Bijna Verloren

BIJNA VERLOREN

(DE AU PAIR – BOEK TWEE)

B L A K E   P I E R C E

VERTAALD DOOR JAAP SLAGER

Blake Pierce

Blake Pierce is de USA Today bestseller-auteur van de RILEY PAGE mysteriereeks die zestien boeken telt (en er komen nog meer bij). Blake Pierce is ook de auteur van de MACKENZIE WHITE mysteriereeks die uit dertien boeken bestaat (en er komen nog meer bij); van de AVERY BLACK mysteriereeks van zes boeken; van de KERI LOCKE mysteriereeks van vijf boeken; van de HOE RILEY PAIGE BEGON mysteriereeks die vijf boeken beslaat (en er komen nog meer bij); van de KATE WISE mysteriereeks van zes boeken (en er komen nog meer bij); van de CHLOE FINE psychologische mysteriereeks met vijf boeken (en er komen nog meer bij); van de JESSIE HUNT psychologische thrillerreeks van vijf boeken (en er komen nog meer bij); van de AU PAIR psychologische thrillerreeks van twee boeken (en er komen nog meer bij); en van de ZOE PRIME mysteriereeks die twee boeken telt (en er komen nog meer bij).

Als verwoed lezer en levenslange fan van het mysterie- en thrillergenre, zou Blake het heel leuk vinden van u te horen. Ga naar www.blakepierceauthor.com om meer te weten te komen en contact op te nemen.

Copyright © 2019 door Blake Pierce. Alle rechten voorbehouden. Behalve zoals toegestaan onder de US Copyright Act van 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie gereproduceerd, gedistribueerd of verzonden worden  in welke vorm of op welke manier dan ook, of opgeslagen in een database of zoeksysteem, zonder voorafgaande toestemming van de auteur. Dit e-boek is alleen voor persoonlijk plezier gelicentieerd. Dit e-boek mag niet doorverkocht worden of worden weggegeven aan andere mensen. Als je dit boek met een andere persoon wilt delen, koop dan voor elke ontvanger een extra exemplaar. Als je dit boek leest en het niet hebt gekocht of het niet alleen voor jouw gebruik is gekocht, stuur het dan terug en koop je eigen exemplaar. Bedankt voor het respecteren van het harde werk van deze auteur. Dit is een fictief werk. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, evenementen en incidenten zijn ofwel het product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Elke gelijkenis met werkelijke personen, levend of dood, is geheel toevallig. Kaftafbeelding Copyright Fred Mantel, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.

BOEKEN VAN BLAKE PIERCE

DE AU PAIR

BIJNA WEG (boek 1)

BIJNA VERLOREN (boek 2)

BIJNA DOOD (boek 3)

ZOE PRIME MYSTERIEREEKS

DOODSGEZICHT (boek 1)

MOORDGEZICHT (boek 2)

ANGSTGEZICHT (boek 3)

SPANNENDE, PSYCHOLOGISCHE THRILLERS MET JESSIE HUNT

DE PERFECTE ECHTGENOTE (boek 1)

DE PERFECTE WIJK (boek 2)

RILEY PAIGE MYSTERIE-SERIE

EENS WEG (boek 1)

EENS GEPAKT (boek 2)

EENS BEGEERD (boek 3)

EENS GELOKT (boek 4)

EENS GEJAAGD (boek 5)

EENS WEGGEKWIJND (boek 6)

EENS VERLATEN (boek 7)

HOE RILEY PAIGE BEGON SERIE

IN DE GATEN (boek 1)

AVERY BLACK MYSTERIE-SERIE

MOORD MET EEN HOGER DOEL (boek 1)

OP DE VLUCHT VOOR HOGERE KRACHTEN (boek 2)

SCHUILEN VOOR HOGE VLAMMEN (boek 3)

REDEN OM BANG TE ZIJN (boek 4)

REDEN OM TE REDDEN (boek 5)

MACKENZIE WITTE MYSTERIE-SERIE

VOORDAT HIJ DOODT (boek 1)

VOORDAT ZE ZIET (boek 2)

KATE WISE MYSTERIE SERIE

WIST ZE MAAR (boek 1)

WOORD VOORAF

Het is je misschien opgevallen dat dit boek in eerste aanleg verscheen onder de schrijversnaam “Ophelia Night”. Ik houd ervan af en toe een ander genre uit te proberen. En dan gebruik ik soms een schuilnaam, om mijn trouwe lezers niet van de wijs te brengen. Daarom bracht ik dit boek aanvankelijk uit onder een pseudoniem. Spoedig na uitgave was ik niettemin blij verrast door de goede ontvangst ervan en de positieve reacties. Ze deden me beseffen dat dit boek en zijn reeks eigenlijk uitstekend aansloten bij de smaak van Blake Pierce-liefhebbers. Daarom heb ik de schrijversnaam weer veranderd. Als dit je eerste kennismaking is met een van mijn boeken, heet ik je van harte welkom in een parallel universum – dat van Blake Pierce.

Ontdek ook mijn andere boekenseries. Ik heb de eerste boeken, inclusief de audioboeken, uit de meeste reeksen voor iedereen vrij toegankelijk gemaakt!

HOOFDSTUK EEN

Cassandra Vale stond in de eindeloze rij wachtenden voor de London Eye. Na een halfuur was ze eindelijk zo dichtbij dat ze het reuzenrad boven haar hoofd zag uittorenen, met zijn stalen frame dat afstak tegen de bewolkte lucht. Het vergezicht dat het over Londen bood, had een grote aantrekkingskracht, zelfs op deze sombere dag in november. Ze was moederziel alleen. Verder leek iedereen in gezelschap van vrienden of familie. Vlak voor haar treuzelde een nerveuze blondine van in de twintig, ongeveer van Cassies leeftijd. Ze had drie donkerharige jongetjes onder haar hoede, die het lange wachten duidelijk zat waren. Ze begonnen te donderjagen en met elkaar te stoeien. En dat leidde weer tot irritatie bij omstanders. De oudere heer die voor haar liep, keek geërgerd om.

‘Zou u uw jongens alstublieft een beetje in toom kunnen houden?’ verzocht hij de blondine, op de geaffecteerde toon van de Britse bovenklasse.

‘Het spijt me,’ verontschuldigde de jonge vrouw zich zenuwachtig. ‘Ik doe mijn best.’

Cassie had allang gezien dat de gespannen blondine een au pair was. Het schouwspel vormde een levendige herinnering aan haar eigen situatie van nog geen maand geleden. Ze wist precies hoe de vrouw zich voelde, met aan de ene kant onhandelbare kinderen die zich wilden uitleven en aan de andere kant omstanders die kritiek leverden. Dit kon alleen maar slecht aflopen.

Wees blij dat je niet in haar schoenen staat, hield Cassie zichzelf voor. Jij bent lekker vrij en hebt alle tijd en gelegenheid om deze wereldstad te leren kennen. Het punt was alleen: ze voelde zich helemaal niet vrij; ze voelde zich bekeken en kwetsbaar. Haar vorige werkgever stond op het punt voor de rechter te verschijnen voor moord en zij was de enige die de volle waarheid kende over wat er werkelijk gebeurd was. Erger nog, intussen moest hij begrepen hebben dat Cassie het schrale bewijs dat hij tegen haar hoopte te gebruiken vakkundig om zeep gebracht had.

Dat nam niet weg dat ze onwel werd bij de gedachte dat hij haar zou gaan willen opsporen. God wist hoe ver de macht van een steenrijke man in het nauw reikte. Ze had gedacht dat het een makkie was om op te gaan in een miljoenenstad. Maar de Franse nieuwsbladen waren overal; de krantenkoppen schreeuwden haar toe vanuit elke kiosk, vanaf elke straathoek. Ze was zich ook pijnlijk bewust van de uitgebreide camerabewaking, vooral rond toeristische attracties. En het centrum van Londen was in feite één gigantische toeristische attractie.

Toen ze omhoogkeek, zag Cassie een donkere man staan op het platform bij het rad. Ze had zijn blik al eerder op zich gevestigd gevoeld, en zag dat hij weer naar haar keek. Ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat het om een bewaker ging of een agent in burger, maar ook dat stelde haar allerminst gerust. Ze deed er juist alles aan om de politie te ontlopen; of het nou ging om agenten in burger of ex-agenten die een lucratiever baantje gevonden hadden.

Cassie schrok toen de starende man zijn telefoon pakte. Of was het een walkietalkie? Hij begon druk te praten. Toen sprong hij van het platform af en sprintte in haar richting. Cassie besloot dat ze vandaag heel goed zonder een stadspanorama vanuit de lucht kon. Dat ze haar kaartje al betaald had, kon haar niets schelen. Weg hier! Dat vergezicht kwam later wel een keer. Ze draaide zich om, klaar om zich een weg te banen door de rij wachtenden, toen ze tot haar schrik ontdekte dat er van achteren nog twee politiemannen op haar af stevenden.

De tienermeisjes die achter haar gestaan hadden, kregen het ook in hun hoofd om eieren voor hun geld te kiezen. Ze hadden zich al omgedraaid en elleboogden zich een weg naar de uitgang. Cassie volgde in hun kielzog, dankbaar dat ze de weg voor haar vrijmaakten. Maar paniek greep haar bij de keel toen de agenten de achtervolging inzetten.

‘Halt, mevrouwtje!’ schreeuwde de man achter haar. ‘Blijf eens staan!’

Ze draaide zich niet om. Ja, daag! Ze zou krijsen, krabben, zich aan omstanders vastgrijpen, smeken en bidden, en zeggen dat ze echt de verkeerde voor hadden, dat ze nog nooit gehoord had van ene van moord verdachte Pierre Dubois – laat staan dat ze voor iemand van die naam gewerkt had. Wat er ook nodig was om de dans te ontspringen, ze zou het zonder aarzelen doen. Maar toen ze zich schrap zette voor de komende worsteling, wurmden de mannen zich langs haar heen en grepen de twee tieners in hun nekvel. De meisjes begonnen te gillen en te spartelen, precies zoals zij dat zelf van plan was geweest. Er verschenen nog twee politiemannen ten tonele, allebei in burger. Ze duwden kijkers opzij en grepen de meisjes bij de arm, terwijl een van de geüniformeerde agenten hun tassen doorzocht. Tot Cassies verbijstering haalde hij uit de felroze rugzak van het langste meisje drie mobiele telefoons en twee portemonnees tevoorschijn.

‘Zakkenrollers!’ zei hij luid. ‘Kijk even of u alles nog heeft, dames en heren! Laat het ons anders alstublieft even weten!’

Cassie beklopte haar jasje en was opgelucht toen ze voelde dat haar mobieltje nog veilig in haar binnenzak zat. Toen keek ze naar haar tas. Ze voelde haar hart een keer overslaan toen ze zag dat de rits openstond.

‘Mijn portemonnee is weg,’ zei ze. ‘Mijn portemonnee is gestolen!’

Ontdaan liep ze met de politie mee naar het bewakingskantoortje om de hoek. De dievegges zaten daar al, allebei in tranen, terwijl de politie hun tassen nader inspecteerde.

‘Zit hier iets van u bij, mevrouw?’

De agent in burger wees op de spullen die hij op de balie had uitgestald.

‘Nee, niets.’

Cassie voelde nu ook tranen komen. Ze keek toe hoe een agent de rugzak ondersteboven hield, in de hoop dat haar aftandse portemonneetje eruit zou vallen, maar de zak was leeg. De agent schudde getergd zijn hoofd.

‘Ze worden in de rij doorgegeven, zodat ze snel spoorloos verdwijnen. U stond vlak voor ze, dus de uwe was vermoedelijk al eerder gepikt.’

Cassie draaide zich om en keek de meisjes aan. Haar gezicht sprak boekdelen. Als de agent er niet geweest was, had ze hun de huid vol gescholden, hun gevraagd waar ze het recht vandaan haalden haar leven te verzieken. Ze leden zo te zien geen honger; ze droegen nota bene nieuwe schoenen, en merkkleding. Ze deden het geheid voor de kick, of voor drank of drugs.

‘Neemt u me niet kwalijk, mevrouw,’ ging de politieagent verder. ‘Als u even wacht, nemen we u zo een verklaring af.’

Een verklaring? Daar zat Cassie niet op te wachten. Echt niet. Ze wilde liefst helemaal geen aandacht van de politie – laat staan een officieel politierapport. Kom nou.

‘Ik ga even tegen mijn zusje zeggen dat ik hier zit,’ loog ze tegen de agent.

‘Geen probleem.’

Hij draaide zich om en mompelde wat in zijn walkietalkie. Cassie haastte zich naar buiten. Haar portemonnee kon ze wel schudden; die kreeg ze met honderd politierapporten nog niet terug. Het leek haar het beste om de London Eye de London Eye te laten, om er nooit terug te keren. Toedeloe en aju paraplu! Wat een ramp, dit uitje. Ze had vanochtend nota bene een flink bedrag uit de muur getrokken. En haar bankpasjes waren nu ook pleitte. Ze kon geen geld gaan opnemen bij een bank, want ze kon zich niet legitimeren; haar paspoort lag op haar hotelkamer. Er was sowieso geen tijd om het te gaan halen, want ze was van plan geweest om van de London Eye linea recta door te gaan naar de lunch met haar vriendin Jess.

Een halfuurtje later liep ze – nog ontdaan van de roof, bedroefd om het verloren geld en met de pest in op heel Londen – de pub binnen waar ze hadden afgesproken. Ze was voor de drukte uit en vroeg de serveerster om een hoektafeltje vrij te houden terwijl zij zich ging opfrissen. Ze bekeek zichzelf in de spiegel, fatsoeneerde haar haren en probeerde een vrolijke glimlach. Dat voelde wel erg onwennig nu. Ze was er zeker van dat ze magerder geworden was sinds ze Jess voor het laatst gezien had, en Cassie vond ook dat ze er erg bleekjes en gespannen uitzag. Maar goed, dat kwam niet op het conto van de traumatische ervaring van vandaag.

Toen ze uit de toiletten kwam, zag ze Jess juist de pub binnen komen kuieren. Jess had hetzelfde bomberjack aan dat ze gedragen had toen ze elkaar voor het eerst zagen, toen ze elk op weg waren geweest naar hun betrekking van au pair in Frankrijk. Haar terugzien bracht een golf aan herinneringen met zich mee. Cassie wist nog hoe ze zich gevoeld had toen ze aan boord van het vliegtuig ging. Angstig, onzeker en met een bang voorgevoel over het gezin waaraan ze toegewezen was. Dat laatste was wel erg gegrond gebleken. Jess was daarentegen in dienst gekomen bij een normaal gezin. Cassie vond dat ze er goed uitzag.

‘Wat leuk om je te zien,’ zei Jess, terwijl ze Cassie stevig omhelsde. ‘Gaaf, man!’

‘Gelijk heb je,’ moest Cassie toegeven, ‘maar ik zit wel lelijk in de nesten.’

Ze legde Jess uit hoe ze eerder op de dag beroofd was.

‘Nee! Wat vreselijk, joh! En wat een pech, dat ze wel die andere portemonnees terugvonden en die van jou net niet.’

‘Zou je me wat kunnen voorschieten, voor deze lunch en voor de bus terug naar het hotel? Zonder paspoort kan ik geen geld opnemen. Ik maak het aan je over zodra ik online ben.’

‘Ben je mal, ik wíl het niet terug! Het gezin waar ik werk is naar Londen gekomen om een huwelijk bij te wonen. Ze zijn bij de moeder van de bruid in Winchester vandaag. Ze hebben me een smak geld gegeven om vandaag lekker de stad in te gaan. Hierna ga ik naar Harrods.’

Jess schudde lachend haar blonde haar naar achteren, terwijl ze Cassie geld gaf.

‘Hé, zullen we een selfie doen?’

Maar Cassie schudde van nee.

‘Ik zie er niet uit zo zonder make-up.’

Jess lachte en borg haar telefoon weer weg. Het gebrek aan make-up was natuurlijk niet de ware reden; ze wilde onder de radar blijven. Het eerste wat ze gedaan had toen ze in Londen kwam, was al haar instellingen op sociale media privé maken. Immers, vrienden konden onbedoeld wat loslaten en dan zou men haar in een wip op het spoor zijn. Ze wilde dat echt niemand wist waar ze was. Niet haar ex-vriend in de VS, en zeker niet haar ex-werkgever en diens advocaten in Frankrijk. Ze had zich veilig gewaand toen ze Frankrijk eenmaal de rug toegekeerd had, maar had zich niet gerealiseerd hoe verbonden het Europa-zonder-grenzen was. Rechtstreeks teruggaan naar de VS was misschien toch een verstandigere keus geweest.

‘Je ziet er geweldig uit!’ sprak Jess haar tegen. ‘Ben je afgevallen? En gaat ’t lekker bij het gezin waar je werkt? Je zei vooraf dat je je daarover nogal zorgen maakte.’

‘Dat liep niet echt lekker, nee. Dus daar ben ik weg,’ zei ze behoedzaam, zonder op details in te gaan.

‘O jee! Wat ging er mis?’

‘De kinderen gingen bij familie in Zuid-Frankrijk wonen en die had geen au pair nodig.’

Ze hield het bondig, in de hoop dat een summiere uitleg geen verdere vragen zou oproepen, want ze wilde niet echt tegen haar vriendin hoeven liegen.

‘Tja, dat kan gebeuren. Het had erger gekund. Je had bijvoorbeeld bij dat gezin terecht kunnen komen waarover iedereen het momenteel heeft; waarvan de heer des huizes terechtstaat voor de moord op zijn verloofde.’

Cassie boog haar hoofd, bang dat haar gezichtsuitdrukking haar zou verraden. Gelukkig kwam er afleiding in de vorm van de wijn die gebracht werd. En tegen de tijd dat ze het eten besteld hadden, was Jess de sappige roddel alweer vergeten.

‘Wat wil je nu gaan doen?’ vroeg ze.

Cassie werd een beetje verlegen van die vraag, omdat ze geen goed antwoord had. Ze wou dat ze Jess kon vertellen dat ze überhaupt een plan had; en niet, dat ze maar een beetje bij de dag leefde. Enerzijds wilde ze er het beste van maken, van haar verblijf in Europa; anderzijds maakte ze zich in toenemende mate zorgen over haar huidige situatie.

‘Weet ik nog niet. Ik denk erover om terug te gaan naar de VS en daar werk te zoeken. Ergens waar het lekker warm is. Florida misschien. Het leven is zo duur hier.’

Jess knikte begrijpend.

‘Ik heb een auto gekocht toen ik hier kwam, zie je. En dat heeft me een lieve duit gekost.’

‘Je hebt een auto?’ riep Jess. ‘Te gek, man!’

‘Ja, dat was heerlijk. Ik heb een paar reuzeleuke tochtjes buiten de stad gemaakt. Maar zo’n auto is allemachtig duur in gebruik, vanwege de benzine en zo. Trouwens, ook het leven van alledag is hier duurder dan ik verwacht had.’

Almaar geld moeten uitgeven zonder vooruitzicht op een vast inkomen maakte haar nerveus; het herinnerde haar aan de strijd die ze had moeten voeren toen ze jonger was. Ze had op haar zestiende het ouderlijk huis verlaten om te ontkomen aan haar gewelddadige vader, en had sedertdien steeds voor zichzelf gezorgd. Geen geborgenheid, geen geld en geen familie om op terug te vallen. Haar moeder was gestorven en haar oudere zus Jacqui was een paar jaar eerder al van huis weggelopen en had niets meer van zich laten horen. Het op zichzelf aangewezen zijn was voor Cassie een kwestie van overleven geworden. En dat was soms kantje boord geweest. Het was nog het minst erg geweest om op het eind van de maand niets te hebben om de boterham mee te beleggen; droog brood was in barre tijden haar enige voedsel geweest. Daarom had ze er een gewoonte van gemaakt om werk in de horeca te zoeken. Want dat ging vaak gepaard met een gratis maaltijd voor het personeel. Nu beangstigde het haar dat ze rond moest komen van haar spaargeld, want dat was alles wat ze bezat. En door die beroving was ook dat minder geworden.

‘Je zou een tijdelijk baantje kunnen nemen,’ adviseerde Jess, alsof ze haar gedachten kon raden, ‘ter overbrugging.’

‘Heb ik geprobeerd. Ik heb restaurants benaderd, zelfs cafés om er achter de bar te staan, maar ik kreeg steeds nul op het rekest. Ze zijn hier allemaal erg precies op de juiste papieren en ik heb alleen een reisvisum.’

‘Restaurantwerk? Waarom geen betrekking als au pair?’ vroeg Jess nieuwsgierig.

‘Alsjeblieft, zeg,’ kaatste Cassie terug, voordat ze zich realiseerde dat Jess niets afwist van de omstandigheden in haar voorgaande baan.

‘Als ik niet kan werken,’ zei ze daarom haastig, ‘dan maar niet! Geen visum is geen visum. En een baan als au pair is doorgaans voor langere tijd.’

‘Dat hoeft niet,’ protesteerde Jess. ‘Niet altijd. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat het ook zonder visum kan.’

‘Echt?’

Voor Cassie was er geen denken aan. Ze ging echt niet een nieuwe betrekking als au pair aan. Dat nam niet weg dan de woorden van Jess haar nieuwsgierig gemaakt hadden.

‘Het punt is dat horecagelegenheden regelmatig gecontroleerd worden, snap je. Dus die kunnen het risico niet nemen om iemand in dienst te hebben die niet de juiste papieren heeft. Maar bij een gezin werken is heel wat anders. Dat is zo’n grijs gebied, joh. Je zou immers een vriend van de familie kunnen zijn. Wie gaat er nou roepen dat je er eigenlijk geld loopt te verdienen? Ik verbleef vorig jaar een poosje bij een kennis van me in Devon, en heb er allerhande klusjes opgeknapt, als babysit of kinderoppas, voor buurlui en kennissen.’

‘Dat is handig om te weten,’ gaf Cassie toe, al was er geen haar op haar hoofd die erover peinsde de mogelijkheid verder te onderzoeken. Het gesprek met Jess sterkte haar alleen maar in haar voornemen terug te willen naar de VS. Als ze haar auto verkocht, had ze genoeg geld om daarvan een poosje rond te komen en in betrekkelijke rust iets nieuws te zoeken. Aan de andere kant had ze verwacht langer rond te zullen reizen. Ze had zo uitgekeken naar een vol jaar in het buitenland, in de hoop dat ze in die tijd het verleden voorgoed achter zich zou kunnen laten. Dit was immers haar kans om een nieuwe start te maken in het leven en om als een feniks uit de as te herrijzen. Om na een maand al met hangende pootjes thuis te komen voelde als een capitulatie. Het was tot daaraan toe, dat anderen dat vonden; ze zou het zelf als een nederlaag ervaren.

De ober arriveerde met borden overladen met nachochips. Uitgehongerd, omdat ze het ontbijt overgeslagen had, viel Cassie erop aan. Maar Jess aarzelde, keek nadenkend en haalde haar mobieltje weer tevoorschijn.

‘Over tijdelijke baantjes gesproken, een van die lui voor wie ik werkte, belde me gisteren, om te vragen of ik hem weer van dienst kon zijn.’

‘Je meent het,’ zei Cassie afwezig.

Ze had al haar aandacht bij het eten.

‘Ryan Ellis. Ik heb vorig jaar voor hem gewerkt. Zijn schoonouders verhuisden, en ze moesten iemand hebben die op de kinderen paste terwijl zij gingen helpen. Fantastische lui. En de kinderen vielen ook reuze mee, een jongen en een meisje. We hebben veel lol gehad. Ze wonen in een beeldig kustplaatsje.’

‘Wat wilde hij nu van je dan?’

‘Hij is naarstig op zoek naar iemand die bereid is drie weken in te komen wonen. Cassie, dit zou net wat voor jou kunnen zijn! Hij betaalde goed, in contanten, en taalde niet naar een visum. Hij redeneerde als volgt: als ik door een au pairbureau ingehuurd was, dan zat het wel snor met mijn betrouwbaarheid. Waarom bellen we hem niet even? Voor meer informatie.’

Cassie vond het idee van handje contantje wel verleidelijk. Maar opnieuw een betrekking als au pair? Daar was ze nog niet aan toe. Misschien wel nooit meer.

‘Ik weet niet of dat wat voor me is.’

Jess scheen niettemin vast voornemens om Cassies toekomst eventjes te regelen. Ze toetste het nummer in op haar mobiel.

‘Ik stuur je toch even zijn nummer. En ik sms hem ook even; dat hij gebeld kan worden en dat ik je hogelijk aanbeveel. Je weet maar nooit. Al ga je niet voor hem werken, dan weet hij misschien een ander die een oppas nodig heeft, of iemand die de hond moet uitlaten of zoiets.’

Cassie kon niets tegen die redenering inbrengen. Haar telefoon zoemde – de sms van Jess.

‘Hoe gaat het met jouw werk?’ vroeg ze, toen Jess klaar was met sms’en.

‘Kan niet beter!’

Jess laadde een chip vol met guacamolesaus voor ze verderging.

‘Het gezin is uit de kunst. Ze zijn vrijgevig met vrijetijd en ze blijven maar extraatjes geven. De kinderen zijn soms ondeugend, maar nooit op een boosaardige manier. Dat komt denk ik doordat ze me graag mogen.’

Ze ging opeens zachter praten.

‘Vorige week, toen iedereen arriveerde voor de huwelijksplechtigheid, werd ik voorgesteld aan een van de neefjes. Hij is achtentwintig en een regelrechte spetter. Hij heeft een IT-bedrijf. En ik geloof dat hij op me valt. Het is hartstikke leuk om weer eens sjans te hebben.’

Hoewel ze blij was voor haar vriendin, voelde Cassie onwillekeurig een zweem van jaloezie. Dat was de droombaan waarvan zij heimelijk gedroomd had. Waarom was het juist voor haar in het honderd gelopen? Was het pure pech geweest of was het de resultante van eerdere besluiten? Het schoot Cassie te binnen wat Jess tegen haar gezegd had in het vliegtuig naar Frankrijk. Ze had Cassie toevertrouwd dat haar eerste aanstelling niet goed uitgepakt had. Dus had ze de pijp aan Maarten gegeven en was ze aan iets anders begonnen. Toen had ze meer geluk gehad. Dat zette Cassie nu aan het denken. Had ze misschien te snel de moed opgegeven?

Toen ze zich door de stapels nachochips hadden heen gewerkt, keek Jess hoe laat ’t was.

‘Ik moet opschieten,’ zei ze, ‘want Harrods wacht op me. Ik moet voor iedereen cadeautjes meebrengen. Voor de kinderen, maar ook voor mijn spetter natuurlijk. Wat zal ik straks voor hem kopen? Wat geef je aan iemand met wie je sjans hebt? Dat wordt nog wat!’

Cassie gaf haar een knuffel, met spijt in haar hart dat hun ontmoeting ten einde was. Het luchtige gesprek was een welkome afleiding geweest. Jess leek zo intens gelukkig, en Cassie begreep waarom dat was; ze was gewenst, werd gewaardeerd, verdiende geld, had een doel in het leven en was geborgen. Jess liep niet moederziel alleen te dwalen; eenzaam en zonder werk. Zij was niet voortdurend bang om in de kraag gevat te worden omdat er ergens een moordproces van acquit ging. Een paar weken in een afgelegen kustplaatsje was misschien net wat ze nodig had op dit moment, in meer dan één opzicht. En Jess had gelijk, van het een kwam vaak het ander. Een kans heb je per slot van rekening alleen als je haar bij de lurven grijpt.

Cassie verliet de drukke pub op zoek naar een rustig plekje. Ze keek goed om zich heen, of er geen zakkenrollers of mobieltjesdieven naderden. Ze zuchtte diep en voordat ze van gedachten kon veranderen, belde ze het nummer.