Што кажух, то не вата

– Не! дзякую.

Едуць далей.

Праехалі яшчэ вярсты са дзве, бачыць гаспадар, што паніча сталі дрыжыкі прабіраць, і пытае:

– А можа кажух, паніч, надзенеш?

– А добра, бо штось халаднавата.

Даў яму кажуха апрануць і едуць далей. Ужо і да двара блізка, ажно бачыць гаспадар, што паніч неяк бледнаваты; дык пытае ў яго:

– А што, панічу, не сцюдзёна цяпер?

– О, не! цяпер цёпла.