altijd de sterke geweest, degene die voor hem had gezorgd nadat zijn vader was vertrokken toen hij nog een baby was.

Het tweede was het visioen.

Hij zag een landschap onder een hemel die eerder paars dan blauw leek, de bomen vreemd gevormd, met bladeren die Kevin herinnerden aan de palmbomen op de stranden, alleen dan met kronkelende stammen die hij nog nooit bij palmbomen had gezien. De hemel zag eruit alsof de zon onderging, maar de zon zag er op de een of andere manier verkeerd uit. Kevin wist niet op wat voor manier, want hij had nooit de tijd genomen om echt naar de zon te kijken. Maar hij wist dat het niet dezelfde zon was.

In een hoek van zijn gedachten knipperden cijfers, keer op keer.

Hij liep over een roodachtig zand, en nu voelde hij zijn tenen erin wegzakken. Er waren wezens daar, klein en leguaanachtig, die wegschoten wanneer hij te dicht bij ze in de buurt kwam. Hij keek om zich heen…

…en de wereld ging in vlammen op.

Kevin ontwaakte op de keukenvloer, en de piepende timer van de oven vertelde hem dat de pizza klaar was. De geur van brandend eten spoorde hem aan om overeind te komen en naar de oven te strompelen, voordat zijn moeder het moest doen. Hij wilde niet dat ze hem zo zag, hij wilde haar niet nog meer redenen geven om bezorgd te zijn.

Hij haalde de pizza uit de oven, sneed hem in stukken, en nam hem mee naar de woonkamer. Zijn moeder zat nog steeds op de bank, en hoewel ze niet meer huilde waren haar ogen nog rood. Kevin zette de pizza op de salontafel, ging naast haar zitten en zette de tv aan zodat ze in elk geval konden doen alsóf alles normaal was.

“Je zou dit niet hoeven doen,” zei zijn moeder, en Kevin wist niet of ze op de pizza doelde of op iets anders. Op dat moment maakte het niet uit.

Maar de cijfers hingen nog steeds in zijn hoofd: 23h 06m 29.283s, −05° 02′ 28.59.