Радзіва «Прудок»

Эта книга обязательна к прочтению каждым человеком нашего 21 века, людям спешки, тасков и кредит. Автор в определенный момент прекращает жить жить так как все и возвращается в хату деду и начинает ее чинить и параллельно слушает свой внутренний мир и все это описывает в facebook, далее подписчикам становится так интересно читать за всем, что происходит, что выходит книга, которая становится бестселлером современной литературы Беларуси! А белорусский язык просто безупречен! Перечитывал уже ни раз! Браво!!!

Вельмі хвайно напісано. Са мной робяць перасяленцы з Нароўлі – дык мова іх знаёма. А ў маёй роднай вёсцы пахожа гавораць. І таксама жыве адзін барадаты бабыль, які дзяржыць коз, казла, падобнана на архара, курэй сабаку і котку. Да яго вясковыя бабулі маліцца збіраліся раней, а зараз чамусьці не ходзяць. Вялікі дзякуй аўтару. Чакаю іншых твораў!

Очень хорошо, просто очень. Получил громадное удовольствие – ситуации узнаваемые, персонажи знакомые, атмосфера беларуской деревни передана очень здорово. Жду в магазине вторую книгу и покупаю без обсуждения.

Самая обаятельная книга на белорусском языке. Да, вам тоже захочется в деревню, полежать в сене и послушать, как трещат старые доски в доме. И да, вам наверняка станет тоскливо от этой мечты, потому что такая волшебная деревня бывает

только в голове у писателя Горвата.

Я даўно не чула сваёй роднай мовы, бо мая вёска Тульгавічы была выселены ў пачатку 90-х. Школу я скочыла ў 86-тым і паехала вучыцца ў Гродна. Там жыла ў абшчазі), час ад часу званіла дадому па тэлефоне, які вісеў на першым паверсе. Жанчына – вахцёрка заўсёды казала мне, што мова, на якой як размаўляю з маці, вельмі прыгожая. Але я тады не звяртала на гэта ўвагу. Помню, як, на пачатку, цяжка было мне вучыцца на расейскай мове. Крок за крокам ўсё больш і больш я вучылася карыстацца чужой, расійскай, мовай. Але, пакуль былі жывая нашы бацькі, мы ў сям'і размаўлялі на роднай мове. Дзякуючы гэтаму, мая старэйшая дачка добра памятае яе. І вось, менавіта яна, і прынесла мне гэтую кнігу. Цяпер мы чытаем і перачытваем яе разам, адпраўляем адна адной розныя вытрымкі з тэксту – смяёмся, дзелімся з землякамі – успамінаем, ці падобна казалі ў нашай вёсцы. Кніга чытаецца легка і весела! Наогул, вельмі прыемна чытаць на роднай мове!)