Вершы

Зазімак

 
Мёрзлы месяц з-за гор васількамі
Перасыпаў азёрную сінь.
Стыне ўсё…
Ледзянымі сярпамі
Выйшла восень рабіну касіць.
Тоўпы зор снегавым пералівам
Разматалі ў палях павады.
Быццам коні з намыленай грывай,
У пацёмках застылі сады.
Хтосьці там, у шырокім прыволлі,
Дзе узмежкі гараць серабром,
Заспяваў пра шырокае поле,
Засвістаў ледзяным салаўём…
Эх, як рвецца душа у прасторы,
Штосьці хочацца вечна кахаць
І дзіцячае радасці зоры
Ў ледзяных перазвонах збіраць.
Мёрзлы месяц з-за гор васількамі
Перасыпаў азёрную сінь.
Стыне ўсё…
Ледзянымі сярпамі
Выйшла восень рабіну касіць.
 

[1927]

«За кроснамі часу не прыкмеціш…»

 
За кроснамі часу не прыкмеціш,
Дзень прабег так хутка, хоць не вер…
Што-та робіцца цяпер на свеце,
Што на свеце робіцца цяпер?
Вечар гасіць сонечныя плёсы.
Усплываюць зоры ў сіняве.
Нудна звон надломлены галосіць
У заседжанай варонамі царкве.
А у клубе чуюцца цымбалы, —
Многа чутак, радасці, надзей…
Дзень папоўз за сонныя абвалы,
Лёг туман на дрэмлючай вадзе…
У душы дзяўчыны парыванні
Сэрца паляць радасцю надзей.
Нат пастылае зблудзілася ў тумане,
Нат нялюбае зрабілася мілей.
Смуту дзён кудысьці ветры гоняць,
Гоняць марныя нязбыўчывыя сны…
Сёння ўсё на свеце камсамоліць
Ціхаструнным водгуллем вясны.
І цяпер,
Калі ў нябесных плёсах
Усплываюць зоры ў сіняве,
Нудна звон надломлены галосіць
У заседжанай варонамі царкве.
Стары поп гнусавіць ад сівухі
За прагорклы ладанам прастол…
Дзве ці тры бяздомныя старухі
Галавой схіляліся на дол.
За амбонам свечкі дагараюць.
На мурах, як лапы мерцвякоў,
Пахавальнай дрожжу паміраюць
Светацені пройдзеных вякоў.
А у клубе чуюцца цымбалы, —
Многа чутак, радасці, надзей…
Дзень папоўз за сонныя абвалы,
Лёг туман на дрэмлючай вадзе.
Што-та робіцца цяпер на свеце, —
Што на свеце робіцца цяпер…
За кроснамі часу не прыкмеціш,
Дзень прабег так хутка, хоць не вер…
 

1927

«Зацвілі сярэбраныя росы…»

 
Зацвілі сярэбраныя росы
У кілішках выцвілых лістоў,
Запалілі зоры папяросы
Над буланай грывай туманоў.
Залатой мякінай лістападу
Сыпле клён над скронямі акон,
А ў галлі абветранага саду
Месяц сплёў паўтысячы карон.
Ледзянее ў шэрані рабіна
Па адцвіўшай сонечнай вясне.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Уміраюць палкія гадзіны,
І зямля бялее пакрысе.
Але дні златымі павадамі
Не завяжуць сонечных пуцін.
Не заплача сэрца з журавамі
У туман ажвіраных далін.
Не шкада рассыпаных гадзінаў:
«Мы жылі, жывём і будзем жыць»,
Бо зіяюць зоры над краінай
І ў туман схіляюцца крыжы.
Залатой мякінай лістападу
Пашумяць, сумуючы, гаі…
Скора ў сінь сталёваю брыгадай
На палях засвішчуць салаўі.
Зацвітуць сярэбраныя росы
У сталёвым колеры машын,
І запаляць зоры папяросы
Над зялёнай пражаю далін.
 

1926