Ошарашивающие приключения Вадима Басова на космодроме «Байконур» (1960—1963). Oszałamiające przygody Vadima Basowa na kosmodromie «Bajkonur» (1960—1963)

© Вадим Басов, 2020

ISBN 978-5-4498-3496-6

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Автор книги и картин Вадим Басов.

Модерация, обложка и картинки – собственность автора.

Книга переведена на польский язык по абзацам с помощью автопереводчика.

В таком случае, ошибки неизбежны, но интересны начинающим переводчикам.

Тем не менее, автор просит у читателя прощения.

Автор стал непосредственным свидетелем активной эры развития космонавтики в СССР.

Он пережил катастрофы ракет, гибель людей,

но изобретательно приспособился к новым условиям жизни.

Прочтением этой книги вы поддержите её существование.

Если книга не понравится, то автор вернет вам роялти!

 
Ошарашивающие приключения
Вадима Басова
на космодроме БАЙКОНУР
(1960—1963)
 
 
non – fiction
 
 
Oszałamiające przygody
Vadima Basowa
na kosmodromie Bajkonur
(1960—1963)
 

Autor książki i obrazów Wadim Basow.

Umiar, okładka i zdjęcia są własnością autora.

Książka została przetłumaczona na język polski i inne języki według akapitów za pomocą automatycznego tłumacza.

W tym przypadku błędy są nieuniknione, ale interesujące dla początkujących tłumaczy.

Autor prosi jednak czytelnika o przebaczenie.

Autor był bezpośrednim świadkiem aktywnej epoki rozwoju Kosmonautyki w ZSRR.

Przeżył katastrofy rakietowe, śmierć ludzi,

ale pomysłowo dostosował się do nowych warunków życia.

Czytając tę książkę, wspierasz jej istnienie.

Jeśli książka się nie spodoba, autor zwróci ci tantiemy!

АННОТАЦИЯ

Простой советский парень по призыву в армию попадает служить на Космический аэродром БАЙКОНУР. Он ещё не может оценить и патриотично подключиться к этим масштабным достижениям человечества и авантюрно-изобретательно приспосабливается к новым условиям жизни с наибольшей выгодой для себя под девизом: Не человек для космодрома, а космодром для человека. Слава Богу, космическая программа Советского Союза от этого не пострадала… Однако, чудиками Россия переполнена от солдата до главы государства…

Эти не выдуманные воспоминания лишь поверхностно касаются истории мирового ракетостроения и развития сложнейшей инженерной мысли, да и то, с точки зрения рядового и не слишком дисциплинированного солдата. Тем не менее, возможно будут затронуты умы не проснувшихся в эту сторону читателей и обернут их к более доскональному изучению истории нашей страны и космонавтики в частности. А этот период был совершенно уникальным в истории СССР, да и всего человечества на Земле.

ADNOTACJA

Prosty Radziecki facet na wezwanie do wojska trafia do służby na lotnisku kosmicznym Bajkonur. Nie może jeszcze docenić i patriotycznie połączyć się z tymi ogromnymi osiągnięciami ludzkości i przygód-pomysłowo dostosowuje się do nowych warunków życia z największą korzyścią dla siebie pod hasłem: Nie człowiek dla kosmodromu, ale kosmodrom dla człowieka. Dzięki Bogu program kosmiczny Związku Radzieckiego nie ucierpiał z tego powodu… Jednak Rosja jest przepełniona dziwakami od żołnierza do głowy państwa…

Te nie zmyślone wspomnienia tylko powierzchownie odnoszą się do historii światowej nauki rakietowej i rozwoju skomplikowanej myśli inżynierskiej, a nawet z punktu widzenia zwykłego i niezbyt zdyscyplinowanego żołnierza. Niemniej jednak, być może umysły czytelników, którzy nie obudzili się w tym kierunku, zostaną dotknięte i zawinięte w bardziej dogłębne badanie historii naszego kraju i Astronautyki w szczególności. I ten okres był zupełnie wyjątkowy w historii ZSRR i całej ludzkości na Ziemi.

ОТ АВТОРА

Один из моих дедов поляк. Бронислав Володко, но был кажется Володкевич. Где-то в 1925 годах приехал в Россию (Саратов) в поисках работы и женился на русской Евдокие. Рожденные первые три ребенка Юлий, Юлиана и Ян умерли в малом возрасте. Я ухаживаю за этой могилой с польским католическим крестом. Цыганка посоветовала Евдокие назвать следующего ребенка Верой, и он не умрёт. Моя мама Вера Брониславовна прожила 83 года. Я у неё родился в 1942 году. Но деда Бронислава я не застал. Его замучали в КГБ в 1937 году. Почему-то я хорошо помню детские сны, в которых дед ко мне приходил. Вопреки боязни родителей, я переписывался с сестрой деда Паулиной, живущей в Польше. Там кто-то помогал ей посылать письма на русском языке. В 1967 году Паулина присылала мне вызов на посещение ее в поселке Комарово Люблинской области. (Возможна ошибка в адресе). КГБ воспрепятствовал…

По выписываемым польским журналам мне так и не удалось познать польский язык. Эту книгу я решил перевести самостоятельно на польский язык через гугл-переводчик, и посвятить перевод моему польскому деду Брониславу. Прости дед нашу страну, что так всё получилось!

А меня, дорогие мои читатели, простите за плохой перевод и модерацию.

OD AUTORA

Jeden z moich dziadków jest Polakiem. Bronisław Wołodko, ale był Wołodkiewicz. Gdzieś w 1925 przybył do Rosji (Saratow) w poszukiwaniu pracy i ożenił się z rosyjską Eudokią. Pierwsze troje dzieci Juliusza, Juliana i Jana zmarło w młodym wieku. Opiekuję się tym grobem z polskim Krzyżem katolickim. Cyganka poradziła Eudokii, by nazwała następne dziecko wiarą, a on nie umrze. Moja matka Wiera Bronisławówna żyła 83 lata. Urodziłem się w 1942 roku. Ale dziadka Bronisława nie zastałem. Został zamęczony w KGB w 1937 roku. Z jakiegoś powodu dobrze pamiętam dziecięce sny, w których dziadek przyszedł do mnie. Wbrew obawom rodziców korespondowałem z siostrą dziadka Pauliną mieszkającą w Polsce. Tam ktoś pomagał jej wysyłać listy w języku rosyjskim. W 1967 roku Paulina wysłała mi zaproszenie na wizytę w miejscowości Komarowo w obwodzie Lubelskim. (Może wystąpić błąd w adresie). KGB przeszkodziło…

Z wydawanych polskich czasopism nigdy nie poznałem języka polskiego. Tę książkę postanowiłem przetłumaczyć samodzielnie na język polski przez Google Translator i poświęcić tłumaczenie mojemu polskiemu dziadkowi Bronisławowi. Wybacz dziadku nasz kraj, że tak się stało!

A ja, moi drodzy czytelnicy, przepraszam za złe tłumaczenie i moderację

МОИ ЧЕСТНЫЕ БАЙКИ. ОДЕКОЛОН

Как я вспомню (по беспорядку), Я вздрагиваю (тьфу-тьфу-тьфу).

У всех новобранцев в руках сумки с разной одеждой на все случаи жизни. Эту одежду заберут у нас те, кто отслужил и собирается домой (и вообще, у нас заберут все, даже новую форму вместе с сапогами, чтобы мы выглядели как бывалые солдаты). У каждого новобранца есть недельный запас еды. Это было очень полезно, потому что мы ехали долго, но остановились посреди пустыни на несколько дней. У каждого новобранца в аптечке было несколько флаконов одеколона, чтобы спасти человека после бритья… ну а водка спрятана под мышкой…

Нас погрузили в пульмановские вагоны для угля и скота и отправили в путь… Водку сразу стали пить, чтобы никто не своровал во сне… Очнулись мы на остановке в какой-то пустыне (Каракумы, как мы потом выяснили) … Солнце, песок, тушканчики… здесь жарко, хотели пить, но нет воды… и тишина. (хотя нет: мы кричали, чтобы везли дальше, на службу… если бы мы знали, куда нас везут, кричали бы «верните нас назад», вернее уже здесь и убежали бы…

Стояли НЕДЕЛЮ… Как потом выяснилось, там, куда нас везли (площадка 41 полигон №5 Министерства обороны СССР) только что погиб от взрыва на старте межконтинентальной баллестической ракеты Р-16 Маршал НЕДЕЛИН, а с ним еще 250 служивых.

(По официальным данным почти в 2 раза меньше. Человек 100 просто не нашли). Митрофана Ивановича Неделина нашли по медали на груди и замуровали в Кремлевскую стену, остальных на площадку №13 (местное кладбище)…

Moje uczciwe Wojskowe opowieści. WODA KOLOŃSKA

Jak sobie przypomnę (przez bałagan), wzdrygam się (pah-pah-pah).

Wszyscy rekruci w rękach torby z różnymi ubraniami na każdą okazję. Te ubrania zostaną nam odebrane przez tych, którzy służyli i wracają do domu (i ogólnie, zabierają nam wszystko, nawet nowe mundury wraz z butami, abyśmy wyglądali jak doświadczeni żołnierze). Każdy rekrut ma tygodniowy zapas jedzenia. To było bardzo pomocne, ponieważ jechaliśmy długo, ale zatrzymaliśmy się w środku pustyni na kilka dni. Każdy rekrut w apteczce miał kilka fiolek wody kolońskiej, aby uratować mężczyznę po goleniu… cóż, wódka jest ukryta pod pachą…

Załadowano nas do wagonów Pulman dla węgla i bydła i wysłano w drogę… Wódka natychmiast zaczęła pić, aby nikt nie ukradł we śnie… Obudziliśmy się na przystanku w jakiejś pustyni (Doodle, jak się później okazało) … Słońce, piasek, duszki… jest gorąco, spragniony, ale nie ma wody… i cisza. (chociaż nie: krzyczeliśmy, żeby jechać dalej, do służby… gdybyśmy wiedzieli, dokąd nas zabierają, krzyczeliby: «sprowadź nas z powrotem», a raczej już tu i uciekli.…

Przez tydzień… Jak się później okazało, tam, gdzie byliśmy przewożeni (Platforma 41 poligon nr 5 Ministerstwa Obrony ZSRR) właśnie zginął od wybuchu na starcie międzykontynentalnej rakiety Ballestycznej P-16 Marszałek NEDELIN, a wraz z nim jeszcze 250 sług.

(Według oficjalnych danych prawie 2 razy mniej. 100 osób po prostu nie znaleziono). Mitrofana Iwanowicza Nedelina znaleziono po medalu na piersi i zamurowano w murze Kremla, pozostałych na placu nr 13 (miejscowy cmentarz)…

КАТАСТРОФА МАРШАЛА НЕДЕЛИНА

Эту катастрофу на космодроме Байконур 24 октября 1960 года на Западе назвали «Катастрофой маршала Неделина». Где-то за полчаса до запуска ракеты кто-то ошибочно включил пуск двигателя второй ступени Р-16. Мощное пламя из сопел ракеты разрушило баки первой ступени. Они взорвались, и ракетное топливо превратилось в мчащуюся на сотни метров лавину огня. В это время люди работали и на ракете, и вокруг нее, а маршал ракетных войск Неделин сидел неподалеку от ракеты, потому что не соглашался уйти в укрытие. «Я верю в советскую технику»… Так он хотел внести в обслуживающий персонал безбоязненность опасного нахождения рядом с заправленной ракетой.

katastrofą marszałka Nedelina

Katastrofę na kosmodromie Bajkonur 24 października 1960 roku na Zachodzie nazwano «katastrofą marszałka Nedelina». Gdzieś pół godziny przed startem rakiety ktoś błędnie włączył start silnika drugiego stopnia R-16. Potężny Płomień z dysz rakiety zniszczył Czołgi pierwszego stopnia. Eksplodowały, a paliwo rakietowe zamieniło się w pędzącą na setki metrów lawinę ognia. W tym czasie ludzie pracowali zarówno na rakiecie, jak i wokół niej, a marszałek Wojsk Rakietowych Nedelin siedział w pobliżu rakiety, ponieważ nie zgadzał się na ucieczkę do kryjówki. «Wierzę w radziecką technologię»… Chciał więc, aby personel serwisowy nie obawiał się niebezpiecznego przebywania w pobliżu zatankowanej rakiety.

«Ревущая струя огня включившейся второй ступени обрушилась сверху на заправленную первую ступень. Первыми сгорели все, кто находился на многоэтажных предстартовых мачтах обслуживания. Через секунды заполыхала и первая ступень. Взрыв расплескал горящие компоненты на сотню метров. Для всех, кто был вблизи ракеты, смерть была страшной, но быстрой. Они успели испытать ужас случившегося только в течение нескольких секунд. Ядовитые пары и огненный шквал быстро лишили их сознания. Страшнее были муки тех, кто находился вдали от маршала. Они успели понять, что произошла катастрофа, и бросились бежать. Горящие компоненты, разливаясь по бетону, обгоняли бегущих. На них загоралась одежда. Люди факелами вспыхивали на бегу, падали и догорали в муках, задыхаясь от ядовитых и горячих паров окислов азота и диметилгидразина… Стянутым со всех площадок пожарным командам, экипажам санитарных машин и всем, кто поспешил на помощь, открылась страшная картина. Среди тех, кто успел отбежать от ракеты, находились еще живые. Их сразу увозили в госпиталь. Большинство погибших были неузнаваемы. Трупы складывали в специально отведенном бараке для опознания. Прилетевший на следующий день после катастрофы Аркадий Осташев провел в бараке 14 часов, пытаясь опознать своего брата Евгения. Неделина опознали по сохранившейся медали „Золотая Звезда“. Тело Коноплева идентифицировали по размерам. Он был выше всех, находившихся на площадке…»

Для большей убедительности в нон-фикшен это сообщение я скопировал с сайта: КАПАУСТИН ЯР. http://www.kap-yar.ru/index.php?pg=401

Связь с администратором сайта не найдена. Если будут претензии к тексту, я его уберу. Суть, однако, остается той, которая здесь описана. Ракетная катастрофа сотворена поспешным желанием лидерствовать в гонке вооружений…

«A roaring stream of fire from the activated second stage fell from above on the fueled first stage. Pierwszym, który spłonął, było to, że wszyscy ci, którzy byli na wielostronicowym pre-launch service masts. Seconds later, the first stage flared up. The explosion spilled burning components a hundred meters away. Dla wszystkich, którzy byli w pobliżu rocketu, śmierć była straszna, ale szybka. Mieli tylko czas na przeżycie horroru tego, co wydarzyło się przez kilka sekund. The poisonous fumes and firestorm quickly rendered them unconscious. Bardziej przerażające były tormenty tych, którzy odeszli od Marshala. Mieli czas, by uświadomić sobie, że to była katastrofa i ran. Burning components, spilling over the concrete, overtook the runners. Their clothes caught fire. Ludzie flared up with torches as they ran, fell and burned out in agony, suffocating from the poisonous and hot fumes of nitrogen oxides and dimethylhydrazine… A terrible picture was revealed to the fire crews, ambulance crews, and all those who rush to help. Among those who managed to run from the rocket, there was still alive. Zostali natychmiast zabrani do szpitala. Most of the dead were unrecognizable. The corpses were stored in a specially designated barrack for identification. Arkady Ostashev, który przybył dzień po katastrofie, spędził 14 godzin w barrackach próbując zidentyfikować jego brata Yevgeny. Nedelin was identified by the preserved gold Star medal. Ciało Konopleva zostało zidentyfikowane przez jego rozmiar. Był wyższy niż ktokolwiek inny na platformie…»

Nie znaleziono połączenia z administratorem witryny. Jeśli pojawią się Zastrzeżenia do tekstu, usunę go. Istotą pozostaje jednak ta, która jest tutaj opisana. Katastrofa rakietowa spowodowana pośpiesznym pragnieniem przywództwa w wyścigu zbrojeń…

Курение спасло жизнь Янгелю, Иосифьяну и всем, кто составил им компанию в курилке, отстоявшей от старта на безопасном расстоянии… Янгель оказался очевидцем трагедии от начала и до конца. Его ракета уничтожила своих создателей на его глазах. Нервное потрясение было столь сильным, что, не получив никаких физических травм, он месяц не мог работать… «Катастрофы и неудачи на ракетных полигонах России.

Сайт: КАПАУСТИН ЯР. http://www.kap-yar.ru/index.php?pg=401

(Связь с администратором сайта не найдена).

Palenie uratowało życie Youngelowi, Józefyanowi i wszystkim, którzy towarzyszyli im w palarni, która broniła się przed startem w bezpiecznej odległości… Yangel okazał się świadkiem tragedii od początku do końca. Jego rakieta zniszczyła jego twórców na jego oczach. Wstrząs nerwowy był tak silny, że nie doznawszy żadnych fizycznych obrażeń, nie mógł pracować przez miesiąc… «Katastrofy i awarie na poligonach rakietowych Rosji.

Plik: Kapustin Jar. http://www.kap-yar.ru/index.php?pg=401

(Nie znaleziono połączenia z administratorem witryny).

«Это было грубым нарушением правил техники безопасности при подготовке к пуску ракет. Неуемное желание успеть осуществить запуск не до конца подготовленной ракеты к приближавшемуся празднику годовщине Великой Октябрьской социалистической революции привело к тяжелейшей безнаказанной и скрытой от советского народа трагедии.

Катастрофу засекретили, и впервые упомянули о ней в советских средствах массовой информации только в 1989 году». (http://ru.wikipedia.org/wiki/ _ (1960))

«To było rażące naruszenie zasad bezpieczeństwa podczas przygotowań do wystrzelenia rakiet. Niepohamowana chęć Zdążyć wystrzelić nie do końca przygotowaną rakietę na zbliżającą się rocznicę Wielkiej Październikowej Rewolucji Socjalistycznej doprowadziła do najcięższej bezkarnej i ukrytej przed narodem Radzieckim tragedii.

Katastrofę UTAJNIONO i po raz pierwszy wspomniano o niej w radzieckich mediach dopiero w 1989 roku». na http://ru.wikipedia.org/wiki / _ (1960)))

А ТЕМ ВРЕМЕНЕМ

Но мы-то в своем временном убежище, в пульманах то есть, ничего не знали… Нам хотелось пожрать и выпить… провизия, однако, кончилась… Над нами, странно хихикая, издевались невесть откуда прибежавшие поглазеть на нас малюсенькие кенгуру. Мы взволновались этому странному на жаре похмелью. Но кто-то успокоил, что это еще не «белая горячка», а нормальные тушканчики с белыми хвостами. И тогда, успокоившись, один призывник начал у всех одеколон выпрашивать… и выпивал, чтобы всё-таки испытать настоящих чертей, а не жалкую подделку пустынных миражей… Его так и прозвали – ОДЕКОЛОН… Мы удивлялись его ненормальной ориентации, а потом спохватились и сами допили остальное. А у меня ночью кто-то даже жидкое мыло выпил. Утром он пердел огромными мыльными пузырями. Они лопались на колючках. Да и нам, спонтанным исследователям пустынных окресностей, приходилось приглядываться к этим колючкам с подозрением, чтобы не наступить на какую-нибудь гадость.. :)

W MIĘDZYCZASIE

Ale my w naszej tymczasowej kryjówce, w pulmanach, nic nie wiedzieliśmy… Chcieliśmy coś zjeść i wypić… zapasy jednak się skończyły… Z nas, dziwnie chichocząc, wyśmiewali się nie wiadomo skąd, którzy przybiegli popatrzeć na nas maleńkie kangury. Byliśmy podekscytowani tym dziwnym kacem w upale. Ale ktoś uspokoił, że to nie jest «biała gorączka», ale normalne tushkanchiki z białymi ogonami. A potem, uspokojony, jeden poborca zaczął błagać wszystkich o wodę kolońską… i pił, żeby doświadczyć prawdziwych diabłów, a nie żałosnej fałszywki pustynnych miraży… Jego przydomek to woda kolońska… Byliśmy zaskoczeni jego nienormalną orientacją, a potem złapaliśmy się i sami dokończyliśmy resztę. A w nocy ktoś wypił nawet mydło w płynie. Rano pierdział wielkimi baniek mydlanych. Pękały na cierniach. Tak, a my, spontaniczni badacze pustynnych okolic, musieliśmy przyjrzeć się tym cierniom z podejrzeniem, aby nie nadepnąć na jakieś obrzydliwe rzeczy.. :)

Ну а когда мы уже по-настоящему стали солдатами на этой ПЛОЩАДКЕ №41 (Там вся пустыня Кара-кум была усеяна «площадками», т.е. отдельными воинскими частями со своей баллистической ракетой очень дальнего прицела… на кого эти ракеты были нацелены не скажу – это военная тайна, за которую могут посадить и мучить до смерти… точно так, как моего деда-поляка вместе с Вавиловым замучили в 1937 году в тюремных застенках города Саратова, за то, что не выдали тайну селекции пшеницы шарлатану Лысенко (это моя горькая шутка) … вот тогда-то мы и обнаружили, что магазинов на площадке №41 нет, а тем более с водкой… Были только буфеты с парфюмерией для бритья… то есть одеколоны и разные сиреневые воды… А как их использовать мы уже в пульманах научились…

Cóż, kiedy naprawdę staliśmy się żołnierzami na tej stronie nr 41 (tam cała pustynia Kara-kum była usiana «platformami», tj. poszczególnymi jednostkami wojskowymi z pociskiem balistycznym o bardzo dalekim zasięgu… na kogo te pociski były celowane nie powiem – to tajemnica wojskowa, za którą mogą być sadzone i torturowane na śmierć… dokładnie tak, jak mój dziadek-Polak wraz z Wawiłowem torturowany w 1937 roku w więziennych lochach miasta Saratowa, za to, że nie wydali tajemnicy hodowli pszenicy szarlatanowi Łysenko (to mój gorzki żart) … wtedy odkryliśmy, że nie ma sklepów na miejscu nr 41, a tym bardziej z wódką… Były tylko bufety z perfumami do golenia… oznacza to, że woda kolońska i różne liliowe wody… I jak z nich korzystać, nauczyliśmy się już w pulmanach…

И однажды я не рассчитал силы воздействия этого аж тройного одеколонного змия на молодой не целованный организм… Цепкие церберы отловили меня прямо в День военно-воздушного флота, в момент моего наивысшего восторга к советской ракетной технике, и баллистическим ракетам Р16, в частности… Мой восторг они опустили, но придрались к тому, что я наполнил организм одеколоном, и отвели на гауптвахту…

I pewnego dnia nie obliczyłem siły oddziaływania tego potrójnego węża kolońskiego na młode, nie całujące się ciało… Wytrwali cerberowie złapali mnie w Dzień Marynarki Wojennej, w momencie mojego największego entuzjazmu dla radzieckiej technologii rakietowej, a w szczególności pocisków balistycznych R16… Zniszczyli mój zachwyt, ale narzekali na to, że napełniłem ciało wodą kolońską i zabrali do aresztu…