De perfecte wijk

d e p e r f e c t e w i j k

(een Jessie Hunt psychologische thriller – book twee)

b l a k e p i e r c e

Blake Pierce

Blake Pierce is de auteur van de bestselling mystery-serie met Riley Paige. Er zijn al zo’n zeven spannende Riley Page-thrillers verschenen (en daarmee is de serie nog lang niet ten einde). Blake Pierce is ook de auteur van de mystery-serie met Mackenzie White, die nu al vier boeken telt (en waarvan fans van Blake Pierce er nog meer mogen verwachten) en van de allernieuwste mystery-serie met Keri Locke.

Eens weg (een Riley Paige-mystery, boek 1), Voordat hij doodt (een Mackenzie White-mystery, boek 1), Moord met een hoger doel (een Avery Black-mystery, boek 1) en A trace of death (een Keri Locke-mystery, boek 1).

Blake is zelf al zijn hele leven lang een grote fan van mystery-boeken en thrillers. Hij hoort graag wat je van zijn boeken vindt. Neem gerust eens een kijkje op www.blakepierceauthor.com om meer over hem te weten te komen en op de hoogte te blijven van zijn boeken.

Auteursrecht © 2018 Blake Pierce. Alle rechten voorbehouden. Tenzij zoals het is toegestaan volgens de U.S. Copyright Act van 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie gereproduceerd worden, verdeeld worden of verzonden worden in geen enkele vorm of op geen enkele manier, of bijgehouden worden in een database of bewaringssysteem, zonder de toestemming van de auteur. Dit e-book heeft enkel een licentie voor persoonlijk gebruik. Dit e-book mag niet doorverkocht worden of weggegeven worden aan andere personen. Indien u dit boek wil delen met andere personen, gelieve een bijkomende kopij te kopen voor elke ontvanger. Als u dit boek leest zonder het gekocht te hebben, of als het niet gekocht werd voor uw eigen gebruik, geef het dan terug en koop uw eigen kopij. Bedankt dat u het harde werk van de auteur respecteert. Dit is fictie. Namen, personages, handelszaken, organisaties, plaatsen, evenementen en gebeurtenissen zijn het product van het voorstellingsvermogen van de auteur of werden fictief gebruikt. Gelijkenissen met werkelijke personen, levend of dood, zijn geheel toevallig. Afbeelding op de omslag auteursrechten hurricanehank, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.

BOEKEN VAN BLAKE PIERCE

SPANNENDE, PSYCHOLOGISCHE THRILLERS MET JESSIE HUNT

DE PERFECTE ECHTGENOTE (boek 1)

DE PERFECTE WIJK (boek 2)

RILEY PAIGE MYSTERY-SERIE

EENS WEG (boek 1)

EENS GEPAKT (boek 2)

EENS BEGEERD (boek 3)

EENS GELOKT (boek 4)

AVERY BLACK MYSTERY-SERIE

MOORD MET EEN HOGER DOEL (boek 1)

OP DE VLUCHT VOOR HOGERE KRACHTEN (boek 2)

SCHUILEN VOOR HOGE VLAMMEN (boek 3)

REDEN OM BANG TE ZIJN (boek 4)

REDEN TOT BEWAREN (boek 5)

MACKENZIE WITTE MYSTERIE-SERIE

VOORDAT HIJ DOODT (boek 1)

VOORDAT ZE ZIET (boek 2)

In “De perfecte echtgenote” ruilen Jessie Hunt, masterstudente forensische psychologie en Kyle Voss, haar echtgenoot die als investeringsbankier werkt, hun flat in Downtown Los Angeles voor een villa in de gemeenschap van Westport Beach in Orange County wanneer Kyle een promotie krijgt op het werk en overgeplaatst wordt.

Terwijl Kyle helemaal enthousiast is over hun nieuwe leven, twijfelt Jessie en voelt ze zich niet op haar gemak tussen de bevoorrechte elite. Desondanks probeert ze haar nieuwe leven te aanvaarden. Ze leert nieuwe vrienden kennen en wordt lid van de lokale zeilclub met zijn geheime, schijnbaar sinistere rituelen.

In de les maakt Jessie indruk op Ryan Hernandez, gastdocent en rechercheur bij de LAPD, door een ingewikkelde case studie op te lossen. Om haar veldwerk te voltooien, slaagt ze erin toegewezen te worden aan een plaatselijk psychiatrisch ziekenhuis. Daar zit de beruchte seriemoordenaar Bolton Crutchfield opgesloten.

De misdaden van Crutchfield doen haar denken aan een man die de Beul van de Ozarks werd genoemd, een man die tientallen mensen ontvoerde en vermoordde in Missouri toen ze nog een kind was. Hij ontvoerde ook Jessie en haar moeder. Hij vermoordde haar moeder in haar bijzijn. Jessie gaat regelmatig op bezoek bij dokter Janice Lemmon om het trauma te verwerken.

Tijdens interviews onthult Crutchfield dat hij een bewonderaar is van de Beul van de Ozarks. Die werd nooit gevonden. Hij onthult ook dat hij op een of andere manier gecommuniceerd heeft met de man. Hij beweert ook, enkel door te observeren en te praten met Jessie, dat haar argwaan over haar nieuwe, rijke levensstijl gegrond is.

Terwijl haar vaardigheden als profiler van misdadigers verbeteren, ontdekt Jessie, die ondertussen zwanger is, dat de zeilclub eigenlijk een dekmantel is voor een luxe prostitutienetwerk. Ze ontdekt ook de duistere waarheid over haar echtgenoot: Kyle is een sociopaat die een werkneemster van de club waarmee hij een affaire had, vermoordde en hij heeft geprobeerd de moord in de schoenen van Jessie te schuiven. Jessie krijgt een miskraam omdat Kyle haar drugs gaf. Enkel door snel na te denken, kan Jessie voorkomen dat Kyle haar en twee van haar buren vermoordt. Ze is gewond, maar Kyle werd gearresteerd.

Jessie keert terug naar haar oude buurt in het centrum van L.A. om haar leven weer op te bouwen. Niet veel later krijgt ze bezoek van Kat Gentry, het hoofd van de beveiliging van het psychiatrisch ziekenhuis, die haar een boodschap geeft van Crutchfield. De beul van de Ozarks is naar haar op zoek. Jessie vertelt Kat haar diepste geheim: de reden waarom de Beul van de Ozarks haar achtervolgt is dat hij haar vader is.

Jessie Hunt is een bijna gescheiden, toekomstige profiler.

Kyle Voss is haar sociopatische, vervreemde echtgenoot, die nu in de gevangenis zit.

Bolton Crutchfield is een briljante seriemoordenaar die opkijkt naar Jessies moordende vader.

Kat Gentry is het hoofd van beveiliging van het psychiatrisch ziekenhuis waar Crutchfield opgesloten zit.

Dokter Janice Lemmon is de psychiater van Jessie en was vroeger profiler.

Lacy Cartwright is Jessies vriendin vanop de universiteit en Jessie logeert bij haar.

Ryan Hernandez is de rechercheur van de LAPD die een lezing als gastdocent gaf op de universiteit van Jessie.

De Beul van de Ozarks is de beruchte seriemoordenaar die nooit gepakt werd. En hij is de vader van Jessie.

INHOUD

HOOFDSTUK EEN

HOOFDSTUK TWEE

HOOFDSTUK DRIE

HOOFDSTUK VIER

HOOFDSTUK VIJF

HOOFDSTUK ZES

HOOFDSTUK ZEVEN

HOOFDSTUK ACHT

HOOFDSTUK NEGEN

HOOFDSTUK TIEN

HOOFDSTUK ELF

HOOFDSTUK TWAALF

HOOFDSTUK DERTIEN

HOOFDSTUK VEERTIEN

HOOFDSTUK VIJFTIEN

HOOFDSTUK ZESTIEN

HOOFDSTUK ZEVENTIEN

HOOFDSTUK ACHTTIEN

HOOFDSTUK NEGENTIEN

HOOFDSTUK TWINTIG

HOOFDSTUK EENENTWINTIG

HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG

HOOFDSTUK NEGENENTWINTIG

HOOFDSTUK DERTIG

HOOFDSTUK EENENDERTIG

HOOFDSTUK TWEEËNDERTIG

HOOFDSTUK DRIEËNDERTIG

HOOFDSTUK VIERENDERTIG

HOOFDSTUK EEN

De splinters van de houten stoelleuningen prikten in de armen van Jessica Thurman die met grof touw aan de stoel gebonden waren. De huid op haar armen was ruw en bloedde op verschillende plaatsen als gevolg van haar voortdurende pogingen om zichzelf lost te rukken.

Hoewel ze pas zes jaar was, was Jessica sterk. Maar ze was niet sterk genoeg om zichzelf te bevrijden uit de touwen waarmee haar ontvoerder haar vastgemaakt had. Ze kon niets anders doen dan daar zitten met haar oogleden open getapet, terwijl haar moeder hulpeloos voor haar stond met haar armen aan de houten balken van het plafond geketend in de verlaten hut in de Ozarks waar ze beiden vastgehouden werden.

Ze kon het gefluister van haar ontvoerder horen. Hij stond achter haar en zei dat ze moest kijken. Zacht noemde hij haar “kevertje”. Ze kende de stem maar al te goed.

Het was immers de stem van haar vader.

Opeens, met een onverwachte kracht die ze niet voor mogelijk had gehouden, wierp Jessica haar lichaam opzij, waardoor de stoel – en zijzelf – op de grond vielen. Ze voelde geen klap toen ze de grond raakte, wat ze vreemd vond.

Ze keek op en zag dat ze niet meer in de hut lag. In plaats daarvan lag ze op de grond in de entreehal van een indrukwekkende, moderne villa. En ze was niet meer de zes jaar oude Jessica Thurman. Ze was nu de achtentwintig jaar oude Jessie Hunt en ze lag op de grond in haar eigen huis. Ze keek omhoog naar een man die de pook van de open haard boven zijn hoofd hield en op het punt stond om haar daarmee te slaan. Maar die man was niet haar vader.

Het was haar echtgenoot Kyle.

Zijn ogen gloeiden met een razende intensiteit toen hij met de pook naar haar gezicht sloeg.

Ze bracht haar armen omhoog om zich te verdedigen, maar wist dat het te laat was.

*

Jessie hapte naar adem toen ze wakker werd. Ze hield haar armen nog steeds boven haar hoofd alsof ze de aanval wilde tegenhouden. Maar ze was alleen in de flat. Ze duwde zichzelf naar voren in het bed zodat ze rechtop zat. Zowel haar lichaam als de lakens waren helemaal bezweet. Haar hart klopte zo hevig dat het uit haar lichaam leek te komen.

Ze zwaaide haar benen naast het bed en plaatste haar voeten op de grond, terwijl ze naar voren boog en haar ellebogen op haar dijen zette en haar hoofd met haar handen steunde. Nadat ze haar lichaam enkele seconden gegund had om zich aan te passen aan haar werkelijke omgeving – de flat van haar vriendin Lacy in Downtown Los Angeles – keek ze naar het klokje naast het bed. Het was 3:54.

Terwijl ze het zweet voelde opdrogen op haar huid stelde ze zichzelf gerust.

Ik ben niet meer in die hut. Ik ben niet meer in dat huis. Ik ben veilig. Het zijn enkel nachtmerries. Die mannen kunnen me niet meer kwetsen.

Dat was natuurlijk maar de halve waarheid. Haar toekomstige ex-echtgenoot Kyle zat in de gevangenis te wachten op het proces van verschillende misdaden, waaronder poging tot moord op Jessie, maar haar vader werd nooit gevangengenomen.

Hij verscheen nog vaak in haar dromen. Wat erger was, was dat ze onlangs te weten was gekomen dat hij nog steeds naar haar op zoek was, hoewel ze als kind in een getuigenbeschermingsprogramma geplaatst werd, een nieuw thuis gekregen had en een nieuwe naam.

Jessie stond op en liep naar de douche. Het had geen zin te proberen opnieuw te slapen. Ze wist dat dat niet zou lukken.

Bovendien dwaalde er een idee in haar hoofd rond dat ze wilde uitwerken. Misschien werd het tijd dat ze ermee ophield te aanvaarden dat deze nachtmerries onvermijdelijk waren. Misschien moest ze ophouden angst te hebben voor de dag dat haar vader haar zou vinden.

Misschien werd het tijd om op hem te jagen.

HOOFDSTUK TWEE

Tegen de tijd dat haar oude vriendin van de universiteit en huidige huisgenote Lacy Cartwright naar de ontbijtkamer kwam, was Jessie al meer dan drie uur wakker. Ze had een verse pot koffie gezet en goot koffie in een kopje voor Lacy, die naar haar toe liep en het dankbaar aannam, terwijl ze sympathiek glimlachte. “Weer een boze droom?” vroeg ze.

Jessie knikte. In de zes weken dat Jessie in de flat van Lacy gewoond had terwijl ze haar leven opnieuw op het goede spoor probeerde te krijgen, was haar vriendin gewend geraakt aan het min of meer regelmatige gegil midden in de nacht en aan het vroege opstaan. Dat gebeurde ook af en toe toen ze nog op school zaten, dus was het geen totale verrassing. Maar de frequentie was dramatisch toegenomen sinds haar echtgenoot haar had geprobeerd te vermoorden.

“Maakte ik lawaai?” vroeg Jessie verontschuldigend.

“Een beetje,” gaf Lacy toe. “Maar je stopte na enkele seconden met schreeuwen. Ik viel meteen weer in slaap.”

“Het spijt me echt, Lace. Misschien moet ik oordopjes voor je kopen of een machine die harde geluiden neutraliseert, die je kan gebruiken tot ik verhuis. Ik beloof dat dat snel zal gebeuren.”

“Maak je daar maar geen zorgen om. Je gaat er beter mee om dan ik zou kunnen,” drong Lacy aan, terwijl ze haar lange haar in een staart vastmaakte.

“Lief dat je dat zegt.”

“Ik ben niet zomaar beleefd, meid. Denk er even over na. In de laatste twee maanden heeft je echtgenoot een vrouw vermoord, dat in jouw schoenen geprobeerd te schuiven en hij heeft een poging gedaan je te vermoorden toen je het ontdekte. En dan is er nog je miskraam.”

Jessie knikte, maar ze zei niets. Lacy’s lijst van vreselijke dingen vermeldde haar vader die seriemoordenaar was niet, want Lacy wist daar niets van, bijna niemand wist daar iets van. Jessie had het liever zo; zowel voor haar eigen veiligheid als die van anderen. Lacy ging verder.

“Als ik in jouw schoenen stond, zou ik opgerold in foetushouding liggen. Het feit dat je bijna klaar bent met je fysiotherapie en op het punt staat om deel te nemen aan een speciale FBI-training, doet me afvragen of je niet een of andere cyborg bent.”

Jessie moest toegeven dat als de dingen zo gesteld werden, het vrij indrukwekkend was dat ze nog zo goed functioneerde. Haar hand bewoog zich vanzelf naar de plek links op haar onderbuik, waar Kyle haar had geraakt met de haardpook. De dokters hadden haar verteld dat ze geluk had gehad dat hij haar inwendige organen had gemist.

Ze had een lelijk litteken. Het was een afzichtelijke aanvulling bij het litteken van haar kindertijd dat over haar sleutelbeen liep. Af en toe voelde ze nog steeds een scherpe pijn in haar buik. Maar over het algemeen voelde ze zich goed. Een week geleden kreeg ze toestemming om de wandelstok niet meer te gebruiken en haar fysiotherapeut had nog een laatste herstelsessie gepland, en die was vandaag. Daarna moest ze de nodige oefeningen zelf doen. Wat het mentale en emotionele herstel betreft dat nodig was nadat ze te weten was gekomen dat haar echtgenoot een sociopatische moordenaar was, dat was nog niet bepaald in orde.

“Misschien is het allemaal niet zo erg,” antwoordde ze uiteindelijk niet erg overtuigend, terwijl ze naar haar vriendin keek die zich aankleedde.

Lacy schoof haar schoenen met hakken van zeven centimeter over haar voeten en in plaats van een grote vrouw werd ze nu een echte amazone. Met haar lange benen en haar uitgesproken jukbeenderen zag ze er meer uit als een model dan als een toekomstige modeontwerpster. Haar haar was samengebonden in een hoge staart, waardoor haar hals vrij was. Ze was zorgvuldig uitgedost in kleding die ze zelf ontworpen had. Op dit moment was ze een koper voor een chic boetiek. Maar ze had plannen om haar eigen designbedrijf op te richten voor ze dertig werd en ze wilde vlak daarna de meest prominente positie in het land veroveren als lesbische, zwarte modeontwerpster.

“Ik begrijp je niet, Jessie,” zei ze, terwijl ze haar jas aandeed. “Je wordt toegelaten bij een prestigieuze FBI-opleiding in Quantico voor veelbelovende profilers en je lijkt niet erg enthousiast te zijn daarover. Ik zou gedacht hebben dat je blij zou zijn met de mogelijkheid je omgeving even te veranderen. Het is bovendien maar tien weken. Het is niet alsof je moet verhuizen.”

“Je hebt gelijk,” gaf Jessie toe, terwijl ze haar derde kopje koffie leegdronk. “Er is gewoon zoveel gaande tegenwoordig, ik weet niet of dit het juiste moment is. De scheiding van Kyle is nog niet finaal. Ik moet het huis in Westport Beach nog verkopen. Mijn lichaam is nog niet honderd percent hersteld. En ik word nog bijna elke nacht gillend wakker. Ik weet niet of ik al klaar ben voor de striktheid van de opleiding gedragsanalyse van de FBI.”

“Nou, je kunt maar beter snel beslissen,” zei Lacy, terwijl ze naar de voordeur liep. “Moet je ze geen antwoord geven tegen het einde van de week?”

“Klopt.”

“Nou, laat me weten wat je beslist. Kan je misschien ook even het raam in je slaapkamer openzetten voor je ervandoor gaat? Niet slecht bedoeld of zo, maar het ruikt een beetje als een sportzaal daarbinnen.”

Ze was weg voordat Jessie kon antwoorden, maar Jessie wist ook niet goed wat ze daarop moest zeggen. Lacy was een goede vriendin op wie je altijd kon rekenen voor een eerlijke mening. Maar ze was niet bepaald tactvol.

Jessie stond op en liep naar haar kamer om zich om te kleden. Ze zag zichzelf in de lange spiegel aan de achterkant van de deur en herkende zichzelf niet meteen. Ze zag er nog steeds hetzelfde uit aan de buitenkant, met haar halflange, bruine haar, haar groene ogen en haar een meter achtenzeventig.

Maar de ogen hadden rode randjes door de uitputting en haar haar was vettig en hing in slierten. Het was zo erg dat ze besloot een staart te maken en een pet te dragen. En ze had het gevoel dat ze steeds vooroverboog. Dat was het resultaat van de steeds aanwezige angst voor de onverwachte pijnscheuten in haar onderbuik.

Zal ik ooit weer mijn oude zelf worden? Bestaat die persoon nog?

Ze duwde die gedachte weg en dwong zichzelf niet toe te geven aan zelfmedelijden, op zijn minst voor even. Er was te veel te doen om daarnaar te luisteren.

Het werd tijd om zich klaar te maken voor haar afspraak bij de fysiotherapeut, haar ontmoeting met de makelaar en daarna haar afspraken bij haar psychiater en haar gynaecoloog. Het zou een gevulde dag worden waarin ze moest doen alsof ze een goed functionerend mens was.

*

Bridget, de makelaar, was een tengere vrouw in broekpak die als een draaiende derwisj de derde flat van die ochtend liet zien terwijl Jessie de neiging kreeg om van het balkon te springen.

Eerst was alles oké. Ze was nog een beetje euforisch na haar laatste bezoek aan de fysiotherapeut, dat geëindigd was met de vaststelling dat ze “redelijk goed gewapend was om het dagelijks leven aan te kunnen”. Bridget hield een flink tempo terwijl ze de eerste twee flats bekeken en zich concentreerden op de eigenschappen, de prijs en de voorzieningen. Pas toen ze de derde optie bekeken, de enige flat waar Jessie tot nu toe interesse in had, waren de persoonlijke vragen begonnen.

“Weet je zeker dat je enkel geïnteresseerd bent in flats met één slaapkamer?” vroeg Bridget. “Ik merk dat je deze leuk vindt. Maar er is een flat met twee slaapkamers een verdieping hoger met bijna dezelfde indeling. En die is maar drieduizend dollar meer en heeft een grotere verkoopwaarde. Je weet bovendien maar nooit wat je situatie over een paar jaar zal zijn.”

“Dat is waar,” gaf Jessie toe en ze dacht eraan dat ze nog maar twee maanden daarvoor getrouwd was geweest, zwanger was geweest en in een villa in Orange County gewoond had. Nu was ze gescheiden van een moordenaar, haar ongeboren kind was gestorven en ze logeerde bij een vriendin van op de universiteit. “Maar een flat met één slaapkamer is oké.”

“Natuurlijk,” zei Bridget op een toon die suggereerde dat ze het niet los ging laten. “Mag ik vragen wat je situatie nu is? Dat kun me helpen om iets te zoeken naar jouw voorkeur. Ik merkte op dat de huid op je vinger wit is waar tot voor kort misschien een trouwring zat. Ik kan het zoeken naar locaties baseren op het feit dat je absoluut weg wil, of dat je je wil… verschuilen.”

“Dit is de juiste omgeving,” zei Jessie en haar stem werd onopzettelijk scherper. “Ik wil enkel flats met één slaapkamer in deze buurt bekijken. Dat is de enige informatie die je op dit moment nodig hebt, Bridget.”

“Natuurlijk. Het spijt me,” zei Bridget, terechtgewezen.

“Ik moet even naar het toilet,” zei Jessie, terwijl de benauwdheid in haar keel zich uitbreidde naar haar borst. Ze wist niet zeker wat er met haar aan de hand was. “Is dat goed?”

“Geen probleem,” zei Bridget. “Weet je nog waar het is? In de gang.”

Jessie knikte en liep er zo snel mogelijk naartoe zonder werkelijk te rennen. Toen ze in het toilet was en de deur gesloten had, was ze bang dat ze zou flauwvallen. Ze had het gevoel dat ze een paniekaanval kreeg.

Wat gebeurt er verdomme met me?

Ze spatte wat koud water op haar gezicht en liet haar handen daarna op de wastafel rusten, terwijl ze langzaam en diep ademde.

Ze zag beelden voor zich die kant noch wal raakten: knuffelen op de bank met Kyle, rillen in een afgelegen hut diep in de heuvels van de Ozark Mountains, kijken naar de echografie van haar ongeboren kind, samen met haar adoptievader een verhaaltje lezen voor het slapengaan in een schommelstoel, zien hoe haar echtgenoot een lijk in het water gooit over de rand van een boot, het geluid van haar vader die “kevertje” in haar oor fluistert.

Jessie wist niet waarom ze getriggerd was door de voornamelijk onschuldige vraag van Bridget. Maar het was zo en nu voelde ze angstzweet, rilde ze ongewild en keek ze naar een persoon in de spiegel die ze amper herkende.

Gelukkig was haar volgende afspraak bij haar therapeute. Die gedachte kalmeerde Jessie een beetje en ze ademde nog enkele keren diep voor ze de badkamer verliet en terug door de hal liep naar de voordeur.

“Ik zal je nog contacteren,” riep ze naar Bridget, terwijl ze de deur achter zich sloot. Maar ze wist niet zeker of ze dat zou doen. Op dit ogenblik wist ze niets zeker.